Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

System certyfikowania oraz kontroli ekologicznej w Polsce potrzebuje modyfikacji, które wynikają z nowych ustaleń unijnego prawa. Wobec tego zmiany wprowadzane poprzez ustawę o rolnictwie ekologicznym będą dotyczyły przede wszystkim ustanowienia jednolitej bazy producentów ekologicznych, ustanowienia systemu kontroli produkcji ekologicznej, ekologicznego materiału rozmnożeniowego roślin, a także zakazu delegowania jednostkom certyfikującym obowiązku przyjmowania zgłoszeń przystąpienia do systemu ekologicznego rolnictwa od nowych podmiotów.

Założenia ustawy wymagają także podjęcia kroków w celu zwiększenia podaży produktów ekologicznych, a także wzrostu dostępności środków do produkcji, w tym ekologicznego materiału rozmnożeniowego roślin na rynku, co jest bardzo dobrym posunięciem. Warto zaznaczyć, że zwiększenie ekologicznych powierzchni uprawnych zminimalizuje wykorzystanie środków ochrony roślin i nawozów sztucznych oraz ograniczy negatywne skutki względem środowiska. Rozwój produkcji ekologicznej żywności znacznie wpłynie na wzrost zatrudnienia na obszarach wiejskich, a także na poprawę sytuacji finansowej mieszkańców. Możliwość pracy i utrzymania się na ojczystej ziemi zatrzyma falę emigracji naszych rodaków. Rozszerzenie nieskażonej produkcji rolnej będzie mieć pozytywny wpływ na nasze zdrowie.

Mając zawsze na względzie dobro Polaków, uważam, że warto dążyć do dynamicznego rozwoju sektora produkcji ekologicznej w naszym kraju. Ekologiczne uprawianie ziemi jest najbardziej przyjazną formą rolnictwa zarówno wobec człowieka, jak i wobec całego środowiska, dlatego całkowicie popieram procedowaną ustawę.

Przemówienie senatora Ryszarda Świlskiego w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senatora Ryszarda Świlskiego w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Nowelizacja ustawy o rolnictwie ekologicznym i produkcji ekologicznej zakłada określenie kompetencji oraz systemu kontroli i nadzoru nad produkcją ekologiczną.

Do wydawania zaleceń oraz wiążących poleceń upoważniony zostanie główny inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, Ponadto projekt ustawy wprowadza ułatwienie w stosowaniu nawozów dopuszczonych do stosowania w innych krajach Unii Europejskiej. Celem nowelizacji jest zapewnienie ciągłego rozwoju produkcji ekologicznej poprzez zwiększenie wsparcia dla stosowania elitarnego i kwalifikowanego ekologicznego materiału siewnego zwiększającego plony i ich jakość, przekładającego się na poprawę dostępności polskich produktów ekologicznych, a także realizacja określonych celów wyznaczonych przez Unię Europejską.

Osobiście uważam, że przedstawiony projekt ustawy nie zachęci rolników do inwestowania w produkty ekologiczne. Głównym powodem jest nadmierna biurokracja oraz trudności z uzyskaniem potrzebnych certyfikatów do realizacji tego przedsięwzięcia. Temu projektowi sprzeciwiają się również organizacje ekologiczne oraz sami rolnicy zajmujący się produkcją ekologicznej żywności, sugerując, iż ten projekt w znacznym stopniu utrudni im prowadzenie działalności ekologicznej.

Nowelizacja ustawy powinna ułatwić rozwój działań związanych z ekologią i zdrową żywnością, a nie tworzyć kolejne bariery administracyjne i prawne, które uniemożliwiają to działanie. Projekt posiada również wiele błędów legislacyjnych wprowadzających chaos. Rządzący powinni uchwalić prawo przyczyniające się do rozwoju rolnictwa ekologicznego pozwalającego polskim rolnikom i ich gospodarstwom na zwiększanie produkcji, co wpłynęłoby na większą świadomość obywateli w kwestii zdrowej żywności oraz zmiany ich nawyków żywieniowych. Dziękuję.

Przemówienie senatora Beniamina Godyli w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senatora Beniamina Godyli w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

W dniu 1 stycznia bieżącego roku weszły w życie nowe przepisy regulujące zasady produkcji ekologicznej w Unii Europejskiej. Przedłożona ustawa o rolnictwie ekologicznym i produkcji ekologicznej według sprawozdawców dostosowuje obowiązujące przepisy krajowe do wymagań unijnych dotyczących między innymi produkcji i znakowania produktów.

Każdy z nas zdaje sobie sprawę z tego, jak ważne jest dokonywanie zdrowych i zrównoważonych wyborów dotyczących żywności. Dlatego też powinniśmy dążyć do tego, aby zachęcać producentów do stosowania upraw ekologicznych, jak również stwarzać im ułatwienia zarówno pod względami technicznymi, jak i realnymi. Ustawa zakłada zwiększenie stawek pomocowych dla rolników posiadających ekologiczne gospodarstwa, którzy stosują nasiona ekologiczne. Ustawa realizuje również cele UE dotyczące obszaru bezpieczeństwa żywnościowego oraz rozwoju produkcji ekologicznej poprzez wprowadzenie wsparcia dla stosowania kwalifikowanego i elitarnego ekologicznego materiału siewnego. Ustawa doprecyzowuje zakres kompetencji oraz zadań organów urzędowej kontroli w odniesieniu do kontroli i nadzoru nad produkcją ekologiczną w Polsce oraz znosi obowiązek opiniowania przez jednostki certyfikujące wniosków o wydanie zgody na zastosowanie odstępstw od zasad produkcji ekologicznej, co ma za zadanie ułatwienie oraz przyspieszenie procedury uzyskiwania takiej zgody.

Niestety projekt pomimo dobrych idei i założeń wprowadza tylko przepisy techniczne. Szkoda, że ustawa nie wprowadza wspomnianego ułatwienia, które stwarzałoby realne warunki pozwalające na rozwój rolnictwa ekologicznego. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o rolnictwie ekologicznym i produkcji ekologicznej określa kompetencje i narzędzia organów w systemie kontroli i nadzoru nad produkcją ekologiczną. Główny inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych będzie mógł wydawać wytyczne i wiążące polecenia. Ponadto ustawa wprowadza ułatwienie w stosowaniu nawozów dopuszczonych do stosowania w innych państwach Unii Europejskiej.

Jak podkreślono w uzasadnieniu, określone w ustawie kompetencje organów w systemie kontroli i nadzoru nad produkcją ekologiczną w świetle nowych przepisów unijnych nie mogą być wdrażane pozalegislacyjnie, gdyż proponowane rozwiązania dotyczą zasad funkcjonowania szeregu podmiotów działających w systemie rolnictwa ekologicznego, w tym jednostek certyfikujących, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Centralnego Ośrodka Badania Odmian Roślin Uprawnych i głównego lekarza weterynarii, a także zawierają wymagania stawiane przez ten system, które muszą podlegać weryfikacji i nadzorowi, tak aby stwarzać wszystkim podmiotom uczciwe warunki konkurencji rynkowej oraz chronić konsumentów przed niewiarygodnymi i nierzetelnymi praktykami.

Ustawa wprowadza ułatwienia w stosowaniu nawozów dopuszczonych do stosowania w innych państwach Unii Europejskiej poprzez zmianę ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu. Efektem wprowadzenia proponowanej zmiany będzie zwiększenie podaży nawozów dla producentów ekologicznych. Wprowadzenie zwiększonego wsparcia dotyczącego stosowania nasion o jakości ekologicznej wymaga zmiany ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o organizacji niektórych rynków rolnych, na podstawie której są określane stawki wsparcia do poszczególnych gatunków roślin uprawnych. Wprowadzenie zwiększonych stawek podniesie wykorzystanie kwalifikowanego i elitarnego ekologicznego materiału siewnego, co zwiększy plony i ich jakość oraz poprawi dostępność polskich produktów ekologicznych na rynku.

Zapewnienie zaufania do systemu kontroli i certyfikacji produkcji ekologicznej wymaga posiadania właściwych narzędzi do wykorzystania w sprawowanym nadzorze. W tym celu proponuje się wprowadzenie podstawy prawnej do wydawania przez głównego inspektora JHARS wytycznych i wiążących poleceń w celu zapewnienia prawidłowej realizacji zadań wykonywanych przez jednostki certyfikujące. Zapewnienie kompetencji personelu odbywać się będzie tak jak w przypadku obecnych rozwiązań, tj. poprzez sprawdzenie kwalifikacji inspektorów rolnictwa ekologicznego w drodze egzaminu. Wprowadzenie wskazanych rozwiązań nie jest możliwe bez podjęcia działań legislacyjnych, tj. bez przyjęcia ustawy. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senator Danuty Jazłowieckiej w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senator Danuty Jazłowieckiej w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Celem ustawy o rolnictwie ekologicznym i produkcji ekologicznej jest, zgodne z obowiązującymi przepisami unijnymi określenie kompetencji organów dotyczących systemów kontroli i nadzoru nad produkcją ekologiczną, podniesienie bezpieczeństwa żywnościowego, zwiększenie plonów i jakości oraz poprawienie podaży produktów ekologicznych na rynku. Realizacja unijnych przepisów polegać będzie na podniesieniu stawek dla rolników ekologicznych stosujących kwalifikowany i elitarny materiał siewny.

Ustawa wprowadza też inne zmiany. Jak powszechnie wiadomo, podstawą rozwoju sektora rolnictwa ekologicznego jest wysoki poziom zaufania producentów oraz konsumentów do systemu kontroli i certyfikacji. Aby wykluczyć zjawisko tak zwanego greenwashingu, poszerzony został zakres kar za zamieszczanie w reklamie lub opisie handlowym oznaczeń „bio” i „eko”, a także stwierdzeń, że „surowce pozyskiwane były na terenach ekologicznych”, na produktach niespełniających wymagań przepisów o rolnictwie ekologicznym. Zgodnie z nowymi przepisami za wprowadzanie do konwencjonalnego obrotu produktu spożywczego prezentowanego jako ekologiczny, ale również za jego fałszywą reklamę czy mylące opisy handlowe, przewidziana została kara do 200-krotnej wartości korzyści majątkowej, jaką można uzyskać ze sprzedaży danego produktu. Musimy się zastanowić, czy w obecnej sytuacji, kiedy wspomniane zjawisko rośnie i jest coraz bardziej dostrzegalne, również przez organy zajmujące się np. prawem ochrony konkurencji i konsumentów, te kary rzeczywiście są adekwatne. Może się bowiem okazać, że producentowi będzie opłacało się zaryzykować i nadal reklamować się jako ,,eko” i czerpać z tego korzyści.

Ustawa wprowadza ułatwienia dotyczące stosowania nawozów, które dopuszczone są w innych państwach Unii Europejskiej oraz Turcji. Tym samym można będzie, bez konieczności przeprowadzania kosztownych badań, przywozić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na potrzeby własne, nawozy i środki spełniające wymagania rolnictwa ekologicznego. Ma to poprawić dostępność środków do produkcji ekologicznej.

Wprowadzono również przepisy przenoszące uprawnienia do kontroli certyfikacji produkcji ekologicznej z ministra rolnictwa na głównego inspektora jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych. Do jego kompetencji będzie należało wydawanie decyzji i „wiążących poleceń” w celu zapewnienia prawidłowej realizacji zadań wykonywanych przez jednostki certyfikujące.

Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne dla producentów ekologicznych oraz przyspieszyć i ułatwić procedurę zniesiony został wymóg krajowy opiniowania przez jednostki certyfikujące wniosków o wydanie zgód na zastosowanie odstępstw od zasad produkcji ekologicznej.

Systemy oceny i kontroli ekologicznej heterogenicznego materiału rozmnożeniowego roślin mają być uruchomione na wzór systemu rejestracji oceny i kontroli odmian materiału konwencjonalnego. Stworzone zostaną ogólnopolskie, dostępne publicznie bazy danych, gdzie zamieszczane będą informacje producentów o dostępnym na rynku, rynkach zewnętrznych, ekologicznych – w tym akwakultury – materiale rozmnożeniowym roślin w jakości ekologicznej lub w okresie konwersji na produkcję ekologiczną. W 2022 r. powstanie krajowa, a od 1 stycznia 2023 r. – jednolita unijna baza informacji o produktach ekologicznych, zawierająca dane każdego producenta spełniającego wymogi produkcji.

Szanowny Panie Marszałku, Wysoka Izbo, pod koniec grudnia 2020 r. w Polsce zarejestrowanych było 20 tysięcy 274 producentów żywności ekologiczne, tzn. rolników i przetwórców. W sumie w kraju uprawy ekologiczne zajmują około 3,5% ogólnej powierzchni, czyli 108,5 tysiąca ha). Od 2013 r. liczba gospodarstw ekologicznych w Polsce maleje. Według raportu z 2021 r. przygotowanego przez Koalicję na Rzecz Rozwoju Rynku Żywności Bio i NielsenIQ wartość żywności ekologicznej w Polsce wynosi około 1,36 miliarda zł, tj. 0,5% całego rynku spożywczego. Jak z tego wynika, produkcja ekologiczna w Polsce jest na mizernym, niszowym poziomie, co obrazują chociażby półki sklepowe. Poza tym znaczna część żywności ekologicznej pochodzi z Niemiec, Włoch, Hiszpanii czy Austrii, a u nas jest sprzedawana za ogromne pieniądze.

Ustawa o rolnictwie ekologicznym nie daje znaczącego impulsu do rozwoju produkcji ekologicznej w Polsce, gdyż jedynie implementuje ona techniczne przepisy Unii Europejskiej, nie dając żadnych istotnych zachęt. Wbrew temu, co twierdzi rząd, nowa ustawa nie znosi także wielu barier administracyjnych i prawnych w rolnictwie ekologicznym. Jej wprowadzeniu sprzeciwiali się liczne organizacje ekologiczne – np. Koalicja Żywa Ziemia napisała 19 stron uwag do artykułów ustawy – ale również sami ekorolnicy, którzy są przekonani, że nowe prawo utrudni im prowadzenie działalności ekologicznej. Przez wiele lat nie zrobiono nic z procesem wsparcia rolnictwa ekologicznego, dlatego warto poszerzyć obecną ustawę, przygotować kompleksową strategię systemu dopłat, uruchomić promocje, szkolenia, poszukiwać rozwiązań dotyczących dostępności na rynkach lokalnych produktów rolnictwa ekologicznego.

Szanowny Panie Marszałku, Wysoka Izbo, ustawa, nad którą prace trwały właściwie 4 lata, jest niestety kolejnym bublem prawnym, napisanym w sposób chaotyczny, nieprzystępny, nieścisły i nieprzejrzysty. Nie ma żadnej systematyki, podziału na odpowiednio nazwane rozdziały i podrozdziały, co stanowi duże utrudnienie w korzystaniu z nowych zapisów. Brakuje niektórych definicji, a inne definicje są niepełne.

Uważam, że bezwzględnie powinien zostać zniesiony egzamin na inspektora ekologicznego, tym bardziej że takiego wymogu nie ma w zasadzie w innych krajach europejskich. Sam egzamin jest drogi – 900 zł za 6 specjalizacji, 150 zł za jedną – i bardzo trudny, ludzie zdają go po kilka razy. Z całą pewnością są inne sposoby, aby sprawdzić kompetencje inspektorów.

Zadziwiający jest również pomysł kontroli rolników ekologicznych jeszcze przez 5 lat po ich wycofaniu się z produkcji ekologicznej. Według ustawy – Prawo przedsiębiorców prawo powinno stanowić jak najmniejszą uciążliwość dla osób zajmujących się rolnictwem, a zapis o groźbie kontroli po wielu latach po zaprzestaniu produkcji ekologicznej może zniechęcać rolników do podjęcia takiej działalności. Tym bardziej że dany producent może już nie być właścicielem miejsca produkcji.

Ustawa powinna zatem wrócić do Sejmu w celu naniesienia senackich poprawek i ogólnego poprawienia przejrzystości.

