Narzędzia:

Posiedzenie: 61. posiedzenie Senatu RP IX kadencji, 1 dzień


6 i 7 czerwca 2018 r.
Przemówienia z dnia następnego

Przemówienie senatora Antoniego Szymańskiego w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Przemówienie senatora Antoniego Szymańskiego w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Chciałbym wyrazić swoje poparcie dla uchwały Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 70. rocznicę śmierci rotmistrza Witolda Pileckiego herbu Leliwa – pseudonim „Witold”, „Druh”; nazwiska konspiracyjne: Roman Jezierski, Tomasz Serafiński, Leon Bryjak, Jan Uznański, Witold Smoliński – oficera rezerwy Wojska Polskiego, współzałożyciela Tajnej Armii Polskiej.

Życie tego niezwykłego Polaka jest tak wyjątkowe, iż trudno w kilku zdaniach odnieść się do jego zasług. Dziś na szczęście dzięki wielu instytucjom i organizacjom społecznym, z Instytutem Pamięci Narodowej na czele, jego biografia staje się coraz lepiej znana Polakom. Coraz szerzej na świecie znane jest również jego heroiczne poświęcenie, aby dobrowolnie stać się więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz. Tak odważna decyzja miała na celu utworzenie ram organizacji konspiracyjnej, a następnie przekazywanie w fachowych raportach wolnemu światu informacji o zbrodniach dokonywanych przez hitlerowców w niemieckich obozach koncentracyjnych, przede wszystkim na ludności polskiej i żydowskiej.

To oczywiście nie jedyne zasługi rotmistrza Witolda Pileckiego. Niezwykłej odwagi wymagała ucieczka z obozu koncentracyjnego i ponowne włączenie się w konspirację. Mimo tak dramatycznych doświadczeń rotmistrz Witold Pilecki uczestniczył potem aktywnie w powstaniu warszawskim. Kiedy po 63 dniach walki powstanie warszawskie upadło, powstańcy musieli złożyć broń i udać się do niewoli. 5 października 1944 r. rotmistrz Witold Pilecki wraz z żołnierzami Zgrupowania „Chrobry II” wyruszył do Ożarowa, skąd po kilku dniach pojechał do Lamsdorf, a 19 października skierowano go do Murnau. Tam przebywał do wyzwolenia, opiekując się młodymi powstańcami, za co otrzymał wdzięczne miano „Taty”. 9 lipca 1945 r. Witold Pilecki wyjechał z obozu w Murnau do II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych we Włoszech, gdzie oficjalny przydział do służby otrzymał równocześnie z urlopem, który miał wykorzystać na przygotowanie się do powrotu do Polski. Do Warszawy dotarł 8 grudnia 1945 r. z dokumentami wystawionymi na nazwisko Romana Jezierskiego, gdyż taką kenkartę miał w powstaniu warszawskim i z nią poszedł do niewoli.

Witolda Pileckiego zatrzymano 8 maja 1947 r. Od 9 maja Pilecki znajdował się w X Pawilonie więzienia mokotowskiego, w całkowitej izolacji. Aresztowany przez funkcjonariuszy UB wraz ze swymi współpracownikami, był poddawany torturom zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Koszmar przesłuchiwania trwał pół roku. Proces Witolda Pileckiego i jego towarzyszy: Marii Szelągowskiej, Tadeusza Płużańskiego, Szymona Jarmontta-Krzywickiego, Maksymiliana Kauckiego, Jerzego Nowakowskiego, Witolda Różyckiego i Makarego Sieradzkiego, rozpoczął się 3 marca 1948 r. w siedzibie warszawskiego Rejonowego Sądu Wojewódzkiego przy ul. Nowowiejskiej. 15 marca w południe ogłoszono wyrok: Witold Pilecki, Maria Szelągowska i Tadeusz Płużański zostali skazani na karę śmierci, Makary Sieradzki na dożywocie, a pozostali na kilkanaście lat więzienia. W uzasadnieniu wyroków śmierci sąd wojskowy podał, że dopuścili się najcięższej zbrodni stanu i zdrady narodu, cechowało ich wyjątkowe napięcie złej woli, przejawiali nienawiść do Polski Ludowej i reform społecznych, zaprzedali się obcemu wywiadowi i wykazali szczególną gorliwość w akcji szpiegowskiej. Można zauważyć, że to uzasadnienie potwierdza polityczny i propagandowy charakter procesu i wyroku.

