Posiedzenie: 63. posiedzenie Senatu RP VIII kadencji, 1 dzień

22 i 23 października 2014 r.

Porządek obrad

Zakończone

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Obowiązujące przed nowelizacją przepisy ustawy o grach hazardowych, a w szczególności art. 7 ust. 1 tejże ustawy, nakładają na podmioty organizujące loterie fantowe obowiązek uzyskania zgody izby celnej. Wyjątek od obowiązku uzyskania wspomnianej zgody uczyniono w przypadku gier, w których wartość puli wygranych nie przekraczała kwoty bazowej, wynoszącej obecnie 3 665,68 zł. W takim przypadku obowiązuje wymóg zgłoszenia organizowanej loterii. Jednakże ze względu na niski próg, do którego ustawa zezwala na pominięcie procedury związanej z uzyskaniem zgody na przeprowadzenie loterii fantowej, wyjątek ten ma jedynie marginalne znaczenie i dotyczy działań w niewielkiej skali.

Należy podkreślić, że procedura uzyskania zgody izby celnej jest niezwykle skomplikowana i wymaga posiadania znacznych środków finansowych. Aby uzyskać przedmiotową zgodę, należy wypełnić i dostarczyć izbie celnej szereg dokumentów. Wiąże się to z poniesieniem przez podmiot urządzający loterię znacznych kosztów związanych z opłatami należnymi za wydanie dokumentów oraz wynagrodzeniem pracowników zajmujących się ich kompletowaniem. Wymaga to także znacznego nakładu czasu i pracy, który mógłby być przeznaczony na działalność organizacji.

Autorzy nowelizacji podają szczegółowe wyliczenie kosztów, jakie muszą ponieść podmioty ubiegające się o zorganizowanie i przeprowadzenie loterii fantowych. Dotychczas wspomniany obowiązek uzyskania zgody izby celnej na przeprowadzenie loterii fantowych dotyczył zarówno osób fizycznych oraz osób prawnych, jak i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. Ponadto, wspomniany wymóg dotyczył zarówno podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, których zysk jest ściśle związany z granicami hazardowymi, jak i fundacji lub stowarzyszeń posiadających status organizacji pożytku publicznego, które dzięki organizacji wspomnianych gier pozyskują fundusze na realizacje celów społecznych i dobroczynnych.

Zrównanie w ten sposób wszystkich podmiotów organizujących gry i nałożenie na nie identycznych wymogów nie jest ani sprawiedliwe, ani uzasadnione celem obowiązujących regulacji prawnych. Na terenie całego kraju działają liczne małe organizacje pożytku publicznego, które nie są w stanie ponieść wspomnianych kosztów związanych z procedurą uzyskania zgody izby celnej na przeprowadzenie loterii fantowych. Odstępują one zatem od stosowania tego skutecznego narzędzia pozyskiwania funduszy na realizację celów statutowych (często bowiem zdarza się, jak podają autorzy nowelizacji, że środki uzyskane z loterii fantowych nie pokrywają nawet kosztów uzyskania zgody na jej przeprowadzenie). Z kolei większe organizacje pożytku publicznego, które stać na poniesienie wydatków związanych z procedurą uzyskania wspomnianej zgody, tracą w ten sposób znaczną część zgromadzonych przez siebie środków. Poszkodowanymi w wyniku takiego stanu rzeczy są jedynie beneficjenci tych organizacji – między innymi ludzie niepełnosprawni, ciężko chorzy, a także podmioty, które dzięki wsparciu organizacji pożytku publicznego mogą funkcjonować (ośrodki opieki medycznej, szkoły i przedszkola, schroniska dla zwierząt, ośrodki kultury).

Ze względu na przedstawione kwestie w pełni uzasadniona jest potrzeba nowelizacji omawianej tu ustawy, zgodnie z którą to nowelizacją dotychczasowa wartość wspomnianej puli wygranych zostanie podwyższona.

Umożliwi to rzeczywiste korzystanie, wyłącznie przez organizacje pożytku publicznego, z możliwości organizowania loterii fantowych w celu pozyskiwania środków pieniężnych na realizację swoich celów statutowych. Tym samym zmiana przepisów ustawy zwolniła organizacje pożytku publicznego z obowiązku dostarczania wielu zbędnych i kosztowych w uzyskaniu dokumentów.

Ponadto zmiana omawianej tu ustawy w powyższym zakresie umożliwi organizacjom pożytku publicznego pozyskanie większych funduszy, a zatem przyczyni się do znacznego zwiększenia skuteczności dobroczynnej działalności wspomnianych organizacji.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Przedstawiony projekt nowelizacji zamierza do daleko idącej liberalizacji przepisów ustawy o grach hazardowych w zakresie dotyczącym loterii fantowych oraz gier bingo fantowych organizowanych przez organizacje pożytku publicznego. Obowiązujące dotychczas przepisy były pod tym względem bardzo rygorystyczne. Zakładały one bowiem, że w przypadku tego typu loterii i gier można korzystać z rozwiązań preferencyjnych wyłącznie pod warunkiem, że wartość puli wygranych nie przekracza jednokrotności określonej ustawą kwoty bazowej, czyli 3 665 zł 68 gr. Wówczas to nie zachodzi wymóg uzyskania zgody właściwej izby celnej, a organizator może poprzestać jedynie na dokonaniu zgłoszenia.