Przemówienie senatora Wiktora Durlaka w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Przemówienie senatora Wiktora Durlaka w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Cyfryzacja w administracji publicznej to proces oczekiwany przez zdecydowaną większość społeczeństwa. Niesie ona za sobą pozytywne skutki zarówno dla obywateli, jak i dla państwa. Warto w tym miejscu podkreślić, że w ciągu kilku ostatnich lat dostęp do publicznych e-usług znacząco się zwiększył, a obywatele coraz więcej spraw mogą załatwić zdalnie, nie wychodząc z domu. Dziś procedujemy nad kolejną ustawą, która rozszerza katalog e-usług.

Ustawa o zmianie ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności oraz niektórych innych ustaw ma ułatwić rolnikom składanie wniosków i dokumentów do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, ARiMR. Wprowadza ona m.in. możliwość elektronicznego składania wniosku o wpis do ewidencji producentów rolnych – obecnie wniosek taki można składać jedynie w wersji papierowej do kierownika biura powiatowego ARiMR.

Ponadto zaproponowane w ustawie rozwiązania umożliwiają składanie elektronicznego wniosku o wypłatę oraz wniosku o przyznanie pomocy, tzw. wniosku transferowego, w ramach działań zalesieniowych objętych Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich 2004–2006 i 2007–2013.

Kolejnym istotnym rozwiązaniem, które znalazło się w ustawie, jest digitalizacja dokumentów. Jej wprowadzenie ograniczy ilość miejsca przeznaczonego na przechowywanie akt spraw w postaci papierowej oraz umożliwi szybki dostęp do akt z każdego szczebla organizacyjnego ARiMR. Obecnie akta spraw przechowywane są wyłącznie w wersji papierowej.

Uważam, że przyjęcie procedowanej ustawy wprowadzi znaczące ułatwienia dla rolników, a także pozwoli usprawnić i unowocześnić funkcjonowanie powiatowych biur Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Wydawać by się mogło, że ustawa o zmianie ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności oraz niektórych innych ustaw jest jasna i prosta do procedowania, a jednak się okazuje, że nie do końca tak się dzieje.

Przyzwyczailiśmy się, a może nie – my nie – ale zwyczajem rządzących stało się „wrzucanie” do ustaw porządkujących pewien stan czy sytuacje zapisów, które zupełnie nie są związane z procedowanym aktem, ale są potrzeby chwili i… szybką poprawką są „wkładane” do ustawy. Tak jest w tym przypadku.

Tylko że zapisy tej ustawy są wprost skokiem na kasę, zabiorą ją politycy i będą dzielić pieniądze, które miały służyć rolnikom i rolnictwu, ich wspieraniu. Pieniądze, które pochodzą od rolników, ze sprzedaży i dzierżawy państwowej ziemi, zamiast wrócić do rolników, zostaną przekazane do wydawania politykom, bez żadnego nadzoru, co również staje się codziennością w rządzeniu naszym państwem przez PiS.

Pieniądze będą się znajdowały w Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa, a zajmą się nimi panowie ministrowie Kowalczyk i Sasin. I to daje nam prawie pewność, że te pieniądze niestety nie będą wydatkowane dobrze, racjonalnie. Szczególnie pan Sasin ma do tego wyjątkową łatwość.

Dlatego jest sprzeciw wobec takich politycznych praktyk. Dziękuję.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt nowelizacji ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności oraz niektórych innych ustaw umożliwia: elektroniczne składanie wniosku o wpis do ewidencji producentów; sporządzanie elektronicznych kopii dokumentów; elektroniczne składanie wniosku o wypłatę oraz wniosku o przyznanie pomocy, tzw. wniosku transferowego, w ramach działań zalesieniowych objętych PROW 2004–2006 i PROW 2007–2013; weryfikację przez agencję pomocową, przed zawarciem umowy o przyznaniu pomocy, spełniania przez podmiot warunków określonych dla beneficjenta.

Jak podkreślono w uzasadnieniu: „Rekomendowane rozwiązania to działania legislacyjne mające na celu umożliwienie:

1) elektronicznego składania wniosku o wpis do ewidencji producentów, które będzie dużym ułatwieniem dla beneficjentów;

2) sporządzania elektronicznych kopii dokumentów, co ograniczy ilość miejsca przeznaczonego na przechowywanie akt spraw w postaci papierowej oraz umożliwi szybki dostęp do akt z każdego szczebla organizacyjnego ARiMR;

3) doprecyzowania przepisów w sprawie postępowań ze skopiowanymi elektronicznie dokumentami oraz z elektroniczną kopią dokumentów;

4) doprecyzowania przepisów, które pozwolą agencji płatniczej na weryfikację (na etapie przed zawarciem umowy o przyznaniu pomocy) spełniania przez podmiot, którego oferta zostanie wybrana jako najkorzystniejsza zgodnie z przepisami Prawa zamówień publicznych (PZP), warunków przyznania pomocy określonych dla beneficjenta wynikających z przepisów Unii Europejskiej, ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 oraz rozporządzeń wykonawczych w ramach działań M01 «Transfer wiedzy i działalność informacyjna» oraz M02 «Usługi doradcze, usługi z zakresu zarządzania gospodarstwem rolnym i usługi z zakresu zastępstw»;

5) elektronicznego składania wniosku o wypłatę oraz wniosku o przyznanie pomocy, tzw. wniosku transferowego, w ramach działań zalesieniowych objętych PROW 2004–2006 i PROW 2007–2013.

Cel projektu ustawy może zostać osiągnięty jedynie za pomocą środków o charakterze legislacyjnym”. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Procedowana ustawa o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych powinna być przyjęta, by choćby w małym zakresie zabezpieczyć personel ochrony zdrowia przed galopującą inflacją, wszechogarniającą drożyzną. Każde wsparcie finansowe, nawet najmniejsze, zawsze jest oczekiwane i potrzebne.

Mam kilka zastrzeżeń do zapisów burzących spójność tej ustawy. Dotyczą one spłaszczenia płacy lekarzy specjalistów i nieuwzględnienia takich zawodów jak technik farmaceutyczny, laborant czy psychoterapeuta uzależnień. Mam także zastrzeżenia dotyczące nieuwzględnionych postulatów pielęgniarek, które od 5 lat są zwodzone i mają nadzieję na uznanie nie na podstawie wykształcenia, ale posiadanych kompetencji.

Będę za procedowaną ustawą, bo ponad wszystko, w czym funkcjonujemy, niezależnie od tego, w jakiej codzienności żyjemy, najważniejsze jest zdrowie i bezpieczeństwo życia naszych obywateli. Będą to mieli zapewnione w momencie, kiedy z szacunkiem i odpowiednimi gratyfikacjami będą traktowani pracownicy całego personelu medycznego. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Janusza Gromka w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Przemówienie senatora Janusza Gromka w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Niestety, od kilku lat pogłębia się kryzys ochrony zdrowia w Polsce. Powodów jest wiele – począwszy od nieudanych reform, m.in. próby reorganizacji w postaci wprowadzenia tzw. sieci szpitali, przez niewłaściwą politykę zarządczą Ministerstwa Zdrowia, po niedoinwestowanie, które szczególnie mocno widać w wynagrodzeniach pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Lekarze, farmaceuci, fizjoterapeuci, diagności laboratoryjni, pielęgniarki, położne, technicy elektroradiologii, psycholodzy, ratownicy i inni pracownicy wykonujący zawód medyczny stanowią fundament każdego systemu ochrony zdrowia; ich praca jest niezastąpiona. Żeby móc wykonywać swoje zawody, muszą posiąść niezwykle trudną wiedzę, podpartą wieloma lat nauki. To wszystko powoduje, że zasługują na godne wynagrodzenie, które pozwoliłoby im żyć na odpowiednim poziomie. Polski system ochrony zdrowia cierpi z powodu braku nowych kadr. Odpowiednie wynagrodzenie oznaczałoby również zwiększenie atrakcyjności pracy w wymienionych zawodach. Państwo polskie powinno dołożyć wszelkich działań, żeby jego obywatele mogli cieszyć się opieką zdrowotną na europejskim poziomie.

Ustawa wprowadza do porządku prawnego ustalenia poczynione z organizacjami związków zawodowych i pracodawców, zawarte w stanowisku Trójstronnego Zespołu do spraw Ochrony Zdrowia. Dotyczą one m.in. nowego podziału na grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy, powiązania określanych w porozumieniu albo zarządzeniu zasad wynagradzania pracowników innych niż pracownicy działalności podstawowej ze średnim wzrostem wynagrodzeń w danym podmiocie leczniczym, zmiany brzmienia art. 16j ust. 5 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty w taki sposób, aby wśród wytycznych do wydania rozporządzenia określającego wysokość wynagrodzenia zasadniczego lekarzy rezydentów wyraźnie wskazać wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Popieram tę zmianę ustawy.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt nowelizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw wprowadza do porządku prawnego ustalenia poczynione z organizacjami związków zawodowych i pracodawców zawarte w stanowisku Trójstronnego Zespołu do Spraw Ochrony Zdrowia. Dotyczą one m.in. nowego podziału na grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy, powiązania określanych w porozumieniu albo zarządzeniu zasad wynagradzania pracowników innych niż pracownicy działalności podstawowej ze średnim wzrostem wynagrodzeń w danym podmiocie leczniczym, zmiany brzmienia art. 16j ust. 5 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty w taki sposób, aby wśród wytycznych do wydania rozporządzenia określającego wysokość wynagrodzenia zasadniczego lekarzy rezydentów wyraźnie wskazać wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Jak podkreślono w uzasadnieniu: „Projektowane zmiany zakładają:

1) określenie nowego brzmienia załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r., w którym zostanie określony nowy podział na grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy oraz nowe wysokości współczynników pracy, zgodnie ze stanowiskiem Trójstronnego Zespołu z dnia 5 listopada 2021 r.; projektowana regulacja – podwyższenie współczynników pracy od dnia 1 lipca 2022 r. – ma uwzględniać istniejący już w ustawie z dnia 8 czerwca 2017 r. coroczny „mechanizm waloryzacyjny” – art. 3a;

2) zmianę brzmienia art. 5 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. w celu powiązania określanych w porozumieniu albo zarządzeniu zasad wynagradzania pracowników innych niż pracownicy działalności podstawowej, ze średnim wzrostem wynagrodzeń w danym podmiocie leczniczym, w taki sposób, aby wynagrodzenia tych osób zapewniały wysokość odpowiadającą adekwatnemu średniemu wzrostowi wynagrodzenia w danym podmiocie w ustalonym okresie;

3) dodanie do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. przepisu zobowiązującego podmiot leczniczy będący pracodawcą do określenia w umowie o pracę każdego pracownika objętego zakresem ustawy informacji o grupie zawodowej, do której powinien zostać przypisany w związku z kwalifikacjami wymaganymi na zajmowanym stanowisku pracy; jednocześnie z uwagi na specyfikę organizacji podmiotów, w ramach których jest wykonywana działalność lecznicza w jednostkach organizacyjnych Ministra Obrony Narodowej, proponuje się w przepisach ustawy wprowadzić przepis szczególnych dla tej grupy podmiotów leczniczych (nowo dodawane art. 5b i art. 5c);

4) zmianę brzmienia art. 16j ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2021 r. poz. 790, z późn. zm.) w taki sposób, aby wśród wytycznych do wydania rozporządzenia określającego wysokość wynagrodzenia zasadniczego lekarzy rezydentów wyraźnie wskazać wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego określanego przepisami ustawy z 8 czerwca 2017 r.;

5) dodanie do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1285, z późn. zm.) przepisów, na mocy których:

a) rozszerzono zakres działania Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji, zwanej dalej „Agencją”, o uprawnienie do wydawania, na wniosek ministra właściwego do spraw zdrowia, rekomendacji w zakresie zmiany sposobu lub poziomu finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w związku z nadzwyczajnym wzrostem kosztów udzielania tych świadczeń, w szczególności wzrostem najniższego wynagrodzenia określanego przepisami ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r.; określając jednocześnie tryb jej wydawania; zobowiązano Prezes Agencji do wydania ww. rekomendacji w terminie 21 dni od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy,

b) świadczeniodawca, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, będzie obowiązany udostępniać Agencji nieodpłatnie, w terminie wskazanym przez Prezesa Agencji, nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wniosku o udostępnienie danych, dane dotyczące wszystkich osób u niego zatrudnionych na podstawie umowy o pracę lub świadczących usługi na podstawie umowy cywilno-prawnej, lub w ramach podwykonawstwa, obejmujące informacje o wymiarze zatrudnienia i wysokości wynagrodzenia, a także dane dotyczące udzielania oraz finansowania świadczeń opieki zdrowotnej; wytyczne dotyczące sposobu przekazywania tych danych określa Prezes Agencji w Biuletynie Informacji Publicznej Agencji. Udostępniane dane są wykorzystywane przez Agencję w celu realizacji zadań określonych w art. 31n pkt. 1a i 2c, tj. określenia taryf świadczeń oraz rekomendacji w zakresie zmiany sposobu lub poziomu finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w związku z nadzwyczajnym wzrostem kosztów udzielania tych świadczeń.”. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senator Joanny Sekuły w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Przemówienie senator Joanny Sekuły w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Jednym z założeń programowych i postulatów różnych środowisk politycznych w związku z postępująca inflacją jest zapewnienie pracownikom sfery budżetowej podwyżki wynagrodzenia podstawowego o kwotę rzędu 20%. Jest to słuszne założenie programowe, które wynika nie tylko z troski o losy setek tysięcy pracowników, których średnie uposażenie w instytucjach administracji publicznej jest zatrważająco niskie, ale i z troski o zapewnienie im elementarnej sprawiedliwości społecznej w obliczu nieustannych podwyżek wywalczanych przez inne branże, posiadające silne umocowania w związkach zawodowych czy też reprezentowanych przez towarzystwa branżowe czy grupy lobbystyczne.

Niestety pracownicy administracji publicznej posiadają gwarancje płacowe zapewnione w ustawach szczegółowych, rozproszonych i podzielonych na różne segmenty. Wymienieni pracownicy są pracownikami samorządowymi, pracownikami na stanowiskach urzędniczych, są wymieniani jako pracownicy korpusu cywilnego, są pracownikami administracji szkół czy pracownikami administracji zespolonej i niezespolonej. Proszę zwrócić uwagę, że przedstawione powyżej grupy pracowników zawierają się w zbiorze desygnatów wyrazu „budżetówka” i z całą pewnością można osoby tam zatrudnione traktować jako całość.

Właśnie w tym kontekście zwróciłam uwagę na przepisy proponowane w zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, a w szczególności na nowelę art. 5 ustawy. Do omawianej normy prawnej dodano ust. 3 w brzmieniu: „uwzględniało wysokość wynagrodzenia odpowiadającą adekwatnemu średniemu wzrostowi wynagrodzenia w danym podmiocie w ustalonym okresie”. Adresatami tej normy są pracownicy administracyjni, pracownicy obsługi i personel pomocniczy, którzy nie wykonują zawodu medycznego i powinni być objęci w sposób bezapelacyjny coroczną waloryzacją wynagrodzeń. Bez pracowników administracji i przedstawicieli zawodów niemedycznych służba zdrowia nigdy nie będzie funkcjonowała prawidłowo, skutecznie i efektywnie. Oni również są fundamentem funkcjonowania państwa polskiego, które powinno zaspakajać podstawowe potrzeby ludności w zakresie szeroko pojętej ochrony zdrowia.

Może nie wszyscy zdają sobie z tego sprawę, ale według szacunku przedstawionego w treści uzasadnienia do niniejszej noweli w służbie zdrowia zatrudnionych jest ok. 450 tysięcy pracowników niemedycznych i jest to zdecydowana większość ogółu pracowników w tym obszarze. Prawidłowe zarządzanie przez kierowników podmiotów leczniczych bez uwzględnienia grupy zawodów niemedycznych praktycznie jest niemożliwe – są to przecież referenci, pracownicy kancelarii, statystycy, sekretarki, rejestratorki medyczne, pracownicy kadr, księgowości, zaopatrzenia, informatycy, sprzątaczki, salowe itp.

