Posiedzenie: 11. posiedzenie Senatu RP X kadencji, 2 dzień

Wróć na listę posiedzeń

1, 2 i 3 czerwca 2020 r.

Porządek obrad

Zakończone

Stenogram

Wersja PDF

Zapis video

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Przedłożona nowelizacja ustawy o podatku dochodowym przygotowana przez stronę rządową ma na celu m.in. dostosowanie przepisów o podatku dochodowym do nowej Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, PKWiU, z 2015 r. oraz ograniczenie liczby rocznych obliczeń podatku, PIT-40A, sporządzanych przez organy rentowe dla podatników, w przypadku których z obliczenia organu rentowego wynika nadpłata podatku.

Jak to słusznie przedstawiono w opinii Biura Legislacyjnego, a co było podnoszone również w uzasadnieniu, zasadnicze cele proponowanych rozwiązań są następujące. Po pierwsze, dostosowanie z dniem 1 stycznia 2021 r. przepisów ustaw regulujących problematykę podatku dochodowego do obecnie obowiązującej Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, PKWiU. Aktualna PKWiU została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług i obowiązuje od dnia 1 stycznia 2016 r., z tym że do celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych oraz karty podatkowej, do dnia 31 grudnia 2020 r. stosuje się PKWiU obowiązującą do 31 grudnia 2015 r.

Po drugie, ograniczenie liczby rocznych obliczeń podatku, PIT-40A, sporządzanych przez organy rentowe. PIT-40A nie będzie sporządzany w przypadku, gdy suma zaliczek pobranych w roku podatkowym przewyższy kwotę podatku obliczonego za ten rok, tj. z obliczenia podatku dokonanego przez organ rentowy wynikała będzie nadpłata. W takim przypadku podatnicy otrzymają informację PIT-11A.

Po trzecie, rozszerzenie skuteczności wniosku podatnika o niepomniejszanie zaliczki na podatek dochodowy o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek na lata następne, aż do jego wycofania. Aktualnie wniosek ten obowiązuje wyłącznie do końca roku, w którym został złożony.

Po czwarte, ograniczenie unikania opodatkowania podatkiem dochodowym. Wyłącza się stosowanie przepisu uprawniającego do potrącenia hipotetycznych kosztów finansowania własnego w przypadku, gdy podatnik lub podmioty z nim powiązane dokonają nieuzasadnionych ekonomicznie czynności w celu umożliwienia potrącenia takich kosztów w rozliczeniu podatkowym z tytułu podatku dochodowego. Prawo do podwyższania kosztów dla celów rozliczenia podatku dochodowego nie będzie przysługiwało podatnikom, których głównym celem działania było uzyskanie korzyści podatkowej. Chodzi o dodawany art. 15cb ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Po piąte, wyłączenie negatywnych konsekwencji podatkowych z powodu dokonania przez podatnika zapłaty należności na rachunki niezamieszczone w wykazie podatników VAT, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli zapłata taka: nastąpi na rachunek banku albo rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej służący do dokonywania rozliczeń z tytułu nabywanych przez ten bank lub tę kasę wierzytelności pieniężnych, wykorzystywany przez ten bank lub tę kasę do pobrania należności od nabywcy towarów lub usługobiorcy za dostawę towarów lub świadczenie usług, potwierdzone fakturą, i przekazania jej w całości albo części dostawcy towarów lub usługodawcy lub prowadzony przez ten bank lub tę kasę w ramach gospodarki własnej, niebędący rachunkiem rozliczeniowym; wynika z faktury dokumentującej czynności z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu towarów, importu towarów lub dostawy towarów rozliczanej przez nabywcę; została dokonana z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ustawy o podatku od towarów i usług.

Po szóste, ułatwienie składania zawiadomienia, o którym mowa w art. 117ba §3 pkt 2 ustawy – Ordynacja podatkowa. Chodzi o zawiadomienie o zapłacie należności na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podatników VAT. Wydłuża się termin na złożenie zawiadomienia z 3 do 7 dni i zmienia właściwość naczelnika urzędu skarbowego, do którego składa się zawiadomienie – z właściwego dla sprzedawcy na właściwy dla płacącego należność.

Po siódme, doprecyzowanie przepisów dotyczących opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, tzw. IP Box.