Wiele środowisk wskazywało na niezasadność tak dalece idących ograniczeń, ponieważ loterie i gry organizowane przez organizacje pożytku publicznego co do zasady nie przyczyniają się do zwiększenia zagrożenia negatywnymi skutkami hazardu, a więc nie godzą w dobro chronione ustawą. Jednocześnie wskazywano, że uzyskanie zgody właściwej izby celnej oraz spełnienie innych wymaganych ustawą warunków organizacji loterii fantowej – zebranie wymaganej dokumentacji, uzyskanie gwarancji bankowej, opłacenie ekspertyzy losów potwierdzającej zabezpieczenie przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, wniesienie opłaty za wydanie zezwolenia – generuje znaczne koszty po stronie organizatora. Wiele podmiotów zrezygnowało z pozyskiwania funduszy w taki sposób, bowiem nierzadko koszty i inne bariery związane z organizacją okazywały się niewspółmiernie wysokie w porównaniu do zakładanych zysków.

Projekt ustawy pozostawia bez zmian ogólną zasadę dotyczącą zwolnienia z obowiązku uzyskania zezwolenia, o której mowa w art. 7 ust. 1a ustawy. Zatem nadal osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej będą zwolnione z obowiązku uzyskania zezwolenia izby celnej, jeśli pula nagród w organizowanej loterii fantowej lub grze bingo fantowej nie przekroczy kwoty bazowej.

Odmienny sposób postępowania zaproponowano wyłącznie w odniesieniu do organizacji pożytku publicznego. Szczegółowo opisuje to dodawany art. 7 ust. 1b, zgodnie z którym obowiązek uzyskania zezwolenia w przypadku tej kategorii podmiotów będzie zachodził dopiero w przypadku przekroczenia piętnastokrotności kwoty bazowej. Mowa tutaj oczywiście o pojedynczej loterii lub grze. Zaproponowano jednocześnie, aby w skali całego roku kalendarzowego przedmiotowy limit wynosił trzydziestokrotność kwoty bazowej. Stosownego zgłoszenia organizacja pożytku publicznego będzie musiała dokonać co najmniej na trzydzieści dni przed dniem rozpoczęcia loterii lub gry. Rozwiązanie dotyczące niniejszego terminu jest analogiczne jak w przypadku podmiotów wymienionych w art. 7 ust. 1a.

Omówiona zmiana stanowi sedno projektu ustawy. Jej konsekwencją jest konieczność dostosowania pozostałych przepisów nowelizowanego aktu. W art. 24 ust. 2 pkt 4 do katalogu wyłączeń spod ogólnych wymogów przewidujących obowiązek uzyskania świadectwa zawodowego dodano osoby nadzorujące i bezpośrednio prowadzące podlegające zgłoszeniu loterie lub gry na rzecz organizacji pożytku publicznego. Przepisy dodawane do art. 32 ustawy wskazują zasady określenia właściwego miejscowo naczelnika urzędu celnego, któremu organizacja pożytku publicznego powinna dokonać zgłoszenia. Pozostałe zaproponowane zamiany ustawy polegają na uwzględnieniu odrębnego wskazania organizacji pożytku publicznego jako podmiotów posiadających szczególne prawa do organizacji loterii i gier wyłącznie na podstawie zgłoszenia, o czym mowa w art. 7 ust. 1b projektu ustawy.

Zgodnie z proponowanymi przepisami przejściowymi w mocy pozostaną zezwolenia i zgłoszenia dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszego projektu ustawy. Minister właściwy do spraw finansów publicznych będzie miał sześć miesięcy na przyjęcie nowego rozporządzenia wykonawczego, o którym mowa w znowelizowanym art. 32 ust. 8.

Wysoka Izbo, zasadność przyjęcia omówionych przepisów nie budzi wątpliwości. Pomogą one organizacjom pożytku publicznego skuteczniej zabiegać o środki na realizację przyjętych celów statutowych. Dziękuję.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

Ustawa o zmianie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych ma na celu stworzenie możliwości wykorzystania aktywów finansowych niektórych jednostek sektora finansów publicznych w zarządzaniu płynnością budżetu państwa oraz stworzenie podobnego instrumentu dla jednostek samorządu terytorialnego. Potrzeba zmiany omawianej ustawy wynika z dążenia do zmniejszenia potrzeb pożyczkowych Skarbu Państwa, a przez to obniżenia poziomu długu publicznego i minimalizowania kosztów jego obsługi. Zakłada się, że zmniejszenie potrzeb pożyczkowych nastąpi w wyniku wykorzystania aktywów finansowych jednostek sektora finansów publicznych w zarządzaniu płynnością budżetu państwa.

Wskazać tutaj należy, że ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw został nałożony na Narodowy Fundusz Zdrowia, agencje wykonawcze oraz państwowe osoby prawne, obowiązek lokowania wolnych środków tych jednostek sektora finansów publicznych w formie depozytu u ministra finansów. Na państwowe fundusze celowe nałożono obowiązek oddawania w zarządzanie wolnych środków stanowiących aktywa finansowe Skarbu Państwa. Pozostałym jednostkom sektora finansów publicznych przyznano możliwości lokowania środków w formie depozytu u ministra finansów.

Zaproponowana zmiana, która znalazła się we wspomnianej znowelizowanej ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r., zakłada rozszerzenie obowiązku lokowania wolnych środków w formie depozytu prowadzonego przez ministra finansów na kolejne jednostki sektora finansów publicznych, to jest instytucje gospodarki budżetowej, państwowe instytucje kultury, Polską Akademię Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne, samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest minister, centralny organ administracji rządowej, wojewoda lub uczelnia medyczna oraz wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Należy zwrócić uwagę, że część środków jednostek sektora finansów publicznych nie jest wykorzystywana na bieżącą działalność tych jednostek i lokowana jest przez nie przede wszystkim w sektorze bankowym; autorzy nowelizacji podają, że na koniec 2012 r. była to kwota 3 miliardów 528 milionów zł. Z kolei Skarb Państwa w celu finansowania potrzeb pożyczkowych budżetu państwa pozyskuje środki na rynku poprzez sprzedaż skarbowych papierów wartościowych. Część tych środków pochodzi z sektora bankowego, w tym ze środków lokowanych przez jednostki sektora finansów publicznych w bankach.