W ocenie i opinii wielu dyrektorów publicznych placówek medycznych podwyżki, o których mowa w ust. 3 art. 5 nowelizacji ustawy, są słuszne i potrzebne, jednakże procedowana ustawa nie wskazuje w sposób przejrzysty źródeł finansowania wzrostu wynagrodzeń grupy zawodów niemedycznych. Dlatego postuluje się, aby wzrost wynagrodzeń powiązany był z wyceną świadczeń oraz uwzględniał realizację określonych świadczeń pod kątem jakościowym i ilościowym, czyli aby procedowany akt prawny nie uśredniał w sposób bezwzględny podwyżki we wszystkich podmiotach leczniczych jednakowo. Osoby zatrudnione w placówkach medycznych nierentownych wykonujące o wiele mniej pracy, w poszczególnych grupach zawodowych, aniżeli przedstawiciele podmiotów służby zdrowia pracujący kilkukrotnie lub kilkadziesiąt razy więcej mogą domagać się na tych samych zasadach podwyżek. Brakuje tu zastosowania naczelnej zasady gospodarności i rzetelności.

Gwarancje finansowe zostały wpisane do ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, jak wynika z uzasadnienia, jednakże należy się zastanowić, czy nie należy tych kwestii doprecyzować. Proponuję zatem, aby w ramach prac komisji senackich doprecyzować te zagadnienia, omówić i opracować stosowne poprawki.

Konkludując, dodam, że pracownicy na tzw. stanowiskach niemedycznych, w szczególności pracownicy administracji szpitali, bez wyjątków zasługują na coroczne podwyższanie wynagrodzeń – chodzi o pracowników administracyjnych, gospodarczych i obsługi – w sytuacji szalejącej inflacji i nieustannych zawirowań makroekonomicznych i powiązanych z nimi corocznymi wzrostami płacy minimalnej.

W stanowisku Zespołu Trójstronnego ds. Ochrony Zdrowia z dnia 5 listopada 2021 r. zmiana art. 5 polegać miała na powiązaniu określanych w porozumieniu albo zarządzeniu zasad wynagradzania pracowników innych niż pracownicy działalności podstawowej ze średnim wynagrodzeniem w danym podmiocie itd. Część środowisk, do których skierowano projekt do konsultacji m.in. Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych, zwróciło uwagę na to, by wzmocnić w przepisach ustawy sferę ochrony praw i gwarancji zawodów niemedycznych w publicznych podmiotach służby zdrowia. Zatem proponuję zmodyfikowanie przepisów i rozważenie poprawki do ust. 3 art. 5 w następującym brzmieniu: było powiązane w cyklicznych ustalonych okresach z wysokością wynagrodzenia odpowiadającego adekwatnemu średniemu wzrostowi wynagrodzenia w danym podmiocie.

Proszę senatorów, aby w myśl podjętych zobowiązań i założeń programowych w kwestii dbania o finanse pracowników budżetówki – te wartości, jak sądzę, przyświecają senatorom wszystkich ugrupowań – dochowano staranności i odpowiednio zadbano o interes społeczny grupy ok. 450 tysięcy pracowników niemedycznych. Możemy tu i teraz zadbać o podwyżki dla pracowników sfery budżetowej, do której bez wątpienia zaliczają się pracownicy administracji, obsługi technicznej i inni. Wyrazy „w cyklicznych ustalonych okresach” zawarte w proponowanej poprawce w mojej ocenie nie będą budziły wątpliwości interpretacyjnych, a dzięki temu założyciele podmiotów leczniczych, względnie kierownicy placówek służby zdrowia, będą zobligowani nie tylko do podwyższania najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ale również będą musieli zapewnić, w zależności od innych uwarunkowań, w określonych okresach – chodzi o statuty, porozumienia, zarządzenia – podwyżki dla zatrudnionych już osób. Jest to doprecyzowanie przepisu mające na celu uniemożliwienie pracodawcom obejścia prawa, co w polskiej rzeczywistości jest nagminnie praktykowane.

Obecnie państwo polskie przeznacza na cele propagandowe partii rządzącej środki o niespotykanej skali, tworzone są fundusze poza kontrolą parlamentarną, podwyższone zyski z wpływów VAT stają się oczywiste w obliczu panującej drożyzny. Tak więc i środki na cykliczne podwyżki można w budżecie znaleźć. Pracownicy zatrudnieni na stanowiskach niemedycznych w podmiotach służby zdrowia w większości przypadków nie mogą zawierać dodatkowych kontraktów, zatrudniać się na dodatkowe etaty. Nie prowadzą też działalności gospodarczej, jak np. czyni to większość pracowników medycznych. Praca w przychodniach czy szpitalach, klinikach itp. jest więc jedynym źródłem ich dochodu. Zadbajmy o nich. Zapytajcie, Drodzy Senatorowie, tak od serca, kierowników podmiotów leczniczych różnego szczebla i różnej kategorii, czy wyobrażają sobie skuteczne leczenie pacjentów bez dobrze opłaconego i fachowego personelu niemedycznego. Odpowiedzi, mam nadzieję, nasuwają się same.

Przy ocenie całości nowelizacji trudno nie zgodzić się z tym, że wzrost wynagrodzeń pracowników podmiotów leczniczych przyczyni się do wzrostu satysfakcji już zatrudnionych pracowników wykonujących zawody medyczne i tzw. pracowników działalności podstawowej, do zwiększenia atrakcyjności tych zawodów czy zachęci do podjęcia pracy w placówkach zdrowia, co przełoży się na uzupełnienie braków kadrowych. Z pewnością w przyszłości pod uwagę należy wziąć, podczas dalszego usuwania mankamentów związanych z funkcjonowaniem służby zdrowia, wiele uwag zgłoszonych przez organizacje branżowe w ramach konsultacji publicznych, które to uwagi nie zostały uwzględnione przez wnioskodawców projektu niniejszej ustawy. Proszę zwrócić szczególną uwagę na negatywne opinie w sprawie współczynników pracy w poszczególnych zawodach medycznych m.in. Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Bloku Operacyjnego, Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Ogólnopolskiego Związku Ratowników Medycznych, Krajowego Związku Zawodowego Pracowników Medycznych Laboratoriów Diagnostycznych, Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych itp. Występująca gradacja stanowisk zdaniem niektórych związków zawodowych nie uwzględnia przede wszystkim kwalifikacji posiadanych przez pracowników medycznych. Nie określa się tzw. widełek, czyli maksymalnych wartości współczynnika pracy w danej grupie, co przy podwyższeniu kwalifikacji lub uwzględnieniu innych kryteriów wymienionych np. w art. 5 nowelizacji ustawy pozwoliłoby na skuteczna ścieżkę kariery zawodowej, pozwalałoby na to, by pracodawca motywował pracowników do efektywniejszej pracy. Jasne kryteria awansu w poszczególnych grupach pozwoliłyby uniknąć zbędnych antagonizmów wśród pracowników zatrudnionych w podmiotach służby zdrowia.

Pomimo zgłoszonych wątpliwości zasadniczo uważam, że przedmiotową ustawę należy wprowadzić do obiegu prawnego. Uważam, że zmiany zawarte w art. 3, 3a, wspomniana zmiana art. 5, dodanie przepisu art. 5a, jak również uchylenie art. 6 ustawy będą szczególnie służyć dobru społecznemu.

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Procedowana ustawa o zmianie ustawy – Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie farmaceuty zawiera zmiany tylko 2 przepisów, jednak na tyle ważnych i potrzebnych, że nie sposób się z nimi nie zgodzić, dlatego będę głosował za ich przyjęciem.

Specyfika pracy w zawodzie farmaceuty, podobnie jak w zawodzie technika farmacji, jest bardzo zbliżona do specyfiki pracy w innych zawodach medycznych, dlatego też sposób ochrony osób wykonujących ww. zawody również powinien być podobny. Farmaceuci mają na co dzień bezpośredni kontakt z pacjentem, w ostatnim czasie nasilony ze względu na możliwość zaszczepienia się przeciwko COVID-19 w aptekach. Niejednokrotnie dochodziło do sytuacji, w których bezpieczeństwo pracowników apteki było zagrożone. Wymagając bowiem od klientów przestrzegania zasad reżimu sanitarnego, nierzadko spotykali się z aktami przemocy czy agresji wobec nich. Abstrahując jednak od sytuacji pandemicznej w naszym kraju, należy stwierdzić, że niesprawiedliwe było, że lekarze, położne, pielęgniarki, dentyści czy ratownicy medyczni w trakcie wykonywania swojej pracy zawodowej mogli korzystać z ochrony przewidzianej dla funkcjonariusza publicznego na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, a farmaceuci czy technicy farmacji już nie. Jest to bowiem zawód w dużej mierze tożsamy z innymi tu wymienionymi.

Przyjęcie niniejszych przepisów zakończy dysproporcję w poziomie ochrony osób wykonujących zawody medyczne. Sprawi, że pracownicy aptek będą czuli się bezpieczniej przy wykonywaniu swoich zadań, oraz wpłynie pozytywnie na relacje społeczne.

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Omawiana ustawa o zmianie ustawy – Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie farmaceuty zawiera jedynie 3 artykuły, ale jest bardzo ważna z punktu widzenia bezpieczeństwa farmaceutów wykonujących swoje ustawowe czynności, w czasie których przysługiwać im będzie ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu. Podobne rozwiązania prawne przewidziane są już dla innych zawodów medycznych, m.in.: lekarzy – art. 44 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r.; ratowników medycznych – art. 5 ust. 1 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym z dnia 8 września 2006 r.; pielęgniarek – art. 11 ust. 2 ustawy o zawodach pielęgniarki i położonej z dnia 15 lipca 2011 r., a zatem bez większych uzasadnień powinny zostać wprowadzone także dla tego zawodu, tym bardziej że w ostatnim czasie odnotowano liczne przypadki napaści na farmaceutów w aptekach. W większości przypadków podłożem ataków była motywacja rabunkowa, ale zdarzały się też przypadki agresji wynikające z nieakceptowania ograniczeń epidemicznych czy szczepień prowadzonych w aptekach. Ustawa powinna zatem wzmocnić ochronę oraz bezpieczeństwo farmaceutów, ale również wzmocnić bezpieczeństwo obrotu oraz prowadzenia tej szczególnej działalności gospodarczej.

Przy okazji tej regulacji nie sposób nie zwrócić uwagi na brak systemowego podejścia do rozwiązań prawnych dotyczących zbliżonych zawodów. W ostatnim czasie takie regulacje dotyczyły chociażby służby więziennej inaczej traktowanej w niektórych regulacjach niż policjanci czy żołnierze zawodowi, służba celna czy straż graniczna. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Poselski projekt nowelizacji ustawy – Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie farmaceuty przyznaje ochronę prawną należną funkcjonariuszowi publicznemu farmaceutom i technikom farmaceutycznym podczas wykonywania i w związku z wykonywaniem w aptece ogólnodostępnej lub w punkcie aptecznym czynności, o których mowa w ustawie – Prawo farmaceutyczne oraz w ustawie o zawodzie farmaceuty.

Jak podkreślono w uzasadnieniu: „Zgodnie z obowiązującymi przepisami, farmaceuta jest samodzielnym zawodem medycznym. Apteki, jako placówki ochrony zdrowia publicznego, są elementem systemu ochrony zdrowia. Świadczone są w nich usługi farmaceutyczne, m.in. opieka farmaceutyczna. W ostatnich tygodniach do usług dołączyły testy i szczepienia przeciw COVID-19. Farmaceuci w ramach wykonywania czynności zawodowych powinni korzystać z ochrony prawnej właściwej dla funkcjonariuszy publicznych. (…) Projektodawca proponuje dodanie art. 4a w ustawie z dnia 10 grudnia 2020 r. o zawodzie farmaceuty (DzU z 2022 r. poz. 184). Zgodnie z proponowanym przepisem, farmaceucie w czasie wykonywania swoich ustawowych czynności przysługiwać będzie ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu przewidziana w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (DzU z 2021 r. poz. 790, 1559, 2232). Ochrona taka przysługiwała podczas wykonywania wszystkich czynności, o których mowa w art. 4 zmienianej ustawy. (…) Projekt ustawy w ocenie wnioskodawców wpłynie pozytywnie na relacje społeczne, bezpieczeństwo farmaceutów oraz bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. Proponowane rozwiązania są odpowiedzią na przypadki napaści na farmaceutów w aptekach. W większości podłożem tych ataków jest motywacja rabunkowa, ale zdarzają się przypadki, w których agresja wynika z niezgody na obowiązujące ograniczenia epidemiczne. Proponowane przepisy wzmocnią ochronę oraz bezpieczeństwo farmaceutów. Projekt ustawy wywoła zatem pozytywne skutki społeczne i prawne. Ze względu na pierwszą przesłankę napaści na apteki wzmocnione również zostanie bezpieczeństwo obrotu oraz prowadzenia tej szczególnej działalności gospodarczej. Projekt ustawy wywoła zatem pozytywne skutki gospodarcze”. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Wiktora Durlaka w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Wiktora Durlaka w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Rząd Zjednoczonej Prawicy od 2015 r. konsekwentnie realizuje aktywną i kompleksową politykę senioralną opartą na 2 filarach. Pierwszym filarem jest bezpieczeństwo finansowe osób starszych, zaś drugim – szeroko pojęta aktywizacja seniorów. Chociaż niektórzy próbują te działania kwestionować, to liczby mówią same za siebie.

W 2015 r. wydatki z budżetu państwa na działania wspierające seniorów wynosiły 3,62 miliarda zł, zaś w ubiegłym roku, mimo trudnej sytuacji gospodarczej na całym świecie wywołanej pandemią, kwota dodatkowego wsparcia sięgnęła aż 36 miliardów zł.

Emerytura bez podatku, ulga PIT-0 dla seniora, trzynasta i czternasta emerytura, programy takie jak „Senior+” i „Aktywni+” czy „Mama 4+” jednoznacznie wskazują, jak bardzo zmieniło się podejście państwa w zakresie wsparcia osób najstarszych na przestrzeni ostatnich lat.

Dziś procedujemy nad ustawą o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, która zakłada wypłatę tzw. czternastej emerytury dla ok. 9 milionów osób. Szacowany całkowity koszt wypłaty dodatkowego świadczenia dla emerytów i rencistów wynieść ma ok. 11,4 miliarda zł. To pokazuje, że mimo trudnej sytuacji gospodarczej, wynikającej z pandemii oraz wojny na Ukrainie, rząd mocno wspiera seniorów – emerytów i rencistów, którzy bardziej niż inne grupy społeczne odczuwają skutki trudnej sytuacji gospodarczej i inflacji.

Jako senator często mam okazję rozmawiać z osobami starszymi i wiem, jak ważne jest to dla nich wsparcie. Chodzi nie tylko o dodatkowe środki wypłacane w ramach trzynastej i czternastej emerytury, ale przede wszystkim gwarancję poczucia bezpieczeństwa, czyli świadomość, że państwo o nich dba, że nie są pozostawieni sami sobie.

Zgodnie z założeniami ustawy świadczenie w wysokości najniższej emerytury – 1 tysiąc 338 zł 44 gr brutto – otrzymają emeryci i renciści, których wysokość świadczeń nie przekracza 2,9 tysiąca zł, czyli ok. 7,7 miliona osób. W przypadku pozostałych świadczeniobiorców, tj. ok. 1,3 miliona osób, zastosowany zostanie mechanizm: złotówka za złotówkę. Ponadto czternasta emerytura zostanie zwolniona z podatku PIT.

Warto także wspomnieć, że uprawnienie do otrzymania dodatkowego świadczenia będzie dotyczyło emerytur i rent w systemie powszechnym, rolników, służb mundurowych, emerytur pomostowych, świadczeń i zasiłków przedemerytalnych, rent socjalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, rodzicielskich świadczeń uzupełniających, świadczenia pieniężnego przysługującego cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych oraz rent inwalidów wojennych i wojskowych.

Szanowni Państwo, bez wątpienia czternasta emerytura będzie dużym wsparciem domowych budżetów dla seniorów, szczególnie w tym trudnym dla całej światowej gospodarki czasie. Należy zatem przyjąć rozwiązania zaproponowane w procedowanej ustawie, aby emeryci i renciści mogli już w sierpniu otrzymać dodatkowe środki, na które czekają.

Przemówienie senatora Ryszarda Świlskiego w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Ryszarda Świlskiego w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszalku! Panie i Panowie Senatorowie!