Po ósme, umożliwienie korygowania złożonego zeznania z wykorzystaniem usługi polegającej na udostępnianiu przez organy podatkowe podatnikom wstępnie wypełnionych zeznań podatkowych.

Po dziewiąte, rozszerzenie definicji pojęcia „deklaracja”, sformułowanej w art. 3 pkt 5 ustawy – Ordynacja podatkowa, o sprawozdania składane na podstawie art. 107 ustawy z dnia 16 października 2019 r. o rozstrzyganiu sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz zawieraniu uprzednich porozumień cenowych.

Po dziesiąte, rozszerzenie i doprecyzowanie przepisów dotyczących indywidualnych rachunków podatkowych. Chodzi o art. 61b ustawy – Ordynacja podatkowa. Przesądza się m.in., że wszystkie wpłaty podatków, opłat i niepodatkowych należności budżetowych mogą być dokonywane na mikrorachunek podatkowy, o ile uwarunkowania techniczno-organizacyjne będą na to pozwalały. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje podatków, opłat lub niepodatkowych należności budżetowych, których wpłata jest realizowana przy użyciu mikrorachunku podatkowego.

Po jedenaste, zniesienie obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy i Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych z tytułu stypendium doktoranckiego otrzymywanego przez doktorantów.

Po dwunaste, wprowadzenie możliwości wyboru opodatkowania 3-procentowym zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodów z odsetek i dyskonta od emisji obligacji dokonanej przez spółkę niemającą siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zagraniczną spółkę celową, z której zobowiązania zostały przejęte przez podatnika, na zasadach określonych w art. 21 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw.

Niniejsza nowelizacja, która co do zasady ma wejść w życie 1 lipca br., została poparta w Sejmie przez 447 posłów. Zdecydowanie popieram niniejszą nowelizację.

Przemówienie senatora Beniamina Godyli w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw wprowadza zmiany w 7 ustawach podatkowych. Niemniej jednak nie są to zmiany, które były przez partię rządzącą przemyślane. Są to przede wszystkim poprawki zmian wprowadzonych w bardzo krótkim czasie. Jest to skutek pośpiechu przy tworzeniu prawa oraz nieprzykładania wagi do procesu legislacyjnego.

Pierwszym założeniem ustawy jest dostosowanie przepisów o podatku dochodowym do nowej Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, która weszła w życie 1 stycznia 2016 r. Oczywiście to dostosowanie nie nastręcza większych wątpliwości, ponieważ obecnie mamy wiele uciążliwych sytuacji, które zmuszają podatników do samodzielnej interpretacji odmiennych regulacji prawnych. Niemniej jednak nasuwa się tutaj dość oczywiste pytanie – dlaczego to dostosowanie trwało 4 lata i dlaczego nie można było tego zrobić we wcześniej wprowadzonych zmianach.

Znaczna część projektu ustawy poświęcona jest naprawianiu błędów, usuwaniu oczywistych omyłek, wprowadzaniu uściśleń. Jej celem jest doprecyzowanie i uszczegółowienie rozwiązań wprowadzonych od dnia 1 stycznia 2018 r. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Proponowana nowelizacja ustawy o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto, przygotowana przez stronę rządową, dostosowuje sposób obliczania średniej wartości PKB na 1 mieszkańca do stanu prawnego w zakresie statystycznego podziału terytorialnego kraju. Zakłada, że średnią wartość PKB będzie obliczał prezes GUS za ostatnie 3 lata dla obszarów jednostek terytorialnych na poziomach makroregionów, regionów i podregionów, zgodnie z unijną Klasyfikacją Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NUTS).

W 2017 r. uchylono dotychczasową nomenklaturę statystyczną NTS, a prezes GUS wydał obwieszczenie w oparciu o klasyfikację NUTS. Ustawa określa sposób obliczania PKB i wskazuje właściwe przepisy europejskie. Tak więc ustawa dostosowuje sposób obliczania średniej wartości PKB na 1 mieszkańca do stanu prawnego w zakresie statystycznego podziału terytorialnego kraju.

Będę głosował za niniejszą nowelizacją.