Taka sytuacja, jak zauważają autorzy znowelizowanej ustawy, jest nieefektywna z punktu widzenia zarządzania i gospodarowania środkami publicznymi oraz płynnością Skarbu Państwa oraz całego sektora finansów publicznych. Powoduje ona powstanie niepotrzebnych kosztów wskutek większej od możliwej emisji długu Skarbu Państwa oraz wynikających z różnicy pomiędzy kosztem zaciąganych przez Skarb Państwa zobowiązań a oprocentowaniem krótkoterminowych lokat jednostek sektora finansów publicznych w bankach.

Zakłada się, że wprowadzone rozwiązania przyczynią się do zmniejszenia potrzeb pożyczkowych Skarbu Państwa, a przez to do obniżenia poziomu długu publicznego i minimalizowania kosztów jego obsługi.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

W przedłożonym Wysokiej Izbie projekcie nowelizacji ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw znalazły się przede wszystkim rozwiązania prawne umożliwiające dalszą konsolidację finansów publicznych. Powiem najogólniej: chodzi o to, aby wolne środki pozostające w dyspozycji jednostek sektora finansów publicznych objąć obowiązkiem depozytowym, a przez to obniżyć poziom państwowego długu publicznego i koszty obsługi tego długu. Tym samym projekt ustawy wychodzi naprzeciw niekorzystnemu zjawisku polegającemu na tym, że wiele instytucji publicznych te fundusze, które w danej chwili nie są wykorzystywane na potrzeby bieżącej działalności, lokuje na przykład w bankach. Jednocześnie potrzeby pożyczkowe budżetu państwa są zaspokajane w drodze zaciągania kredytów lub emitowania papierów wartościowych. Jeśli spojrzy się na to globalnie, to działanie takie musi być ocenione jako nieefektywne z uwagi na niekorzystną różnicę pomiędzy oprocentowaniem papierów wartościowych Skarbu Państwa a oprocentowaniem depozytów lokowanych w bankach komercyjnych.

Należy zaznaczyć, że zaproponowane rozwiązanie nie jest nowością, bowiem już na podstawie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw było zastosowane w ograniczonym zakresie podmiotowym, przede wszystkim w odniesieniu do agencji wykonawczych, państwowych osób prawnych oraz Narodowego Funduszu Zdrowia.

Obecnie proponuje się, aby obowiązek lokowania wolnych środków – z wyjątkiem środków pochodzących z dotacji z budżetu – w formie depozytu prowadzonego przez ministra finansów objął także instytucje gospodarki budżetowej, państwowe instytucje kultury, Polską Akademię Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne, a także samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest minister, centralny organ administracji rządowej, wojewoda lub uczelnia medyczna. Projekt ustawy obejmuje ponadto wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Podkreślić przy tym wypada, że obowiązek depozytowy dotyczy jedynie wolnych środków w walucie polskiej, natomiast wolne środki w walucie obcej nadal będą mogły być lokowane w bankach.

Analogiczne rozwiązanie przewidziane zostało także w odniesieniu do sektora samorządowego, jednakże w tym przypadku obowiązywać będzie zasada dobrowolności. Kluczowe znaczenie ma projektowany art. 91a ustawy, który upoważnia jednostkę samorządu terytorialnego do przyjmowania w depozyt wolnych środków od samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest jednostka samorządu terytorialnego, samorządowych instytucji kultury oraz samorządowych osób prawnych, o których mowa w art. 9 pkt 14 ustawy, z wyłączeniem wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Niemniej jednak zanim dana jednostka samorządu terytorialnego zdecyduje się na przyjmowanie środków w depozyt, konieczne jest podjęcie przez jej organ stanowiący odpowiedniej uchwały o wyrażeniu na to zgody. W uchwale tej można ponadto określić warunki przyjmowania wolnych środków w depozyt przez daną jednostkę oraz wysokość lub sposób obliczania oprocentowania środków przyjętych w depozyt.

Komplementarną zmianą jest dodanie do art. 48 ust. 1a. Przepis ten umożliwi samorządowym samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej, samorządowym instytucjom kultury oraz samorządowym osobom prawnym – z wyłączeniem WFOŚiGW – lokowanie wolnych środków w formie depozytu u jednostki samorządu terytorialnego. Przyjęcie opisanych zmian skutkuje ponadto koniecznością dostosowania brzmienia art. 48 ust. 1 zmienianej ustawy.

Dodać wypada, że zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 196 ust. 5 ustawy rachunki bankowe jednostek sektora finansów publicznych objętych obowiązkiem depozytowym będą obligatoryjnie prowadzone przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Konieczne było uwzględnienie tego faktu w art. 199a ustawy, który obliguje BGK do udostępnienia ministrowi finansów i Najwyższej Izbie Kontroli informacji o stanach środków na poszczególnych rachunkach.

Projektodawca skupił się na jeszcze jednym aspekcie, a mianowicie na depozytach sądowych. Dotychczas stosowane zabezpieczenie finansowe lokowane było na rachunkach depozytowych sądu, przy czym brak było jednolitości co do tego, kto te rachunki prowadzi; w przypadku ponad połowy sądów prowadził je BGK, w przypadku pozostałych – inne banki. Po nowelizacji obowiązywać będzie jednolity standard, a tym samym wszystkie depozyty sądowe gromadzone będą na rachunku depozytowym ministra finansów i będą oprocentowane w jednolity sposób. W tym celu przewidziano szereg zmian dostosowawczych w ustawie – Kodeks postępowania cywilnego oraz w ustawie – Prawo o ustroju sądów powszechnych. Niezwykle istotna jest także zmiana polegająca na dodaniu do ustawy o finansach publicznych art. 83a, w którym zobowiązano ministra finansów do otwarcia rachunków w BGK dla wszystkich sądów, i to zarówno w złotówkach, jak i, w miarę potrzeb, w walutach obcych. Co istotne, zmiana ta w niczym nie uchybia charakterowi środków złożonych do depozytu oraz temu, że są to nadal środki prywatne. Minister finansów wprawdzie będzie miał prawo czasowego zarządzania nimi, jednak projekt ustawy wyraźnie postanawia, że podlegają one zwrotowi na każde żądanie wraz z należnymi odsetkami. Oprocentowanie tych środków będzie co do zasady równe stopie depozytowej NBP.