Inflacja w maju według Głównego Urzędu Statystycznego wyniosła niecałe 14%. Drożyzna jest widoczna wszędzie: w sklepach, na targowiskach, na stacjach benzynowych i w strefie usługowej. Każdy odpowiedzialny rząd w tak ciężkiej sytuacji zadbałby na samym początku o grupy społeczne, które najbardziej tego potrzebują, czyli o seniorów, rencistów i osoby niepełnosprawne, ponieważ te osoby są poniekąd skazane na pomoc od państwa. Tymczasem co robi rząd Prawa i Sprawiedliwości? Proponuje ustawę, na mocy której wypłacona ma zostać czternasta emerytura – w śmiesznej przy obecnych cenach kwocie 1 tysiąc 218 zł – ale tylko dla osób, których przychody nie przekraczają 2 tysiące 900 zł brutto. Kuriozum całej sytuacji dopełnia fakt, że pieniądze na czternaste emerytury mają pochodzić z Funduszu Solidarnościowego powołanego pierwotnie w celu udzielania wsparcia społecznego, zawodowego, zdrowotnego oraz finansowego osobom niepełnosprawnym. Za wypłacanie emerytur odpowiedzialny jest Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, tak więc zostawmy środki z Funduszu Solidarnościowego osobom niepełnosprawnym.

Seniorzy zasługują na lepsze traktowanie, na zadbanie, aby po dziesiątkach lat pracy mogli godnie żyć na zasłużonej emeryturze. Żadna czternasta czy nawet piętnasta emerytura nie sprawi, że ich byt się poprawi. Zadbajmy w końcu o sprawny system emerytalny, który uwzględni waloryzację emerytur i będzie je dostosowywał do aktualnej sytuacji gospodarczej, w tym do wysokiej inflacji. Wszystkie dotychczasowe działania rządu w tej sprawie to działania fasadowe i pozorne.

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów to realizacja zapowiedzi premiera RP z dnia 11 lutego 2022 r. w sprawie wypłaty w 2022 r. tzw. czternastki. Zaproponowane rozwiązanie wychodzi naprzeciw oczekiwaniom większości emerytów i rencistów, stanowiąc dodatkowe wsparcie finansowe, szczególnie znaczące dla osób pobierających niskie świadczenia emerytalno-rentowe. Rozwiązanie to będzie zastosowane do emerytur i rent w systemie powszechnym, emerytur rolników i służb mundurowych, emerytur pomostowych, świadczeń i zasiłków przedemerytalnych, rent socjalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, rodzicielskich świadczeń uzupełniających, świadczenia pieniężnego przysługującego cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych oraz rent inwalidów wojennych i wojskowych.

Mechanizm działania będzie podobny jak w ubiegłym roku. Osoby, które pobierają świadczenia emerytalno-rentowe w wysokości nieprzekraczającej – przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń – 2 tysięcy 900 zł otrzymają czternastkę w pełnej wysokości. Tak samo jak w poprzednim roku, zastosowany będzie mechanizm „złotówka za złotówkę”. Osoby, które otrzymują świadczenie wyższe niż 2 tysiące 900 zł, dostaną czternastą emeryturę pomniejszoną o kwotę nadwyżki.

Prawo do kolejnego dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego będzie podlegać ponownemu ustaleniu, jeśli okaże się, że prawo do świadczenia, emerytury lub renty nie istniało bądź podlegało zawieszeniu, np. ze względu na przekroczenie maksymalnego limitu dochodu rzutującego na wypłatę renty, lub przysługiwała wypłata świadczenia – to dotyczy np. sprawy zakończonej wyrokiem sądu przyznającym prawo do emerytury lub renty – albo świadczenie to zostało na wniosek emeryta lub rencisty zawieszone, ale nie było to uzasadnione. Wówczas, po powzięciu informacji o zaistniałych faktach, kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne zostanie przyznane lub zostanie ono uznane za nienależnie pobrane.

Kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne przysługiwać będzie również do renty rodzinnej, do której uprawniona jest więcej niż 1 osoba. Świadczenie to będzie podlegać proporcjonalnemu podziałowi na osoby uprawnione do renty rodzinnej. W przypadku, gdy do renty rodzinnej uprawniona jest więcej niż 1 osoba i przynajmniej 1 z nich uprawniona jest do renty socjalnej, kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne z tytułu renty rodzinnej podlegać będzie podziałowi stosownie do liczby osób uprawnionych do renty rodzinnej, z wyłączeniem osoby lub osób uprawnionych do renty socjalnej. Osobie lub osobom wyłączonym z liczby osób uprawnionych do renty rodzinnej przysługiwać będzie kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne z tytułu przysługującego prawa do renty socjalnej.

Ustawa zakłada, że czternasta emerytura będzie wypłacana z urzędu, czyli bez konieczności składania wniosku. Ważny jest fakt, iż świadczenie to wpłynie na konto wraz ze świadczeniem wypłaconym w sierpniu 2022 r., z wyjątkiem przewidzianym do wypłaty we wrześniu i październiku 2022 r. Decyzje w sprawie czternastki będą wydawać właściwe organy emerytalno-rentowe. Będą one również świadczenie to wypłacać. W razie zbiegu prawa do świadczeń, które są wypłacane przez 2 organy, to Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzje i wypłaca kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne.

Wskazane rozwiązania są korzystne dla emerytów i rencistów, bowiem przyczynią się do wsparcia ich domowych budżetów oraz podniesienia komfortu ich życia. Będą oni mogli swobodniej zaplanować swój budżet. Reasumując, potwierdzam zasadność wprowadzenia wskazanych rozwiązań.

Przemówienie senator Ewy Gawędy w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senator Ewy Gawędy w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rolą państwa jest wspieranie obywateli. To wsparcie jest szczególnie ważne w sytuacjach trudnych, kiedy niekorzystna sytuacja gospodarcza wpływa na dochody i wydatki gospodarstw domowych. Z taką sytuacją mamy do czynienia obecnie. Głównie z powodu agresywnych działań Rosji, zarówno agresji na terytorium Ukrainy, jak i prowadzonej już kilka miesięcy wcześniej wojny ekonomicznej, rosną ceny podstawowych produktów i usług, żywności, paliw, energii czy gazu. To jest odpowiedni czas na aktywne działanie państwa. Omawiana dzisiaj ustawa, która została przygotowana przez rząd Prawa i Sprawiedliwości, jest przykładem takiego właśnie działania.

Dzięki omawianej ustawie uprawnieni, których emerytura lub renta nie przekracza kwoty 2 tysięcy 900 zł, otrzymają świadczenie w wysokości najniższej emerytury, a przypadku wyższych świadczeń obowiązywała będzie zasada: złotówka za złotówkę. To rozwiązanie wychodzi naprzeciw oczekiwaniom większości emerytów i rencistów, stanowiąc wsparcie finansowe, szczególnie znaczące dla osób pobierających niskie świadczenia emerytalno-rentowe.

Dlatego w pełni popieram przedstawiony przez rząd projekt ustawy.

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów to ustawa o tzw. dodatkowym świadczeniu w postaci czternastej emerytury. Według rządzących ustawa jest oczekiwana przez rzesze emerytów i rencistów, którzy w tym roku już skorzystali z jednego dodatkowego świadczenia, jakim była trzynasta emerytura wypłacana w kwietniu. Teraz proponuje się kolejne rozwiązanie, tzw. czternastą emeryturę, która była wypłacana również w ubiegłym roku. Dodatkowe roczne świadczenie pieniężne będzie w wysokości najniższej emerytury, która w tym roku wynosi 1 tysiąc 334 zł 88 gr, i będzie wypłacane na podobnych zasadach jak trzynasta emerytura. Jedyna zmiana, jeżeli chodzi o trzynastą emeryturę w stosunku do czternastej emerytury, będzie taka, że w tym przypadku określony zostaje limit do kwoty 2 tysięcy 900 zł brutto. Do tego progu wszyscy uprawnieni będą mogli korzystać z pełnej wysokości dodatkowego świadczenia. Jeżeli ktoś ten limit przekracza, będzie zastosowany tzw. mechanizm złotówka za złotówkę, czyli o tyle będzie pomniejszana czternasta emerytura, o ile zostanie ta kwota przekroczona. Przyjęto zasadę, że najniższa wypłata będzie na poziomie 50 zł. Rząd szacuje, że z tego uprawnienia skorzysta większość z ponad 9 milionów 600 tysięcy emerytów i rencistów, którzy są uprawnieni do tego świadczenia. Osoby, które nie skorzystają z tego dodatkowego świadczenia, to osoby, których emerytura przekracza kwotę 4 tysięcy 188 zł 44 gr. Wprowadzono rozwiązanie – ono też jest związane z sejmową autopoprawką – że wypłata tego świadczenia rozpoczęta zostanie 25 sierpnia br.

Pytanie pierwsze, jakie mi się nasuwa: czy rzeczywiście rzesze emerytów i rencistów oczekują na tę ustawę? Otóż wydaje mi się, że nie do końca tak jest, a mówię to niebezpodstawnie, bo w ostatnim czasie miałem sposobność spotkań z osobami w tym wieku i ich postrzeganie tych dodatkowych świadczeń nie jest bynajmniej entuzjastyczne. Spotkany przypadkowo w piekarni osiedlowej pan, który był zdziwiony kolejną podwyżką cen chleba, na moją sugestię, że będą i trzynasta, i czternasta emerytura, wzburzył się i powiedział mi, iż oczekuje normalnej emerytury, za którą będzie mógł spokojnie wyżyć w ciągu miesiąca. Dalej mówił, że przepracował ciężko ponad 40 lat i nie oczekuje „ochłapów”, lecz godnej emerytury rewaloryzowanej w taki sposób, aby nie traciła na wartości.

Aktualne wysokości emerytur nie są imponujące, o czym świadczy fakt, że zadłużenie polskich emerytów i rencistów w bankach to ponad 6 miliardów zł. Nasuwa się kolejne pytanie: czy czternasta emerytura nie jest aby świadczeniem socjalnym uzależnionym od progu dochodowego, a nie faktycznie dodatkowym świadczeniem pieniężnym? Poziom zagrożenia ubóstwem wśród seniorów w Polsce cały czas rośnie. Pomimo trzynastej, a za chwilę czternastej emerytury dochody najstarszych Polek i Polaków nie nadążają z drożyzną. Czy rząd nie powinien przystąpić pilnie do opracowania rozwiązań systemowych, w tym przede wszystkim śródrocznej rewaloryzacji rent i emerytur? Bo za chwilę inflacja zbliży się do 15% – nie chce prorokować wyższej!

Kolejna kwestia, na którą trzeba zwrócić uwagę, to źródło finansowania czternastej emerytury. Kolejny już raz finansowana ona będzie z Funduszu Solidarnościowego, który utworzony został dla osób z niepełnosprawnością. Świadczenia dla tej pokrzywdzonej przez los grupy osób są na żenująco niskim poziomie. Czy Fundusz Solidarnościowy będzie pożyczał pieniądze z Funduszu Rezerwy Demograficznej? Jeżeli tak, to znowu jest to ze szkodą dla przyszłych emerytów, bo pierwsze pożyczki z Funduszu Rezerwy Demograficznej zostały już umorzone. Finansowanie tych świadczeń, o czym już wielokrotnie mówiono w tej Izbie, powinno odbywać się z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Niezależnie od tych wszystkich uwag trudno nie głosować za przyjęciem tej ustawy, bo mimo że nie rozwiązuje wielu problemów, niektórym emerytom w jakimś stopniu pewnie ulży w ich ciężkiej doli, tym bardziej że, jak wcześniej już wskazałem, świadczenia emerytalne są bardzo niskie, skoro, jak wynika z obliczeń rządowych, z pełnej czternastej emerytury skorzysta aż 7 milionów 700 tysięcy świadczeniobiorców, czyli tych, którzy mają maksymalnie 2 tysiące 900 zł brutto emerytury. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Oto znów mamy kolejną ustawę mówiącą o czternastej emeryturze, wypłacanej także w ubiegłym roku. Z informacji ogólnych wiemy, że dodatkowe roczne świadczenie pieniężne będzie wypacane w wysokości najniższej emerytury, która w tym roku wynosi 1 tysiąc 334,88 zł, i będzie wypłacane na podobnych zasadach jak trzynasta emerytura, z tym że będzie określone limitem do kwoty 2 tysięcy 900 zł brutto. Do tej kwoty wszyscy uprawnieni będą mogli korzystać ze świadczenia w pełnej wysokości.

Szacujemy, że z tego uprawnienia skorzysta większość z ponad 9 tysięcy 600 tysięcy emerytów i rencistów, którzy są uprawnieni do tego świadczenia. Osoby, które nie skorzystają z tego dodatkowego świadczenia, to są osoby, których emerytura przekracza kwotę 4 tysięcy 188,44 zł.

Emerytura będzie wypłacona przy świadczeniu emerytalno-rentowym. A termin to sierpień i wrzesień. To, co jest jeszcze istotne, to to, że zarówno trzynasta, jak i czternasta emerytura są zwolnione z wszelkich należności. Nie będzie pobierany podatek dochodowy od emerytury, w tym przypadku od czternastej emerytury, czyli od dodatkowego świadczenia.

Byłoby to absolutnie bardzo ważne i potrzebne świadczenie, gdyby nie fakt, że pieniądze, które będą wypłacane naszym szanownym emerytom, są specjalnie dodrukowane. Nie pochodzą z oszczędności, nie są odłożone na specjalnym rachunku czy w funduszu celowym. Jaki z tego wniosek? Pieniądze wypłacane czy to jako trzynasta emerytura, czy jako czternasta zwiększą, niestety, dodruk pieniądza, a tym samym podwyższą już i tak horrendalnie wysoką inflację. I dalej będzie działo się tak, że jedna ręka, ta łaskawsza, wypłaca pieniądze – i przy tym twierdzi się, że to łaskawość rządu PIS – a druga ręka jeszcze więcej wyciąga z kieszeni emeryta, który musi robić codzienne zakupy i normalnie funkcjonować. Bo, jak wszyscy wiemy, inflacja w maju wyniosła 13,9%. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senator Danuty Jazłowieckiej w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senator Danuty Jazłowieckiej w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Zadaniem państwa jest ochrona seniorów przed ubóstwem i wykluczeniem społecznym. Ustawa o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dotyczy wypłaty tzw. czternastej emerytury. Celem jest poprawa sytuacji finansowej emerytów i rencistów, a w szczególności świadczeniobiorców pobierających niskie emerytury i renty. Świadczenie ma być przyznawane w wysokości najniższej emerytury, która w tym roku (od 1 marca) wynosi 1 tysiąc 334,88 zł brutto. Taką kwotę mają otrzymać emeryci i renciści, których wysokość świadczeń nie przekracza 2 tysięcy 900 zł. W przypadku osób, których wysokość emerytury lub renty przekracza ten próg, dodatkowe świadczenie będzie wypłacone w kwocie najniższej emerytury pomniejszonej o różnicę między wysokością emerytury lub renty a kwotą 2 tysiące 900 zł. Jeżeli kwota czternastej emerytury będzie niższa niż 50 zł, to świadczenie nie zostanie przyznane.

Szanowny Panie Marszałku, Wysoka Izbo, omawiane rozwiązanie będzie zastosowane do emerytur i rent w systemie powszechnym, rolników, służb mundurowych, emerytur pomostowych, świadczeń i zasiłków przedemerytalnych, rent socjalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, rodzicielskich świadczeń uzupełniających, świadczenia pieniężnego przysługującego cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych oraz rent inwalidów wojennych i wojskowych.

Kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne przysługiwać ma osobom, które nie miały zawieszonego prawa do świadczenia podstawowego na dzień 31 lipca 2022 r. oraz wysokość tego świadczenia nie przekracza kwoty 4 tysiące 188 zł 44 gr.

Czternaste emerytury mają zostać wypłacone z urzędu w sierpniu 2022 r., z wyjątkiem przewidzianym do wypłaty we wrześniu i październiku 2022 r. Zarówno wydawaniem decyzji w sprawie kolejnego dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego, jak i wypłatą świadczenia zajmą się organy emerytalno-rentowe. W razie zbiegu prawa do świadczeń, które są wypłacane przez 2 organy, kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne będzie wypłacane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Świadczenia będą zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, co oznacza, że wszystkie uprawnione osoby otrzymają kwotę w wysokości 1 tysiąca 217 zł 98 gr. Od świadczenia pobierana będzie natomiast składka na ubezpieczenie zdrowotne.

