Aktualności

W dniach 7, 8 i 9 czerwca 2000r. odbyło się 60. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Alicja Grześkowiak oraz wicemarszałkowie - Andrzej Chronowski, Tadeusz Rzemykowski i Donald Tusk.

Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów: Tomasza Michałowskiego i Stanisława Gogacza; listę mówców prowadził senator S. Gogacz. Zatwierdzony przez Senat porządek obrad 60. posiedzenia obejmował dziewięć punktów:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy - Prawo telekomunikacyjne,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i ustawy o opłacie skarbowej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie dnia 7 września 1998 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Traktatu Karty Energetycznej oraz Protokołu Karty Energetycznej dotyczącego Efektywności Energetycznej i Odnośnych Aspektów Ochrony Środowiska,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa,

- trzecie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, ustawy o samorządzie gminnym oraz innych ustaw.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy - Prawo telekomunikacyjne

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 78. posiedzeniu, 12 maja br. Do Senatu została przekazana w dniu 16 maja. Marszałek Senatu 17 maja, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Kazimierz Kleina. Senator podkreślił, że obowiązująca ustawa z 23 listopada 1990 r. nie spełnia oczekiwań sektora telekomunikacyjnego. Mimo nowelizacji 12 kwietnia 1995 r. nie dostarcza zadowalającego i spójnego systemu prawnych uregulowań rynku, nie nadąża także za postępem w technice i technologii teleinformatycznej. Ponadto ustawa ta reguluje rynek w sposób fragmentaryczny, bez uwzględnienia np. zagadnień związanych z telefonią komórkową, bez uwzględnienia kryterium spójności oraz stanu obecnego i perspektyw rozwojowych, jak również nie dostosowuje przepisów do dyrektyw Unii Europejskiej. Brak kluczowych rozwiązań dla nowych wymagań i standardów dynamicznie rozwijającego się rynku, nieuwzględnianie decyzji związanych z liberalizacją rynku oraz nadmierne zbiurokratyzowanie reguł funkcjonowania sektora - to głównie cechy starego, obowiązującego jeszcze systemu prawnego.

Jak zaakcentował senator K. Kleina, od takiego systemu odchodzimy , promując w przedmiotowym projekcie nowe reguły gry wolnorynkowej. Od kilku lat następuje liberalizacja rynku telekomunikacyjnego w skali globalnej. Po otwarciu rynku lokalnego w roku bieżącym nastąpi liberalizacja rynku połączeń międzymiastowych. W perspektywie przyszłego roku nastąpi wprowadzenie technologii telefonii komórkowej trzeciej generacji, tak zwanego standardu UMTS. Wkrótce zostanie zakończona prywatyzacja operatora narodowego, Telekomunikacji Polskiej S.A.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że analitycy mają wiele uwag co do dotychczasowych rozwiązań i standardów prawa. Wpływa to bezpośrednio na ocenę spółek oraz koszty zaciąganych kredytów. Na gruncie dotychczasowych rozwiązań prawnych, różnych od rozwiązań obowiązujących w Unii Europejskiej czy w innych krajach, rynek jest zmuszony zmagać się z archaicznością wielu rozwiązań, np. związanych z rozliczeniami międzyoperatorskimi, z zasadą funkcjonowania operatora o znaczącej pozycji rynkowej, z kosztowną orientacją taryf i rozliczeń, z systemem koncesjonowania, homologacji sprzętu czy zapewnieniem opłacalności inwestycji w sieci dostępowej.

W ocenie senatora K. Kleiny, nowy system regulacji wprowadzany przez rozpatrywaną ustawę, przyjętą przez Sejm, jest spójnymi i nowoczesnym prawnym systemem regulującym, służącym liberalizacji sektora telekomunikacyjnego. Jego głównymi założeniami są stworzenie silnej konkurencji na rynku oraz dostarczenie podstaw do poprawy jakości i rozwoju nowoczesnych usług telekomunikacyjnych. Jak wskazał senator sprawozdawca, system ten, zgodny z przepisami Unii Europejskiej, zapewnia mechanizmy warunkujące dalszy rozwój konkurencji na rynku, która stworzy użytkownikom możliwość wyboru i dostępu do nowoczesnych usług teleinformatycznych. Senator K. Kleina podkreślił, że przyjęta przez Sejm ustawa gwarantuje powszechną dostępność usług telekomunikacyjnych, wprowadza nową definicję usług powszechnych, zajmuje się obowiązkiem równoważenia taryf i kosztową orientacją cen za usługi telekomunikacyjne. Jednocześnie - poprzez stworzenie nowego organu regulacyjnego dla rynku telekomunikacyjnego, którym będzie urząd regulacji telekomunikacji, oraz jego usytuowanie względem pozostałych organów kompetentnych w dziedzinie telekomunikacji, w szczególności względem ministra właściwego do spraw łączności oraz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji - zapewnia środki regulujące i kontrolne, np. poprzez nakładanie kar za niewywiązanie się operatora z obowiązku udostępniania infrastruktury, a także zapewnia prawidłowe funkcjonowanie konkurencji w sektorze.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że wymienione aspekty tej sprawy wydają się szczególnie istotne w kontekście problemu związanego z telefonizacją terenów słabo zurbanizowanych. Wprowadzenie przepisów regulujących obowiązek świadczenia usług powszechnych i współpracy międzyoperatorskiej, wprowadzenie zasad udostępniania infrastruktury telekomunikacyjnej czy określenie odpowiedzialności i kar za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług telekomunikacyjnych zapewnią, że w stosunkowo krótkim czasie tereny te mają szansę na szybką telefonizację i dostępność usług telekomunikacyjnych.

Senator K. Kleina podkreślił, że tryb pracy nad ustawą, szeroka konsultacja zarówno ze środowiskami telekomunikacyjnymi, jak i innymi osobami występującymi na rynku, przyniosły bardzo korzystny efekt dla jej ostatecznego kształtu. Dzięki otwartości na poglądy różnych środowisk i publiczną debatę nad poszczególnymi przepisami ustawa w swej końcowej formie odzwierciedla i reaguje na niemal wszystkie potrzeby sektora.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie posiedzeń Komisji Gospodarki Narodowej rozpatrzono bardzo wiele poprawek do ustawy - Prawo telekomunikacyjne, mimo że komisja generalnie bardzo wysoko ocenia tekst tej ustawy. Komisja postanowiła rekomendować Izbie dziewięćdziesiąt jeden poprawek, w dużej mierze formalnolegislacyjnych, a w części dotyczących aspektów merytorycznych.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Stanisław Gogarz. Jak podkreślił, ustawa - Prawo telekomunikacyjne ma na celu stworzenie warunków do powstania konkurencyjnego rynku usług telekomunikacyjnych i infrastruktury telekomunikacjnej. Ustawa ta wyłącza z obecnej ustawy o łączności treść dotyczącą telekomunikacji i zostawia w ustawie o łączności tylko treści dotyczące działalności poczty.

Ustawa dostosowuje prawo w tym zakresie do ustawy - Prawo o działalności gospodarczej. Dostosowanie to ma m.in. na celu, aby usługi telekomunikacyjne nie podlegały koncesjonowaniu, a jedynie wyzwoleniu.

Ponadto ustawa ta tworzy nowy organ państwa o nazwie "urząd regulacji telekomunikacji", który ma czuwać nad prawidłowością rozwoju rynku usług telekomunikacyjnych, w szczególności w sytuacji, gdy istnieje na tym rynku jeden podmiot mający dominującą pozycję. Dlatego uzasadniona wydaje się być potrzeba istnienia takiego organu.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że ustawa - Prawo o działalności gospodarczej wprowadziła po raz pierwszy na gruncie ustawy zróżnicowanie między koncesją a zezwoleniem. Różnica polega na tym, że przy koncesjonowaniu posługujemy się klauzulami generalnymi, takimi jak np. zagrożenie obronności, ważny interes publiczny itp. Przy zezwoleniu zaś podmiot, który stara się o nie, ma spełniać określone ustawą wymagania i wtedy takie zezwolenie otrzymuje.

