Aktualności

Podczas posiedzenia Komisji Ustawodawczej przeprowadzono pierwsze czytanie projektu uchwały w sprawie uczenia pamięci błogosławionego arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego (1858-1941), wielkiego Polaka i Pasterza Kościoła katolickiego.

W imieniu wnioskodawców projektu uchwały głos zabrała senator Janina Fetlińska, która przedstawiła sylwetkę arcybiskupa A.J. Nowowiejskiego. Omawiając jego drogę życiową i dokonania, szczególnie podkreśliła potrzebę uznania przez potomnych jego zasług w 150. rocznicę urodzin i 100. rocznicę konsekracji biskupiej, przypadające w roku 2008. Informację o arcybiskupie uzupełnił senator Jan Wyrowiński, który poparł wniosek w sprawie podjęcia uchwały mającej na celu uczczenie pamięci tego wielkiego Polaka, kapłana i wychowawcy.

Podczas posiedzenia uwag do projektu uchwały nie zgłosiło Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu.

W dyskusji projekt nie budził również zastrzeżeń senatorów. Zaproponowano jedynie wprowadzenie drobnych zmian w treści uchwały w postaci poprawki. W głosowaniu przedstawiony wniosek w tej sprawie przyjęto jednomyślnie. Do złożenia sprawozdania w tej sprawie podczas drugiego czytania na posiedzeniu Senatu została wybrana senator Grażyna Sztark.

Zgodnie z propozycją Komisji Ustawodawczej, treść uchwały otrzymała brzmienie:

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej w 150-lecie urodzin i 100. rocznicę konsekracji biskupiej Antoniego Juliana Nowowiejskiego oddaje hołd jednemu z najwybitniejszych pasterzy Kościoła katolickiego w międzywojennej Polsce, znanemu działaczowi społecznemu i mężowi stanu.

Błogosławiony Arcybiskup Antoni Julian Nowowiejski urodził się 11 lutego 1858 roku we wsi Lubienie pod Opatowem. W 1873 roku przeniósł się do Płocka, gdzie w 1874 roku wstąpił do Seminarium Duchownego. W 1878 roku został skierowany na studia teologiczne w Akademii Duchownej w Petersburgu, które ukończył w 1882 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 1881 roku. Był wykładowcą teologii w Seminarium Duchownym w Płocku, a w latach 1901-1908 roku pełnił funkcję rektora tej uczelni. Był ponadto wikariuszem generalnym i prepozytem kapituły katedralnej płockiej. 12 czerwca 1908 roku papież Pius X powołał go na Biskupa Płockiego.

Przez 33 lata kierował prastarą Diecezją Płocką, pełniąc jednocześnie odpowiedzialne funkcje w odradzającej się do bytu państwowego Ojczyźnie i w Episkopacie Polski. W 1917 roku Rada Regencyjna Królestwa Polskiego powołała go na członka Rady Stanu. Przez kilka lat był sekretarzem generalnym Episkopatu Królestwa Polskiego, a potem Metropolii Warszawskiej. W 1925 roku został pierwszym w Polsce prezesem Związku Misyjnego Duchowieństwa, organizacji niezwykle zasłużonej dla krzewienia misji. W swej działalności pasterskiej i społecznej wiele troski poświęcił rodzinie, w której upatrywał fundament zdrowego organizmu państwa. Wskazywał na niezbędny w wychowaniu młodych pokoleń wspólny trud wychowawczy rodziców, szkoły i Kościoła. W czasach najazdu bolszewickiego trwał w swej biskupiej siedzibie, organizował pomoc charytatywną, umacniał ducha księży i postawy patriotyczne ludności. W czasach pokoju budował gmachy Seminarium Duchownego w Płocku, odrestaurował Katedrę Płocką, otworzył pierwsze w Królestwie Polskim Muzeum Diecezjalne. Skutecznie wzywał księży do wznoszenia domów parafialnych, które stały się znaczącymi placówkami życia kulturalnego na północnym Mazowszu. Zasłynął rozległą twórczością naukową, jest autorem wielu znakomitych prac historycznych i teologicznych. Szczególnie znane dzieła to «Monografia historyczna Płocka», która do dziś stanowi bezcenne źródło wiedzy o mieście władców polskich Władysława Hermana i Bolesława Krzywoustego, oraz «Wykład liturgii Kościoła katolickiego», pozostający do dziś najpoważniejszą publikacją dotyczącą liturgii katolickiej w języku polskim.

W 1930 roku Pius XI obdarzył go godnością Arcybiskupa Silneńskiego. W 1931 roku otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. W tym samym roku Uniwersytet Warszawski nadał mu doktorat honoris causa. Swoje szlachetne życie zakończył 28 maja 1941 roku wskutek tortur, głodu i wyczerpania fizycznego w obozie niemieckim w Działdowie. Do dziś nieznane jest miejsce Jego pochówku.