Szanowny Panie Marszałku, Wysoka Izbo, z szacunków wynika, że z tzw. czternastej emerytury skorzysta ok. 9,6 miliona emerytów i rencistów (ok. 82% ogółu), w tym ok. 7,7 miliona świadczeniobiorców ma otrzymać wypłatę w pełnej wysokości (w kwocie najniższej emerytury), a ok. 1,3 miliona świadczeniobiorców w wysokości niższej, ze względu na wysokość otrzymywanego świadczenia powyżej 2 tysięcy 900 zł miesięcznie. Wypłata świadczenia ma kosztować podatników 11,4 miliarda zł.

Niestety, w odniesieniu do projektu ustawy nie przeprowadzono żadnych uzgodnień międzyresortowych czy konsultacji publicznych. To wielka szkoda, bo, jak twierdzi wielu prawników, przyjęte przez rząd kryterium wypłaty świadczenia jest niekonstytucyjne, niesprawiedliwe, antysystemowe i antypracownicze. Z założenia dodatkowe świadczenia społeczne mają trafić do ludzi, którzy mają niskie emerytury. Każdy z nas w głębi serca popiera taką pomoc. Jest jednak pewien problem – uwzględnienie jako kryterium wyłącznie wysokości emerytury lub renty jest niewystarczające, gdyż nie oddaje sytuacji materialnej ani dochodowej danej osoby. Dodatkowe świadczenie mogą otrzymać także osoby, które posiadają inne, znaczące źródła przychodów. Bo przecież ci, którzy przeszli na emeryturę, mogą, po osiągnięciu odpowiedniego wieku, uzyskiwać inne przychody i nie powoduje to ani zmniejszenia, ani zawieszenia wypłacanego przez ZUS świadczenia.

Trzeba też pamiętać, że system emerytalny uzależnia wysokość świadczenia od zapłaconych składek na ubezpieczenie emerytalne. Niskie emerytury wynikają najczęściej z krótkiego stażu emerytalnego albo niepłacenia składek. Może się zatem zdarzyć, że wsparcie państwa otrzymają np. ci, którzy w okresie aktywności zawodowej, nie wpłacali składek do systemu emerytalnego, a zaoszczędzone w ten sposób pieniądze inwestowali w nieruchomości, które z zyskiem wynajmowali bądź sprzedawali, przeznaczając zarobione pieniądze na bieżące potrzeby. Co więcej, gdy uzyskiwany przez nich przychód był opodatkowany zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów, to nie musieli go nawet wykazywać w PIT.

Problem dotyczy również przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą, którzy opłacali minimalne składki ZUS, a obecnie jako emeryci kontynuują tę pracę.

Prawnicy wskazują także, że świadczenie to bardziej zbliża się do systemu zabezpieczenia społecznego niż ubezpieczeń społecznych. Czternastka jest odwrotnie proporcjonalna do kontrybucji danej osoby do systemu ubezpieczeń społecznych. Osoby z niższą emeryturą, ale uzyskujące przychody z innych źródeł, mogą znajdować się w lepszej sytuacji dochodowej od tych, którzy mają co prawda wyższą emeryturę, ale stanowiącą ich jedyne źródło utrzymania. Nie dostaną oni nowego świadczenia tylko dlatego, że wypracowali sobie wyższą emeryturę. Obecny rząd już niejednokrotnie był krytykowany za socjalistyczne podejście do różnych form wsparcia. W teorii ekonomii funkcjonuje pojęcie tzw. gapowicza, stosowane wobec osoby, która korzysta z (publicznych) dóbr lub usług w stopniu przewyższającym jej udział w kosztach ich wytworzenia. Źle się dzieje, gdy takich osób w systemie jest zbyt dużo. Niejeden Polak z zazdrością spogląda na sąsiada, który prawie nie pracował lub robił to na czarno i obecnie odbiera kolejne benefity. Takie przepisy jak ten, nad którym pracujemy, zachęcają do stania się kolejnym gapowiczem.

Wydaje się więc, że lepszym rozwiązaniem byłoby zastosowanie przez rząd kryterium dochodów liczonych z każdego źródła, a nie tylko z emerytury.

Szanowny Panie Marszałku, Wysoka Izbo, czasy są ciężkie i trzeba pomagać potrzebującym. Musi być to jednak robione w sposób dobry i odpowiedzialny. Zaproponowana forma wsparcia dla emerytów nie spełnia tych kryteriów. Pieniądze mogą nie tylko nie trafić do osób najbardziej ich potrzebujących, ale również deprymować osoby znajdujące się obecnie na rynku pracy. Socjalistyczne rozdawnictwo doprowadzi do wzrostu szarej strefy, a w efekcie do zmniejszenia wpływów z podatków. Chyba nikt tego nie chce. Uważam jednak, że ta ustawa nie powinna trafić do kosza. Jest ona potrzebna, ale wymaga gruntownej zmiany, szczególnie w zakresie kryteriów dochodowych. Najwyższy czas, by seniorzy otrzymywali 12 emerytur pozwalających godnie żyć.

Przemówienie senator Agnieszki Gorgoń-Komor w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senator Agnieszki Gorgoń-Komor w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Szanowni Państwo Senatorowie!

Ustawa o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym zwanym potocznie czternastą emeryturą wprowadza kolejne świadczenie pieniężne w bieżącym roku, po trzynastej emeryturze, które nie odpowiada ściśle wysokości pobieranej emerytury.

Jest to projekt bez żadnych uzgodnień międzyresortowych czy konsultacji publicznych. Przyjęte przez rząd kryterium wypłaty tego świadczenia budzi poważne wątpliwości prawników i osób uprawnionych do czternastej emerytury. Jest to absolutnie niesprawiedliwy podział, pieniądze znów mają trafić do osób, które mają bardzo niskie emerytury. Nie mają tu znaczenia inne źródła przychodów, nawet te znaczące. Dlaczego to świadczenie nie jest przewidziane dla wszystkich emerytów? Dlaczego rząd odrzuca zasadne poprawki do ustawy? Wnioski mniejszości w Sejmie dotyczyły zniesienia zróżnicowania wysokości tego świadczenia, a także finasowania świadczenia i kosztów jego obsługi z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie, jak założono w ustawie, z Funduszu Solidarnościowego. Rządzący bez ustanku dzielą Polaków, obiecują gruszki na wierzbie, później szybko wycofują się z pięknych deklaracji, okłamują nawet swoich wyborców. W tym roku koszt wypłaty czternastej emerytury rząd oszacował na ok. 11,4 miliarda zł. Te niewielkie bonusy generują ogromne koszty dla państwa. Eksperci są w tej kwestii jednogłośni – przy tak wysokiej inflacji lepsza od incydentalnych bonusów byłaby dwukrotna waloryzacja.

Szanowni Państwo, im swobodniejszą politykę świadczeń stosuje rząd, tym większą podwyżkę stóp procentowych musi wdrażać Rada Polityki Pieniężnej po to, aby obniżyć popyt konsumpcyjny, czego jesteśmy naocznym świadkiem. Wczoraj po raz dziewiąty z rzędu rada podniosła stopy procentowe. Rząd, wprowadzając takie świadczenia w obecnych okolicznościach, dolewa oliwy do ognia, co w kontekście dwucyfrowej inflacji jest dla Polaków po prostu ogromnie szkodliwe. Tracą na tym absolutnie wszyscy prócz rządzących z panem premierem na czele, który doskonale inwestuje w obligacje skarbowe. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Ryszarda Majera w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Ryszarda Majera w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Państwo!

Proces starzenia się społeczeństwa to przede wszystkim wynik przeobrażeń ilościowych i jakościowych zachodzących w relacjach pomiędzy poszczególnymi grupami ludności. Głównymi przyczynami są spadek liczby urodzeń dzieci prowadzący do zmian w strukturze populacji, prowadzący w efekcie do zwiększenia liczby starszych roczników, oraz wydłużenie się ludzkiego życia. Zachodzące zmiany demografowie tłumaczą teorią przejścia demograficznego. Zgodnie z nią we wcześniejszych wiekach życie ludzkie było narażone na stałe wysokie ryzyko zgonu, typowy człowiek przeżywał 25–30 lat, a wobec wysokiej śmiertelności niemowląt i pojawiających się klęsk żywiołowych przetrwanie i rozwój gatunku było możliwe dzięki zwiększonej dzietności rodzin. Redukcja zagrożeń zewnętrznych warunkujących życie codzienne zmieniła ten stan i zmienia nadal, prowadząc do istotnego obniżenia dzietności rodzin. Zmieniły się także przyczyny zgonów z dominujących wcześniej chorób zakaźnych i pasożytniczych na występujące obecnie choroby degeneratywne i cywilizacyjne, co miało decydujący wpływ na wydłużenie życia ludzkiego. Ta sytuacja, a także aktualne zmiany spowodowane m.in. wydarzeniami na Ukrainie, owocujące rosnącą inflacją, skłaniają nas do zwiększonego zainteresowania sytuacją ekonomiczną osób starszych, w szczególności objętych świadczeniami emerytalnymi.

Ustawa, którą procedujemy, wprowadza kolejne w 2022 r. dodatkowe roczne świadczenie pieniężne. Zwane jest ono potocznie czternastą emeryturą, ponieważ stanowi kolejne, po trzynastej emeryturze, świadczenie pieniężne w bieżącym roku. Zakres podmiotowy ustawy obejmuje uprawnionych do emerytur i rent w systemie powszechnym, ubezpieczenia społecznego rolników oraz zaopatrzenia emerytalnego tzw. służb mundurowych. Ponadto ustawa przyznaje dodatkowe świadczenie pobierającym emerytury pomostowe, świadczenia i zasiłki przedemerytalne, renty socjalne, nauczycielskie świadczenia kompensacyjne, rodzicielskie świadczenia uzupełniające, świadczenia pieniężne przysługujące cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych oraz renty inwalidów wojennych i wojskowych. Od świadczenia pobiera się składkę na ubezpieczenie zdrowotne.

Dodatkowe roczne świadczenia pieniężne będą wypłacane z urzędu wraz ze świadczeniem podstawowym, rozpoczynając od ostatniego terminu wypłat w sierpniu 2022 r. w terminie wypłaty świadczeń przypadającym w sierpniu 2022 r., z wyjątkiem przewidzianym przez ustawę do wypłaty we wrześniu i w październiku 2022 r. Decyzje w sprawie kolejnego dodatkowego rocznego świadczenia wydaje i świadczenie wypłaca właściwy dla świadczenia podstawowego organ emerytalno-rentowy. W razie zbiegu prawa do dodatkowych świadczeń, które są wypłacane przez 2 organy, decyzje wydaje i kolejne dodatkowe roczne świadczenie pieniężne wypłaca Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Kwota czternastego rocznego świadczenia pieniężnego nie wpłynie negatywnie na uprawnienia osób ubiegających się o dodatek mieszkaniowy, świadczenia z pomocy społecznej, zasiłek rodzinny czy dodatek rodzinny, świadczenie dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji lub ulgę rehabilitacyjną. Z kwoty świadczenia nie dokonuje się potrąceń i egzekucji.

Ustawa wpisuje się w wiele aktów prawnych i działań rządu Zjednoczonej Prawicy, które mają na celu poprawę jakości życia mieszkańców naszego kraju, w tym w szczególności osób w wieku senioralnym.

Z całym przekonaniem rekomenduję Wysokiej Izbie przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Znowelizowanie przepisu art. 364 ust. 8 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece oraz przepisu art. 13 ust. 1 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o przetwarzaniu informacji kryminalnych jest uzasadnione wnioskiem ministra spraw wewnętrznych i administracji, pismem Departamentu Informatyzacji i Rejestrów Sądowych, jak również zasadami słuszności, dlatego będę głosował za przyjęciem ww. zmian.

Racjonalne jest dodanie do kręgu podmiotów uprawnionych do wystąpienia o zgodę ministra sprawiedliwości na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i szefa Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych. Zgoda ta jest niezbędna, aby można było wyszukać numer księgi wieczystej konkretnej nieruchomości na podstawie informacji, jakie znajdują się w dyspozycji KRUS lub szefa KCIK. Ogólne zasady dostępu do systemu teleinformatycznego ksiąg wieczystych często nie są wystarczające, ponieważ w sytuacji braku znajomości numeru księgi wieczystej nie jesteśmy w stanie zidentyfikować interesującej nas nieruchomości i uzyskać dodatkowych wiadomości. Dzięki procedowanej zmianie KRUS lub szef KCIK będą mogli w Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych wyszukać księgę wieczystą na podstawie np. imienia lub nazwiska osoby zainteresowanej bądź adresu nieruchomości, co z pewnością przyczyni się do przyspieszenia wielu postępowań prowadzonych przez ww. organy, tj. udzielania odpowiedzi podmiotom uprawnionym, uzyskiwania danych w celu aktualizacji stanu prawnego nieruchomości. Konieczna jest zmiana proponowana w ustawie o przetwarzaniu informacji kryminalnych, aby możliwe było wykorzystywanie informacji nie tylko o przedmiotach wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa lub utraconych w związku z przestępstwem, ale także przedmiotów uzyskanych w wyniku czynu zabronionego. Nie zawsze bowiem nieruchomości uzyskane wskutek przestępczego procederu będą przedmiotami „utraconymi”,

jak wskazuje obecna treść przepisu. Rozszerzenie katalogu przedmiotowego pozwoli na orzekanie w postępowaniach karnych przepadku na szerszą skalę.

Omawianą ustawę oceniam pozytywnie, ponieważ usprawni i przyspieszy działania KRUS i szefa KCIK związane z księgami wieczystymi, zaoszczędzi także czas po stronie wydziałów ksiąg wieczystych. Z pewnością stanowić będzie przeszkodę w upłynnianiu wyłudzonych środków majątkowych uzyskanych w wyniku przestępstwa.

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Celem ustawy o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz ustawy o przetwarzaniu informacji kryminalnych jest umożliwienie wystąpienia Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych do ministra sprawiedliwości z wnioskiem o wyrażenie zgody na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych.

Ta zgoda potrzebna jest wymienionym podmiotom po to, aby zdobyć wiedzę, czy określona osoba, wobec której KRUS bądź KCIK prowadzi postępowanie wieczystoksięgowe, posiada jakąś nieruchomość na terenie Polski, a jeśli tak, to również po to, by poznać numer księgi wieczystej tej nieruchomości. Dzisiaj zgodę ministra sprawiedliwości na wielokrotne, nieograniczone wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych posiada już ponad 25 podmiotów. Rozszerzenie tego katalogu o kolejne 2 nie budzi zastrzeżeń.

Moje zdziwienie wywołuje jednak fakt, że uchwalamy dzisiaj prawo, które jest z pewnością potrzebne, ale które wejdzie w życie dopiero po 2 latach od ogłoszenia w „Dzienniku Ustaw”. Ministerstwo Sprawiedliwości wyjaśnia, że ta ustawa przyspieszy i ułatwi prace 2 wymienionym podmiotom, a przecież wszyscy czekamy na przygotowanie przez ministerstwo zmian w organizacji pracy wydziałów ksiąg wieczystych w polskich sądach. Dobrze wiemy, że Polacy czekają miesiącami – w niektórych miastach nawet ponad rok – na wpisy w księgach wieczystych. Powoduje to olbrzymie utrudnienia w obrocie nieruchomościami i naraża wszystkich uczestników tego obrotu na dodatkowe, wcale niemałe koszty. Pracownicy wydziałów ksiąg wieczystych tłumaczą ten problem zbyt małą liczbą referendarzy, a także złymi warunkami lokalowymi wydziałów. Ten wieloletni już problem powinien być priorytetem dla ministerstwa. Powinien on zostać jak najszybciej rozwiązany.

Pomimo tych uwag uważam, że omawiane zmiany są potrzebne. Będę głosował za przyjęciem omawianej ustawy. Bardzo dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt nowelizacji ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz ustawy o przetwarzaniu informacji kryminalnych dodaje szefa Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych oraz Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do katalogu podmiotów uprawnionych do wystąpienia o zgodę ministra sprawiedliwości na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych.

