Narzędzia:

Posiedzenie: 42. posiedzenie Senatu RP IX kadencji, 1 dzień


31 maja i 1 czerwca 2017 r.
Przemówienia z dnia następnego

Przemówienie senatora Antoniego Szymańskiego w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Antoniego Szymańskiego w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Procedowany projekt ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych należy uznać za słuszny i konieczny. Przyjęcie tej ustawy pozwoli na wyeliminowanie rozbieżności interpretacyjnych na tle przepisu art. 13b ustawy o drogach publicznych oraz niejednolitych praktyk stosowanych w poszczególnych gminach. Wpłynie również pozytywnie w zakresie pewności obowiązującego prawa, a przez to zmniejszy się również liczba spraw sądowych rozpoznawanych na gruncie zmienianego przepisu. Na marginesie nadmienię, że również linia orzecznicza kształtuje się w większości interpretacji tak, iż na drogach publicznych w soboty, niedziele i święta opłaty nie mogą być pobierane. Przesądziło tu orzeczenie NSA, choć zapadały również wyroki odmienne.

Poddaję przy tym pod rozwagę redakcyjną korektę tego przepisu w postaci zamieszczenia zwrotu „w określone dni” oraz dodania po słowie „wyznaczonym” słów „i prawidłowo oznakowanym”. Przepis brzmiałby więc: „Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym i prawidłowo oznakowanym miejscu – w określone dni, w określonych godzinach lub całodobowo, z wyjątkiem sobót oraz dni uznanych ustawowo za wolne od pracy”.

Podkreślenia wymaga to, że pozostawienie w dyspozycji gmin możliwości wprowadzenia w uchwałach nazbyt dowolnych uregulowań w zakresie obowiązujących zasad dotyczących parkowania i postoju, prowadzi do sytuacji, w której korzystający z dróg, przyjeżdżający z innych gmin nie są zorientowani w przepisach obowiązujących na terenie gminy, przez którą przejeżdżają. Trudno wymagać od obywateli tego, aby zapoznawali się ze wszystkimi uchwałami rad gmin obowiązującymi na trasie ich przejazdu. Podstawowe zasady obowiązujące na terenie całego kraju powinny być regulowane wyczerpująco w akcie rangi ustawowej i rozporządzeniach. Zasady te powinny być zatem regulowane w uchwałach gminnych będących aktami prawa miejscowego i komunikowane korzystającym z dróg na umieszczanych przy drodze tablicach, znakach, w taki sposób, aby uczestnicy ruchu z łatwością mogli się z nimi zapoznać. Zakresem materii uchwał gminnych powinny być objęte jedynie aspekty ustalenia granic stref płatnego parkowania (w tym wyznaczenie miejsc uprzywilejowanych), jednakże niecałkowicie dowolnie, a w granicach przewidzianych ustawą, oraz wysokości opłat, limitowanych jednak odgórnie ustawą.

Podkreślenia wymaga też to, że strefy parkowania powinny być oznaczone wyraźnie i jednolicie we wszystkich gminach, aby nie było wątpliwości związanych z tym, czy uczestnik ruchu znajduje się w jej zasięgu. Miejsca postojowe objęte poborem opłat powinny być jednolicie, wyraźnie (poziomo i pionowo) oznakowane i urządzone. Nie powinny mieć miejsca sytuacje, w których poszczególne gminy przyjmują różny sposób znakowania miejsc postojowej strefy płatnego parkowania i przyjmują różne zasady w tym zakresie.

Przy okazji procedowanego projektu celowe byłoby także rozważenie uregulowania kwestii pozostawienia miejsc, za które nie pobiera się opłat (w szczególności przy urzędach, sądach, szkołach, przedszkolach, szpitalach, innych obiektach użyteczności publicznej), i wprowadzenie w tym zakresie obowiązków przewidzianych ustawą.