Senator S. Gogacz poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie 40 poprawek do ustawy. Dalsze propozycje poprawek do ustawy zgłosili senatorowie podczas debaty senackiej.

Wszystkie zaproponowane zmiany rozpatrzyły podczas przerwy w obradach dwie komisje senackie. Połączone komisje rekomendowały Izbie przyjęcie 96 spośród 117 zgłoszonych ogółem poprawek. Mniejszość komisji poparła trzy poprawki.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowania nad poprawkami w kolejności przepisów ustawy, a następnie 71 głosami, przy 2 przeciw i 8 wstrzymujących się, Senat powziął uchwałę w sprawie ustawy - Prawo telekomunikacyjne:

 

Ustawa o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i ustawy o opłacie skarbowej - przyjęta z poprawkami

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 78. posiedzeniu, 12 maja br. Do Senatu została przekazana w dniu 16 maja. Marszałek Senatu 17 maja, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Jan Chodkowski. Senator poinformował, że komisja postanowiła zaproponować pięć poprawek do ustawy.

Uchwalona przez Sejm ustawa stanowi, że produkty gospodarki leśnej i łowieckiej, ale z wyjątkiem drewna liściastego, iglastego i egzotycznego, będą opodatkowane stawką 0%. Z kolei drewno liściaste, iglaste i egzotyczne, a także drewno opałowe, drobne iglaste i liściaste, zostanie opodatkowane stawką 22%.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, komisja uznała, że takie opodatkowanie, szczególnie drewna opałowego i drobnicy, jest niewłaściwe i zaproponowała stawkę 0%. Stawka 0% nie jest równoznaczna ze zwolnieniem z podatku, ponieważ opodatkowanie stawką 0% nakłada obowiązek wystawienia faktury, a przez to ogranicza handel nielegalny i ułatwia ściganie kradzieży drewna z lasu, która szczególnie w lasach prywatnych jest zjawiskiem na coraz większą skalę.

Ponadto komisja zaproponowała, by wszystkie pozostałe produkty gospodarki leśnej i łowieckiej, łącznie z drewnem liściastym, iglastym i egzotycznym, objęte były do końca 2000 r. stawką zerową, w 2001 r. -stawką trzyprocentową, w 2002 r. - siedmioprocentową.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaproponowała też skreślenie całego art. 3, który w wypadku uchwalonej przez Sejm zerowej stawki VAT nie ma zastosowania i jest niepotrzebny.

Senator J. Chodkowski zaznaczył, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi na kilkugodzinnym posiedzeniu dokładnie zapoznała się z ustawą w wersji sejmowej. Było sporo wątpliwości i pytań do ministra finansów. Dotyczyły one przede wszystkim stawki VAT, a także dodanego ust. 4 w art. 25 oraz zapisu w art. 33a i 33b. Po wyjaśnieniach i dyskusji żaden z członków komisji nie zgłosił poprawek (poza wymienionym wnioskiem o odrzucenie ustawy w całości).

Jak poinformował senator sprawozdawca, komisja dysponowała opiniami popierającymi wprowadzenie stawki trzyprocentowej, a także opiniami popierającymi stawkę 0%. stawki zerowej broniły związki zawodowe, łącznie z "Solidarnością" Rolników Indywidualnych, izby rolnicze, a także takie osobistości jak Andrzej Stelmachowski, który przesłał do komisji list w tej sprawie.

Komisja poparła decyzję Sejmu dotyczącą zerowej stawki VAT na towary wymienione w załączniku nr 1 poza poz. 12. Komisji nie przekonały argumenty i przykłady Ministerstwa Finansów, które opierały się przede wszystkim na tym, że zerowa stawka otwiera drogę do korupcji. Poza otwieraniem drogi do korupcji nie przedstawiono właściwie żadnych innych argumentów.

Zdaniem komisji, jeśli fiskus nie będzie sprawnie walczył z korupcją, to nieuczciwi pośrednicy, których ministerstwo wymienia jako największe zagrożenie przy zerowej stawce, oszukają fiskusa na 22%. Ale przy trzyprocentowej stawce również oszukają - na 19%.

Niebezpieczeństwo podwyżki cen żywności, która jest nie do uniknięcia przy trzyprocentowej stawce, zdecydowało o tym, że pomimo niedoskonałości stawki zerowej komisja ją poparła.

W opinii komisji, kwoty, które podaje Ministerstwo Finansów jako koszty wprowadzenia podatku VAT ze stawką zerową, są zawyżone. Będą one możliwe do oszacowania dopiero po pewnym okresie funkcjonowania ustawy. Nie bez znaczenia jest fakt, że podwyżka cen żywności będzie powodować zwiększone wydatki z budżetu na zasiłki, pomoc społeczną itp.

Kończąc swe wystąpienie, senator sprawozdawca podkreślił, że ustawa precyzuje pojęcie działalności rolniczej, dokładnie określa pojęcie rolnika ryczałtowego oraz obowiązki nabywcy produktów rolnych podlegających ryczałtowemu zwrotowi, 3% ryczałtu. Precyzuje także, przy jakich produktów dotyczy zwrot ryczałtowy. Precyzuje przepisy obowiązujące rolników, którzy będą podatnikami na zasadach ogólnych, oraz termin wejścia ustawy w życie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Marek Waszkowiak. Jak stwierdził, w dyskusji dominowały trzy tematy. Pierwsza sprawa to VAT w rolnictwie jako taki - stawka 0% czy 3%. Dalej, kwestia wejścia ustawy w życie: 1 lipca czy w terminie późniejszym. I w końcu VAT związany z drewnem i przemysłem drzewnym.

Jak poinformował senator sprawozdawca, Komisja Gospodarki Narodowej uznała, że rozwiązaniem dobrym dla rolnictwa jest wprowadzenie trzyprocentowej stawki VAT na nieprzetworzone towary rolne. Taki wniosek senator przedłożył Izbie.

Komisja uznała również, że dobrym terminem do wprowadzenia tej ustawy jest 4 września 2000 r. - chodzi o to, aby urzędy skarbowe i rolnicy mogli się do tego przygotować.

Senator M. Waszkowiak przedstawił także wniosek mniejszości Komisji Gospodarki Narodowej. Mniejszość uznała, że wprowadzenie 3% VAT w rolnictwie jest korzystne. Uznała również, że tym większa jest korzyść dla rolników, im większa produkcja w ich gospodarstwach. Żeby zadowolić tych, którzy łączyli elementy wprowadzenia VAT z innymi elementami prorolniczymi, mniejszość wprowadziła również związek między 3% VAT a wprowadzeniem dopłaty do oleju napędowego używanego w produkcji rolnej.

Drugi wniosek mniejszości Komisji Gospodarki Narodowej przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Wniosek ten zmierzał do wprowadzenia okresów przejściowych w dojściu do podstawowej stawki VAT, czyli 22%. Jak przypomniała senator sprawozdawca, dotychczas drewno liściaste, iglaste i egzotyczne było zwolnione od podatku VAT na mocy obowiązującej od 1993 r. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Proponowana przez mniejszość poprawka powoduje objęcie drewna iglastego i liściastego podatkiem VAT 0% w 2000 r., a w 2001 r. 3%. W ten sposób wiele jednostek i firm miałoby na podstawie dotychczasowych przepisów czas na dostosowanie się do nowej sytuacji ekonomicznej.

W opinii senator sprawozdawcy, opodatkowanie drewna 22% stawką podatku VAT spowoduje, szczególnie z punktu widzenia państwowego gospodarstwa leśnego "Lasy Państwowe", obecnie zarządzającego mieniem skarbu państwa, szereg niekorzystnych skutków zarówno dla samych "Lasów Państwowych", jak i dla odbiorców tego drewna, w tym zwłaszcza sektora drobnej wytwórczości i nabywców detalicznych. Tak istotne zmiany nie powinny być wprowadzane w trybie proponowanym przez ustawę.