Przemówienie senatora Rafała Ambrozika w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Skierowana do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej ustawa o zmianie ustawy o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto ma na celu dostosowanie sposobu obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto do obowiązującego stanu prawnego w zakresie statystycznego podziału terytorialnego kraju na poziomach: NUTS 1 (makroregiony – 7 w Polsce), NUTS 2 (regiony – 17 w Polsce) i NUTS 3 (podregiony – 73 w Polsce). Europejskie statystyki regionalne opierają się na wspólnej klasyfikacji podziału regionalnego zwanej Nomenklaturą Jednostek Terytorialnych dla Celów Statystycznych (NUTS). W zależności od ich przeznaczenia na poziomie narodowym lub europejskim niezbędne są różne poziomy statystyk regionalnych. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych w europejskiej klasyfikacji podziału regionalnego państwa członkowskie przyjmują co najmniej trzy hierarchiczne poziomy szczegółowości, biorąc pod uwagę kryteria administracyjne i ludnościowe. W związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. rozporządzenia Komisji (UE) 2016/2066 z dnia 21 listopada 2016 r. zmieniającego załączniki do rozporządzenia (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych konieczne stało się uchylenie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie wprowadzenia Nomenklatury Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych, wydanego na podstawie art.40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej, co zostało dokonane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 2017 r. uchylającym rozporządzenie w sprawie wprowadzenia Nomenklatury Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych. Istnieje zatem konieczność wprowadzenia zmian w ustawie z dnia 26 października 2000 r. o sposobie obliczania wartości rocznego produktu krajowego brutto. Ma to fundamentalne znaczenie dla województwa mazowieckiego, które było dotychczas jedną jednostką statystyczną, zaś po zmianach będzie podzielone na 2 osobne jednostki statystyczne, mianowicie Warszawę z 9 powiatami oraz pozostałą część województwa mazowieckiego. To racjonalne rozwiązanie, bo stolica i powiaty bezpośrednio do niej przyległe rozwijają się gospodarczo dużo szybciej niż pozostała część województwa, tym samym PKB na mieszkańca całego obszaru było mocno zawyżone. Korekta wprowadzana tą ustawą jest niezbędna z punktu widzenia dynamiki rozwoju i absorpcji środków na pozostałym obszarze województwa mazowieckiego. Na podstawie zmian w przepisach prezes GUS będzie dokonywał obliczenia średniej wartości PKB na jednego mieszkańca za okres ostatnich 3 lat dla konkretnych obszarów jednostek terytorialnych, które będzie ogłaszane w drodze obwieszczenia w Monitorze Polskim. Sposób obliczania wartości PKB nie ulegnie zmianie i będzie zgodny z dotychczasowymi zapisami.

Vacatio legis ustawy to 14 dni.

Mając na uwadze konieczność dostosowania polskiego prawa do prawa UE w zakresie klasyfikacji jednostek terytorialnych dla celów statystycznych oraz zbliżającą się nową perspektywę budżetową UE na lata 2020–2027, a co za tym idzie nowe szanse dla słabiej rozwiniętych regionów, uważam, że należy poprzeć niniejsze przedłożenie.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Przedstawione w ustawie rozwiązania mają zagwarantować nowoczesny i efektywny pobór opłaty elektronicznej w sposób minimalizujący uciążliwość i koszty ponoszone przez korzystających z dróg publicznych. W tym celu przewiduje się m.in. stworzenie podstaw prawnych działania Systemu Poboru Opłaty Elektronicznej KAS, opartego na technologii pozycjonowania satelitarnego, oraz wykorzystywanie bezpłatnych aplikacji mobilnych. Ustawa przewiduje również przejęcie zadań poboru opłaty elektronicznej oraz opłaty za autostrady przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej.

Nowelizacja odnosi się w szczególności do przejęcia kompetencji pozwalających na pobór opłaty elektronicznej za przejazd po drogach krajowych oraz opłaty za przejazd autostradą przez szefa Krajowej Administracji Skarbowej oraz utworzenie Systemu Poboru Opłaty Elektronicznej KAS. Minister właściwy do spraw transportu będzie określał m.in. kierunki rozwoju sieci dróg objętych poborem opłaty, prowadził szerokie analizy kierunków rozwoju sieci drogowej i prognozował zjawiska występujące w obszarze natężenia ruchu drogowego, posiłkując się danymi z systemu opłat. Będzie realizował również współpracę z innymi państwami oraz międzynarodowymi instytucjami w zakresie opłat.