Wysoka Izbo, niniejszy projekt ustawy ma za zadanie realizację tak zwanego drugiego etapu konsolidacji środków publicznych. Analiza danych z okresu 2011–2013, a więc z pierwszego etapu konsolidacji, prowadzi do wniosku, że dzięki poczynionym zmianom dług publiczny obniżył się o 25 miliardów zł. Według szacunków niniejszy projekt ustawy dotyczył będzie środków w wysokości około 4,7 miliarda zł. Są to zarówno wolne środki jednostek objętych drugim etapem konsolidacji, jak i depozyty sądowe, które są jeszcze w bankach komercyjnych. Spodziewany efekt w zakresie poprawy zarządzania płynnością państwowego długu publicznego to obniżenie tego długu o około 0,2% w odniesieniu do PKB oraz docelowe obniżenie potrzeb pożyczkowych budżetu państwa o 5,5 miliarda zł. Biorąc to pod uwagę, uważam, że przedstawiony projekt ustawy zasługuje na przyjęcie. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Celem nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw jest dostosowanie systemu prawa do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r. dotyczącego właśnie wspomnianej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

Uchwalona przez Sejm w dniu 26 września 2014 r. ustawa przewiduje, że wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych będą otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają także z postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów, o których mowa w kodeksie pracy. Dotychczas zwolnione były tylko te, które wynikają wprost z ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na ich podstawie.

Trybunał Konstytucyjny, stwierdziwszy istnienie luki prawnej, której usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, postanowił zasygnalizować Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej i Radzie Ministrów potrzebę podjęcia inicjatywy ustawodawczej w kwestii uzupełnienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych o inne – obok wymienionych w tym przepisie ustaw oraz przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw – normatywne źródła prawa pracy, na podstawie których możliwe jest zasądzenie odszkodowania, co znalazło wyraz w omawianej nowelizacji ustawy.

Warto w tym miejscu pokrótce przedstawić argumentację Trybunału.

W poprzednim stanie prawnym wolne od podatku dochodowego były otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Dlatego organy skarbowe odmawiały podatnikowi prawa do zwolnienia z podatku kwoty otrzymanego od pracodawcy odszkodowania za dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę oraz odszkodowania za niewykonanie umowy o zakazie konkurencji. Zdaniem tych organów odszkodowania te nie były objęte zwolnieniem z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy podatnik wniósł do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną, w której zarzucił niezgodność art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie, w jakim wyłącza inne niż ustawa i przepisy wykonawcze źródła prawa pracy, w tym układy zbiorowe pracy, na podstawie których zasądzane jest odszkodowanie, z art. 2 i art. 32 ust. 1 konstytucji. Zdaniem Trybunału „nieuwzględnienie przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3 in principio ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych innych – poza ustawami i wydanymi na ich podstawie przepisami wykonawczymi – normatywnych źródeł prawa pracy powoduje stan luki prawnej, która przekłada się na niewykonanie dyrektywy, wyrażonej z jednej strony w art. 59 ust. 2 in fine konstytucji, z drugiej zaś w art. 9 i przepisach z działu XI ustawy z dnia 26 czerwca 1974. r. – Kodeks pracy (…). Zgodnie bowiem ze wskazanymi uregulowaniami układy zbiorowe pracy oraz inne porozumienia pracownicze stanowią normatywne źródła prawa pracy, określające zarówno obowiązki, jak i uprawnienia pracodawców oraz pracobiorców. Podkreślenia wymaga, że postanowienia układów zbiorowych oraz innych aktów prawa pracy obowiązują bezpośrednio w stosunkach pracy, tak jak przepisy aktów rangi ustawowej, rozporządzeń wykonawczych czy też prawa międzynarodowego”.

Te wskazania wystarczyły, by pojawiły się poważne wątpliwości natury konstytucyjnej, co znalazło wyraz we wspomnianym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Przedstawiony projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw stanowi kolejny istotny krok na drodze do wprowadzenia w Polsce e-administracji podatkowej. W mojej ocenie ostatnią tak znaczącą reformą było umożliwienie składania deklaracji w formie elektronicznej. Okazuje się jednak, że model oparty na dobrowolnym wyborze formy złożenia deklaracji nie przyniósł w praktyce pożądanego efektu w postaci istotnego zwiększenia odsetka dokumentów przedkładanych właśnie w formie elektronicznej. Dlatego też projektodawca zaproponował wdrożenie mechanizmów prawnych, które będą sprzyjać elektronizacji obiegu dokumentacji podatkowej.

