Zapis stenograficzny

– posiedzenie Komisji Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej (111.)

w dniu 13 lutego 2018 r.

Porządek obrad:

1. Rozpatrzenie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej (druk senacki nr 728, druki sejmowe nr 2111 i 2150).

2. Stanowisko komisji w sprawie stworzenia Narodowego Programu Alzheimerowskiego.

(Początek posiedzenia o godzinie 15 minut 02)

(Posiedzeniu przewodniczy zastępca przewodniczącego Antoni Szymański)

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Dzień dobry państwu.

Otwieram kolejne dzisiaj posiedzenie Komisji Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej.

Witam panią minister Elżbietę Bojanowską wraz z zespołem, witam panów senatorów, witam wszystkich obecnych na posiedzeniu komisji.

Proszę państwa, w porządku obrad są dwa punkty: rozpatrzenie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej – druk senacki nr 728, a także stanowisko komisji w sprawie stworzenia Narodowego Programu Alzheimerowskiego.

Czy ktoś z państwa senatorów ma uwagi do porządku? Nie.

Punkt 1. porządku obrad: rozpatrzenie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej

Wobec tego przechodzimy do punktu pierwszego, czyli do rozpatrzenia ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej.

Proszę panią minister o przedstawienie tej nowelizacji.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Elżbieta Bojanowska:

Panie Przewodniczący! Panowie Senatorowie! Szanowni Państwo!

Zaproponowana regulacja ma na celu wyeliminowanie luki w systemie udzielania pomocy osobom bezdomnym w zakresie możliwości uzyskania pomocy w postaci usług opiekuńczych w schroniskach.

Ustawa zakłada powstanie nowego typu placówek dla osób bezdomnych, w których udzielać się będzie tymczasowego schronienia oraz świadczyć usługi opiekuńcze. To będą schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi. Zgodnie z ustawą schronisko dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi przeznaczone będzie dla osób bezdomnych, które ze względu na wiek, chorobę bądź niepełnosprawność wymagają częściowej pomocy i opieki innych osób w zaspokajaniu niezbędnych potrzeb życiowych, ale nie wymagają pomocy w zakresie usług świadczonych przez jednostki całodobowej opieki, takie jak zakłady opiekuńczo-lecznicze czy zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze, o których to placówkach mowa w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi będą zapewniały tymczasowe schronienie wraz z usługami opiekuńczymi oraz usługami ukierunkowanymi na wzmocnienie aktywności społecznej oraz, w miarę możliwości, wyjście z bezdomności i uzyskanie samodzielności życiowej. Co do zasady więc nie będą mogły być do nich kierowane osoby wymagające specjalistycznej pomocy medycznej czy też całodobowej opieki świadczonej przez placówki, o których mówiłam.

Ustawa ta przewiduje jeden wyjątek dotyczący osób bezdomnych, które wymagają całodobowej opieki, ale posiadają decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej. Chodzi o te osoby, które już posiadają decyzję o skierowaniu.

W art. 48 ust. 2d przewiduje się, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach osoba bezdomna posiadająca decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej może zostać skierowana do schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi na okres oczekiwania na umieszczenie w domu pomocy społecznej, nie na dłużej jednak niż na 4 miesiące. Okres ten został wskazany jako konieczny do ewentualnego zabezpieczenia opieki dla osoby bezdomnej w sytuacji pojawienia się kolejek do domów pomocy społecznej. W ciągu 4 miesięcy gmina musi znaleźć dom pomocy społecznej, gdzie dana osoba będzie mogła uzyskać fachową pomoc. Ustawa o pomocy społecznej przewiduje zasadę, zgodnie z którą gmina powinna szukać domu pomocy społecznej dla osoby skierowanej najbliżej jej miejsca zamieszkania, przy czym okres oczekiwania musi być krótszy niż 3 miesiące.

Ustawa zawiera również rozwiązania zapobiegające sytuacjom, w których pewne podmioty mogłyby, w celu uniknięcia konieczności uzyskania zezwolenia wojewody na prowadzenie placówki całodobowej opieki dla osób starszych, chorych i niepełnosprawnych, podszywać się pod schroniska dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi, tak jak to miało miejsce, jak państwo pamiętacie, w placówkach w Zgierzu i Wolicy.

W art. 48 ust. 2f ustawa przewiduje, że w schronisku dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi będzie można przebywać jedynie na podstawie decyzji o przyznaniu tymczasowego miejsca w schronisku dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi lub decyzji o przyznaniu tymczasowego miejsca w schronisku dla osób bezdomnych, decyzji wydanej przez gminę. Podmioty prowadzące tego typu placówki nie będą mogły przyjmować osób bezdomnych na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z tymi osobami.