Drugi wniosek mniejszości Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Kazimierz Drożdż. Wniosek ten zmierzał do utrzymania zerowej stawki na drewno opałowe, drobnicę iglastą i liściastą.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji. Senatorowie Witold Kowalski i Jadwiga Stokarska zgłosili wniosek o odrzucenie ustawy, a senator Jerzy Adamski - o przyjęcie jej bez poprawek.

Wszystkie zgłoszone wnioski i propozycje poprawek rozpatrzyły dwie komisje senackie podczas przerwy w obradach. Spośród 27 zgłoszonych ogółem poprawek połączone komisje poparły 10 zmian, a ich mniejszość - 1 poprawkę.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowania nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (9 głosów za, 65 przeciw, 7 wstrzymujących się) i wnioskiem o przyjęcie jej bez poprawek (19 głosów za, 58 przeciw i 3 wstrzymujące się), a następnie nad poszczególnymi poprawkami i całością projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy wraz z przyjętymi poprawkami. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba 50 głosami, przy 30 przeciw i 1 wstrzymującym się, powzięła uchwałę w sprawie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i ustawy o opłacie skarbowej:

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu
12 maja 2000 r. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym i ustawy o opłacie skarbowej, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

1)	W art. 1 w pkt 2 w lit. b), w pkt 12 skreśla się wyrazy ", z wyjątkiem drewna liściastego, iglastego i egzotycznego (SWW: 4311, 4312 i 4319)";
2)	W art. 1 w pkt 4 w lit. b), w ust. 2b w pkt 2 wyrazy "art. 9 ust. 1" zastępuje się wyrazami "art. 9 ust. 1 i 1a";
3)	W art. 1 w pkt 8 w lit. b) i w pkt 15 w lit. a) oraz w pkt 16 wyrazy "0%" zastępuje się wyrazami "3%";
4)	W art. 1 w pkt 14, w art. 33a w ust. 1 w zdaniu pierwszym po wyrazach "produktów rolnych" dodaje się przecinek i wyraz "oraz" zastępuje się przecinkiem;
5)	W art. 1 w pkt 14, w art. 33b po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu: "4a. Za datę dokonania zapłaty uważa się datę wydania dyspozycji bankowej przekazania środków finansowych na rachunek bankowy rolnika ryczałtowego, o ile dyspozycja ta została zrealizowana.";
6)	W art. 1 w pkt 15 skreśla się lit. b);
7)	W art. 1 w pkt 17, w załączniku nr 8 w poz. 1 w kolumnie trzeciej po wyrazach "zwierzęta wodne" dodaje się wyraz "żywe";
8)	W art. 1 w pkt 17, w załączniku nr 8 w poz. 7 w kolumnie trzeciej skreśla się wyrazy ", z wyjątkiem drewna liściastego, iglastego i egzotycznego (SWW: 4311, 4312 i 4319)";
9)	W art. 3: a) w ust. 1, 3 i w ust. 8 w pkt 4 wyrazy "2 lipca" zastępuje się wyrazami "3 września", b) w ust. 5 wyrazy "20 lipca" zastępuje się wyrazami "20 września", c) w ust. 6 i 7 wyraz "lipiec" zastępuje się wyrazem "wrzesień", d) w ust. 7 wyraz "sierpień" zastępuje się wyrazem "październik";
10)	Art. 4 otrzymuje brzmienie: "Art. 4. Ustawa wchodzi w życie z dniem 4 września 2000 r., z wyjątkiem art. 3 ust. 1 - 4 i 8, które wchodzą w życie z dniem 28 sierpnia 2000 r.".

Senat przyjął bez poprawek ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 78. posiedzeniu, 11 maja br. i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 16 maja, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie. Przedstawił je senator Zdzisław Maszkiewicz.

Jak wskazał senator sprawozdawca, nowelizacja wprowadza zmianę zapisów w art. 32 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa polegającą na tym, że zamiast wyrazów "ubezpieczonemu będącemu pracownikiem" wprowadza się wyrazy "ubezpieczonemu podlegającemu obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu". Ten nowy zapis rozszerza uprawnienia do otrzymywania zasiłku opiekuńczego na członków spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych. Dotyczy to dwudziestu sześciu tysięcy ubezpieczonych i wiąże się ze zwiększeniem środków finansowych na ubezpieczenie społeczne o około 800 tysięcy zł w skali roku.

Z. Maszkiewicz przypomniał, że fundusz chorobowy jest funduszem wydzielonym w ramach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z tego funduszu wypłacany jest zasiłek opiekuńczy. Dotychczasowy zapis stanowiący, że zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu będącemu pracownikiem, pozbawiał tego zasiłku członków spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, w sytuacji gdy płacili oni tę samą składkę na ubezpieczenie społeczne.

Senator sprawozdawca poinformował, że - nie analizując różnic w charakterze pracy pracownika i członka spółdzielni rolniczej - Komisja Rodziny i Polityki Społecznej stanęła na stanowisku, iż nadrzędne jest przestrzeganie zasad sprawiedliwości. W tym wypadku równe obowiązki, czyli ta sama składka, winny oznaczać równe prawa, czyli te same uprawnienia do wypłaty świadczeń.

W imieniu komisji senator Z. Maszkiewicz zwrócił się o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 65 głosami, przy 1 przeciw, powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Senat zaakceptował ustawę o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie dnia 7 września 1998 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 79. Posiedzeniu, 24 maja i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 25 maja, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Dariusz Kłeczek, który poinformował, że komisja po wysłuchaniu przedstawiciela rządu na posiedzeniu 25 maja br. wniosła o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Jak poinformował senator sprawozdawca, umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o zabezpieczeniu społecznym reguluje prawo do zabezpieczenia społecznego między Austrią i Polską. Dotychczas takiej regulacji nie było. Prawo to wynika z licznych dokumentów międzynarodowych, w szczególności z Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, a także z Europejskiej Karty Społecznej. Polska ratyfikowała te dokumenty, co oznacza, że przyjęła zobowiązania z nich wynikające, w następstwie czego ustawodawstwo i praktyka krajowa powinny pozostawać w zgodności z tymi zobowiązaniami.

Jak stwierdził senator D. Kłeczek, umowa pozwoli na sumowanie okresów ubezpieczenia przebytych w obydwu państwach do ustalenia prawa do świadczeń, eliminując jednocześnie występujące przypadki podwójnego ubezpieczenia, a także umożliwi bezpośrednie przekazywanie świadczeń emerytalno-rentowych do każdego z tych państw.

Umowa jest oparta na czterech zasadach: równego traktowania obywateli każdej ze stron, jedności stosowanego ustawodawstwa, zachowania praw nabytych i sumowania okresów ubezpieczenia. Sumowanie okresów ubezpieczenia dotyczy prawa do świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa, bezrobocia oraz świadczeń emerytalno-rentowych. Skutki finansowe wynikające z realizacji tego rodzaju umów polegają na wzajemnym przepływie środków finansowych z tytułu transferowania świadczeń.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej o podjęcie uchwały w sprawie przyjęcia uchwalonej przez Sejm ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie 7 września 1998 r. zwrócił się senator Wiesław Chrzanowski.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, Polska ma już podobne umowy z wieloma państwami: Niemcami, Belgią, Francją itd. Dotychczas z Austrią te sprawy nie były uregulowane i z tego powodu występowało niejednokrotnie zjawisko podlegania dwóm systemom. Poza tym rozpatrywana ustawa reguluje istotną dla ubezpieczonych kwestię sumowania się okresów ubezpieczenia w jednym i drugim państwie, co ma wpływ na wymiar tego ubezpieczenia. Koszty świadczeń ponosi każde z państw proporcjonalnie do uprawnień nabytych w nim przez obywatela.

Jeżeli chodzi o świadczenia w wypadku choroby i macierzyństwa, umowa przewiduje rozwiązanie w pewnym sensie asymetryczne, bo na terenie Austrii świadczenia rzeczowe na koszt polskiej instytucji przyznane zostały jedynie polskim pracownikom wysłanym tam i członkom ich rodzin. Wiąże się to z tym, że koszty świadczeń w Austrii są bez porównania wyższe niż w Polsce. W wypadku świadczeń rentowych koszty będą proporcjonalnie obciążały instytucje ubezpieczeniowe każdego z tych państw.