Zgodnie z art. 13haa ustawy o drogach publicznych minister właściwy do spraw transportu, realizując politykę państwa w zakresie opłaty elektronicznej i opłaty za przejazd autostradą, będzie: po pierwsze, określał kierunki rozwoju sieci dróg objętych poborem opłaty elektronicznej oraz opłaty za przejazd autostradą; po drugie, prowadził analizy kierunków rozwoju sieci drogowej, stawek opłaty elektronicznej na poszczególnych drogach lub ich odcinkach oraz wysokość stawek opłaty elektronicznej, mając na względzie politykę transportową państwa; po trzecie, prowadził działalność analityczną i prognostyczną dotyczącą zjawisk występujących w obszarze natężenia ruchu drogowego na podstawie danych z systemu opłat oraz działania i rozwoju systemów poboru i kontroli prawidłowości uiszczania opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej stosowanych w Rzeczypospolitej Polskiej i na świecie; po czwarte, realizował lub koordynował współpracę z innymi państwami oraz międzynarodowymi organami, organizacjami i instytucjami w zakresie opłat za korzystanie z infrastruktury drogowej; po piąte, przekazywał do Komisji Europejskiej informacje i dane dotyczące elektronicznego systemu poboru opłaty elektronicznej.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa wypełnia obowiązek wynikający z wdrożenia przepisów prawa UE i wyznacza organ notyfikujący, który będzie odpowiadał za opracowanie i stosowanie procedur koniecznych do oceny i notyfikowania jednostek oceniających zgodność produktów nawozowych UE oraz do monitorowania jednostek notyfikowanych. W myśl ustawy organem notyfikującym będzie minister właściwy do spraw gospodarki – minister rozwoju.

Podsumowując, powiem, że ustawa ma na celu zapewnienie stosowania przepisów rozdziału IV rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1009 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiającego przepisy dotyczące udostępniania na rynku produktów nawozowych UE, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1069/2009 i (WE) nr 1107/2009 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 2003/2003 (rozporządzenia nr 2019/1009). Reguluje m.in. warunki i tryb wprowadzania do obrotu nawozów, warunki i tryb wprowadzania do obrotu środków wspomagających uprawę roślin.

Sejm uchwalił ustawę w brzmieniu zaproponowanym przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi na jedenastym posiedzeniu w dniu 7 maja 2020 r. Za przyjęciem ustawy głosowało 447 posłów, nikt się nie wstrzymał od głosu, 12 posłów było przeciw.

Będę głosował za niniejszą nowelizacją.

Przemówienie senatora Beniamina Godyli w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Panie Marszalku! Wysoki Senacie!

Projekt ustawy o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa zawiera założenia zmierzające w dobrym kierunku. Ustawa wdraża przepisy unijnego rozporządzenia z dnia 5 czerwca 2019 r. Nowe przepisy powierzają nadzór nad obrotem nawozami oraz nawozami nowego typu, oznaczonymi „nawozy WE”, Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa, PIORiN.

Tutaj pojawia się wątpliwość, czy jest to słuszne, ponieważ PIORiN, otrzymując nowe zadania i kompetencje, nie dostaje przy tym dodatkowych środków finansowych czy też nowych etatów dla osób, które miałyby wykonywać nowo powierzone obowiązki. Założenie jest takie, iż kontrole mają odbyć się bez ponoszenia dodatkowych kosztów, co jest oczywiście niemożliwe. W przypadku braku przekazania środków możemy się spodziewać, iż tych kontroli będzie za mało lub też ich jakość będzie na niskim poziomie, ponieważ PIORIN nie będzie miał ich z czego finansować. Nadzór nad obrotem środkami ochrony roślin i stosowaniem środków ochrony roślin ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo żywności oraz finalnych konsumentów, wobec czego powinniśmy dążyć do tego, aby była odpowiednia liczba i jakość przeprowadzonych kontroli.

Ponadto należy postawić istotne pytanie, co stanie się z pracownikami, którzy do tego momentu w Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno- Spożywczych, IJHARS, zajmowali się kontrolą stosowanych nawozów. Czy rozwiązaniem nie byłoby przesunięcie zarówno środków, jak i pracowników z jednej inspekcji do drugiej? Skoro pracownicy IJHARS posiadają kompetencje oraz doświadczenie, które zdobyli podczas licznych kontroli.