Trzeba dostrzec, że w coraz większej liczbie gmin spotykamy się z sytuacjami masowego rozszerzania stref płatnego parkowania, obejmowania nimi mieszkańców pozostawiających samochody przy budynkach, w których zamieszkują czy pracują, przez co uniemożliwia się im korzystanie na zasadzie wyboru i wedle potrzeb z własnego środka transportu. Poprzez wprowadzanie wysokich opłat i rozległych, usytuowanych na wielokilometrowych obszarach (w tym w dużych odległościach od ścisłego centrum miast) stref płatnego parkowania obywatele zmuszani są pośrednio do korzystania ze środków komunikacji miejskiej oraz zaprzestania używania własnych środków transportu. Dochodzi do sytuacji, w których na wielokilometrowych obszarach nie ma bezpłatnych miejsc parkingowych, jako że istnieją tam wyłącznie miejsca płatne. Przy realizowaniu polityki preferencji dla komunikacji zbiorowej należałoby mieć jednak równocześnie na względzie problemy i utrudnienia dotyczące obywateli, ich indywidualne potrzeby w zakresie sposobu komunikacji oraz zapewnienie odpowiedniej równowagi ilościowej pomiędzy płatnymi a bezpłatnymi miejscami parkingowymi. Wspomnę tu chociażby o potrzebach obywateli w zakresie dostępności do bezpłatnych miejsc parkingowych, którzy ze względu na charakter wykonywanej pracy czy znaczne odległości miejsca zamieszkania od miejsca pracy, muszą korzystać z prywatnych środków transportu. W szczególności problem dotyka pracujących rodziców dowożących swoje dzieci do żłobków, szkół, przedszkoli czy na zajęcia edukacyjno-sportowe, w przypadku których z uwagi na czas pracy często niemożliwe staje się wykonanie tych czynności za pośrednictwem środków komunikacji zbiorowej. Podobnie jeśli chodzi o inne osoby, dla których ze względu na różnorakie okoliczności poruszanie się środkami komunikacji zbiorowej stanowi utrudnienie.

Na koniec chciałbym zwrócić uwagę na to, że w odniesieniu do obowiązującej ustawy o drogach publicznych, zgodnie z przepisem art. 13b ust. 2 tej ustawy strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

W ustawie nie zawarto jednak definicji w zakresie tego, co należy rozumieć przez znaczny deficyt miejsc postojowych, przez co gminy nierzadko stosują ten przepis rozszerzająco i wyznaczają strefy płatnego parkowania w miejscach, w których taki deficyt nie występuje, a jedynie w celu pozyskania większej liczby środków do budżetu.

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Przemówienie senatora Macieja Łuczaka w dyskusji nad punktem 8. porządku obrad

Omawiany projekt ustawy jest wynikiem złożonej do marszałka Senatu petycji P 9-45/16. Zawarte w nim postulaty mają na celu doprecyzowanie obecnie obowiązującego przepisu art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Rozchodzi się o zawarte w nim sformułowanie „w określone dni robocze”. Warto zaznaczyć, że wspomniany przepis określa zasady pobierania przez gminy opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania.

Ze względu na problemy interpretacyjne dotyczące sformułowania „w określone dni robocze” przedstawiciele jednostek samorządu terytorialnego złożyli przywołaną petycję. Dochodziło bowiem do przedstawiania różnych poglądów zarówno w orzecznictwie WSA, jak i NSA odnośnie do interpretacji tego sformułowania. To z kolei powodowało problemy w samych gminach.

Aby uporządkować tę kwestię ustawodawca zaproponował zmianę dotychczasowego wyrażenia „określone dni robocze” na sformułowanie „określone dni z wyjątkiem sobót oraz dni uznanych ustawowo za wolne od pracy”. Wprowadzając przepis w takiej postaci, ustawodawca zamierza ograniczyć dyskomfort informacyjny zarówno po stronie użytkowników pojazdów samochodowych, jak i gmin. Obecnie obowiązujące ustawodawstwo powodowało luz interpretacyjny, przez co w jednej gminie w soboty obowiązywały opłaty w strefie płatnego parkowania, w innej zaś nie. Użytkownicy często dochodzili swoich praw na drodze sądowej, jednak sądy wydawały wyroki, różnie interpretując przywołany przepis.

