Aktualności

W dniach 30–31 marca 2009 r. w Warszawie odbyło się spotkanie komisji ds. europejskich parlamentów Francji, Niemiec i Polski w ramach Trójkąta Weimarskiego, zorganizowane przez senacką Komisję Spraw Unii Europejskiej. Poruszano na nim cztery zagadnienia: działania wspólnotowe na rzecz walki z globalną recesją a protekcjonizm i interwencjonizm państwowy w UE; polityka energetyczno-klimatyczna Unii Europejskiej w kontekście ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego; perspektywy i konsekwencje wejścia w życie Traktatu z Lizbony oraz Partnerstwo Wschodnie.

Omawiając działania wspólnotowe na rzecz walki z globalną recesją, podkreślano nadzwyczajny charakter obecnego kryzysu finansowego, który przerodził się w kryzys gospodarczy i społeczny. Uznano, że doraźnych działań antykryzysowych, podejmowanych przez poszczególne kraje członkowskie, nie można prowadzić kosztem słabszych ekonomicznie partnerów. Programy ratunkowe powinny być koordynowane na szczeblu unijnym. Należy także unikać działań o charakterze protekcjonistycznym. Dyskutowano o dobrych i złych stronach interwencjonizmu państwowego i o potrzebie zwiększenia zbyt małych nakładów wspólnotowych na inwestycje służące rozwojowi.

Podkreślono także konieczność lepszej współpracy międzynarodowej, zwłaszcza ze Stanami Zjednoczonymi, w których przecież rozpoczął się obecny kryzys. Wskazano na problemy społeczne, związane z narastającym bezrobociem i poczuciem krzywdy zwykłych obywateli, którzy cierpią z powodu błędów popełnionych przez rządzących.

Omawiając politykę energetyczno-klimatyczną Unii Europejskiej w kontekście ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego, stwierdzono, że powinien on wpłynąć stymulująco na zaangażowanie w działania w sferze klimatycznej, tam także rozpoczął się bowiem kryzys. Uznano, że w trosce o przyszłość następnych pokoleń już dziś należy podjąć próby rozwiązania tego problemu. Podkreślono, iż podstawowe cele to ograniczenie emisji gazów cieplarnianych oraz uniezależnienie się od jednego dostawcy energii i surowców energetycznych. Osiągnięcie pierwszego celu nie przyniesie jednak efektu, jeżeli gospodarka innych krajów, zarówno tych wysoko rozwiniętych, jak i rozwijających się, nie włączy się w działania na rzecz redukcji emisji szkodliwych gazów.

Dyskutując nad perspektywami i konsekwencjami wejścia w życie Traktatu Lizbońskiego, wszyscy zgodnie podkreślili konieczność jego wejścia w życie. Umożliwia on pogłębienie integracji europejskiej, niezbędnej przy poszerzaniu Unii, dzięki wzmocnieniu roli Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych zaś wpływa na demokratyzację Unii.

Wyrażono pogląd, że trzeba przekonać społeczeństwa o pozytywnej roli, jaką może odegrać traktat. Zwrócono też uwagę na konieczność większego zaangażowania obywateli w sprawy Unii. Zdaniem kilku mówców, nieratyfikowanie traktatu może się przyczynić do powstania Europy dwóch prędkości.

Omawiając kwestie związane z Partnerstwem Wschodnim, podkreślono, że ma ono służyć państwom leżącym w Europie, w przeciwieństwie do Partnerstwa Śródziemnomorskiego, ukierunkowanego na kraje z nią sąsiadujące. Wszyscy uczestnicy spotkania byli zgodni, że to bardzo ważna inicjatywa, zapewniająca bezpieczeństwo europejskich granic.

Przypomniano też, iż w skład Partnerstwa Wschodniego wchodzi 5 tzw. inicjatyw flagowych: zintegrowany proces zarządzania granicami; wsparcie dla sektora małych i średnich przedsiębiorstw; rozwój regionalnych rynków energii, poprawienie efektywności energetycznej; południowy korytarz energetyczny oraz przygotowanie do radzenia sobie z katastrofami wywołanymi przez czynniki naturalne i ludzkie.

Poruszono również kwestię zaangażowania Białorusi w inicjatywę Partnerstwa Wschodniego.