Sługa Boży Jan Paweł II, beatyfikując 13 czerwca 1999 roku na placu Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie 108 polskich męczenników «brunatnego totalitaryzmu», postawił na ich czele właśnie Arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej uznaje życie i działalność błogosławionego Arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego za chlubny przykład heroizmu obywatela i kapłana, za wzór działacza społecznego, którego praca nad duchowością narodu, obroną jego godności w chwilach największych prób dowodziła heroicznego umiłowania Boga i Ojczyzny. Senat oddaje hołd błogosławionemu Arcybiskupowi Antoniemu Julianowi Nowowiejskiemu, uznając, iż jest człowiekiem godnym najwyższego uznania i należnej czci. Stanowi wzór do naśladowania dla kolejnych pokoleń Polaków.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się do środowisk wychowawczo-oświatowych i naukowych z apelem o popularyzowanie wiedzy o postaci i zasługach tego wielkiego Polaka, Pasterza, Wychowawcy i Patrioty.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej z uznaniem odnosi się do inicjatywy władz kościelnych oraz władz samorządowych, aby uczcić pamięć Arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego poprzez utworzenie w Działdowie, w budynku obozowym, w którym Go więziono, hospicjum oraz zakładu leczniczo-opiekuńczego.

Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski»".

Podczas posiedzenia Komisji Ustawodawczej przeprowadzono także pierwsze czytanie projektu uchwały w 70. rocznicę śmierci Arcybiskupa Józefa Teofila Teodorowicza.

Projekt uchwały oraz sylwetkę arcybiskupa J.T. Teodorowicza zaprezentował przedstawiciel wnioskodawców senator Łukasz Abgarowicz. Senator przypomniał, że w bieżącym roku obchodzimy 70. rocznicę śmierci tego zasłużonego Polaka, patrioty, posła na Sejm Ustawodawczy, senatora Rzeczypospolitej, obrońcy Lwowa.

Przedstawicielka senackiego Biura Legislacyjnego nie zgłaszała uwag do przedstawionego projektu. Projekt nie budził również zastrzeżeń senatorów. W krótkiej dyskusji, w której udział wzięli senatorowie Krzysztof Kwiatkowski, Leon Kieres, Ł. Abgarowicz i J. Felińska, zaproponowano przyjęcie uchwały bez poprawek. W wyniku głosowania komisja przyjęła przedstawiony wniosek jednomyślnie. Do przedstawienia sprawozdania komisji podczas drugiego czytania upoważniono senatora L. Kieresa.

Komisja Ustawodawcza zaakceptowała następujący tekst uchwały w 70. rocznicę śmierci arcybiskupa J.T. Teodorowicza:

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej w 70. rocznicę śmierci Jego Ekscelencji Księdza Arcybiskupa Józefa Teofila Teodorowicza, ordynariusza lwowskiego obrządku ormiańskiego, posła i senatora Drugiej Rzeczypospolitej, wobec Jego wielkich zasług dla odrodzenia niepodległego państwa polskiego, wdzięczny za Jego świadectwo heroicznego patriotyzmu, pomny Jego roli kościelnego i narodowego autorytetu, uznając, że Jego postać uosabia najlepsze tradycje Rzeczypospolitej, pragnąc utrwalić Jego sławę wielkiego mówcy, wybitnego myśliciela i pisarza, honorując Jego ofiarną pracę na rzecz Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego, przypominając, że po Jego śmierci cała Rzeczpospolita okryła się żałobą, składa hołd najwybitniejszemu z polskich Ormian, gente Armenus, natione Polonus.

Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor «Polski»".

Tego samego dnia Komisja Ustawodawcza rozpatrzyła ustawę z 21 listopada br. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw.

W tej części posiedzenia uczestniczyli przedstawiciele Ministerstwa Sprawiedliwości - dyrektor Departamentu Legislacyjno-Prawnego Wojciech Sardakuła, jego zastępczyni Grażyna Stanek, sędzia w tym departamencie Marcin Kowal oraz prokurator z Departamentu Współpracy Międzynarodowej i Prawa Europejskiego Beata Hlawacz.

Rozpatrywaną nowelizację sejmową omówił dyrektor W. Sardakuła. Włącza ona do polskiego porządku prawnego decyzję ramową Rady 2006/783/WSiSW z 6 października 2006 r. Wprowadzane regulacje umożliwiają, pomiędzy krajami członkowskimi UE, uznawanie orzeczeń (nakazy konfiskaty) wydanych przez właściwy sąd karny, które po implementacji do polskiego systemu prawa będą oznaczać wszelkie nałożone orzeczeniem sądu polskiego postaci przepadku, wskazane w przepisach kodeksu karnego i kodeksu karnego skarbowego.

Przedstawicielka senackiego biura legislacyjnego zwróciła uwagę na pewne nieścisłości w sformułowaniu niektórych przepisów ustawy i przedstawiła kilka uwag oraz propozycji poprawek. Miały one charakter doprecyzowujący i uściślający zapisy ustawy sejmowej.

Po krótkiej dyskusji oraz wyjaśnieniach złożonych przez przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwości senator K. Kwiatkowski zaproponował wprowadzenie czterech poprawek do ustawy. W głosowaniu Komisja Ustawodawcza odrzuciła jedną nich, poparła natomiast jednomyślnie trzy pozostałe zmiany. Ustalono, że ich wprowadzenie zarekomenduje Izbie senator Bohdan Paszkowski.