Dzięki zaproponowanym zmianom we wszystkich gminach będzie obowiązywała ta sama zasada, iż opłat nie wnosi się w soboty oraz dni uznane przez ustawodawcę za wolne.

Warto dodać, że celem wprowadzenia strefy płatnego parkowania było zwiększenie rotacji pojazdów, przez co łatwiej można znaleźć miejsce postojowe w centralnych miejscach miast. Ta idea ma świetne zastosowanie w dni pracujące, kiedy to możemy zaobserwować znaczne natężenie ruchu. W soboty i dni ustawowo wolne od pracy natężenie ruchu jest mniejsze, dlatego też nie ma potrzeby utrzymywania restrykcyjnego systemu opłat.

Jestem za wprowadzeniem zaproponowanych zmian.

Przemówienie senatora Andrzeja Kamińskiego w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Przemówienie senatora Andrzeja Kamińskiego w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw z dnia 11 maja 2017 r. reguluje przywileje emerytalne i rentowe osób pełniących służbę funkcjonariuszy związanych z aparatem bezpieczeństwa PRL.

Implikowane zmiany zakładają warunek ukończenia 55 lat oraz okres 15 lat służby jako minimalną granicę przejścia na wcześniejszą emeryturę w przypadku funkcjonariuszy podejmujących służbę przed 1 stycznia 2013 r. oraz wiek 55 lat i 25-letni staż pracy przy wykonywaniu określonych zadań w Służbie Celnej – w przypadku osób, które podjęły służbę po 31 grudnia 2012 r.

Wysokość emerytury policyjnej funkcjonariuszy Służby Celnej zgodnie z omawianą ustawą ma być zależna od stażu pracy jednostki w Służbie Celnej od dnia 15 września 1999 r.

Warto w tym miejscu postawić sobie jednak pytanie, czy koncentracja jedynie na rodzaju wykonywanych działań, zasadniczo wynikających nie bezpośrednio z woli funkcjonariusza celnego, a z obowiązku pracowniczego, winna być przesłanką do nabycia uprawnień emerytalnych. Nie jest bowiem winą konkretnego funkcjonariusza rodzaj powierzonych mu zadań i obowiązków. Czy nie powinno się zmienić brzmienia art. 12 ust. 2, zgodnie z którym, w obecnym jego kształcie, 5 lat wykonywania zadań policyjnych jest okresem minimalnym do nabycia uprawnień emerytalnych? W mojej opinii budzi to pewne wątpliwości natury konstytucyjnej. Obawiam się, że może być to zbyt głęboka ingerencja w mimo wszystko słusznie nabyte prawa danego obywatela.

Niewątpliwie rozliczenie, rachunek z osobami godzącymi w interes państwa w okresie totalitarnym jest ważną kwestią, którą należy uregulować. Zamknięcie tego rozdziału historii i brak ciągłego wracania w poczuciu krzywdy do tych wydarzeń jest w interesie całego społeczeństwa. Niemniej jednak nie jest to sprawa, którą można ocenić zero-jedynkowo. Za każdą z tych historii stoi człowiek, który nie działał na własną rękę, a wykonywał swoje pracownicze obowiązki. Miejsce i charakter zadań – w omawianym przypadku funkcjonariuszy celnych: zadań policyjnych – nie były uwarunkowane wyborem jednostki, a przełożonego. Dlatego też uważam, że wskazany przeze mnie artykuł omawianej ustawy, tj. art. 12 ust. 2, winien być ponownie przedyskutowany z uwzględnieniem wspomnianej kwestii.

Przemówienie senatora Andrzeja Kamińskiego w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

Przemówienie senatora Andrzeja Kamińskiego w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw ma na celu zoptymalizowanie i zintensyfikowanie przejrzystości wydatków ponoszonych przez NFZ w związku z gwarantowanymi świadczeniami opieki zdrowotnej.