Jak podkreślono w ocenie skutków regulacji: „Proponuje się zmianę art. 364 ust. 8 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece przez uzupełnienie katalogu podmiotów uprawnionych do wystąpienia o zgodę Ministra Sprawiedliwości na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych o Szefa KCIK oraz KRUS. Wprowadzenie wymienionych zmian umożliwi wystąpienie przez Szefa KCIK oraz KRUS z wnioskiem do Ministra Sprawiedliwości o wydanie decyzji o wyrażeniu zgody na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych. Przed wydaniem ww. decyzji Minister Sprawiedliwości zbada, czy wnioskodawcy spełniają warunki określone w art. 364 ust. 13 u.k.w.h. Dotyczy to w szczególności warunków posiadania urządzeń lub systemów teleinformatycznych umożliwiających identyfikację osoby uzyskującej dane z centralnej bazy danych ksiąg wieczystych, zakresu danych oraz daty ich uzyskania, a także posiadania zabezpieczeń technicznych i organizacyjnych chroniących przed wykorzystaniem uzyskanych danych niezgodnie z celem. Szacowana liczba wniosków kierowanych przez KRUS do centralnej bazy ksiąg wieczystych o udzielenie informacji dotyczących numerów ksiąg wieczystych wynosi około 2700 rocznie. Wyliczenie oparto o liczbę dokonanych przez sądy wpisów hipotecznych w 2018 r. na wnioski: Centrali KRUS, Oddziałów Regionalnych KRUS i Placówek Terenowych KRUS. Jednocześnie w 2018 r. KCIK złożyło 21 267 zapytań o informacje dotyczące ksiąg wieczystych. Przyznanie KRUS-owi możliwości wielokrotnego, nieograniczonego w czasie wyszukiwania ksiąg wieczystych, według konkretnego zdefiniowania kryterium, np. na podstawie danych osobowych właściciela, ma na celu skrócenie trwania sprawy, zwiększenie skuteczności w dochodzeniu należności Skarbu Państwa, zabezpieczenie zobowiązań KRUS przed ich przedawnieniem, a tym samym przed zagrożeniem braku możliwości odzyskania zaległych należności. Dostęp ten byłby realizowany we wszystkich jednostkach KRUS. Każda z jednostek terenowych KRUS prowadzi odrębnie postępowania i sprawy z zakresu zabezpieczenia hipotecznego. Placówek jest 272 oraz Centrala, co przy zapewnieniu niezbędnych zastępstw daje ok. 550 użytkowników. Na podstawie statystyk spraw w dziedzinowym systemie informatycznym w roku 2019 przeprowadzono skutecznie 5506 postępowań hipotecznych, zaś w roku 2020 było ich 4684. Liczby te wskazują, że umożliwienie KRUS korzystania z bezpośredniego dostępu do centralnej bazy ksiąg wieczystych uprości i skróci prowadzenie postępowań hipotecznych, a także pozwoli skutecznie zmniejszyć nakłady pracy po stronie Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych, która w tej chwili obsługuje tradycyjne wnioski KRUS.

Szacuje się, że w wyniku wejścia w życie projektowanych regulacji i wydania przez Ministra Sprawiedliwości decyzji o wyrażeniu zgody na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych użytkownikami centralnej bazy danych ksiąg wieczystych mogą zostać 22 osoby z Wydziału Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych Komendy Głównej Policji oraz 546 osób z KRUS.

Projekt przewiduje również zmianę w art. 13 ust. 1 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o przetwarzaniu informacji kryminalnych. Proponuje się zmianę przepisu, tak aby zakres przetwarzanych informacji kryminalnych obejmował nie tylko przedmioty (w tym nieruchomości) wykorzystane do popełnienia przestępstwa lub utracone w związku z przestępstwem, ale również przedmioty (w tym nieruchomości) uzyskane w wyniku przestępstwa, a więc przedmioty (w tym nieruchomości), w których posiadanie określone osoby weszły w następstwie dokonania przestępstwa. W takim układzie zakres informacji kryminalnych w rozumieniu omawianej ustawy obejmowałby m.in. dane o nieruchomościach, które zostały pozyskane przez określone osoby w wyniku np. prania brudnych pieniędzy. Jednocześnie w projektowanym przepisie wyszczególniono nieruchomości jako źródło informacji kryminalnych. Zmiana dotyczy uzyskiwania przez Szefa informacji o nieruchomościach, toteż koresponduje ona bezpośrednio z projektowaną nowelizacją u.k.w.h.

Oczekiwanym efektem wejścia w życie projektowanych rozwiązań jest usprawnienie zadań realizowanych przez podmioty wnioskujące o dane z ksiąg wieczystych oraz potencjalne skrócenie czasu niezbędnego do realizacji obowiązków służbowych”. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Władysława Komarnickiego w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Przemówienie senatora Władysława Komarnickiego w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw tylko z pozoru jest zwykłą techniczną zmianą podziału kompetencji. Według wnioskodawców proponowane przepisy mają na celu zapewnienie wykonywania zadań dotyczących przygotowania i realizacji inwestycji, inwestycji towarzyszących oraz innych zadań zawartych w programie Centralny Port Komunikacyjny.

To ciekawe, że po 5 latach od ogłoszenia realizacji budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego rząd podejmuje decyzję, że aby ten projekt mógł być zrealizowany, konieczne jest jego przesunięcie od ministra właściwego do spraw transportu do ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego. Nikt nie wie, jak może infrastrukturalnie wyczerpać się projekt, dla którego nie jest znana lokalizacja linii kolejowych, drogowych, a nawet samego lotniska. Projekt, co do którego nadal nie wiadomo, jaki będzie obszar oddziaływania inwestycji, ile tysięcy rodzin będzie przymusowo wywłaszczonych i jaki będzie jego wpływ na lotniska regionalne oraz Lotnisko Chopina w Warszawie.

Przypomnę, że założenia i koncepcja budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego zostały określone już w 2017 r. Szacowany koszt tej inwestycji przygotował wtedy pełnomocnik rządu do spraw CPK wraz z zespołem doradczym. Koszty komponentu lotniczego oszacowano wtedy na ok. 19 miliardów zł, a całość przedsięwzięcia na kwotę 35 miliardów zł. Według dotyczących CPK najnowszych szacunków, z bieżącego roku, ale jeszcze sprzed wojny w Ukrainie, samo lotnisko miałoby kosztować już 35 miliardów zł, a komponent kolejowy – który jest oczywiście znacznie rozbudowany w stosunku do tego, który był planowany na początku – ponad 200 miliardów zł. Oczywiście można tłumaczyć, że wspomniane 35 miliardów zł było tylko koncepcją, ale nie sposób nie zauważyć, że budowa komponentu lotniczego w ciągu 5 lat podrożała 2-krotnie, a koszt rozdmuchanego komponentu kolejowego zwiększył się ponaddziesięciokrotnie.

Czy te koszty są reale? Oczywiście, że nie. Szacunki nie uwzględniają wielu niezbędnych wydatków, takich jak wydatki na tabor kolejowy oraz wsparcie LOT. Nie uwzględniają też galopujących cen materiałów budowlanych, inflacji oraz kosztów wywłaszczeń tysięcy ludzi, których domy na nieszczęście stanęły na drodze tego projektu. Nawet Najwyższa Izba Kontroli uważa, że w koncepcji CPK nie przedstawiono pełnego uzasadnienia biznesowego, a harmonogram realizacji CPK miał charakter ogólnikowy i wskazywał niemożliwe do dotrzymania terminy realizacji poszczególnych zadań. Należy podkreślić, że pomysł realizacji CPK poza Ministerstwem Infrastruktury oznaczać będzie jeszcze gorszą koordynację z innymi programami infrastrukturalnymi. Co więcej, zapowiada to pogorszenie i tak żenująco słabej koordynacji projektów kolejowych realizowanych przez spółkę CPK z projektami kolejowymi, które mają być realizowane przez PKP PLK, a które nadal pozostają pod nadzorem Ministerstwa Infrastruktury. Zgoda na takie rozwiązanie spowoduje, że będziemy mieli 2 ministerstwa, które będą realizowały budowę i rozwój projektów drogowych, kolejowych i lotniczych. Powinniśmy więc z góry przygotować się na chaos i konflikt kompetencyjny.

Trzeba też wskazać, że projekt przewiduje przyznanie pełnomocnikowi kompetencji pozostających dotychczas we właściwości ministra właściwego do spraw transportu, czyli m.in. w zakresie sprawowania nadzoru nad Przedsiębiorstwem Państwowym „Porty Lotnicze”, powoływania i odwoływania prezesa i wiceprezesów PPL. Tak nadzwyczajne wyróżnienie pełnomocnika – kosztem ministra infrastruktury – to przepis na konflikty, spory kompetencyjne. Nieprawdopodobna, praktycznie pozbawiona kontroli władza powierzona zostanie osobie, która niestety nie potrafiła zarządzić nawet sporem z kontrolerami lotniczymi. Przez to rozwiązanie dojdzie do sytuacji, w której CPK, spółka celowa, praktycznie zawłaszcza przedsiębiorstwo Porty Lotnicze. Będzie mogła dyktować politykę lotnisk, w których PPL ma udziały, a jest to 11 lotnisk plus Lotnisko Chopina. Dziękuję.

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Przemówienie senatora Janusza Pęcherza w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Omawiana ustawa o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw tylko z pozoru jest zwykłą techniczną zmianą podziału kompetencji pomiędzy poszczególne ministerstwa. W ostatnim czasie wnikliwi obserwatorzy sceny politycznej mogli takie niepozorne zmiany śledzić i w dalszym ciągu śledzą chociażby na przykładzie zmiany podziału kompetencji pomiędzy ministrem środowiska a ministrem klimatu dotyczących Lasów Państwowych. Nie będę w tym miejscu wchodził w analizę tych zmian, bo to nie jest ten czas, ale zachęcam senatorów – szczególnie koalicji rządzącej – do jej przeprowadzenia.

Według wnioskodawców proponowane przepisy omawianej dziś ustawy mają na celu zapewnienie wykonywania zadań dotyczących przygotowania i realizacji inwestycji, inwestycji towarzyszących oraz innych zadań, zawartych w programie ,,Centralny Port Komunikacyjny”. Trudno zrozumieć, że dopiero po 5 latach od ogłoszenia realizacji budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego rząd podejmuje decyzję, że aby ten projekt mógł być zrealizowany, konieczne jest jego przesunięcie z zakresu działania ministra właściwego do spraw transportu do zakresu działania ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.

Obawiam się, i to bardzo, że jest to próba przenoszenia odpowiedzialności z jednego ministra na drugiego i umożliwienie późniejszego uzasadniania przesunięć realizacji poszczególnych terminów inwestycyjnych albo też dostrzeżenie możliwości pozyskania środków unijnych na tę inwestycję – za te środki odpowiedzialny jest minister do spraw rozwoju regionalnego, a zatem ten minister chce mieć te środki.

Obawiam się też, i to bardzo, koordynacji zadań przez poszczególne ministerstwa. Obawy te nie są bezpodstawne w kontekście mojego doświadczenia zdobytego także w trakcie prac w komisjach senackich, podczas których przedstawiciele jednego ministerstwa nie wiedzieli, czym zajmuje się inne ministerstwo, pomimo że sprawy powinny być dobrze skoordynowane – wspomnę tu chociażby sprawy z elektrowniami wiatrowymi.

Centralny Port Komunikacyjny i cały olbrzymi pakiet inwestycji kolejowych, w tym inwestycji kolejowych wielkich prędkości, to przedsięwzięcie inwestycyjne niemal dotąd nieznane. Możemy je trochę porównać do programu budowy autostrad i stadionów na Euro 2012. Jest to jednak przedsięwzięcie bardziej skomplikowane w kontekście wykupu gruntów, problemów środowiskowych, uzgodnieniowych, ale i ekonomicznych. Mam tu na myśli kwestie inflacji, ciągle niestabilnych cen materiałów i usług, wojny w Ukrainie, a może i odbudowy Ukrainy. Istnieje bardzo duże ryzyko tak wielkich zmian kompetencyjnych, a trzeba mieć też na uwadze braki kadrowe, szczególnie w zakresie wysokiej kadry specjalistycznej.

Na zakończenie jeszcze refleksje tylko z mojego kaliskiego podwórka. Kolej wielkich prędkości z Warszawy do Wrocławia i Poznania z rozgałęzieniem w okolicach Kalisza, znana jako słynny „Y”, miała już dawno powstać. Kalisz i Ostrów Wielkopolski wydatkowały też określone środki na najlepszą koncepcję umiejscowienia przystanku dla tej kolei. Nic z tego nie wyszło, ale najgorsze jest to, że następcy nie podjęli się trudu – przynajmniej nic nie wiem o tym, aby tak było – wyjaśnienia społeczeństwu, że poprzedni wariant, na który wydano już miliony, jest z jakichś ważnych względów niekorzystny. Dzisiaj mamy inny wariant, też nie wiem, dlaczego taki, ale już wiem, że planowana od bardzo wielu lat obwodnica Kalisza będzie opóźniona także ze względu na planowaną kolej wielkich prędkości. Tu pojawia się potrzeba koordynacji działań poszczególnych ministerstw, aby uzgodnienia w jednym nie powodowały opóźnień w drugim ministerstwie, bowiem czas to pieniądz, i to bardzo drogi.

Zatem należy mocno podkreślić, że pomysł realizacji CPK poza Ministerstwem Infrastruktury oznaczać będzie jeszcze gorszą koordynację z innymi programami infrastrukturalnymi. Zgoda na takie rozwiązanie spowoduje, że będziemy mieli 2 ministerstwa, które będą realizowały budowę i rozwój projektów drogowych, kolejowych i lotniczych. Powinniśmy więc z góry przygotować się na chaos i konflikt kompetencyjny.

Należy także wskazać, że ustawa daje pełnomocnikowi kompetencje pozostające dotychczas we właściwości ministra właściwego do spraw transportu, czyli m.in. w zakresie sprawowania nadzoru nad Przedsiębiorstwem Państwowym „Porty Lotnicze”, powoływania i odwoływania prezesa i wiceprezesów PPL. Tak nadzwyczajne wyróżnienie pełnomocnika – kosztem ministra infrastruktury – to przepis na konflikty i spory kompetencyjne.

Decyzję co do głosowania za przyjęciem tej ustawy pozostawiam do czasu zakończenia dyskusji plenarnej nad tą ustawą. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt nowelizacji ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw poszerza zakres działu „Rozwój regionalny” o ogół spraw dotyczących przygotowania i realizacji inwestycji, inwestycji towarzyszących oraz innych zadań dotyczących Centralnego Portu Komunikacyjnego. Ponadto pełnomocnikowi do spraw Centralnego Portu Komunikacyjnego zostaje powierzony nadzór nad Przedsiębiorstwem Państwowym „Porty Lotnicze”.

Jak podkreślono w ocenie skutków regulacji: „W związku z przejściem z etapu działań przygotowawczych do realizacji Centralnego Portu Komunikacyjnego […] do etapu projektowego i realizacyjnego konieczne jest też ponowne zdefiniowanie zakresu działania Pełnomocnika ds. Centralnego Portu Komunikacyjnego. Należy bowiem, wraz z postępem prac wpływających na przemodelowanie systemu transportowego kraju, uwzględnić również rozwój obszaru otoczenia CPK. Przede wszystkim w jego sąsiedztwie powstanie tzw. Airport City, w skład którego wejdą m.in. obiekty targowo-kongresowe, konferencyjne i biurowe. Zatem funkcjonowanie zarówno węzła przesiadkowego, jak i skupionego wokół niego obszaru komercyjno-biurowego, znacząco wpłynie na przeobrażenia rozległego obszaru otoczenia CPK. Zmiany będą dotyczyć zarówno szeroko rozumianych aspektów gospodarczych (w tym przeznaczenia nieruchomości, będących dotychczas nieruchomościami rolnymi, zmiany w zakresie planowania przestrzennego) i społecznych (napływ pracowników o bardzo szerokim spektrum kwalifikacji). Ponadto utworzenie siatki szybkich połączeń kolejowych może wpłynąć na zmiany w rozwoju innych regionów kraju (wynikające m.in. z likwidacji tzw. wykluczenia transportowego). Konieczne jest zatem umożliwienie ściślejszej współpracy Pełnomocnika z ministrem właściwym ds. rozwoju regionalnego, w celu przygotowania i realizacji strategii rozwoju całego regionu, uwzględniającej przewidywane przeobrażenia społeczno-gospodarcze”.