W kontekście przytoczonych zamierzeń bardzo duże znaczenie ma dodawany art. 45ba, który ustanawia generalną zasadę, zgodnie z którą wskazane w nim deklaracje, informacje oraz roczne obliczenie podatku składane są do urzędu skarbowego w formie elektronicznej, zgodnie z przepisami ordynacji podatkowej. Projektodawca przewidział wyjątek w przypadku, gdy płatnicy lub inne właściwe podmioty są obowiązani sporządzić informację lub roczne obliczenie podatku za dany rok dla nie więcej niż pięciu podatników. Wówczas na zasadzie wyjątku możliwe jest złożenie dokumentów w formie papierowej. Poprzeć należy doprecyzowanie dotyczące zasad ustalania liczby podatników na potrzeby określenia dopuszczalności zastosowania wyjątkowego trybu, jakiego projektodawca dokonał w proponowanym art. 45ba ust. 2 in fine. Przepis ten stanowi, że „w przypadku deklaracji i informacji składanych w trakcie roku liczbę podatników ustala się, uwzględniając wszystkich podatników od początku roku do dnia sporządzenia tych deklaracji i informacji”. Zgodzić wypada się także z założeniem, aby możliwość stosowania w drodze wyjątku formy dokumentu pisemnego nie dotyczyła podmiotów profesjonalnych wykonujących działalność gospodarczą obejmującą prowadzenie ksiąg podatkowych, które stosowne dokumenty składają w imieniu i na rzecz płatników lub innych podmiotów. Pamiętać należy także, że złożenie dokumentów w formie pisemnej oznacza konieczność wykonania dodatkowej pracy przez służby podatkowe, to jest wprowadzenia informacji do systemu. Stąd też słuszne jest założenie, aby w takim przypadku termin na złożenie dokumentów był o jeden miesiąc krótszy, czyli w praktyce upływał z końcem stycznia roku następującego po roku podatkowym, aniżeli w przypadku dotyczącym dokumentów składanych w formie elektronicznej.

Wprowadzenie wspomnianego trybu postępowania rodzi konieczność zmiany innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w taki sposób, aby wyraźnie odsyłały one do stosowania nowej procedury przekazywania dokumentów. Biorąc to pod uwagę, zaproponowano odpowiednie znowelizowanie w szczególności: art. 35 ust. 10, dotyczącego przekazywanej przez płatnika informacji o wysokości wypłaconego stypendium; art. 37 ust. 1, dotyczącego przekazywanego przez płatnika rocznego obliczenia podatku; art. 39 ust. 1 i 3, dotyczącego imiennych informacji przekazywanych przez płatnika w przypadku, gdy nie dokonuje on rocznego obliczenia podatku; art. 42 ust. 2 i 3, dotyczącego sporządzenia przez płatnika imiennej informacji o wysokości dochodu lub przychodu; art. 42a, dotyczącego sporządzania i przekazywania przez podmioty niepełniące funkcji płatnika informacji o wysokości dochodów, jakie podatnik uzyskał od tych podmiotów. Stosowne zmiany przewiduje się również w odniesieniu do art. 42c ust. 1 pkt 2 oraz art. 42e ust. 6 ustawy. W konsekwencji przepisy te staną się spójne z dodawanym art. 45ba ust. 1, w którym określono zakres dokumentów przekazywanych do urzędu skarbowego w formie elektronicznej.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zaproponowano, aby forma elektroniczna była obowiązkowa w odniesieniu do informacji o dokonanych wpłatach i pobranym podatku, składanych w oparciu o art. 26 ustawy na druku IFT-2, co między innymi pozwoli zachować spójność rozwiązań ze zmianami proponowanymi na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek dochowania formy elektronicznej dotyczyć będzie także zeznań o wysokości osiągniętych dochodów lub strat w roku podatkowym składanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 27 nowelizowanej ustawy. Również w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano wyjątki od stosowania formy elektronicznej. Zgodnie z dodawanym art. 27a podmioty sporządzające informacje oraz roczne obliczenie podatku za rok podatkowy dla nie więcej niż pięciu podatników będą mogły stosować nadal formę pisemną. W tym przypadku mamy zatem do czynienia z rozwiązaniem analogicznym do rozwiązania przewidzianego w projektowanym art. 45ba ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wysoka Izbo, zapisanie w niniejszym projekcie rozwiązania sprawią, że administracja podatkowa już na koniec lutego będzie miała zgromadzone w formie elektronicznej stosowne dane za miniony rok podatkowy, pochodzące od płatników i innych właściwych podmiotów. To z kolei umożliwi rozwój usługi skierowanej do podatników będących osobami fizycznymi, a polegającej na wstępnym wypełnieniu zeznań podatkowych przez organy podatkowe, tak zwanej usługi PFR. Pozwoli to na jeszcze dalej idącą digitalizację obiegu dokumentacji. Warto dodać jeszcze, że zgodnie z art. 4 projektu ustawy nowe rozwiązania w zakresie formy składania dokumentów do administracji podatkowej znajdą zastosowanie do dochodów uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zasadność przyjęcia projektowanych zmian nie budzi wątpliwości. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Na wstępie przypomnijmy, że status prawny adwokatów i radców prawnych regulują: ustawa z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze oraz ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych.

Dla autorów znowelizowanej w dniu 26 czerwca 2014 r. ustawy o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych nie ulegało wątpliwości, że jednym z istotnych elementów wspomnianego statusu jest instytucja odpowiedzialności dyscyplinarnej, której egzekwowanie pozostawione zostało w gestii samorządów zawodowych skupiających ogół adwokatów i aplikantów adwokackich oraz radców prawnych i aplikantów radcowskich. Rozwiązanie to stanowi konsekwencję powierzenia wymienionym samorządom pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu adwokata lub radcy prawnego w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony (art. 17 ust. 1 konstytucji). W konsekwencji zatem samorządy zawodowe adwokatury oraz radców prawnych wyposażone zostały w niezbędne kompetencje i uprawnienia, a realizacji zadań na tym polu służy nade wszystko odrębne, samorządowe sądownictwo dyscyplinarne.