Kolejnym rozwiązaniem zaproponowanym w ustawie jest wyłączenie kontraktu socjalnego z procedury kierowania osoby bezdomnej do schroniska dla osób bezdomnych w sytuacji, gdy świadczenie przyznawane jest w miejscu pobytu, w przypadkach szczególnie uzasadnionych sytuacją osobistą osoby ubiegającej się o schronienie czy w przypadku spraw niecierpiących zwłoki, zgodnie z art. 101 ust. 3 ustawy.

Zdecydowaliśmy również o zmianie formy rejestru placówek, który prowadzi wojewoda, na rejestr miejsc udzielania tymczasowego schronienia. Prowadzenie przez wojewodę rejestru miejsc udzielania tymczasowego schronienia w schroniskach dla osób bezdomnych, schroniskach dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi, noclegowniach i ogrzewalniach ma na celu zapewnienie maksymalnego dostępu do informacji o miejscach tymczasowego schronienia. Zgodnie bowiem z art. 17 ustawy o pomocy społecznej zadaniem własnym gminy jest udzielanie tymczasowego schronienia. W związku z tym to gmina zgłasza do rejestru wojewody miejsca tymczasowego schronienia w poszczególnych placówkach. To na gminie ciąży obowiązek zgłoszenia miejsc w danych placówkach.

W związku ze zmianą upoważnienia ustawowego zawartego w art. 48a ust. 14 ustawy i koniecznością wydania przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego nowego rozporządzenia, które określa standardy w noclegowniach, schroniskach dla osób bezdomnych i ogrzewalniach, wprowadzony został przepis przejściowy umożliwiający dostosowanie się do nowych standardów przez podmioty prowadzące tego typu placówki w dniu wejścia ustawy w życie. Ustawa przewiduje, że podmioty prowadzące w dniu wejścia ustawy w życie ogrzewalnie, noclegownie bądź schroniska, które nie spełniają standardów, będą nadal obowiązywać te dziś istniejące standardy. Przedłużyliśmy ten okres do 31 grudnia 2020 r. I to są te najważniejsze zmiany. Dziękuję bardzo.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Dziękuję, Pani Minister.

Chciałbym poprosić o stanowisko Biura Legislacyjnego. W opinii są 2 uwagi dotyczące tych rozwiązań. Bardzo proszę o ich przedstawienie.

Główny Legislator w Biurze Legislacyjnym w Kancelarii Senatu Bożena Langner:

Chciałabym nie tyle zaproponować poprawki, ile raczej poruszyć kwestię standardów, bo przy nowelizacji ustawy o pomocy społecznej z tymi standardami zawsze jest taki problem, że jednak musi być jakiś czas na dostosowanie się. Chodzi o zbieżność ustawy z sierpnia 2015 r. i tego przepisu, który jeszcze obowiązuje i daje czas do października 2018 r., z tymi nowymi przepisami. Jak będzie wyglądała w praktyce kwestia tych…

(Wypowiedź poza mikrofonem)

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Przepraszam, ale chcemy to mieć nagrane, tak że jeśli pani legislator sformułowała już pytanie, to prosiłbym o odpowiedź do mikrofonu.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Elżbieta Bojanowska:

Tak jak powiedziałam, odczytując ostatni akapit, my ten czas na dostosowanie standardów wydłużamy do roku 2020.

Główny Legislator w Biurze Legislacyjnym w Kancelarii Senatu Bożena Langner:

Rozumiem, tylko że chodzi mi o to, czy obecność tego przepisu jest zasadna z punktu widzenia techniki legislacyjnej. Zastanawiam się, czy nie ma możliwości, żeby go po prostu uchylić w związku z tym, że ten stan prawny, o który chodzi, i tak zostanie uregulowany w tej ustawie. To tylko taka moja wątpliwość. Pytanie do państwa: jak to wygląda od strony praktycznej?

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Proszę tego nie traktować jako propozycji ewentualnej poprawki, tylko raczej jako kwestię do dyskusji.

Pani Minister, czy ktoś z pani pracowników zechciałby się ustosunkować do tego?

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Elżbieta Bojanowska: Poproszę o odpowiedź pana Marcina Chrapka.)

Bardzo proszę.