Zmiany te pozwolą na koordynację działań w zakresie przemodelowania systemu transportowego wraz z odpowiednim dostosowaniem strategii rozwoju regionalnego. W tym zakresie konieczna jest odpowiednia interwencja na poziomie zmian ustawowych. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Janusza Gromka w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Przemówienie senatora Janusza Gromka w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rozmowę o Centralnym Porcie Komunikacyjnym powinniśmy zacząć od liczb: 40 tysięcy zł – średnia kwota w przybliżeniu miesięcznych zarobków osób zajmujących się projektowaniem lotniska; 10 tysięcy zł – średnie miesięczne zarobki w przybliżeniu w spółce; 27 milionów zł – suma wydatków na wynagrodzenia w zeszłym roku; 260 – liczba osób zatrudnionych w spółce. W 2019 r. było to „tylko” 100 osób.

Sytuacja ostatnich 3 lat, pandemia COVID-19, wojna na Ukrainie pokazują, że pomysł realizacji CPK za potężne miliardy jest nietrafiony w zakresie, jaki wymyślił sobie rząd. Absolutnie nie do przyjęcia jest to, że nie ma dialogu społecznego z setkami mieszkańców terenów planowanych pod inwestycję, którzy mają zostać wysiedleni.

Pod płaszczykiem realizacji inwestycji mającej pomóc w „podnoszeniu się z kolan” PiS zbudował bezpieczną przystań dla swoich. Bezczelność tej władzy jest niesamowita i dorównuje tylko poziomowi ich megalomanii. Za przykład polityki kadrowej niech posłuży przykład Patryka Felmeta, który znalazł zatrudnienie w zarządzie CPK. Nowy członek zarządu odpowiedzialny za budowanie relacji z otoczeniem, działania wizerunkowe, gospodarkę nieruchomościami oraz strategię marketingową był w przeszłości radnym Prawa i Sprawiedliwości oraz asystentem Marcina Horały.

Od 2019 r. grupa darmozjadów, która nie wbiła jeszcze łopaty pod inwestycję, pobiera olbrzymie wynagrodzenia za zarządzanie łąką. Jestem przeciw proponowanym zapisom!

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariusza Gromki w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku!

Ustawa o ratyfikacji Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r., weszła w życie 1 czerwca 2011 r. Polska podpisała ją 10 maja 2021 r. Będę głosować za jej przyjęciem. Rozpatrywana ustawa nie jest długą ustawą. Zawiera 23 artykuły oraz preambułę.

Dokument dotyczy wspólnych działań państw Rady Europejskiej na rzecz ochrony i udostępniania dziedzictwa kulturowego, wzmocnienia jego roli w budowaniu tożsamości i różnorodności europejskiej. W tych artykułach nakreślono ramy celowościowe nowej polityki państw członkowskich Rady Europy – stron Konwencji w stosunku do dziedzictwa kulturowego. Zawarto też pojęcie „wspólnego dziedzictwa Europy” oraz uznanie indywidualnej i zbiorowej odpowiedzialności za dziedzictwo kulturowe. Zapisy konwencji są jasne i precyzyjne, nie budzą żadnych zastrzeżeń. W dokumentach międzynarodowych m.in. w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka czy w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności zawarto zapisy, które gwarantują każdemu człowiekowi prawo do swobodnego uczestnictwa w kulturze i dziedzictwa kulturowego. Jest to jedno z podstawowych praw drugiej generacji, które posiada każdy człowiek. Najważniejszy polski akt prawny – konstytucja – zapewnia dostęp do kultury.

Kultura ma pozytywny wpływ na rozwój społeczny. Dzięki obcowaniu z kulturą, która wpływa na sferę duchową, można nabyć umiejętność kreatywnego myślenia. Nowa umiejętność wpłynie na patrzenie na wszystko z innej, szerszej perspektywy. Będzie to wyjście poza dotychczasowe schematy myślowe. Kultura to jest wartość, którą należy pokazywać innym i się nią chwalić. Stanowi tożsamość danego kraju. To źródło pamięci o tym, co było, i wytwór poprzednich pokoleń.

Przemówienie senator Jolanty Hibner w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senator Jolanty Hibner w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W dniu 12 maja 2022 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o ratyfikacji Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r. – druk sejmowy nr 1571. Ustawę przekazano do marszałka Senatu w dniu 13 maja 2022 r. – druk senacki nr 717.

Ustawa ma na celu wyrażenie zgody na dokonanie przez prezydenta RP ratyfikacji Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r.

Rada Europy, mając na względzie doświadczenia konfliktów, jakie miały miejsce w Europie w XX w., dostrzegała potrzebę uzupełnienia dotychczas przyjętych konwencji odnoszących się do poszczególnych zagadnień ochrony dziedzictwa kulturowego, tj. Konwencji o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy, sporządzonej w Grenadzie dnia 3 października 1985 r. oraz Europejskiej Konwencji o ochronie dziedzictwa archeologicznego (poprawionej), sporządzonej w La Valetta dnia 16 stycznia 1992 r. Postanowiono, że najbardziej optymalną formą będzie przyjęcie nowej konwencji obejmującej w sposób ramowy wszystkie aspekty dziedzictwa kulturowego.

Celem konwencji z Faro jest ochrona dziedzictwa kulturowego, wzmocnienie jego roli w budowaniu tożsamości i różnorodności oraz pokojowego dialogu między wspólnotami tworzącymi dziedzictwo europejskiego kręgu kulturowo-cywilizacyjnego, a także podkreślenie znaczenia działań związanych z upowszechnianiem dziedzictwa kulturowego dla wzrostu wspólnego poczucia tożsamości europejskiej.

Konwencja ma charakter ramowy i tworzy wyłącznie ogólne zobowiązania dla określonego działania. Dopuszcza jednocześnie możliwość przyjęcia alternatywnych rozwiązań wynikających z tradycji prawnych danego państwa i prowadzonej przez nie polityki.

Konwencja określa dziedzictwo kulturowe jako zbiór stale ewoluujących wartości, wierzeń, wiedzy i tradycji.

Konwencja nakłada na państwa strony obowiązek uznania prawa każdego, człowieka oraz wspólnoty, do korzystania z dziedzictwa kulturowego oraz możliwości jego wzbogacania. Prawo to nie będzie mogło podlegać żadnym ograniczeniom z wyjątkiem ograniczeń wynikających z ochrony interesu publicznego oraz praw i wolności innych osób.

Realizacja celów konwencji pozwoli wykorzystać dziedzictwo kulturowe dla tworzenia pokojowego i demokratycznego społeczeństwa, zrównoważonego rozwoju oraz współdziałania między wszystkimi zainteresowanymi podmiotami publicznymi, instytucjonalnymi i prywatnymi.

Ratyfikowanie przez Rzeczpospolitą Polską konwencji będzie stanowiło wyraz poparcia dla starań w budowaniu europejskiej wspólnoty w oparciu o dziedzictwo kulturowe poszczególnych wspólnot zamieszkujących Europę.

Komisja Spraw Zagranicznych i Unii Europejskiej Senatu RP na posiedzeniu w dniu 18 maja 2022 r. wniosła o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r. bez poprawek – druk nr 717 A.

Przemówienie senatora Adama Szejnfelda w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senatora Adama Szejnfelda w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Konwencja ramowa Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzona w Faro dnia 27 października 2005 r., nakreśla ramy celowościowe nowej polityki państw członkowskich Rady Europy stron konwencji w stosunku do dziedzictwa kulturowego. Wprowadza m.in. pojęcie wspólnego dziedzictwa Europy oraz uznaje indywidualną i zbiorową odpowiedzialność za dziedzictwo kulturowe.

Związanie Rzeczypospolitej Polskiej konwencją następuje przez ratyfikację. Postanowienia omawianej konwencji dotyczą spraw, które w polskim systemie prawnym muszą być uregulowane w ustawach. Oznacza to, że stosownie do przepisu art. 89 ust. 1 pkt 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikowanie umowy międzynarodowej wymaga uprzedniej zgody na jej dokonanie wyrażonej w ustawie.

Zgadzając się z celami konwencji, będę głosował za przyjęciem omawianej ustawy.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o ratyfikacji Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r. nakreśla ramy celowościowe nowej polityki państw członkowskich Rady Europy – stron Konwencji w stosunku do dziedzictwa kulturowego, wprowadza pojęcie „wspólnego dziedzictwa Europy” oraz uznaje indywidualną i zbiorową odpowiedzialność za dziedzictwo kulturowe.

Jeśli chodzi o cele konwencji, to w uzasadnieniu podkreślono: „Zawarte w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka prawo każdego człowieka do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym obejmuje także prawo do dziedzictwa kulturowego. Uznanie przez państwa-strony Konwencji, że prawa związane z dziedzictwem kulturowym przynależą do tej kategorii praw człowieka, jest nadrzędnym celem Konwencji. Odwołując się do szerokiego i ogólnego art. 27 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Konwencja pośrednio ukonkretnia zakres tego prawa oraz wspiera działania służące jego realizacji. Takim działaniem, a zarazem celem Konwencji, jest także uznanie indywidualnej (każdego człowieka), jak i zbiorowej (poszczególnych wspólnot) odpowiedzialności za dziedzictwo kulturowe. Państwo-strona Konwencji zobowiązuje się ponadto podkreślać, że celem ochrony dziedzictwa kulturowego i zrównoważonego korzystania z tego dziedzictwa jest rozwój człowieka oraz podnoszenie jakości jego życia. Obligatoryjne będzie wdrożenie postanowień Konwencji dotyczących wykorzystania dziedzictwa kulturowego w budowaniu pokoju i demokracji w procesie zrównoważonego rozwoju oraz w promowaniu różnorodności kulturowej, a także postanowień mających na celu rozszerzanie, w ramach posiadanych kompetencji, współpracy między wszystkimi podmiotami zainteresowanymi dziedzictwem kulturowym. W polskim systemie prawnym obowiązek stwarzania przez Rzeczpospolitą Polską warunków umożliwiających upowszechnianie i równy dostęp do dóbr kultury oraz zapewnienie każdemu wolności korzystania z tych dóbr wynika bezpośrednio z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; stanowią o tym odpowiednio przepisy art. 6 ust. 1 i art. 73”. Konwencja wprowadza także pojęcie „wspólne dziedzictwo Europy”. Należy przez nie rozumieć całość dziedzictwa kulturowego Europy, które stanowi zbiór zasobów definiowanych przez przynależące wspólnoty. Całość ta stanowi wspólne źródło pamięci, tożsamości, spójności i kreatywności. Pojęcie to obejmuje także ideały, zasady i wartości, które wspierają rozwój pokojowego i stabilnego społeczeństwa zbudowanego na poszanowaniu praw człowieka, demokracji oraz państwa prawa, niezależnie, czy zostały wypracowane w okresach rozwoju, czy też w okresach wojen i konfliktów. Koncepcja wspólnego dziedzictwa Europy podkreśla wielopoziomowe znaczenie poszczególnych zasobów dziedzictwa kulturowego, których identyfikacja i ochrona wzbogaca i umacnia poczucie nie tylko lokalnej czy krajowej, ale i europejskiej wspólnotowości.

Jeśli chodzi o skutki konwencji, to: „Ratyfikowanie Konwencji będzie stanowiło wyraz poparcia Rzeczypospolitej Polskiej dla podejmowanych przez Radę Europy starań mających na celu budowanie europejskiej wspólnoty w oparciu o dziedzictwo kulturowe poszczególnych wspólnot zamieszkujących Europę. Nie powinno ono być źródłem konfliktów, ale stanowić wspólne europejskie dziedzictwo. Tak rozumiane dziedzictwo kulturowe będzie mogło stanowić podstawę budowy i rozwoju pokojowych i stabilnych społeczeństw, opartych na poszanowaniu praw człowieka, demokracji i praworządności. Ratyfikowanie Konwencji wyrazi poparcie dla działań wspierających realizację praw związanych z dziedzictwem kulturowym jako praw człowieka”. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senator Haliny Biedy w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senator Haliny Biedy w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Zgodnie z traktatem lizbońskim Unia Europejska szanuje swoją bogatą różnorodność kulturową i językową oraz czuwa nad ochroną i rozwojem dziedzictwa kulturowego Europy. Ciągle jednak rola dziedzictwa kulturowego pozostaje niedoceniona, mimo że pełni ono funkcję nie do przecenienia w wielu dziedzinach życia. Stanowi wspólną wartość, a jego zachowanie i uwypuklenie to nasza wspólna misja i odpowiedzialność. Dlatego też ratyfikacja Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r., przez prezydenta RP jest pożądana i oczekiwana.

Polska jako członek Rady Europy powinna stać na straży dziedzictwa kulturowego oraz dostępu do niego dla wszystkich obywateli. W pełni popieram ustawę ratyfikacyjną.

Przemówienie senator Ewy Mateckiej w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Przemówienie senator Ewy Mateckiej w dyskusji nad punktem 11. porządku obrad

Dziedzictwo kulturowe stanowi ponadnarodowe cywilizacyjne spoiwo i nader istotny niezależny kanał międzyludzkiej komunikacji w Europie. Już choćby z tego powodu wymaga możliwie najszerszej ochrony prawnej oraz precyzyjnych zapisów sankcjonujących wartość artystycznych dokonań będących znakiem rozpoznawczym naszego kręgu kulturowego i świadectwem wyznawanych tu wartości.

Porządek prawny na tym niezwykle rozległym obszarze ma szansę nie tylko przyczynić się do usystematyzowania działań mających na celu ratowanie dziedzictwa ludzkości dla przyszłych pokoleń. Uporządkowane kryteria pozwolą dodatkowo wyeliminować element współzawodnictwa pomiędzy poszczególnymi krajami o uznanie możliwie największej liczby miejsc jako chronionej prawem spuścizny. Pozwoli to w konsekwencji usunąć trudności w monitorowaniu stanu zachowania dóbr kultury i sposobów zarządzania nimi. Czytelne kryteria ograniczą przy tym wątpliwości co do oceny ekspertów i zmniejszą liczbę odwołań czy prób podważania specjalistycznych opinii.

Ujednolicenie metod oraz form ochrony dziedzictwa kulturowego w Europie pomoże także w znacznej części wyeliminować przykłady niekonsekwentnej, niekiedy nieuczciwej i często krzywdzącej polityki wobec osób, na które spada obowiązek opieki nad zabytkami lub dziełami sztuki. Wspólne rozwiązania nie tylko umożliwią zatem realną ochronę dóbr kultury, lecz także pozwolą realizować ją na równych zasadach w całej Europie. Dlatego też ustawa o ratyfikacji Konwencji ramowej Rady Europy o wartości dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa, sporządzonej w Faro dnia 27 października 2005 r., zasługuje na pełne poparcie.

Przemówienie senatora Adama Szejnfelda w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senatora Adama Szejnfelda w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Ustawa dotyczy wystąpienia Polski z Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej z siedzibą w Moskwie w związku z agresją Federacji Rosyjskiej na Ukrainę i faktem, że Federacja Rosyjska jest głównym udziałowcem Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej, MBWG.

Sprawa wydaje się oczywista, zatem będę głosował za przyjęciem wspomnianej ustawy.

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senator Agnieszki Kołacz-Leszczyńskiej w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

W sytuacji, w jakiej znajduje się nasz kraj, może nawet bardziej w odpowiedzi na to, co dzieje się za naszą wschodnią granicą, naturalny jest pomysł wystąpienia Polski z Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej, co byłoby kolejną sankcją w odpowiedzi na okrutną agresję Rosji na Ukrainę.