Dalej autorzy ustawy podkreślają, że prawidłowe i efektywne wywiązywanie się przez organy obu samorządów z poruczonej im roli w znacznej mierze uzależnione jest także od istnienia sprawnych procedur dyscyplinarnych. Innym czynnikiem, który w praktyce może sprzyjać rzeczywistemu i skutecznemu sprawowaniu pieczy nad wykonywaniem zawodów adwokata oraz radcy prawnego, jest silna pozycja tych organów, do których obowiązków należy prowadzenie postępowania dyscyplinarnego.

Osiągnięciu tych właśnie celów ma służyć, jak zakładają wspomniani autorzy, uchwalona ustawa.

Warto jeszcze zwrócić uwagę na głosy mówiące, że równie pilnym, o ile nie pierwszoplanowym zadaniem w dzisiejszych realiach jest dostosowanie organizacji oraz funkcjonowania samorządów zawodowych w omawianym zakresie do zmian, jakie w ostatnich latach zaszły w liczebności ich członków. Trzeba bowiem mieć na uwadze to, że otwarcie zawodów prawniczych spowodowało blisko dwukrotny wzrost liczby adwokatów wykonujących ten zawód. Z kolei liczba osób wykonujących zawód radcy prawnego w porównywalnym okresie wzrosła niemal o połowę. Ponadto osoby wyrażające przytoczone stanowisko wskazywały, że nie da się ukryć, iż opisywane zmiany musiały znaleźć odzwierciedlenie we wzroście liczby prowadzonych postępowań dyscyplinarnych. To z kolei doprowadziło do ogólnego wydłużenia (czy wręcz przewlekłości) poszczególnych postępowań, a w efekcie – do niewydolności całego systemu. Dlatego nie dziwi to, że pojawiły się liczne głosy krytyczne, akcentujące wady obowiązującego, dotychczasowego modelu i wskazujące na konieczność nowelizacji przepisów regulujących odpowiedzialność dyscyplinarną, co właśnie stało się faktem.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych stanowi w istocie gruntowną reformę w zakresie postępowania dyscyplinarnego prowadzonego przez wymienione samorządy zawodowe. Zasadniczy problem, z którym przyszło się zmierzyć projektodawcy, wynika z faktu znaczącego wzrostu liczby osób wykonujących zawód adwokata lub radcy prawnego, a także aplikantów adwokackich i radcowskich. Za projektodawcą przytoczę informację, że na przestrzeni ostatnich kilku lat liczba osób wykonujących poszczególne zawody wzrosła mniej więcej o połowę. W analizowanym okresie jeszcze dynamiczniej, bo nawet czterokrotnie, wzrosła też liczba prowadzonych postępowań dyscyplinarnych, co musiało się przełożyć na ich wydłużenie. Niektórzy eksperci mówią już nawet o pierwszych symptomach niewydolności całego systemu.

Wypada z uznaniem zauważyć, że autor projektu ustawy podszedł do problemu w sposób kompleksowy i zaproponował rozwiązania prawne w aspekcie zarówno ustrojowym, jak i proceduralnym. W wielu przypadkach mamy ponadto do czynienia z próbą unifikacji niektórych rozwiązań, czyli ze zbliżeniem zasad odpowiedzialności dyscyplinarnej w samorządzie adwokackim i radcowskim.

Pozwolę sobie przejść do szczegółów i zacząć od wykazania kilku, moim zdaniem, najistotniejszych zmian w zakresie samej procedury. Uważam bowiem, że to właśnie nowelizacja procedur w największym stopniu przełoży się na usprawnienie prowadzonych postępowań. Powszechnym problemem, z jakim borykają się samorządy, jest zbyt szybki upływ terminów warunkujących możliwość wszczęcia postępowania dyscyplinarnego oraz przesądzających o przedawnieniu karalności przewinienia dyscyplinarnego. W konsekwencji obwiniony często może liczyć na uniknięcie kary. Projekt ustawy słusznie zakłada zatem wydłużenie wspomnianych terminów przedawnienia w odniesieniu do deliktów dyscyplinarnych. W wielu przypadkach przewlekłość postępowania wynikała z tak prozaicznej przyczyny jak niemożność skutecznego doręczenia obwinionemu pisma.

Wskutek nowelizacji adwokaci i radcowie prawni będą zobowiązani do wskazania adresu do doręczeń oraz informowania o jego zmianie. Dzięki temu możliwe będzie stosowanie tak zwanej fikcji doręczeń, czyli uznawanie, że pisma w postępowaniach prowadzonych na podstawie ustawy wysłane na adres do doręczeń wywierają skutek tak, jakby faktycznie były doręczone. Z kolei zmiany wprowadzane w dodawanych art. 683 ustawy o radcach prawnych oraz art. 93b ustawy – Prawo o adwokaturze przesądzają, że nieusprawiedliwiona nieobecność obwinionego lub jego obrońcy na rozprawie lub posiedzeniu albo nieusprawiedliwione niestawienie się na wezwanie rzecznika dyscyplinarnego nie wstrzymuje rozpoznania sprawy lub przeprowadzenia czynności. Komentowane przepisy przewidują również możliwość doręczania pism – za zgodą zainteresowanego – za pośrednictwem telefaksu lub poczty elektronicznej.

W analizowaniu rozwiązań odnoszących się do ostatniego etapu postępowania, czyli do wykonania orzeczenia dyscyplinarnego, z pewnością pomocne okaże się doprecyzowanie polegające na wskazaniu dziekanów rad okręgowych jako właściwych do wykonania orzeczeń. Rozwiązanie to jest szczególnie pożądane w kontekście przyspieszenia wykonywania najsurowszych orzeczeń polegających na skreśleniu ukaranego z listy adwokatów lub radców prawnych.