Naczelnik Wydziału Prawno-Organizacyjnego w Departamencie Pomocy i Integracji Społecznej w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Marcin Chrapek:

Szanowni Państwo, przy konstruowaniu tego przepisu rozważaliśmy ten problem zarówno z naszym Departamentem Prawnym, wewnątrz ministerstwa, jak i z Rządowym Centrum Legislacji. Uznaliśmy, że skoro tamten przepis odnosi się do standardów, które w chwili obecnej obowiązują i będą obowiązywały de facto do wydania nowego rozporządzenia, to w momencie wydania rozporządzenia ten przepis przejściowy, który został zachowany, niejako sam się skonsumuje, bo te standardy przestaną obowiązywać. W związku z tym, że po wydaniu rozporządzenia de facto będziemy mieli do czynienia z nowymi standardami, które wdraża ta ustawa, ten przepis przejściowy, dostosowawczy będzie obowiązywał podmioty, które prowadziły takie placówki w dniu wejścia w życie tej ustawy, a więc tamten wcześniejszy przepis sam się niejako skonsumuje.

Dodam jeszcze, że jeżeli chodzi o to nowe rozporządzenie, to jesteśmy już na zaawansowanym etapie uzgodnień. Tak zachowawczo pozostawiliśmy w mocy to dotychczas obowiązujące rozporządzenie jeszcze przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy, niemniej jednak świadomi jesteśmy, że trzeba to jak najszybciej zrobić. Jesteśmy w chwili obecnej już po uzgodnieniach międzyresortowych. Dziś odbyło się w tym zakresie posiedzenie zespołu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, dlatego jest duże prawdopodobieństwo, a nawet pewność, że w dniu wejścia tej ustawy w życie, tak jak powinno być zawsze, wejdzie w życie również rozporządzenie.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Dziękuję, bo to jest bardzo ważna informacja.

Otwieram dyskusję.

Kto z państwa senatorów chciałby zabrać głos?

Pan senator Majer. Proszę.

Senator Ryszard Majer:

Panie Przewodniczący! Pani Minister! Szanowni Państwo!

Ta nowelizacja ustawy o pomocy społecznej jest nowelizacją bardzo oczekiwaną, bo z przytuliskami, ze schroniskami i w ogóle z opieką nad osobami bezdomnymi związane jest od pewnego czasu pewne zamieszanie. Ta ustawa, skonsultowana ze środowiskami organizacji pozarządowych, które prowadzą placówki pomocowe, jest bardzo cenna, bo ona uporządkuje system, ona go usystematyzuje, a to będzie dobre nie tylko dla samorządowców, którzy zlecają te zadania, ale także dla organizacji pozarządowych, które je wykonują. Dlatego też bardzo dziękuję za przygotowanie tej noweli.

Niemniej jednak mam jedno pytanie, bo nie za bardzo rozumiem jeden fragment. Konkretnie jest to zapis w punkcie… Zaraz powiem dokładnie, w którym to jest punkcie, bo mam tutaj karteczkę. Bardzo proszę o przedstawienie intencji, jakie temu towarzyszyły. To jest art. 1 pkt 2 lit. c. Czytamy tutaj taki zapis, że po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu: „Do wykonywania czynności w zakresie usług świadczonych w noclegowni zatrudnia się osoby, które posiadają co najmniej średnie wykształcenie oraz ukończone szkolenie z zakresu udzielania pierwszej pomocy”. Ta pierwsza pomoc pojawia się w kilku innych miejscach, bo to dotyczy też ogrzewalni i schronisk. I teraz nasuwa się takie pytanie: jaka była intencja ministerstwa, kiedy wprowadzano to szkolenie z udzielania pierwszej pomocy? Bo generalnie w każdej noclegowni i ogrzewalni pracują osoby, które mają swojego pracodawcę. I są też przepisy, konkretnie przepisy rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej dotyczącego ogólnych zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, które mówią, że każdy pracodawca ma zapewnić system łączności i środków materialnych do udzielania pierwszej pomocy, jak również wyznaczyć do tego i przeszkolić wybranych pracowników. Można powiedzieć, że z ogólnych przepisów BHP wynika, że każdy jest przeszkolony. Skoro wprowadzamy taki zapis, to pytanie jest takie: co chcemy uzyskać? Ja też działałem w organizacjach pozarządowych i wiem, jak to może wyglądać. Tak naprawdę to szkolenie z pierwszej pomocy może wyglądać tak, że przyjdzie szkoleniowiec i po 3 godzinach wystawi zaświadczenie, że ten oto delikwent przeszedł kurs pierwszej pomocy. Jeżeli chcemy rzeczywiście zabezpieczyć mieszkańców przytulisk, schronisk, ogrzewalni – a przypuszczam, że taka była intencja projektodawcy – to trzeba to zapisać w innej formie, do pierwszej pomocy dołożyć słowo „kwalifikowanej”. Są podmioty w naszym kraju, które zobowiązują swoich pracowników do przejścia takiego 60-godzinnego kursu, który wynika z rozporządzenia ministra zdrowia z 2007 r. Jeżeli mówimy o kwalifikowanej pomocy, to jesteśmy tak jakby spokojni, bo oprócz 60-godzinnego kursu pracownik co jakiś czas przechodzi takie przypominające szkolenie. I teraz nasuwa się pytanie, czy to miało tak wyglądać, czy… No, o to właśnie chcę zapytać.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Pani Minister.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Elżbieta Bojanowska:

Szanowni Państwo, te przepisy odnoszące się do kwalifikacji i tego, kto może wykonywać te czynności, już dzisiaj obowiązują. One znajdują się w rozporządzeniu, jednak zgodnie ze sztuką legislacyjną, na co nam RCL zwracało uwagę, byliśmy zobowiązani przenieść je w tym zakresie do ustawy. Chcę również powiedzieć, że nie mieliśmy żadnych zgłoszeń od podmiotów, które prowadzą tego typu placówki. Nikt nie zgłaszał, że to w jakiś sposób zakłóca funkcjonowanie czy w czymś przeszkadza. Zresztą to już dzisiaj obowiązuje, my tylko przenosimy istniejące przepisy do ustawy. Dziękuję.

(Senator Ryszard Majer: Jeśli można…)

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Proszę bardzo.

Senator Ryszard Majer:

…to jeszcze dopytam. Nawet jeżeli to obowiązuje, pytanie jest takie, czy utrzymujemy ten stan, który można by nazwać stanem fikcji, no bo tak naprawdę każdy z nas, każdy, kto był pracodawcą – to wynika z przepisów ogólnych BHP – zasady pierwszej pomocy powinien znać, czy też idziemy w innym kierunku i dopisujemy, że to ma być kwalifikowana pierwsza pomoc. I taką poprawkę możemy spróbować skonstruować. Wszędzie tam, gdzie jest mowa o udzielaniu pierwszej pomocy, dodamy, że chodzi o kwalifikowaną pierwszą pomoc, i w ten sposób zapewnimy odpowiednią jakość i będziemy wiedzieć, że te osoby, które się opiekują bezdomnymi, przeszły ten 60-godzinny kurs i mają pełną świadomość tego, co robią.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

To zależy od tego, co ministerstwo chce rzeczywiście uzyskać. Rozumiem, że nie było zgłoszeń i że nie ma problemu. No, utrzymanie obecnej sytuacji jest łatwiejsze od tego, co proponuje pan senator. Prawda?

Proszę bardzo.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Elżbieta Bojanowska:

Rozumiem intencje pana senatora i to, co powiedział pan przewodniczący, ale jeślibyśmy wprowadzili pomoc kwalifikowaną, to zmienilibyśmy pewien porządek i ponakładalibyśmy na podmioty, które te placówki prowadzą, czyli przede wszystkim na organizacje pozarządowe, dodatkowe obciążenia finansowe. Osoby, które tam pracują, musiałyby odbyć ten kurs, a to zmieniłoby całą obowiązującą dzisiaj filozofię.

(Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański: …Nowelizacji.)

No, całości zagadnień dotyczących, powiedziałabym, funkcjonowania placówek dla osób bezdomnych, a wszyscy mamy świadomość, że prowadzą je głównie organizacje pozarządowe, na które byśmy nałożyli w ten sposób dodatkowe zobowiązanie.

(Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański: A ten kurs, który jest obecnie wymagany, musi zostać potwierdzony jakimś zaświadczeniem?)

Tak, musi zostać potwierdzony zaświadczeniem. Wymagane jest zaświadczenie, ale my nie wnikamy w jakość tego zaświadczenia. Wystarczy potwierdzenie, że ta osoba może udzielać pierwszej pomocy.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Pan senator Majer będzie kontynuował zapewne. Proszę.