Jedyna wątpliwość, jaka się pojawia, jest taka, czy jako Polska zdołamy odzyskać kapitał wniesiony do banku. Ważne jest także bezpieczeństwo podmiotów polskich, które korzystały z tego kapitału w formie pożyczek. Niestety istnieje niebezpieczeństwo wypowiedzenia tym podmiotom umów, a w konsekwencji także możliwość pilnej spłaty zaciągniętych pożyczek bądź próby windykacji tychże kwot. Raczej nie powinno się to odbywać bez wsparcia naszego państwa w sytuacji, gdy to nasza wspólna decyzja może do takich konsekwencji doprowadzić. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Celem omawianej ustawy jest wyrażenie zgody na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wypowiedzenia Umowy o rozliczeniach wielostronnych w rublach transferowych i o utworzeniu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej, sporządzonej w Moskwie dnia 22 października 1963 r., w brzmieniu nadanym Protokołem w sprawie zmiany Umowy o rozliczeniach wielostronnych w rublach transferowych i o utworzeniu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej oraz Statutu tego Banku, sporządzonym w Moskwie dnia 18 grudnia 1970 r., Protokołem w sprawie zmiany Umowy o rozliczeniach wielostronnych w rublach transferowych i o utworzeniu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej oraz Statutu tego Banku, sporządzonym w Moskwie dnia 23 listopada 1977 r. oraz Protokołem o zmianie Porozumienia o utworzeniu i działalności Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej z dnia 22 października 1963 r. (ze zmianami wprowadzonymi Protokołami z dnia 18 grudnia 1970 r., 23 listopada 1977 r. oraz 18 grudnia 1990 r.) oraz Statutu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej (ze zmianami wprowadzonymi Protokołami z dnia 18 grudnia 1970 r., 23 listopada 1977 r. oraz 18 grudnia 1990 r.), sporządzonym w Warszawie dnia 25 listopada 2014 r., czyli de facto wystąpienie Polski z Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej z siedzibą w Moskwie w związku z agresją Federacji Rosyjskiej na Ukrainę i faktem, że Federacja Rosyjska jest głównym udziałowcem MBWG.

Polska jest jednym z 8 państw założycielskich MBWG. Bank ten został utworzony w 1964 r. równocześnie z wprowadzeniem przez państwa członkowskie Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej systemu rozliczeń w rublach transferowych na mocy umowy międzyrządowej z dnia 22 października 1963 r. MBWG został zarejestrowany w sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu 20 sierpnia 1964 r. pod numerem 7388. Umowa została przez Polskę ratyfikowana i ogłoszona w Dzienniku Ustaw z 1966 r. poz. 259. Weszła w życie dnia 18 maja 1964 r. Początkowo do podstawowych zadań statutowych MBWG zaliczano prowadzenie rozliczeń handlowych między państwami członkowskimi oraz udzielanie kredytów krótkoterminowych i średnioterminowych na wsparcie bilansu płatniczego państw członkowskich. Obecnie MBWG zajmuje się działalnością depozytowo-kredytową, finansuje transakcje handlu zagranicznego, obraca papierami wartościowymi państw członkowskich oraz wynajmuje część swoich pomieszczeń biurowych.

Jak podkreślono w uzasadnieniu, wypowiedzenie umowy nie spowoduje z punktu widzenia Polski bezpośrednich skutków społecznych i gospodarczych, istnieje natomiast wysokie ryzyko utraty środków finansowych wniesionych w formie opłaconej części udziałów w kapitale MBWG w wysokości 24 milionów 16 tysięcy euro (opłacona część kapitału). Mogą również pojawić się dodatkowe roszczenia ze strony MBWG. Wobec braku szczegółowych zasad występowania z MBWG kwota należna Polsce z tytułu wniesionego udziału może być pomniejszona o niezdefiniowane zobowiązania, udział w pokrywaniu ryzyka, zagrożone należności itp. Zgodnie z art. XV umowy państwo członkowskie może wypowiedzieć umowę i zrezygnować z członkostwa w MBWG, powiadamiając o tym Radę MBWG nie później niż na 6 miesięcy przed terminem zamierzonego wystąpienia. W tym okresie powinny być uregulowane wzajemne zobowiązania wynikające z umowy. Jednak, co najważniejsze, skutkiem politycznym wypowiedzenia umowy będzie zademonstrowanie przez Polskę poparcia idei sankcji o charakterze międzynarodowym, które pośrednio lub bezpośrednio dotykają Federację Rosyjską.

Będę głosował za niniejszą ustawą. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senator Ewy Mateckiej w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Przemówienie senator Ewy Mateckiej w dyskusji nad punktem 12. porządku obrad

Wypowiedzenie wymienionej w ustawie o wypowiedzeniu Umowy o rozliczeniach wielostronnych w rublach transferowych i o utworzeniu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej, sporządzonej w Moskwie dnia 22 października 1963 r., w brzmieniu nadanym Protokołem w sprawie zmiany Umowy o rozliczeniach wielostronnych w rublach transferowych i o utworzeniu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej oraz Statutu tego Banku, sporządzonym w Moskwie dnia 18 grudnia 1970 r., Protokołem w sprawie zmiany Umowy o rozliczeniach wielostronnych w rublach transferowych i o utworzeniu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej oraz Statutu tego Banku, sporządzonym w Moskwie dnia 23 listopada 1977 r. oraz Protokołem o zmianie Porozumienia o utworzeniu i działalności Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej z dnia 22 października 1963 r. (ze zmianami wprowadzonymi Protokołami z dnia 18 grudnia 1970 r., 23 listopada 1977 r. oraz 18 grudnia 1990 r.) oraz Statutu Międzynarodowego Banku Współpracy Gospodarczej (ze zmianami wprowadzonymi Protokołami z dnia 18 grudnia 1970 r., 23 listopada 1977 r. oraz 18 grudnia 1990 r.), sporządzonym w Warszawie dnia 25 listopada 2014 r., umowy jest decyzją niezbędną, aby w świetle prawa międzynarodowego móc oddziaływać na reżim Władimira Putina i aby zapowiadane powszechnie sankcje mogły w efekcie okazać się w pełni skuteczne. Mamy jednak jako senatorowie demokratycznej większości poczucia, iż rzeczona ustawa winna trafić do Izby Wyższej znacznie wcześniej, żeby powtarzane w przestrzeni publicznej rządowe deklaracje nie rozmijały się z rzeczywistymi decyzjami czy raczej ich brakiem.

Należy dodać, że Senat RP i osobiście marszałek Grodzki wielokrotnie wskazywali na pozorność niektórych działań rządu w kwestii sankcji wobec Rosji. Przygotowywaliśmy też liczne poprawki do ustaw mające na cele wywieranie skutecznej presji na Kreml. Niestety, większość sejmowa odrzucała je wbrew głoszonym oficjalnie poglądom i ocenom dotyczącym rosyjskiej agresji na Ukrainę. Dlatego propozycję przedłożonej ustawy, choć spóźnioną, należy poprzeć jako przykład realnego działania.

Przemówienie senatora Adama Szejnfelda w dyskusji nad punktem 13. porządku obrad

Przemówienie senatora Adama Szejnfelda w dyskusji nad punktem 13. porządku obrad

Celem projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych jest dostosowanie systemu prawa do standardów, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r., sygn. akt SK 66/19, oraz postanowienia z dnia 29 kwietnia 2020 r., sygn. akt S 1/20. Sentencja pierwszego z tych orzeczeń została ogłoszona w dniu 28 kwietnia 2020 r. w DzU poz. 769, a jego pełna treść wraz z uzasadnieniem ukazała się w OTK ZU A poz. 13. Z kolei postanowienie sygnalizacyjne ukazało się w OTK ZU A poz. 14.

Mówiąc najogólniej, omawiana ustawa ma na celu ochronę praw adwokatów oraz radców prawnych świadczących pomoc prawną z urzędu, których warunki wynagradzania są uregulowane na znacznie mniej korzystnych zasadach niż w przypadku adwokatów i radców prawnych reprezentujących swoich klientów na podstawie zawartej z nimi umowy.

Ustawa zamienia w tym celu ustawę z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze, DzU z 2020 r. poz. 1651 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 2052, oraz ustawę z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, DzU z 2020 r. poz. 75 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 2052.

Zgadzam się z celem ustawy i będę głosował za jej przyjęciem.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 13. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 13. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Nowelizacja ustawy – Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych wniesiona przez Komisję Ustawodawczą ma według wnioskodawców na celu ochronę praw majątkowych adwokatów oraz radców prawnych świadczących pomoc prawną z urzędu, których warunki wynagradzania były uregulowane na znacznie mniej korzystnych zasadach niż w przypadku adwokatów i radców prawnych reprezentujących swoich klientów na podstawie zawartej z nimi umowy.

W toku konsultacji społecznych jedną z nielicznych opinii w sprawie projektu przedstawił minister sprawiedliwości, który uznał, że „proponowane w tym projekcie regulacje nie zasługują na akceptację”. Minister zwrócił uwagę, że „obowiązujące zasady ustalania wynagrodzeń za czynności adwokatów i radców prawnych uwzględniają zarówno interes osób wykonujących zawody adwokata oraz radcy prawnego, jak i interes obywateli. (…) rozwiązania te nie tylko muszą uwzględniać adekwatność wynagrodzenia pełnomocnika do jakości i ilości jego pracy, lecz również powinny brać pod uwagę możliwości majątkowe społeczeństwa oraz interes społeczny”. Uwzględnienie tylko jednego z tych aspektów w przekonaniu ministra „mogłoby skutkować ograniczeniem możliwości korzystania z profesjonalnego pełnomocnika procesowego, a tym samym redukować zakres ochrony prawnej społeczeństwa”. Ponadto minister poddał pod rozwagę zasadność stworzenia podstawy prawnej do wydania jednego aktu wykonawczego (w ramach każdej z nowelizowanych ustaw) regulującego zarówno stawki minimalne za czynności adwokackie lub radcowskie, wysokość opłat za czynności przed organami wymiaru sprawiedliwości, stanowiące podstawę do zasądzenia przez sądy kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich lub radcowskich, jak i zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 14. porządku obrad

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 14. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa oraz niektórych innych ustaw dotyczy doprecyzowania przepisów obowiązującej ustawy i m.in. rozszerzenia katalogu podmiotów posiadających dostęp do rejestru obywateli Ukrainy, którym nadano numer PESEL, oraz dostosowania przepisów ustawy do sytuacji, w której bezpośredni wjazd na terytorium RP z terytorium Ukrainy nie jest już konieczny dla objęcia obywatela Ukrainy przepisami ustawy.

Jak podkreślono w ocenie skutków regulacji niniejszej nowelizacji, „projekt ustawy przewiduje wprowadzenie w szczególności następujących rozwiązań prawnych: wyłączenie obok obywateli polskich również obywateli UE z grupy osób, które mogą zostać objęte regulacjami specustawy; dostosowanie przepisów ustawy do sytuacji, w której bezpośredni wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium Ukrainy nie jest już konieczny dla objęcia obywatela Ukrainy przepisami ustawy; rozszerzenie katalogu podmiotów posiadających dostęp do rejestru obywateli Ukrainy, którym nadano numer PESEL, o wojewodów; uregulowanie sytuacji, w której beneficjentem pobytu uznawanego za legalny na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy jest obywatel Ukrainy, któremu następnie zostanie udzielone jedno z zezwoleń pobytowych; uproszczenie procedur związanych z przebudową, remontem lub zmianą sposobu użytkowania budynków lub ich części, będących w posiadaniu jednostek samorządu terytorialnego i przeznaczonych docelowo na cele mieszkalne; zmiany w przepisach ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – zaproponowane zmiany wynikają z konieczności zapewnienia wykorzystania systemu teleinformatycznego SI „Pobyt” v.3 do realizacji przez organy Straży Granicznej, Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców oraz Radę do Spraw Uchodźców zadań wynikających z przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia systemu Eurodac; zmiany w przepisach ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach – zaproponowane zmiany wprowadzają zasadę, że kryterium zawodu powinno stanowić podstawę do priorytetowego traktowania wniosków wizowych, a określenie państwa pochodzenia cudzoziemca powinno mieć walor subsydiarny, rozszerzenie katalogu podmiotów wspierających proces wydawania wiz przez Ministra Spraw Zagranicznych; zapewnienie odpowiedniego standardu ochrony praw cudzoziemców objętych projektowaną ustawą, które wiążą się z wykonywaniem przez nich pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz celem umożliwienia inspektorom pracy prowadzenia skutecznych działań kontrolnych w tym zakresie; wprowadzenie regulacji prawnej umożliwiającej dofinansowanie zadań realizowanych na rzecz obywateli Ukrainy przez powiatowe i wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności, powołane na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, dotyczących wydawania orzeczeń potwierdzających niepełnosprawność, legitymacji dokumentujących niepełnosprawność lub stopień niepełnosprawności oraz kart parkingowych; doprecyzowanie kwestii związanych z ustaleniem zespołu właściwego do wydania orzeczenia o niepełnosprawności albo stopniu niepełnosprawności dla obywatela Ukrainy; poprawienie regulacji pozwalających na eliminację przypadków ubiegania się i pobierania ww. świadczeń przez obywateli Ukrainy, którzy nie mają do nich prawa z uwagi na utratę prawa do legalnego pobytu w Polsce; wprowadzenie rozwiązań służących racjonalnemu i stabilnemu zapewnieniu przez samorządy opieki nad najmłodszymi dziećmi uchodźców, w szczególności w sytuacji, gdy ich rodzice pracują; wprowadzenie instrumentów umożliwiających organizowanie przez powiatowe urzędy pracy szkoleń z języka polskiego dla cudzoziemców; umożliwienie w kolejnych latach szkolnych organizowania oddziałów przygotowawczych w szkołach sportowych i mistrzostwa sportowego, a w roku szkolnym 2022/2023 także organizowania dodatkowej nauki języka polskiego, o której mowa w art. 165 ust. 7 ustawy – Prawo oświatowe, w grupach międzyszkolnych; zrównanie maksymalnego okresu, w jakim osoby objęte obowiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki zarówno będące, jak i niebędące obywatelami polskimi, przybywające z zagranicy, mogą korzystać z dodatkowej nauki języka polskiego; ułatwienie organizowania nauki osób przybyłych z Ukrainy w związku konfliktem zbrojnym na terenie tego kraju oraz zapewnienie równego dostępu do wsparcia w postaci dodatkowej nauki języka polskiego dla osób będących oraz niebędących obywatelami polskimi, które kształciły się za granicą; uregulowanie właściwości Komendanta Głównego Straży Granicznej jako organu pełniącego funkcję krajowego punktu kontaktowego do celów wymiany z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii Europejskiej informacji dotyczących osób korzystających z ochrony czasowej w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; rozszerzenie uprawnienia Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych do przyjęcia w formie darowizny, przechowywania i wydania oraz wywozu na terytorium Ukrainy obok produktów leczniczych także wyrobów medycznych – dotychczasowe stosowanie przepisu wskazuje, iż istnieje zapotrzebowanie po stronie podmiotów wykonujących działalność leczniczą, jak i gotowość po stronie ofiarodawców, udzielania wsparcia międzynarodowego również w zakresie wyrobów medycznych służących udzielaniu świadczeń zdrowotnych osobom objętym zakresem ustawy; zmianę ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (DzU z 2021 poz. 610, z późn. zm. ) polegającą na wprowadzeniu ułatwienia dla biogazu w systemie aukcyjnym poprzez rozszerzenie katalogu przesłanek, których wystąpienie zwalniałoby z obowiązku dostarczenia min. 85% wolumenu energii wykazanego w zwycięskiej ofercie aukcyjnej oraz zawieszenia do dnia 31 grudnia 2022 r. wymogu udziały biomasy pochodzenia rolniczego w łącznym udziale wagowym biomasy spalanej na cele energetyczne, z uwagi na problemy z jej importem z Białorusi oraz z Ukrainy; wprowadzenie przepisów epizodycznych, które umożliwiają przekierowanie w 2022 r. wolnych środków z Funduszu Zapasów Interwencyjnych oraz Funduszu Rozwoju Dróg na zakup surowców energetycznych przez Rządową Agencję Rezerw Strategicznych (RARS) w celu wzmocnienia bezpieczeństwa energetycznego oraz uzupełnienia zapasów w wyniku wprowadzonych ograniczeń importu”. Dziękuję bardzo.