Przemówienie senatora Zbigniewa Meresa w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senatora Zbigniewa Meresa w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Celem nowelizacji ustawy o dokumentach paszportowych jest uszczegółowienie zasad wydawania paszportów osobom poniżej dwunastego roku życia zgodnie z rozporządzeniem Rady Unii Europejskiej nr 2252/2004 z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez państwa członkowskie, a także przepisów dotyczących wydawania paszportów tymczasowych osobom, od których pobranie odcisków palców jest fizycznie niemożliwe oraz gdy przeszkoda ta ma charakter czasowy.

Jak wynika z opinii do ustawy o zmianie ustawy o dokumentach paszportowych, konieczna jest nowelizacja art. 18, który określa dane, jakie powinny znajdować się w dokumentach paszportowych poprzez różnicowanie katalogu tych danych w zależności od wieku ubiegającego się o paszport, a konkretnie zwalnia się z obowiązku zamieszczenia odcisków palców osoby w wieku poniżej dwunastu lat.

Ponadto, uznając za słuszną koncepcję wydawania paszportów tymczasowych w sytuacjach określonych w art. 1 pkt 2b rozporządzenia Rady (WE) nr 2252/2004, zasadne jest rozszerzenie określonego w art. 23 ust. 1 ustawy o dokumentach paszportowych zamkniętego katalogu przypadków, w których wydawane są paszporty tymczasowe, o przypadek zakładający wydawanie tego typu dokumentów – z maksymalnie dwunastomiesięcznym terminem ważności – osobom, od których pobranie odcisków palców jest fizycznie niemożliwe, na przykład z uwagi na zranienia, uszkodzenia dłoni itp., a przeszkoda ta ma charakter czasowy.

Należy zauważyć, że z rozporządzenia Rady Unii Europejskiej nr 2252/2004 wynika prawo, a nie obowiązek, dlatego też uważam, że w celu zapewnienia spójności stosowania prawa przez organy paszportowe zasadne jest, aby polski ustawodawca jednoznacznie wypowiedział się w tym zakresie.

W związku z tym, że uzasadnienie projektu przywołuje stosowne przepisy i dyrektywy organów unijnych, właściwych do określenia norm w tych sprawach, uważam, że projektowane zmiany są celowe i konieczne. Dziękuję

Przemówienie senatora Rafała Muchackiego w dyskusji nad punktem 17. porządku obrad

Przemówienie senatora Rafała Muchackiego w dyskusji nad punktem 17. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W pełni popieram niniejszą ustawę. Jako lekarz również traktuję ludzkie życie jako wartość nadrzędną. Jednocześnie uważam, że choć wiele zbrodni, w tym zbrodni popełnianych na wojnie, zasługuje na ukaranie sprawcy śmiercią, niemniej jej niestosowanie stanowi przejaw wyższości wartości wyznawanych przez nasze społeczeństwo. Właśnie na tym polega istota humanitaryzmu, aby, nie umniejszając krzywdy doznanej przez ofiarę zbrodni oraz nie przymykając oczu na rozmiar spowodowanego przez sprawcę przestępstwa, dokonać świadomego wyboru polegającego na rezygnacji z najprostszej formy reakcji na przestępstwo.

W mojej ocenie warto zwrócić uwagę na brzmienie art. 1 protokołu do konwencji, zgodnie z którym „znosi się karę śmierci. Nikt nie może być skazany na taką karę ani nie może nastąpić jej wykonanie”. Przepis ten, tak prosty w formie i treści, stanowi bezwzględną barierę ochrony ludzkiego życia. Nigdy zatem argument sprawiedliwej odpłaty za popełnioną zbrodnię nie będzie uzasadnieniem dla śmierci sprawcy przestępstwa. Myślę, że warto zastanowić się nad nastawieniem każdego z nas do praktycznych konsekwencji tego przepisu i jego znaczenia.

Na koniec nasuwa się jeszcze jedna uwaga, która, mam nadzieję, nigdy nie zostanie sprawdzona w rzeczywistości. Mianowicie o ile w czasach pokoju wszelkie prawodawstwa mają sens, o tyle, gdy dochodzi do wojny, okazuje się zwykle, że prawo traci znaczenie, gdyż jego egzekucja nie jest możliwa. Najlepszym przykładem jest wojna na Bałkanach, której główni oprawcy nadal nie zostali rozliczeni i ostatecznie osądzeni, poza pewnymi wyjątkami. Obawiam się, iż w razie wojny – czy to konfliktu międzypaństwowego czy też wojny domowej – znaczenie ratyfikowanej konwencji nie będzie odgrywało roli. W takim momencie zadecyduje społeczne przeświadczenie o ważności wartości, jaką jest prawo do życia, zakaz karania śmiercią. Dziękuję.