Kluczowe wydarzenia z życia zostały wymienione w uchwale, nad którą dziś głosować będzie Senat. Chciałbym jednak podkreślić, że mimo iż życie zmusiło go do walki o swoją ojczyznę dosłownie od najmłodszych lat, był to również przykładny ziemianin, organizator życia społecznego i kulturalnego, człowiek, który wprowadzał na Kresach niespotykane tam wcześniej metody gospodarowania. Jako urodzony społecznik działał w Związku Kółek Rolniczych, organizował wykłady dla okolicznej ludności, w czasie których przekazywał zdobytą wiedzę.

Moje szczególne wzruszenie budzi jego postawa jako ojca i męża. Do ostatniej chwili kontaktował się ze swymi dziećmi i przekazywał im wartości zgodnie z cytatem z uchwały: „Kochajcie ojczystą ziemię. Kochajcie swoją świętą wiarę i tradycję własnego Narodu. Wyrośnijcie na ludzi honoru, zawsze wierni uznanym przez siebie najwyższym wartościom, którym trzeba służyć całym swoim życiem”.

Dzięki świadectwu syna Andrzeja Pileckiego, przekazanemu w książce „Pilecki. Śladami mojego taty”, możemy dokładnie poznać postać tego niezwykłego Polaka, niewątpliwego bohatera XX wieku, któremu jako wzorowemu polskiemu patriocie należą się najwyższa cześć i pamięć.

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Do Komisji do Spraw Petycji Sejmu RP wpłynęła petycja, w której zwrócono uwagę na dość poważny problem związany z tym, że brakuje ustawowych sankcji w stosunku do osób, które ubiegają się o prawo jazdy albo o pozwolenie na kierowanie tramwajem, a w momencie złożenia dokumentów podały nieprawdziwe informacje.

Zgodnie z obecnym ustawodawstwem osoby, które zamierzają ubiegać się o prawo jazdy oraz o pozwolenie na kierowanie tramwajem, składają niezbędną dokumentację wraz z oświadczeniem, którego wzór został określony w rozporządzeniu ministra infrastruktury i budownictwa. Jednakże w przypadku złożenia nieprawdziwego oświadczenia obecny stan prawny nie pozwala na ukaranie takich osób. Istnieje zatem pewien paradoks, ponieważ w ww. rozporządzeniu zamieszczono informacje o sankcjach karnych z art. 233 §1 k.k., lecz w świetle wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2015 r., sygn. akt V KK 225/16, podkreślono, iż to, że brakuje ustawowych uregulowań w tej materii, powoduje, że osoby składające fałszywe oświadczenia nie mogą zostać ukarane.

Zasadne zatem jest to, że Komisja do Spraw Petycji Sejmu RP postanowiła skierować prace do Sejmu RP i wprowadzić ustawowe sankcje za złożenie nieprawdziwych informacji lub zatajenie istotnych faktów przez osoby ubiegające się o prawo jazdy lub o pozwolenie na kierowanie tramwajem. Zamierzonym efektem wprowadzenia omawianych regulacji ma być zatem poprawa skuteczności egzekwowania prawidłowych zachowań przez przyszłych kierowców, a także wprowadzenie odpowiednich przepisów prawa, które będą nakładały sankcje w razie nieprzestrzegania odpowiednich uregulowań prawnych. Co więcej, ustawodawca poprzez wprowadzenie omawianych zmian ma na celu poprawienie choćby bezpieczeństwa wszystkich użytkowników dróg, np. pieszych, rowerzystów czy innych kierowców. Omawiana ustawa skierowana jest zarówno do przyszłych „nowych” kierowców, jak i tych, którzy uprawnienia do prowadzenia pojazdów stracili i zamierzają ponownie ubiegać się o ich uzyskanie.

Moim zdaniem wprowadzenie do ustawy sankcji za złożenie fałszywych oświadczeń w momencie składania dokumentów przez osobę ubiegającą się o prawo jazdy i o pozwolenie na kierowanie tramwajem jest dobrym rozwiązaniem. Musimy pamiętać, że każdy z nas jest użytkownikiem dróg, a dopuszczenie do tego osoby, która na etapie składania dokumentów przejawia negatywne zachowania, składając fałszywe informacje, jest niepokojące. Uważam, że eliminacja i niedopuszczenie takich osób do dalszego etapu ubiegania się o prawo jazdy przyniesie pozytywny i oczekiwany przez ustawodawcę skutek. Reasumując: jestem za wprowadzeniem omawianych zmian.