Senator Ryszard Majer:

Jeszcze tylko dodam, że za tym kryje się pewien sposób myślenia. Nie chcę tu, że tak powiem, mieszać i nie będę tego zgłaszał jako poprawki, niemniej jednak na przyszłość w tych placówkach całodobowych, w których jest prowadzona opieka nad osobami bezdomnymi… No, może nie dotyczy to wszystkich, ale dobrze by było, gdyby pewna grupa pracowników była właśnie przeszkolona, była po tym kursie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Mam świadomość, że to kosztuje, no ale generalnie cała pomoc społeczna kosztuje. Idziemy w kierunku profesjonalizacji tych służb i to musi kosztować. Nie da się dzisiaj prowadzić pomocy społecznej za garnek zupy, tak jak niektórzy jeszcze próbują gdzieś tam robić. Pomoc społeczna się profesjonalizuje i musi być kosztowna. Również samorządy, które finansują placówki opiekuńczo-wychowawcze, placówki opiekuńcze, schroniska i przytuliska, muszą mieć świadomość, że jeżeli wprowadzamy pewne standardy, to te standardy kosztują. Już nie będę próbował tego jako poprawki wprowadzać, ale proszę o taką refleksję na przyszłość. Bardzo dziękuję.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Bardzo dziękuję. Pan senator uzupełnił swoją myśl.

Czy ktoś z państwa senatorów ma jeszcze pytania bądź chciałby się wypowiedzieć albo zgłosić poprawkę? Nie widzę chętnych.

Wobec tego, że nikt nie chce zgłosić poprawki, ja zgłaszam wniosek, żeby przyjąć ustawę bez poprawek.

Czy jakieś inne wnioski są? Nie ma.

Bardzo proszę. Proszę się przedstawić.

Ekspert w Business Centre Club Anna Dukat:

Dzień dobry, Anna Dukat z Business Centre Club.

Dzisiaj właśnie musiałam wystawić opinię dotyczącą zmian wytycznych, jeśli chodzi o programy Europejskiego Funduszu Społecznego i Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. W tym przypadku też była mowa o dostosowaniu warunków do osób niepełnosprawnych. Tak jak pan senator uważam, że jest bardzo ważne, żeby w tych właśnie ośrodkach pomocy, ośrodkach opiekuńczych był jednak jakiś ratownik kwalifikowany, ponieważ osoby bezdomne bardzo często są też osobami niepełnosprawnymi. Z jednej strony są wytyczne dotyczące różnych dofinansowań, a z drugiej są te domy opieki. Uważam, że jednak ktoś z odpowiednimi kwalifikacjami powinien w tych domach opieki być, tym bardziej że wymagają tego od nas przepisy dotyczące dofinansowań unijnych czy strukturalnych. Jedno z drugim może się zacząć kłócić.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Bardzo dziękuję.

Pani wspiera pana senatora Majera. To oczywiście jest problem dotyczący nie tylko tej nowelizacji. Mamy świadomość tego, o czym pani minister mówiła. Są dwie rzeczy niezbędne do wprowadzenia tego, ale przede wszystkim trzeba mieć środki. Stajemy tu troszkę na pograniczu opieki medycznej i też musimy rozważyć, czy to jest potrzebne.

Pani minister jeszcze chciała…

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Elżbieta Bojanowska:

Chciałabym uporządkować tę dyskusję. Pani mówiła chyba o całodobowych placówkach, które świadczą pomoc osobom starszym, niepełnosprawnym, chorym – bo takie placówki też mamy – bądź o domach pomocy społecznej. Otóż tam są zupełnie inne standardy. Dzisiaj mówimy o bezdomnych, mówimy o noclegowaniach, ogrzewalniach bądź schroniskach, no i wprowadzamy nowy typ placówki, schronisko dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi.

Chcę również zaznaczyć, że tak naprawdę po 2015 r., kiedy została uchwalona ta pierwsza nowelizacja dotycząca kwestii bezdomności, przechodzimy pewną rewolucję w tym zakresie i że dobrze by było, żebyśmy ją przeszli, powiedziałabym, do końca. No, musimy też te placówki dostosować. Przedłużamy ten termin do 2020 r., tak żeby te placówki mogły zostać do tego dostosowane. Dziękuję.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Dziękuję za głos w dyskusji i za wyjaśnienie tej kwestii.

Przechodzimy wobec tego do rozpatrzenia tego wniosku, do przegłosowania go. Złożyłem wniosek o to, żeby przyjąć ustawę bez poprawek.

Kto z pań i panów senatorów jest za przyjęciem ustawy bez poprawek, proszę o podniesienie ręki. (5)

Jednogłośnie za.

Dziękuję.

Wobec tego pozostaje nam wskazanie osoby, która będzie reprezentowała komisję.