Jeśli chodzi o skutki finansowe umowy, spowoduje ona wzajemny przepływ środków finansowych. Według szacunków z 1998 r. transfer z Polski do Austrii wyniesie od 11 do 19 milionów zł rocznie. Zabezpieczeniem będą fundusze ubezpieczeniowe i budżet państwa. Trudno natomiast oszacować, jakie środki z tego tytułu będą wpływać do Polski.

Ratyfikacja umowy przez prezydenta wymaga, na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 5 konstytucji, zgody wyrażonej w ustawie. Dlatego Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej wniosła o wyrażenie takiej zgody przez podjęcie odpowiedniej uchwały przez Senat.

W głosowaniu za przyjęciem bez poprawek ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o zabezpieczeniu społecznym, podpisanej w Warszawie dnia 7 września 1998 r. opowiedziało się 76 senatorów, a 1 wstrzymał się od głosu.

Ustawa o ratyfikacji Traktatu Karty Energetycznej oraz Protokołu Karty Energetycznej dotyczącego Efektywności Energetycznej i Odnośnych Aspektów Ochrony Środowiska - przyjęta bez poprawek

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 79. Posiedzeniu, 26 maja i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 26 maja, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Gospodarki Narodowej.

W imieniu połączonych komisji sprawozdanie przedstawił senator Jerzy Markowski. Stwierdził on, że komisje wnoszą o przyjęcie bez poprawek rozpatrywanej ustawy sejmowej. Decyzję tę podjęto po bardzo wnikliwej analizie stanu prawnego, który nastąpi po przyjęciu ustawy, a zwłaszcza po ratyfikowaniu tego dokumentu przez prezydenta RP oraz po wyczerpującej debacie na temat jej konsekwencji gospodarczych .

Jak stwierdził senator sprawozdawca, energetyka należy do najbardziej strategicznych dziedzin gospodarczych każdego państwa i od wielu lat przestała być sprawą wewnętrzną.

Działalność energetyczna, a zwłaszcza wytwarzanie energii elektrycznej i wydobywanie kopalin energetycznych, wywołuje skutki także poza granicami państwa. I stąd potrzeba ratyfikacji Protokołu Karty Energetycznej dotyczącego Efektywności Energetycznej i Odnośnych Aspektów Ochrony Środowiska.

Jak podkreślił senator J. Markowski, dokument ten został parafowany przez przedstawiciela rządu polskiego jeszcze w 1994 roku. Nastąpiło to wtedy, gdyż protokół i tak dotyczył niejako obowiązujących i co najważniejsze, stosowanych przez Polskę zapisów wynikających z przynależności naszego kraju do Światowej Organizacji Handlu i do GATT, jak również - szczególnie od 1995 r., kiedy Polska stała się członkiem tej organizacji - zobowiązań wynikających z przynależności do OECD.

Szczególnym momentem, który nawet wyprzedza regulacje zawarte w traktacie, było przyjęcie w 1997 r. prawa energetycznego. Jak podkreślił senator sprawozdawca, wszystkie nowelizacje tego prawa, które dotąd przeprowadzono, a zapowiadana jest kolejna, mieszczą się w zapisach, które zawiera protokół rozpatrywany przez Senat.

Ponadto, szczególnie w obszarze ekologii, polska energetyka przyjęła na siebie zobowiązania wynikające chociażby ze sławnego drugiego protokołu siarkowego. Reguluje on kwestie emisji siarki z tytułu produkcji energetycznej, które Polska już zrealizowała. Omawiany dokument zawiera w sobie postanowienia, które Polska nie tylko przyjmuje do realizacji, ale co najważniejsze, w znakomitej większości już zrealizowała.

Dlatego, zdaniem senatora J. Markowskiego, należy upoważnić prezydenta do ratyfikacji Traktatu Karty Energetycznej oraz Protokołu Karty Energetycznej i Odnośnych Aspektów Ochrony Środowiska.

W głosowaniu Senat 77 głosami, przy 2 głosach wstrzymujących się, postanowił nie zgłaszać zastrzeżeń do rozpatrywanej ustawy sejmowej.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 79. posiedzeniu, 26 maja. Do Senatu została przekazana w dniu 30 maja i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie. Przedstawił je senator Adam Glapiński.

Jak podkreślił senator sprawozdawca, wprowadzona w nowelizacji zmiana polega m.in. na ujęciu gry na automatach jako odrębnej kategorii gier, obok gier losowych i zakładów wzajemnych. Jeśli przyjąć to rozwiązanie, to należałoby uznać, że od tej pory grami na automatach byłyby gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych. Od tej pory nie odróżniano by automatów losowych i zręcznościowych. Nowa ustawa dodałaby też do kategorii gier losowych gry w kości i loterie audiotekstowe, popularnie zwane audiotele. Gra w kości została zaliczona do tej grupy gier, w zakresie których działalność mogą prowadzić wyłącznie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjne, spełniające warunki ustalone w art. 5 nowej ustawy. Loterie audiotele zostały dodane do grupy gier, które mogą być urządzane przez osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

Jak wskazał senator sprawozdawca, ustawa wnosi też cały szereg innych zmian, z których najważniejsza to zniesienie możliwości wykonywania monopolu państwa w zakresie gier liczbowych i loterii pieniężnych przez jednostki organizacyjne inne niż jednoosobowe spółki skarbu państwa. Wprowadza się także zasadę, że realizacja tego monopolu przez spółki stanowi wyłączny przedmiot ich działalności.

Uregulowano kwestie miejsca gry w kości, gry w bingo, gier pieniężnych, przyjmowania zakładów wzajemnych, a także miejsca urządzania gier na automatach. Do tej pory tylko gry na automatach losowych objęte były nakazem ich urządzania w kasynach gry lub w salonach.

Z innych zmian senator sprawozdawca wymienił: określenie minimalnego kapitału spółki ubiegającej się o zezwolenie; wprowadzenie wymogu dokumentowania legalności źródeł pochodzenia kapitału; wprowadzenie wymogu terminowego wywiązywania się ze zobowiązań wobec budżetu i ZUS przez spółki ubiegające się o zezwolenie; przedłużenie z trzech do sześciu lat okresu, na który udzielane jest zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier urządzanych w salonie, gier na automatach oraz w zakresie zakładów wzajemnych z możliwością przedłużenia tego okresu o dalsze sześć lat; i wreszcie zastąpienie podatku progresywnego w zakresie gier prowadzonych w kasynach gry podatkiem liniowym w wysokości 45%.

Senator A. Glapiński zaznaczył, że największe kontrowersje wzbudzała kwestia dopuszczania kapitału zagranicznego do działalności regulowanej przez ustawę. Komisja była wprowadzona w pewien ambaras wynikający z faktu, że przedstawiciele dwóch instytucji rządowych, obecni na posiedzeniu, a także podczas dyskusji poprzedzającej to posiedzenie, prezentowali zasadniczo różne stanowiska w tej sprawie. Chodziło o to, czy zapis przyjęty w ustawie przez Sejm jest, czy nie jest zgodny z regulacjami europejskimi. Istniała w tej kwestii zasadnicza rozbieżność między stanowiskiem Ministerstwa Finansów, które twierdziło, że takiego zapisu nie może być, bo jest oni niezgodny z regulacjami europejskimi, a stanowiskiem Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, który twierdził, że może. Komisja zastanawiała się nad tym, po czym - po dyskusji i głosowaniu - ostatecznie podzieliła opinię Sejmu zakazującą kapitałowi zagranicznemu wejścia w ten rodzaj działalności.