Zapewne każdy z nas jako konsument chce mieć świadomość, iż cały łańcuch dostawy tzw. od pola do stołu jest zgodny ze wszystkimi wymaganiami, które są stawiane producentom żywności, w tym odnośnie do stosowanych nawozów czy też środków ochrony roślin. Zatem należy stawiać zarówno na rzetelne kontrole, jak i inspektorów posiadających wiedzę i kompetencje. Dziękuję bardzo.

Przemówienie senatora Rafała Ambrozika w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Ustawa o zmianie ustawy o nawozach i nawożeniu oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa to ustawa czysto techniczna, wdrażająca przepisy unijne dotyczące rynku nawozów. Nadzór nad obrotem nawozami ustawa powierza Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa. Realizację zadań w tym zakresie zapewnić mają środki zapisane w ustawie budżetowej. Już obecnie PIORiN sprawuje nadzór nad zdrowiem roślin, a także kontroluje obrót środkami ochrony roślin i stosowanie tych środków, stąd też zasadne wydaje się powierzenie tej instytucji nadzoru nad obrotem nawozami.

Oprócz tego przepisy Unii Europejskiej zobligowały państwa członkowskie do wyznaczenia organu notyfikującego – w Polsce będzie nim minister właściwy do spraw gospodarki – który będzie odpowiadał za opracowanie i stosowanie procedur niezbędnych do oceny i notyfikowania podmiotów oceniających zgodność produktów nawozowych Unii Europejskiej oraz do monitorowania jednostek notyfikowanych. Za wykonanie tego zadania odpowiedzialne będzie Polskie Centrum Akredytacji.

Krótki okres vacatio legis związany jest z pilną potrzebą wdrożenia tychże przepisów do polskiego prawodawstwa. Skuteczniejsza kontrola i, co za tym idzie, lepsza ochrona roślin będą miały pozytywny wpływ na zdrowie konsumentów. Właśnie dlatego należy poprzeć przedstawione rozwiązania.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Będąca przedmiotem ustawy ratyfikacyjnej Umowa o partnerstwie i współpracy pomiędzy Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Singapuru, z drugiej strony, sporządzona w Brukseli dnia 19 października 2018 r., dotyczy szeregu zagadnień we wzajemnych relacjach pomiędzy państwami Unii Europejskiej a Singapurem, takich, jak: współpraca w ramach wszystkich odpowiednich regionalnych i międzynarodowych forów i organizacji; zwalczanie terroryzmu i przestępstw międzynarodowych; przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia oraz wspieranie wzrostu i rozwoju handlu między stronami. Ponadto umowa odnosi się do współpracy w dziedzinie sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa, w tym praworządności i współpracy prawnej, ochrony danych, migracji, przeciwdziałania przemytowi i handlowi ludźmi oraz ceł.

Ustawa ma na celu wyrażenie zgody na ratyfikację przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej umowy o partnerstwie i współpracy pomiędzy Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Singapuru. Umowa ta jest świadectwem długofalowej współpracy UE z Republiką Singapuru i określa zasady oraz warunki, na których będzie opierać się partnerstwo. Przede wszystkim będzie określała zasady nawiązywania współpracy w ramach regionalnych i międzynarodowych organizacji zwalczania terroryzmu i przestępstw międzynarodowych, a także przeciwdziałania rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia. Usystematyzuje również zasady współpracy w zakresie sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa, a także ochrony danych, migracji.

Jak podkreślono w uzasadnieniu projektu ustawy: „Umowa jest świadectwem długofalowego zaangażowania Unii Europejskiej we współpracę z Republiką Singapuru oraz rosnącego znaczenia umacniania stosunków między stronami. Przewiduje się, że wejście w życie umowy wpłynie korzystnie na intensyfikację dialogu politycznego i współpracę w określonych w umowie dziedzinach oraz przyczyni się do rozwoju współpracy gospodarczej”.

Będę głosował za ustawą o ratyfikacji niniejszej umowy.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Celem umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Australią, z drugiej, sporządzonej w Manili dnia 7 sierpnia 2017 r., jest zacieśnienie współpracy politycznej w zakresie polityki zagranicznej i kwestii bezpieczeństwa, będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, w tym broni masowego rażenia oraz broni strzeleckiej i lekkiej, zwalczania terroryzmu, propagowania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, współpracy na forach wielostronnych, a także współpracy w kwestiach gospodarczych i handlowych.