Przesądzenie o właściwości dziekana wyłącza konieczność podejmowania uchwały o skreśleniu przez właściwą radę okręgową, a tym samym zamyka ewentualną dalszą drogę odwoławczą w postępowaniu administracyjnym i sądowo-administracyjnym. Przyspieszeniu wykonania orzeczenia służyć będzie także zapis przesądzający o tym, że prawomocne orzeczenie dotyczące kary pieniężnej oraz kosztów postępowania uznawać należy za tytuł egzekucyjny w rozumieniu procedury cywilnej, z wszelkimi tego konsekwencjami.

Jeśli z kolei spojrzeć na omawianą kwestię od strony ustrojowej, to wskazać należy przede wszystkim na mocniejsze zaakcentowanie pozycji rzeczników dyscyplinarnych wszystkich szczebli poprzez uznanie, że posiadają oni status organu. W ocenie projektodawcy ma to stanowić lepszą gwarancję obiektywizmu podejmowanych przez nich działań.

Projekt ustawy przewiduje ponadto możliwość powołania zastępców rzecznika dyscyplinarnego, z tym że określenie trybu i sposobu ich wyboru oraz zasad działania pozostawiono odpowiednio Naczelnej Radzie Adwokackiej oraz Krajowej Radzie Radców Prawnych. Z kolei przeniesione na grunt ustawy zostały przepisy określające zadania poszczególnych rzeczników dyscyplinarnych. Warto wspomnieć jeszcze o wydłużeniu kadencji poszczególnych organów samorządu zawodowego z trzech do czterech lat, co ma zapewnić większą stabilność ich funkcjonowania.

Wspomniane ujednolicenie przepisów dotyczyć będzie przede wszystkim katalogu kar dyscyplinarnych, przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej, zasad orzekania kar łącznych oraz tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych.

Wysoka Izbo, w mojej ocenie projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach prawnych w sposób adekwatny odpowiada na sygnalizowane potrzeby zmian i przez to pomoże skutecznie osiągnąć założony cel. Proszę o jego przyjęcie. Dziękuję.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Opracowanie projektu ustawy o zmianie ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia ma na celu wykonanie szeregu przepisów prawa Unii Europejskiej.

W niniejszym wystąpieniu zwrócę jedynie uwagę na rozwiązanie szczegółowe dotyczące pakowania jaj, ściśle powiązane z unormowaniami unijnymi.

Autorzy nowelizacji dokonali między innymi zmiany zawartej w art. 1 pkt 6 lit. a nowelizacji ustawy. Zmiana polega na nadaniu nowego brzmienia pktowi 1 w ust. 2 w art. 12 zmienianej ustawy i ma na celu objęcie rolników obowiązkiem zgłoszenia wojewódzkiemu inspektorowi jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych prowadzonej działalności w zakresie czynności typowych dla zakładu pakowania jaj. Jednostką uprawnioną do pakowania i klasyfikowania jaj oraz etykietowania ich opakowań w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 589/2008 z dnia 23 czerwca 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj jest zakład pakowania jaj. Jaja będące w obrocie na rynku Unii Europejskiej muszą spełniać wymagania określone w rozporządzeniu nr 1308/2013, w tym w szczególności normy handlowe.

Autorzy ci dalej wskazują, że na mocy rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego przez Inspekcję Weterynaryjną zatwierdzonych jest około czterystu pięćdziesięciu zakładów pakowania jaj, z tego zgłoszonych i będących pod nadzorem Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych jest około stu trzydziestu zakładów. Tym samym tylko niespełna 30% zakładów objętych jest kontrolą w zakresie jakości handlowej jaj. Objęcie pozostałej grupy producentów – około trzystu trzydziestu zakładów – jednorazowym zgłoszeniem do wojewódzkiego inspektora jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych nie przyczyni się do zwiększenia obciążeń dla tych podmiotów, natomiast będzie miało wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa jaj, zagwarantowanie uczciwych praktyk w handlu jajami oraz ochronę interesów konsumentów.

Równocześnie, w związku z przewidzianym nałożeniem na rolników, którzy prowadzą działalność polegającą na znakowaniu i pakowaniu jaj, obowiązku zgłoszenia wojewódzkiemu inspektorowi jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych informacji o prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie produkcji, składowania, konfekcjonowania i obrotu jajami, w art. 3 nowelizacji ustawy wprowadzono przepis przejściowy, który umożliwia rolnikom prowadzącym działalność w zakresie znakowania i pakowania jaj dokonanie zgłoszenia prowadzonej działalności w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Przedłożony pod obrady Wysokiej Izby projekt ustawy o zmianie ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia ma na celu przede wszystkim wykonanie prawa Unii Europejskiej, w szczególności poprzez przeniesienie do krajowego porządku prawnego przepisów z zakresu przeprowadzania kontroli zgodności z prawem paszowym i żywnościowym, jak też z regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, wspólnotowych skal klasyfikacji tusz oraz zasad przekazywania konsumentom informacji na temat żywności. W swoim wystąpieniu odniosę się do kilku najistotniejszych obszarów regulacji.

Przede wszystkim projekt wprowadza na grunt ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych przepisy dotyczące zatwierdzania i stosowania technik automatycznej klasyfikacji tusz wołowych. Wprowadzenie tego rodzaju rozwiązań będzie oczywiście dobrowolne, a podmiot, który się na to zdecyduje, będzie musiał ubiegać się o uzyskanie zatwierdzenia od ministra właściwego do spraw rynków rolnych. Art. 15b ust. 2 projektu ustawy wskazuje na obligatoryjne elementy wniosku, w tym między innymi określenie rzeźni, w której zostanie przeprowadzony test certyfikacyjny, a także wskazanie typu urządzenia do automatycznej klasyfikacji tusz wołowych, nazwy producenta tego urządzenia i roku jego produkcji. W procedurze rozpatrzenia wniosku uczestniczyć będzie główny inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz instytut badawczy wyspecjalizowany w zakresie badań i analiz związanych z jakością żywności. Zadaniem pierwszego z wymienionych podmiotów będzie w szczególności zorganizowanie testu certyfikacyjnego. Instytut badawczy przeprowadzał będzie analizę ilościową wyników testu certyfikacyjnego oraz ocenę dokładności technik automatycznej klasyfikacji. Koszty przeprowadzenia wspomnianego postępowania, zgodnie z art. 15d projektu ustawy, ponosił będzie podmiot zainteresowany zatwierdzeniem automatycznej techniki klasyfikacji tusz wołowych.