W imieniu komisji senator A. Glapiński wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Propozycje poprawek zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji. Wszystkie wnioski i poprawki rozpatrzyła podczas przerwy w obradach Komisja Gospodarki Narodowej. Komisja poparła 2 spośród 6 zgłoszonych ogółem wniosków i poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba odrzuciła go 62 głosami, przy 2 za i 17 wstrzymujących się), oraz wnioskami o wprowadzenie poprawek, a następnie 60 głosami, przy 10 przeciw i 12 wstrzymujących się Senat powziął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw:

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 26 maja 2000 r. ustawy o zmianie ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

1)

w art. 1 w pkt 26 lit. b) otrzymuje brzmienie: "b) w ust. 2 wyrazy "gier losowych i zakładów wzajemnych" zastępuje się wyrazami "gier losowych, gier na automatach i zakładów wzajemnych" oraz po wyrazach "ośrodkach gier" dodaje się wyrazy "i punktach przyjmowania zakładów wzajemnych";";

2)

Po art. 4 dodaje się art. 4a w brzmieniu: "Art. 4a. W ustawie z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 83, poz. 930) wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 30 w § 5 wyrazy "gry losowej lub zakładu wzajemnego" zastępuje się wyrazami "gry losowej, zakładu wzajemnego lub gry na automacie"; 2) w art. 53 w § 35 wyrazy ""gra w automatach losowych", "loteria"" zastępuje się wyrazami ""gra na automacie", "loteria audioteksowa"" oraz wyrazy "o grach losowych i zakładach wzajemnych" zastępuje się wyrazami "o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach"; 3) w dziale II tytuł rozdziału 9 otrzymuje brzmienie: "Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe przeciwko organizacji gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach"; 4) w art. 107: a) w § 1 wyrazy "grę losową lub zakład wzajemny" zastępuje się wyrazami "grę losową, zakład wzajemny lub grę na automacie", b) w § 3 wyrazy "grze losowej lub zakładzie wzajemnym" zastępuje się wyrazami "grze losowej, zakładzie wzajemnym lub grze na automacie"; 5. w art. 108 w § 1 wyrazy "grę w automatach losowych" zastępuje się wyrazami "loterię audioteksową"; 6. w art. 109 wyrazy "grze losowej lub zakładzie wzajemnym urządzonym lub prowadzonym" zastępuje się wyrazami "grze losowej, zakładzie wzajemnym lub grze na automacie, urządzonych lub prowadzonych"; 7. w art. 110 wyrazy "grze losowej lub zakładzie wzajemnym" zastępuje się wyrazami "grze losowej, zakładzie wzajemnym lub grze na automacie".".

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 79. posiedzeniu, 26 maja br. Do Senatu została przekazana w dniu 26 maja i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie przedstawił senator Andrzej Sikora. Jak wskazał, pierwsza grupa zmian, jakie wnosi nowelizacja, obejmuje korekty wynikające z potrzeby dostosowania przepisów do konstytucji. Chodzi tu głównie o ustalenie wytycznych potrzebnych do rozporządzeń przewidzianych ustawą. Druga grupa obejmuje zmiany dostosowujące zapisy ustawy do ustawy o działach administracji rządowej, co polega głównie na ustaleniu właściwego ministra nadzorującego. Trzecia grupa to zmiany zmierzające do poprawy funkcjonowania ubezpieczeń, to znaczy zmiany uściślające i zwiększające precyzję zapisów oraz rozszerzające listę wyjątków od tajemnicy ubezpieczeniowej.

Senator sprawozdawca podkreślił, że jedna z ważniejszych zmian dotyczy art. 63 i 64 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Wprowadza obowiązek posiadania przez zakłady ubezpieczeniowe aktywów umiejscowionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w wysokości nie niższej niż wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i o strukturze uwzględniającej wymogi określone w art. 64 ust. 1 tej ustawy. Ważnym celem tej regulacji jest ograniczenie odpływu z kraju środków ze składek ubezpieczeniowych poprzez zawieranie przez zakłady ubezpieczeniowe umów reasekuracyjnych z zagranicznymi towarzystwami ubezpieczeniowymi. Może to jednak sprawiać, że ci ostatni w znacznym stopniu stają się ubezpieczycielami polskich podmiotów gospodarczych. Jednak ze względu na mogące wystąpić w tej kwestii znaczne problemy, takie jak np. zmiana umów reasekuracyjnych, pogorszenie się sytuacji finansowej tych towarzystw ubezpieczeniowych, które mają znaczne pakiety reasekuracyjne i słabszą kondycję finansową, ustawa przewiduje wprowadzenie nowych wymogów w dwóch etapach. W pierwszym etapie, trwającym od 1 stycznia do 31 grudnia 2001 r., ustawa ogranicza ten wymóg do posiadania aktywów w wysokości 50% wartości rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, natomiast od 1 stycznia 2002 r. wymóg ten obowiązywać będzie w pełnym zakresie, to znaczy, że pokrycie musi wynosić 100%.

Drugi obszar zmian to nałożenie na organy i instytucje obowiązku udzielania zakładom ubezpieczeniowym, Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu oraz Polskiemu Biuru Ubezpieczeń Komunikacyjnych, informacji niezbędnych do ustalenia okoliczności wypadków i zdarzeń komunikacyjnych. Oczywiście w wypadku, gdy te zakłady ubezpieczeniowe zwrócą się do tych instytucji o taką informację. O tym mówi zmiana siódma omawianej ustawy.

Zmiana ósma dotyczy art. 9 nowelizowanej ustawy. Wprowadza tu nowe podmioty uprawnione do uzyskania informacji dotyczących umów ubezpieczenia ściśle związanych z wykonywaniem podstawowych zadań przez te podmioty w zakresie niezbędnym do wykonania tych zadań. Należy do nich rzecznik ubezpieczonych, który uzyskuje prawo do informacji w związku z podjętą sprawą w zakresie ochrony interesów ubezpieczonych, czy też prezes Głównego Urzędu Ceł w związku z wprowadzeniem sprawy celnej.

Kolejne ważne uregulowania zawierają zmiany: dwudziesta trzecia, dwudziesta czwarta, jedenasta i dziesiąta. Zmiana dwudziesta trzecia zrównuje podmioty zagraniczne prowadzące działalność ubezpieczeniową w Polsce z podmiotami polskimi w zakresie dotyczącym członkostwa w Polskiej Izbie Ubezpieczeń, przez co te podmioty stają się takimi samymi członkami samorządu ubezpieczeniowego jak podmioty polskie.

Zmiana dwudziesta czwarta zmniejsza dotychczasowe ograniczenie co do rodzajów podmiotów upoważnionych do uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w Polsce. Jeśli siedziba takich podmiotów mieści się w państwach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, OECD, to mogą one prowadzić działalność ubezpieczeniową w Polsce nawet wówczas, jeśli nie mają statusu spółek akcyjnych bądź towarzystw ubezpieczeń wzajemnych.

Zmiana jedenasta poprzez dodanie art. 11f wprowadza wymóg uzyskania zgody ministra właściwego do spraw instytucji finansowych na nabycie akcji w przedziałach ilościowych obowiązujących w Unii Europejskiej, to jest dających prawo do 20, 33 i 50% głosów na walnym zgromadzeniu. Jednocześnie art. 4 ustawy w pkcie 2 stanowi, że nowy art. 11f wejdzie w życie wraz z uzyskaniem przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej.

W zmianie dziesiątej chodzi o art. 11d. Wprowadza ona zapis upoważniający ministra właściwego do spraw instytucji finansowych do odmowy wyrażenia zgodny na nabycie akcji przez podmiot zagraniczny, jeśli zagraża to ważnym interesom gospodarczym państwa (ta zmiana wprowadza również jeszcze dwa inne warunki).

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas prac komisji nad ustawą - ze względu na bardzo surową, ale uzasadnioną opinię Biura Legislacyjnego Senatu, odnoszącą się głównie do sformułowań redadcyjno-językowych - po dyskusji i wymianie zdań senator Adam Glapiński zgłosił wniosek o przyjęcie poprawek Biura Legislacyjnego w całości. Obecna na posiedzeniu komisji przedstawicielka Ministerstwa Finansów w pełni podzieliła opinię tego biura, przyznając, że zaproponowane poprawki doprecyzowują przepisy ustawy, które podczas prac sejmowych zostały sformułowane w sposób budzący zastrzeżenia z punktu widzenia zasad techniki legislacyjnej, oraz usuną braki, które nie zostały zauważone przez Biuro Legislacyjne Kancelarii Sejmu. Senator zauważył, że poprawki Biura Legislacyjnego generalnie miały charakter redakcyjno-językowy i porządkujący, poza jedną poprawką merytoryczną, szóstą, która została omówiona i przegłosowana przez komisję.