Wśród zmian wprowadzonych do ustawy, takich jak zidentyfikowanie świadczenia o nieudowodnionej skuteczności klinicznej lub nieudowodnionym bezpieczeństwie wytwarzającego bardzo wysokie koszty, najważniejszą, w mojej opinii, jest modyfikacja art. 11 ust. 3 ustawy. Zmiana ta dotyczy terminu obowiązywania decyzji refundacyjnych. Okres ich obowiązywania jest elementem zasadniczym dla sprecyzowania warunków cenowych oraz określenia instrumentu dzielenia ryzyka. Jest to poprawka niezwykle istotna z uwagi na fakt, iż efektem jej zastosowania będzie zwiększenie elastyczności polityki lekowej w Polsce. Elastyczność ta wyraża się w nadążaniu za ewolucją następującą w systemie ochrony zdrowia, a także zmianami zgodnymi ze współczesnymi potrzebami obywateli.

Polityka lekowa jest nierozłącznym pierwiastkiem polityki zdrowotnej naszego państwa, dlatego w gestii ustawodawcy leży jak najbardziej skuteczna, możliwie najbardziej produktywna modernizacja tego sektora. To w rękach państwa spoczywa odpowiedzialność za tę gałąź, będącą fundamentalną częścią życia każdego obywatela – niezależnie od wieku, płci czy jakichkolwiek innych różnic. Obecnie obowiązujące przepisy skutecznie ograniczają dostęp do terapii, której źródło finansowania stanowią środki publiczne. Dotyczy to w głównej mierze leków rejestrowanych w procedurze centralnej – tzn. procedurze dotyczącej wydania przez Komisję Europejską jednego pozwolenia na wprowadzenie danego leku do obrotu, obowiązującego na terenie wszystkich państw członkowskich UE; wniosek ten rozpatruje Europejska Agencja Leków, tj. European Medicines Agency – kiedy nie zostaje podjęta decyzja o wprowadzeniu danego medykamentu na rynek polski.

W związku z powyższym zmiany te należy wdrażać, gdyż stanowią one realizację art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Z przepisu tego wynika obowiązek państwa do zagwarantowania obywatelom dostępu do potrzebnych im leków. Optymalizacja partycypacji pacjenta w kosztach leczenia to kolejna przesłanka przemawiająca za wdrożeniem proponowanych zmian.

Przemówienie senatora Władysława Komarnickiego w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

Przemówienie senatora Władysława Komarnickiego w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Jesteśmy tutaj po to, aby służyć obywatelom, aby zmieniać prawo na lepsze, bardziej przyjazne Polakom, na prawo, które jest jasne, precyzyjne i nie narusza swobód obywatelskich. Dzisiaj debatujemy o służbie zdrowia, która wymaga nieustających zmian i debaty. Wszyscy to doskonale wiemy i rozumiemy. I wszystko byłoby jasne, gdyby partia rządząca nie próbowała mieszać zdrowia z ideologią. Żeby było jasne: wiele rzeczy w tej ustawie oceniam dobrze, jak np. działania zmierzające do weryfikacji świadczeń medycznych. Niestety, „dzięki” politykom PiS te dobre zmiany giną w kłótni o dostęp do tzw. pigułki „dzień po”.

Dzisiaj fundamentalne pytanie brzmi: czy macie Państwo – pytam polityków PiS – prawo do tego, aby ingerować w prywatne życie Polaków? Czy macie prawo narzucać swoją ideologię społeczeństwu? Czy jesteście za państwem demokratycznym, z wyraźnym rozdziałem Kościoła od państwa, czy zamiast tego proponujecie państwo wyznaniowe? To są dzisiaj fundamentalne pytania. Proszę Was o to, aby kobiety mogły same decydować o swoim życiu, aby każdy obywatel mógł być pewny, że sam decyduje o swoim życiu.

Zwracam się dzisiaj do senatorów PiS, aby nie narzucali swojego światopoglądu innym. Zmieniajmy prawo, modernizujmy gospodarkę, ale nie wtrącajmy się w życie prywatne Polaków! Jeszcze raz serdecznie was o to proszę.