Senat i senatorowie

Senatorowie Barbara Borys-Damięcka oraz Kazimierz Michał Ujazdowski w imieniu Marszałka Senatu RP prof. Tomasza Grodzkiego wzięli udział w uroczystości w hołdzie ludności cywilnej, zorganizowanej w 78. rocznicę rzezi Woli. Senatorowie złożyli wieniec przy pomniku 50 Tysięcy Mieszkańców Woli Zamordowanych przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego 1944.  

Rzeź mieszkańców stołecznej Woli trwała od 5 do 7 sierpnia 1944 r. W masowych egzekucjach zginęło - według różnych szacunków - od 40 do 60 tys. mieszkańców dzielnicy. Ludność była rozstrzeliwana, a ciała zabitych palono. Eksterminacja na dużą skalę zakończyła się 7 sierpnia, jednak w mniejszym stopniu trwała aż do 12 sierpnia, kiedy dowodzący operacją tłumienia Powstania Warszawskiego gen. Erich von dem Bach-Zelewski wydał zakaz mordowania ludności cywilnej. Po wojnie żaden z wykonawców tej zbrodni nie poniósł odpowiedzialności. Przez wiele lat zbrodnie popełnione na Woli nie były dostatecznie upamiętnione. Dopiero w 2004 r. odsłonięto Pomnik Ofiar Rzezi Woli na skwerze przy rozwidleniu alei Solidarności i ulicy Leszno. W 2010 r. Rada Warszawy ustanowiła 5 sierpnia Dniem Pamięci Mieszkańców Woli.

Wcześniej Szef Kancelarii Senatu Adam Niemczewski w imieniu Marszałka Senatu RP prof. Tomasza Grodzkiego wziął udział w uroczystości upamiętniającej zdobycie przez Batalion „Zośka” obozu „Gęsiówka”, zorganizowanej w stolicy w 78. rocznicę Powstania Warszawskiego. Minister Niemczewski złożył wieniec przed tablicami, upamiętniającymi to wydarzenie, usytuowanymi na skwerze między ulicami Anielewicza i Okopowej, w miejscu nieistniejącego obecnie niemieckiego bunkra strzegącego tereny obozu.

5 sierpnia 1944 roku powstańcy zdobyli niemiecki obóz koncentracyjny (KL Warschau) przy ul. Gęsiej, uwalniając 348 Żydów.

Konzentrationslager Warschau, zwany potocznie "Gęsiówką" od nazwy ulicy, przy której się znajdował, powstał na podstawie rozkazu dowódcy SS Heinricha Himmlera z 11 czerwca 1943 r. Projekt utworzenia obozu na terenie ruin getta warszawskiego przedstawił w swoim raporcie po likwidacji powstania w getcie gen. Juergen Stroop. Więźniowie obozu, którzy tysiącami ginęli z rąk niemieckich oprawców, zajmowali się m.in. wyburzaniem getta, sortowaniem gruzu, wydobywaniem wszelkiego rodzaju surowców wtórnych, a także poszukiwaniem kosztowności, wywożonych następnie do III Rzeszy.