Senator A. Sikora zauważył, że komisja przegłosowała wprowadzenie poprawek Biura Legislacyjnego po oddaleniu wniosku o odrzucenie ustawy, który zgłosił senator Grzegorz Lipowski. Senator G. Lipowski uzasadnił swój wniosek tym, że w Sejmie wniesione są projekty trzech ustaw, które w sposób kompleksowy regulują działalność ubezpieczeniową i należałoby zaczekać do wejścia w życie tych uregulowań. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Po zakończeniu sprawozdania z pracy Komisji Gospodarki Narodowej nad ustawą o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej senator A. Sikora zgłosił poprawkę - niezbędną w opinii Ministerstwa Finansów - bez której uniemożliwione byłoby wydanie aktu wykonawczego do uchwalonej ustawy. Poprawka dotyczy art. 1 zmiany trzydziestej piątej, odnoszącej się do art. 63 ust. 9, a polega na wykreśleniu wyrazów "pod określonymi warunkami" oraz dodaniu wytycznych dla wydawanego rozporządzenia. Zmiana ta podyktowana jest tym, że w ustawie nie powinno się dawać delegacji do wydawania rozporządzeń pod określonymi warunkami. Te warunki powinny zostać określone w ustawie. Zaproponowane poprawki rozpatrzyła Komisja Gospodarki Narodowej. Komisja poparła wszystkie zgłoszone wnioski.

Senat w głosowaniu przyjął zaproponowane poprawki, a następnie 80 głosami, przy 1 przeciw, podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej:

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 26 maja 2000 r. ustawy o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

1)	W art. 1 w zdaniu wstępnym wyrazy "oraz z 1998 r. Nr 155, poz. 1015" zastępuje się wyrazami ", z 1998 r. Nr 155, poz. 1015 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 483, Nr 101, poz. 1178 i Nr 110, poz. 1255";
2)	W art. 1 w pkt 7 skreśla się wyraz "uzasadniony";
3)	W art. 1 w pkt 8 w lit. b): a) w zdaniu wstępnym po wyrazach "w ust. 2" dodaje się dwukropek oraz dodaje się pierwsze tiret w brzmieniu: "- w pkt 1 skreśla się wyrazy "lub osoby trzeciej, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia",", b) pozostałą treść lit. b) oznacza się jako drugie tiret;
4)	W art. 1 w pkt 8 w lit. c) wyrazy "ust. 2 pkt 12" zastępuje się wyrazami "ust. 2 pkt 11";
5)	W art. 1 w pkt 10, w art. 11d w ust. 1 i w ust. 2 wyraz "głosów" zastępuje się wyrazami "ogólnej liczby głosów";
6)	W art. 1 w pkt 10, w art. 11d w ust. 3: a) w pkt 1 wyrazy "nabył lub objął" zastępuje się wyrazami "zamierza nabyć albo objąć", b) w pkt 2 wyrazy "nabycie akcji lub praw z akcji albo objęcie akcji lub praw z akcji" zastępuje się wyrazami "nabycie albo objęcie";
7)	W art. 1 w pkt 10, w art. 11d w ust. 5 wyrazy "oraz z 1998 r. Nr 107, poz. 669" zastępuje się wyrazami ", z 1998 r. Nr 107, poz. 669, Nr 113, poz. 715 oraz z 2000 r. Nr 22, poz. 270";
8)	W art. 1 w pkt 10, w art. 11d w ust. 7 wyrazy "przepisu ust. 2" zastępuje się wyrazami " przepisów ust. 1 lub 2";
9)	W art. 1 w pkt 10, w art. 11d w ust. 8 wyrazy "ust. 6" zastępuje się wyrazami "ust. 7";
10)	W art. 1 w pkt 11, art. 11f otrzymuje brzmienie: "Art. 11f. Wraz z uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej podmiot zamierzający nabyć akcje lub prawa z akcji albo objąć akcje lub prawa z akcji jest obowiązany uzyskać zgodę ministra właściwego do spraw instytucji finansowych na nabycie akcji lub praw z akcji albo objęcie akcji lub praw z akcji zakładu ubezpieczeń zapewniających przekroczenie odpowiednio 20%, 33%, 50% ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu.";
11)	W art. 1 skreśla się pkt 12;
12)	W art. 1 dodaje się pkt 12a w brzmieniu: "12a) w art. 13 wyraz "zarejestrowaniem" zastępuje się wyrazami "dokonaniem wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego";";
13)	W art. 1 w pkt 16 lit. c) otrzymuje brzmienie: "c) w ust. 2 wyrazy "Osoba zagraniczna podejmująca" zastępuje się wyrazami "Nierezydent podejmujący",";
14)	W art. 1 w pkt 26 wyrazy "i użytkowego - wartość ujemna)" zastępuje się wyrazami "lub użytkowego) - wielkość ujemna";
15)	W art. 1 w pkt 31: a) w lit. a) wyrazy "sprawozdania finansowego" zastępuje się wyrazami "sprawozdanie finansowe", b) dodaje się lit. a1 w brzmieniu: "a1) w ust. 3 po wyrazie "sprawozdanie" dodaje się wyrazy "z działalności Funduszu",", c) w lit. b) po wyrazach "sporządzania sprawozdania" dodaje się wyrazy "z działalności";
16)	W art. 1 w pkt 35, w art. 63 w ust. 2 wyrazy "z tytułu, których" zastępuje się wyrazami " , z tytułu których";
17)	W art. 1 w pkt 35, w art. 63 w ust. 5 w pkt 2 wyraz "Warszawa" zastępuje się wyrazem "Warszawę";
18)	W art. 1 w pkt 35, w art. 63 w ust. 8 wyrazy "W wyjątkowej sytuacji organ" zastępuje się wyrazem "Organ";
19)	W art. 1 w pkt 35, w art. 63: a) w ust. 8 skreśla się wyrazy "pod określonymi warunkami", b) w ust. 9 skreśla się wyrazy "pod określonymi warunkami," oraz dodaje się zdanie drugie w brzmieniu: "Minister właściwy do spraw instytucji finansowych wydając rozporządzenie uwzględnia konieczność zachowania bezpieczeństwa i rentowności aktywów.";
20)	W art. 1 w pkt 36, w art. 64 w ust. 1 w pkt 3 wyrazy "stopie dochody" zastępuje się wyrazami "stopie dochodu";
21)	W art. 1 w pkt 37 w lit. c) w zdaniu wstępnym wyrazy "dodaje się ust. 4a w brzmieniu:" zastępuje się wyrazami "ust. 4a otrzymuje brzmienie:";
22)	W art. 1 w pkt 42 po wyrazie "określa" dodaje się przecinek;
23)	W art. 2 wyrazy "z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 88, poz. 554, Nr 107, poz. 685, Nr 121, poz. 769-770 i Nr 139, poz. 934 oraz z 1998 r. Nr 155, poz. 1015)" zastępuje się wyrazami "zmienianej w art. 1";
24)	W art. 4 w pkt 1 wyrazy "art. 1 pkt 35, pkt 36" zastępuje się wyrazami "art. 1 pkt 12a, pkt 35 i pkt 36".

Senat zaakceptował ustawę o ratyfikacji Konwencji o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 79. posiedzeniu, 24 maja br. i tego samego dnia została przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 25 maja br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Kulak, który przypomniał, że konwencja będąca przedmiotem rozpatrywanej ustawy weszła w życie 1 września 1993 r., a została sporządzona 8 listopada 1990 r. w Strasburgu. Wprowadzono ją pod auspicjami Rady Europy, lecz została zaliczona przez Unię Europejską do jej dorobku prawnego. Aktualnie stroną konwencji jest dwadzieścia siedem państw Rady Europy, a dziewięć państw podpisało konwencję, ale jeszcze jej nie ratyfikowało. Poza Polską są to: Estonia, Węgry, Lichtensztein, Luksemburg, Rumunia, Rosja, Słowacja i San Marino.