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Zmiany omawianych ustaw – ustawy o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku oraz niektórych innych ustaw – wprowadzają do polskiego porządku prawnego następujące przepisy:

1. rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/424 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie urządzeń kolei liniowych oraz uchylenia dyrektywy 2000/9/WE (Dz.Urz. UE L 81 z 31.03.2016 str. 1 oraz Dz.Urz. UE L 266 z 31.09.2016 strona 8);

2. rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/425 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie środków ochrony indywidualnej oraz uchylenia dyrektywy Rady 89/686/EWG (Dz.Urz. UE L 81 z 31.03.2016 strona 51);

3. rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/426 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie urządzeń spalających paliwa gazowe oraz uchylenia dyrektywy 2009/142/WE (Dz.Urz. UE L 81 z 31.03.2016 strona 99).

Ponadto państwa członkowskie zostały zobligowane do ustanowienia i wprowadzenia sankcji administracyjnych w razie naruszenia przepisów wymienionych rozporządzeń przez podmioty gospodarcze. W związku z tym należy znowelizować i dostosować do rozporządzeń unijnych następujące polskie akty prawne:

1. ustawę z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej;

2. ustawę z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej;

3. ustawę z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach;

4. ustawę z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego;

5. ustawę z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym;

6. ustawę z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy;

7. ustawę z dnia 2 grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim.

Istotą dostosowania przepisów krajowych do wymienionych rozporządzeń jest wyegzekwowanie przez państwa członkowskie działań w zakresie stwierdzenia niezgodności formalnych. W obecnym stanie prawnym istnieje pewien margines swobody w tym zakresie, jednakże ze względu na obowiązywanie wymienionych rozporządzeń należy wprowadzić odpowiednie procedury do naszego krajowego porządku prawnego. Dlatego nowelizacji wymaga także ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz.U. z 2017 r., poz. 1226) oraz ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz.U. z 2017 r., poz. 1398).

Efekty wdrożenia unijnych przepisów będzie można zauważyć na następujących płaszczyznach.

Kontrola będzie mogła zostać przeprowadzona także przez osoby trzecie posiadające odpowiednie upoważnienie od przedsiębiorcy. Spowoduje to płynność czynności kontrolnych oraz szybkość załatwienia konkretnej sprawy. Co więcej, umożliwi to samemu przedsiębiorcy podjęcie decyzji, kogo zamierza oddelegować do kontroli, pracownika czy osobę trzecią.

Do ustawy o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku zostaną wprowadzone rozwiązania zawarte w k.p.a., dotyczące administracyjnych kar pieniężnych. Administracyjne kary pieniężne mają na celu zabezpieczenie wykonywania obowiązków administracyjnych. W razie dokonania przez przedsiębiorcę naruszeń, będzie on musiał liczyć się z tym, iż zostanie na niego nałożona kara pieniężna przewidziana odpowiednimi przepisami prawa.

Ustawodawca będzie musiał doprecyzować przepisy w zakresie akredytacji, które będą odnosić się do unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego. Co prawda to rozwiązanie wiąże się z dodatkowymi kosztami dla samego przedsiębiorcy, jednakże w ogólnym rozrachunku przyniesie z pewnością wymierne korzyści.

Wymienione rozwiązania na pewno zostaną pozytywnie odebrane przez samych przedsiębiorców, zwłaszcza prowadzących mikro-, małe i średnie firmy, ponieważ wprowadzają one bardzo przejrzyste i zrozumiałe procedury. Ponadto zarówno sami przedsiębiorcy, jak i odbiorcy będą mieli większą pewność co do produktów, z których korzystają, Wprowadzone rozwiązania będą sprzyjać zasadzie zdrowej i uczciwej konkurencji, będą przedstawione w przestępny i jasny sposób, tak aby każdy mógł je bez problemu zrozumieć. Warto jeszcze zaznaczyć, że ustawodawca zamierza w ten sposób wyjść naprzeciw oczekiwaniom i wprowadzić takie rozwiązania, które będą sprzyjały zasadzie równości przedsiębiorców, słuszności interesów innych przedsiębiorców i konsumentów.

W związku z przedstawionymi faktami jestem za wprowadzeniem omawianych zmian.