Warto wspomnieć tutaj o modyfikacji artykułu 15a ust. 3 pkt 3 lit. a. Przepis ten, w ślad za prawem unijnym, redefiniuje pojęcie bydła, którego tusze muszą być poddane klasyfikacji, wskazując, że chodzi w tym przypadku o bydło w wieku od ósmego miesiąca życia.

Istotne zmiany przewidziano w zakresie art. 12. W ust. 1 wspomnianego przepisu ustanawia się obowiązek zgłoszenia właściwemu miejscowo wojewódzkiemu inspektorowi jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych faktu podjęcia działalności gospodarczej w zakresie produkcji, składowania, konfekcjonowania artykułów rolno-spożywczych i obrotu nimi. W kolejnym ustępie przewidziano wyjątki od tego obowiązku. Projekt ustawy redefiniuje katalog wyjątków w taki sposób, że zgłoszenia będą musieli dokonać także rolnicy, jeśli prowadzona przez nich działalność obejmuje znakowanie i pakowanie jaj. Zgłoszenie dotyczyć będzie oczywiście tylko tej działalności. Trzeba przy tej okazji jednoznacznie stwierdzić, że realizacja projektowanego przepisu przyniesie korzyści dla konsumentów – szacuje się, że obecnie nadzorem inspekcji objętych jest zaledwie 30% takich zakładów – i że nie powinna ona wiązać się z istotną uciążliwością po stronie podmiotów objętych obowiązkiem zgłoszenia. Zgodnie z przepisem przejściowym podmioty, które obecnie prowadzą działalność niezgłoszoną, na dopełnienie tego obowiązku będą miały aż trzy miesiące od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy.

Projektodawca odniósł się ponadto do zakresu kompetencji Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. Do opisanego w art. 17 ust. 1 katalogu kompetencji inspekcji dodano kolejny punkt. Przewidziano w nim, że zadaniem inspekcji będzie także „kontrola napojów spirytusowych oznakowanych chronionymi oznaczeniami geograficznymi, zarejestrowanymi na podstawie przepisów o wyrobie napojów spirytusowych oraz o rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych, lub nazwami odwołującymi się do zarejestrowanych chronionych oznaczeń geograficznych oraz współpraca z jednostkami sprawującymi taką kontrolę w innych państwach”.

W podobnym duchu dokonano dostosowania kompetencji kontrolnych w zakresie artykułów rolno-spożywczych oraz wyrobów winiarskich – lit. e i f. W tym wypadku kontrola będzie obejmować nie tylko, jak dotychczas, produkty, które posiadają już stosowny certyfikat zgodności lub świadectwo jakości – chodzi na przykład o chronioną nazwę pochodzenia, chronione oznaczenie geograficzne, gwarantowaną tradycyjną specjalność – ale także produkty, które w swojej nazwie jedynie odwołują się do wymienionych oznaczeń.

W wyniku przyjęcia nowego brzmienia art. 17a ust. 1 ustawy wymienione tam obszary właściwości – chodzi między innymi o mięso drobiowe, jaja, tusze – zostaną przyporządkowane także Inspekcji Handlowej, która w tym wypadku przedmiotowym zakresem kontroli obejmie obrót detaliczny.

Dodatkowo warto zwrócić uwagę na nowe brzmienie niektórych przepisów zapisanych w art. 17c ustawy. Korzyścią płynącą z tych zmian będzie precyzyjniejsze określenie obowiązków w zakresie przekazywania informacji pomiędzy poszczególnymi instytucjami, co oczywiście wpłynie pozytywnie między innymi na tempo i efektywność prowadzonej działalności kontrolnej.

Pozostając w granicach ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, chciałbym jeszcze omówić zmiany dotyczące przepisów sankcyjnych. Po pierwsze, projektodawca zaproponował uchylenie przepisu, który w przypadku cofnięcia zwolnienia dotyczącego znakowania jaj przewidywał aż trzyletni zakaz ubiegania się o ponowne przyznanie zwolnienia. Po drugie, rozszerzono katalog czynów zagrożonych sankcją. W konsekwencji karane będzie uchybienie obowiązkowi prowadzenia dziennej ewidencji kontrolnej dotyczącej funkcjonowania technik automatycznej klasyfikacji, a także stosowanie do klasyfikacji tusz wołowych techniki automatycznej klasyfikacji, która nie uzyskała zatwierdzenia głównego inspektora jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych.

Zdecydowanie mniejszy jest zakres zmian przewidzianych względem ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Nowelizacja art. 3 ustawy związana jest z koniecznością dostosowania zapisanych tam definicji do przepisów nowego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności. Z analogicznych względów, jak również z uwagi na zmiany przyjęte w ustawie o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, w omawianej ustawie zaproponowano uchylenie szeregu przepisów. Chodzi o art. 2 pkty 3–10 nowelizacji. Nadmienić wypada, że część spraw uregulowanych dotychczas w ustawie, na przykład wymagania dotyczące znakowania żywności wartością odżywczą, została uregulowana we wspomnianym rozporządzeniu.

Wysoka Izbo, proszę o przyjęcie niniejszego projektu ustawy. Dziękuję za uwagę.