Dokument ten nakazuje uznać za przestępstwo popełnione umyślnie czyny polegające: na transferze mienia stanowiącego dochód pochodzący z przestępstwa, na zatajaniu lub ukrywaniu prawdziwego pochodzenia mienia albo źródła jego pochodzenia, na przemieszczaniu własności lub innych praw do tego mienia, jeśli stanowi ono dochód z przestępstwa, oraz czyny polegające na nabywaniu, posiadaniu lub korzystaniu z takiego mienia.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, w opinii przedstawiciela rządu obecnego na posiedzeniu komisji, wiceministra spraw zagranicznych Jerzego Kranza, problem prania brudnych pieniędzy, jego skala i dynamika zostały w ostatnich kilkunastu latach zauważone przez społeczność międzynarodową. Uważa się, że zjawisko to nie słabnie, a wręcz przeciwnie - rozwija się i umacnia. Dlatego też pozbawienie dochodów sprawców tego rodzaju przestępstw wydaje się być jednym ze skutecznych instrumentów w zwalczaniu tego zjawiska, chociaż - jak wiadomo - nie jest to łatwe, gdyż zwykle mamy w tej dziedzinie do czynienia z dobrze zorganizowaną przestępczością.

W opinii senatora Z. Kulaka, najważniejsze elementy ratyfikowanej konwencji to: zapewnienie możliwości konfiskaty, a w polskim prawie raczej przepadku dochodów pochodzących z przestępstwa; obowiązek penalizacji prania brudnych pieniędzy oraz obowiązek współpracy międzynarodowej w zakresie tej konwencji.

Jak poinformował podczas posiedzenia komisji zastępca prokuratora generalnego Stefan Śnieżko, jako uzupełnienie konwencji znajdują się w Sejmie dwa projekty ustaw. Pierwszy dotyczy możliwości wykonywania orzeczeń sądów i organów zagranicznych w konfiskacie mienia, a ściślej o przepadku mienia, zaś drugi wprowadza instytucję nadzoru nad operacjami bankowymi, co przełamie zasadę pełnej ochrony tajemnicy bankowej. W trakcie uzgodnień międzyresortowych jest także projekt nowelizacji prawa karnego, dotyczący karalności prania brudnych pieniędzy. Ma on w najbliższym czasie trafić do Sejmu.

Zgodnie z wnioskiem Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Z. Kulak zaproponował przyjęcie bez poprawek ustawy o ratyfikacji Konwencji o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności w sprawie rozpatrywanej ustawy sejmowej przedstawił senator Zbigniew Romaszewski. Zwrócił on uwagę na fakt, że konwencja została przyjęta w listopadzie 1990 r., weszła w życie 1 września 1993 r., natomiast Senat przystępuje do jej ratyfikacji dopiero teraz.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, komisja poparła ratyfikację konwencji, uznając, że jest to jeden z istotniejszych instrumentów zwalczania przestępczości, w szczególności przestępczości zorganizowanej. Dlatego komisja zwraca się o wyrażenie zgody przez Senat na jej ratyfikację.

Jak powiedział senator Z. Romaszewski, wątpliwości członków komisji budzi jednak szereg faktów związanych z konwencją, przede wszystkim to, że proces ratyfikacyjny trwał aż siedem lat, mimo iż w tym czasie podejmowano w parlamencie wielokrotnie problematykę koncepcji zwalczania przestępczości przy pomocy ujawniania, zajmowania i konfiskaty dochodów pochodzących z przestępstwa (przyjęcie nowych kodyfikacji karnych). W opinii senatora, nie towarzyszyła temu jednak poważniejsza refleksja na ten temat. Następowało starcie problemu zwalczania przestępczości, której rezultatem zawsze są dochody i korzyści materialne, z koniecznymi do narzucenia pewnymi ograniczeniami prawa do prywatności. Wszelkie, bardziej radykalne środki ograniczające możliwość korzystania z zagrabionego majątku właściwie rozbijały się o prawo do prywatności, o tajemnicę bankową. Wielokrotnie te sprawy były podejmowane i odrzucane. Z dużą więc satysfakcją stwierdzamy, iż wreszcie konwencja ta została przedstawiona i przedłożona do ratyfikacji.

W opinii sprawozdawcy Komisji Praw Człowieka i Praworządności, w związku z ratyfikacją omawianej konwencji podjęcie działań w ramach prawa wewnętrznego wydaje się po prostu niezbędne, na co oczywiście ta konwencja nie tylko pozwala, ale nawet to nakazuje, ponieważ w swoich dyspozycjach jest ona dosyć rygorystyczna w odniesieniu do prania brudnych pieniędzy i dochodów pochodzących z przestępstwa.

Zdaniem senatora Z. Romaszewskiego, istnieją dwa problemy wynikające z konwencji i wymagające podjęcia działań przez polski rząd. Dotyczą one rozdziału stanowiącego, że przy współpracy międzynarodowej można odmówić współpracy w wykrywaniu czy konfiskacie w wypadku, gdy przestępstwo, którego dotyczy wniosek, jest przestępstwem politycznym lub skarbowym.

Napotykamy tu na problem związany z tym, że konwencja, która powstała w roku 1990, była tworzona głównie przez kraje Europy Zachodniej. Była więc nastawiona na przestępczość zorganizowaną rozwijającą się w tym czasie w krajach zachodnich. Natomiast głównym problemem Europy Wschodniej nie jest akurat handel narkotykami czy handel bronią, lecz korupcja i rozgrabianie majątku narodowego. I to są główne problemy, co do których można odmówić ścigania. Przykładowo w tej chwili mamy problem tzw. ośmiornicy łódzkiej, która zajmowała się przede wszystkim, poprzez różne operacje, uszczuplaniem podatku VAT. Jeżeli pieniądze z tego przestępstwa ulokowano za granicą, to teraz, zgodnie z art. 18, oczywiście można odmówić ścigania ich ze względu na to, że było to przestępstwo skarbowe. I to jest kwestia, na którą rząd powinien zwrócić uwagę i poruszyć ją na forum międzynarodowym.

Druga kwestia dotyczy artykułu stanowiącego, że strona wezwana (ta, do której zwracamy się o przeprowadzenie konfiskaty) rozporządza wszelkim mieniem, którego konfiskaty dokonała, zgodnie ze swym prawem wewnętrznym, chyba że zainteresowane strony uzgodniły inaczej. Z tego zapisu można wnioskować, że przepadek mienia orzekany jest na rzecz państwa prowadzącego konfiskatę.

Jeżeli mamy do czynienia z praniem brudnych pieniędzy pochodzących na przykład z handlu narkotyków to fakt, gdzie zostanie orzeczony przepadek mienia jest w gruncie rzeczy obojętny, gdyż godzi w międzynarodową przestępczość. To, że można ten przepadek zarządzić na rzecz skarbu państwa strony wezwanej, jest raczej pozytywne, gdyż stanowi to dla strony wezwanej pewną zachętę do podjęcia działań zmierzających do orzeczenia tego przepadku. Sprawa zaczyna jednak wyglądać zupełnie inaczej, gdy mamy do czynienia z przestępstwami o charakterze korupcyjnym czy też skarbowym, w wyniku których te uszczuplenia nastąpiły na rzecz strony wzywającej. I to jest następna sprawa, która zdaniem senatora Z. Romaszewskiego, powinna być przedmiotem działań ze strony rządu.

Zastrzeżenia senatora dotyczyły również sposobu przetłumaczenia konwencji. Użyty w tłumaczeniu język nastręcza, jego zdaniem, poważnych problemów w jej zrozumieniu. Senator zaapelował o lepszą czytelność przedkładanych ustaw.