Umowa dotyczy także pogłębienia współpracy sektorowej, m.in. w dziedzinie badań i innowacji, edukacji i kultury, migracji, zwalczania terroryzmu, walki z przestępczością zorganizowaną i cyberprzestępczością oraz współpracy sądowej i ochrony własności intelektualnej.

Umowa oparta jest na 3 filarach: po pierwsze, na współpracy politycznej w zakresie polityki zagranicznej i kwestii bezpieczeństwa, będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, w tym broni masowego rażenia oraz broni strzeleckiej i lekkiej, zwalczania terroryzmu, propagowania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz współpracy na forach wielostronnych; po drugie, na współpracy w kwestiach gospodarczych i handlowych, m.in. przez ułatwianie wymiany handlowej i inwestycji, oraz w kwestiach sektorowych związanych z gospodarką i handlem, takich jak kwestie sanitarne i fitosanitarne, zmniejszenie barier technicznych w handlu i ochrona własności intelektualnej; po trzecie, na współpracy sektorowej, m.in. w takich dziedzinach, jak badania i innowacje, edukacja i kultura, migracja, zwalczanie terroryzmu, walka z przestępczością zorganizowaną i cyberprzestępczością oraz współpraca sądowa.

Jak podkreślono w uzasadnieniu projektu tej ustawy, wejście w życie umowy nie spowoduje konieczności zmiany polskiego prawa. Będę więc głosował za ustawą o ratyfikacji niniejszej umowy.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 9. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Przedstawiona do ratyfikacji umowa między UE a Nową Zelandią zmierza do rozszerzenia zakresu relacji gospodarczych i handlowych, a także współpracy w obszarze wymiaru sprawiedliwości, spraw wewnętrznych oraz współpracy przy zwalczaniu terroryzmu i cyberprzestępczości. Umowa stwarza możliwości współpracy w takich dziedzinach jak środowisko i zmiany klimatyczne, zagadnienia sanitarne i fitosanitarne, badania naukowe, innowacje i społeczeństwo informacyjne, edukacja, kultura, turystyka, energia i transport.

Celem procedowanej ustawy jest wyrażenie zgody na ratyfikację przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej umowy o partnerstwie w zakresie współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Nową Zelandią. Umowa w znaczący sposób rozszerzy zakres relacji handlowych i gospodarczych, a także współpracę w obszarze wymiaru sprawiedliwości, spraw wewnętrznych oraz przy zwalczaniu terroryzmu i cyberprzestępczości.

Ze względu na mieszany charakter umowy wynikający z zakresu kompetencji Unii Europejskiej oraz jej państw członkowskich, określonych w Traktacie o Unii Europejskiej oraz Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wejście w życie umowy wymaga przeprowadzenia procedury wyrażenia zgody na związanie również we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym w Rzeczypospolitej Polskiej. Umowa dotyczy członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w organizacji międzynarodowej, a także spraw uregulowanych w ustawie, w związku z czym podlega ona ratyfikacji za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 3 i 5 konstytucji.

W Sejmie projekt został przyjęty bez poprawek. W pełni popieram ustawę o ratyfikacji tej umowy.

Przemówienie senatora Aleksandra Szweda w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa ratyfikacyjna wyraża zgodę na ratyfikację Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Federalnej Niemiec w zakresie ocen oddziaływania na środowisko i strategicznych ocen oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym, podpisanej w Neuhardenberg dnia 10 października 2018 r. Polska oraz Republika Federalna Niemiec zauważyły konieczność uregulowania problematyki ocen oddziaływania na środowisko i strategicznych ocen oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym w jednym akcie prawnym. Umowa została więc przygotowana na podstawie postanowień obowiązującej umowy z 2006 r., konwencji z Espoo i protokołu strategicznego. Tworzy ramy prawne dla 2 rodzajów postępowań:

— w sprawie oceny oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym dla planowanych działalności mogących oddziaływać na obszar podlegający jurysdykcji drugiej strony;

— w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym dla projektów dokumentów, których skutki realizacji mogłyby ujawnić się na obszarze podlegającym drugiej stronie.

Ponadto warto podkreślić, że związanie Rzeczypospolitej Polskiej umową nie wygeneruje żadnych dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, jak również nie nałoży na Rzeczpospolitą Polską dodatkowych zobowiązań finansowych.

Sejm niniejszą ustawę przyjął w dniu 14 maja 2020 r.

W pełni popieram niniejszą ustawę o ratyfikacji umowy.