Chciałbym poprosić o to pana Ryszarda Majera, właśnie z uwagi na aktywność, jaką przejawiał w sprawie tej ustawy. Czy może pan reprezentować komisję? Czy komisja wyraża na to zgodę?

(Głosy z sali: Tak jest.)

Wobec tego pan Ryszard Majer zostaje sprawozdawcą i będzie nas reprezentował.

Punkt 2. porządku obrad: stanowisko komisji w sprawie stworzenia Narodowego Programu Alzheimerowskiego

I przechodzimy do punktu drugiego: stanowisko komisji w sprawie stworzenia Narodowego Programu Alzheimerowskiego.

Otrzymaliśmy projekt stanowiska w tej sprawie.

Czy ktoś z państwa chciałby się odnieść do tego stanowiska? Nie widzę żadnych chętnych.

(Głos z sali: Czy zostali zaproszeni jacyś goście?)

Nie.

(Głos z sali: Rozumiem, okej.)

Zróbmy może 30-sekundową przerwę, ponieważ pani minister zdecydowała się nas opuścić. Zaraz przejdziemy do punktu drugiego.

Czy państwo z Ministerstwa Zdrowia chcieliby zabrać głos w sprawie projektu tego dezyderatu komisji?

(Głos z sali: Stanowiska.)

Stanowiska, przepraszam.

Zastępca Dyrektora Departamentu Zdrowia Publicznego w Ministerstwie Zdrowia Dariusz Poznański:

Szanowny Panie Przewodniczący, nie otrzymaliśmy tego projektu, choć domyślamy się, jaka jest jego zawartość. No, możemy jedynie zasugerować, żeby słowo „alzheimer” tak jakby wziąć w cudzysłów, dlatego że to nie jest jedyna forma choroby otępiennej, tylko jedna z wielu. Jeśli można, prosimy więc o ewentualne rozważenie rozszerzenia zakresu tych chorób otępiennych. Myślę, że byłoby to zasadne merytorycznie. Dziękuję bardzo.

(Senator Jarosław Duda: Panie Przewodniczący, można?)

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Można, proszę bardzo.

Senator Jarosław Duda:

Proszę pana, rozmawiamy o Narodowym Programie Alzheimerowskim, nie rozmawiamy o chorobach otępiennych. Chcemy to w tej chwili zawęzić do takiego właśnie sformułowania, dlatego że wiele krajów europejskich ma w tym zakresie podobne rozstrzygnięcia, zapisy. Rozpocznijmy od tego, a potem będziemy to ewentualnie rozszerzać. No, to jest proces. Przecież zdajemy sobie sprawę z tego, że to stanowisko może uruchomić pewne konkretne – mam nadzieję, że nieodległe – działania i rozstrzygnięcia wielodyscyplinarne. Nie chodzi tylko o państwa resort. Tak naprawdę chodzi również o Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, zapewne też o jakieś inne agendy rządowe, samorządowe czy też pozarządowe. Pracowaliśmy nad tym przez jakiś czas i uznaliśmy, że to jest w tej chwili najlepsze rozstrzygnięcie.

Jeśli nie ma innych głosów, to chciałbym poprosić pana przewodniczącego o przegłosowanie takiego stanowiska. Dziękuję.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Dziękuję.

Chciałbym zgłosić tutaj taką drobną poprawkę. W drugim akapicie, gdzie piszemy o tym, aby polski program uwzględniał założenia zawarte w… Zamieniłbym to na słowa „korespondował z założeniami zawartymi w Narodowym Programie Alzheimerowskim dla Polski”. W takim kierunku bym poszedł.

Czy ktoś z państwa chciałby jeszcze zabrać głos w tej sprawie albo zgłosić jakąś poprawkę? Nie widzę chętnych.

Senator Ryszard Majer:

Popieram ten głos, bo to jest bardziej, że tak powiem, realne stanowisko. Tak mi się wydaje.

Zastępca Przewodniczącego Antoni Szymański:

Wobec tego proponuję w tej chwili głosowanie nad stanowiskiem z tą zgłoszoną przeze mnie poprawką.

Przechodzimy do głosowania.

Kto z pań i panów senatorów jest za przyjęciem stanowiska komisji, które zostało omówione, proszę o podniesienie ręki. (5)

Stanowisko zostało przyjęte przez komisję jednogłośnie.

Tym samym zamykam dzisiejsze posiedzenie komisji.

Dziękuję wszystkim państwu za obecność.

(Koniec posiedzenia o godzinie 15 minut 27)