W głosowaniu Senat jednogłośnie, 80 głosami, opowiedział się za przyjęciem ustawy o ratyfikacji Konwencji o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa.

Trzecie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, ustawy o samorządzie gminnym oraz innych ustaw

Przystępując do trzeciego czytania wicemarszałek A. Chronowski przypomniał, że drugie czytanie tego projektu odbyło się na 58. posiedzeniu Senatu, 11 maja br.

Senat, po przeprowadzonej dyskusji, skierował projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej w celu ustosunkowania się przez komisje do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. Komisje na wspólnym posiedzeniu, 18 maja br., rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały dodatkowe sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 Regulaminu Senatu trzecie czytanie projektu ustawy obejmuje przedstawienie Senatowi dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie ustawy i głosowanie.

Sprawozdanie połączonych komisji przedstawił senator Tadeusz Kopacz. Poinformował on, że komisje po rozpatrzeniu przedstawionego projektu ustawy oraz wniosków zgłoszonych podczas drugiego czytania poparły poprawki: czwartą, siódmą, dwunastą, czternastą, siedemnastą, trzydziestą trzecią, trzydziestą szóstą, trzydziestą dziewiątą, czterdziestą, czterdziestą czwartą i czterdziestą ósmą. Połączone komisje wniosły o przyjęcie ich przez Senat wraz z jednolitym projektem ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, ustawy o samorządzie gminnym oraz innych ustaw oraz projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy. Następnie senator sprawozdawca omówił poprawki poparte przez komisje.

Poprawka czwarta sprowadza się do tego, aby na wójta, burmistrza lub prezydenta mogła zostać wybrana osoba niemieszkająca stale na terenie gminy. W pierwotnym projekcie była mowa o tym, że tylko osoba mieszkająca na stałe na terenie gminy może zostać wybrana na wójta, burmistrza, prezydenta. Poprawka przyjęta przez komisje daje możliwość startowania w wyborach wójta, burmistrza, prezydenta osobom, które nie mieszkają na stałe na terenie gminy.

Poprawka siódma zmienia, w stosunku do przedłożonego projektu, liczbę radnych w gminach liczących mniej niż dwadzieścia tysięcy mieszkańców. Jest to propozycja pośrednia między przedłożonym projektem a obecnie obowiązującą ustawą. W gminach od dwudziestu tysięcy mieszkańców liczba radnych jest zgodna z poprzednim projektem ustawy. Generalnie następuje również i tutaj zmniejszenie ich liczby. Było kilka wersji rozwiązania tej kwestii. Wszystkie propozycje zmniejszały oczywiście liczbę radnych. Obie komisje poparły poprawkę siódmą.

Poprawka dwunasta i następne senatora Lecha Feszlera sprowadzają się do tego, aby w razie ogłoszenia przez radę gminy referendum w sprawie odwołania wójta, burmistrza, prezydenta, które się jednak nie uda, rada została rozwiązana z mocy prawa. Chodzi o to, aby wszelkiego rodzaju uchwały o referendach były podejmowane bardzo rozważnie i rozsądnie.

Poprawka trzydziesta trzecia zmierza do uzupełnienia poprzedniego zapisu, w którym była mowa o tym, że w wypadku udanego referendum w sprawie odwołania wójta, burmistrza czy prezydenta jego funkcję do czasu wyboru w wyborach powszechnych przejmuje przewodniczący rady. Przyjęta przez komisje zmiana likwiduje pewną lukę; chodzi o to, co by się stało, gdyby przewodniczący rady nie chciał sprawować takiej funkcji z różnych powodów: po pierwsze - nieprzygotowania do jej pełnienia, po drugie - prowadzenia działalności gospodarczej itd. Poprawka ta uzupełnia to w taki sposób, że w wypadku odmówienia przez przewodniczącego sprawowania tej funkcji wojewoda wyznacza osobę, która będzie ją pełniła do czasu wyboru w wyborach powszechnych nowego wójta, burmistrza lub prezydenta.

Poprawka trzydziesta szósta, senatora Kazimierza Kleiny, porządkuje pewne zapisy ustawowe. Chodzi o to, aby sprzeczne z prawem uchwały lub zarządzenia organów gminy były nieważne.

Następne poprawki: trzydziesta dziewiąta i czterdziesta, także senatora K. Kleiny, również mają charakter porządkowy.

Ostatnia, czterdziesta ósma poprawka dotyczy art. 11. Zgodnie z tą zmianą, ustawa będzie obowiązywała dopiero od następnych wyborów

Wniosek mniejszości połączonych komisji przedstawił senator Zbyszko Piwoński. Dotyczył on wprawdzie dwudziestu dwóch poprawek, ale sprowadzał się do jednej podstawowej kwestii.

Jak stwierdził senator Z. Piwoński, opowiadając się - tak jak projektodawcy nowej ordynacji wyborczej - za bezpośrednim wyborem szefów administracji podstawowych jednostek samorządu terytorialnego, wnioskodawcy zaproponowali, aby w kolejnych wyborach tą zasadą objąć miasta i gminy poniżej dwudziestu tysięcy mieszkańców, nie przesądzając tego, że być może w kolejnej kadencji zasada ta będzie mogła być rozciągnięta na pozostałe jednostki. Zdaniem sprawozdawcy wniosku mniejszości, w żadnym z państw europejskich nie wprowadzano zasady bezpośredniego wyboru wójtów i burmistrzów jednocześnie we wszystkich miastach i gminach, a traktowano to jako swoisty proces dochodzenia do określonego celu, czasami wycofywano się nawet z raz podjętych w tej sprawie decyzji.

Wnioskodawcy wybrali dwadzieścia tysięcy mieszkańców, ponieważ ta granica już funkcjonuje w ordynacji wyborczej do samorządu terytorialnego. W miejscowościach poniżej dwudziestu tysięcy mieszkańców wybieramy radnych w systemie większościowym - a w takim właśnie systemie ma być również wybierany wójt i burmistrz - zaś w miastach i gminach powyżej dwudziestu tysięcy mieszkańców obowiązują wybory proporcjonalne, a więc wybory znacznie bardziej upolitycznione: wybieramy opcję polityczną, a dopiero w następnej kolejności konkretną osobę.

Po drugie, wielkość jednostki samorządowej do dwudziestu tysięcy mieszkańców zapewnia lepszą znajomość wybieranych osób i skuteczniejszą kontrolę społeczną. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, w wypadku sprzeniewierzenia się wybranego wójta czy burmistrza, łatwiej będzie można go odwołać w wyniku referendum. Po trzecie, duża część miast powyżej dwudziestu tysięcy mieszkańców pełni jednocześnie funkcję powiatów, dotyczy to więc również instytucji starostów, których w tej inicjatywie nie brano pod uwagę. Nie bez znaczenia jest i to, że w środowiskach samorządowych propozycja bezpośrednich wyborów wójtów i burmistrzów ma tylu zwolenników, co przeciwników. Zwolennicy to przede wszystkim wójtowie i prezydenci, przeciwnikami są radni i przewodniczący rad, którzy obawiają się utraty kontroli nad organem wykonawczym rady.

W pierwszej kolejności Senat przeprowadził głosowanie nad poprawkami zgłoszonymi podczas drugiego czytania. 52 głosami, przy 21 głosach za i 5 wstrzymujących się, Senat odrzucił poprawki zawarte we wniosku mniejszości połączonych komisji. W kolejnych głosowaniach Senat zaakceptował poprawki zgłoszone podczas drugiego czytania, a następnie poparte przez połączone komisje.

Wicemarszałek A. Chronowski przypomniał, że połączone komisje upoważniły senatora Mieczysława Janowskiego do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad projektem.

50 głosami za, przy 4 głosach przeciw i 25 wstrzymujących się Senat podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, ustawy o samorządzie gminnym oraz innych ustaw wraz z projektem uchwały:

Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, ustawy o samorządzie gminnym oraz innych ustaw.

Jednocześnie upoważnia senatora Mieczysława Janowskiego do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad projektem.