Narzędzia:

Posiedzenie: 60. posiedzenie Senatu RP VIII kadencji, 1 dzień


6 i 7 sierpnia 2014 r.
Przemówienia z dnia następnego

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 1. porządku obrad

Zasadniczym celem ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych, ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym, jak podają jej autorzy, było wprowadzenie zmian w uregulowaniach dotyczących sankcjonowania naruszeń obowiązku uiszczenia opłaty za przejazd drogami krajowymi. Chodzi tutaj o opłatę elektroniczną. Wprowadzone zmiany mają na celu uproszczenie i wprowadzenie bardziej przejrzystych zasad odpowiedzialności administracyjnej użytkowników dróg popełniających te naruszenia, a także ograniczenie represyjności obowiązujących dotąd przepisów przy jednoczesnym zachowaniu odpowiedniego zabezpieczenia przychodów Krajowego Funduszu Drogowego z tytułu opłaty elektronicznej.

Obowiązujące dotychczas uregulowania dotyczące nakładania kar administracyjnych na użytkowników dróg naruszających obowiązek uiszczenia opłaty elektronicznej określały sześć różnego typu naruszeń, wśród których znalazł się, między innymi, przejazd drogą krajową, na której pobierana jest opłata elektroniczna, bez uiszczenia tej opłaty czy też bez uiszczenia tej opłaty w pełnej wysokości.

Podkreślenia wymaga tutaj prostota i jasność zapisów dotyczących kar, albowiem kary za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej są wymierzane w sztywnej wysokości – 3 tysiące zł bądź 1 tysiąc 500 zł – zależnie od typu naruszenia. Kary pieniężne, o których mowa, są wymierzane w drodze decyzji administracyjnej, a do nakładania kar uprawnieni są funkcjonariusze Policji, inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego, naczelnicy urzędów celnych i dyrektorzy izb celnych oraz funkcjonariusze Straży Granicznej.

Jedną z najistotniejszych zmian wprowadzanych omawianą tu ustawą, zmianą godną zasygnalizowania, jest przeniesienie odpowiedzialności administracyjnej za większość naruszeń obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej z kierującego pojazdem na właściciela pojazdu. Jeżeli właściciel nie jest posiadaczem pojazdu, to kara nakładana będzie na podmiot, na rzecz którego przeniesiono posiadanie tego pojazdu. Wymieniony podmiot odpowiadałby w szczególności za naruszenie polegające na braku uiszczenia opłaty elektronicznej.

Elektroniczny system poboru opłat dotyczy przecież w ogromnej mierze samochodów ciężarowych i autobusów, które są wykorzystywane do wykonywania zarobkowej działalności przewozu drogowego rzeczy lub osób. Generalnie więc to na przedsiębiorcy, czyli właścicielu pojazdu, a nie na kierującym pojazdem ciąży obowiązek związany z koniecznością zawarcia umowy z pobierającym opłatę w przedmiocie korzystania z dróg objętych elektronicznym systemem poboru opłat i wypożyczenia urządzenia wykorzystywanego do naliczania tychże opłat.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 2. porządku obrad

W dotychczasowym stanie prawnym kwestie związane ze świadectwami charakterystyki energetycznej i kontrolą systemów ogrzewania i klimatyzacji były uregulowane w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Słusznie zauważono, że zgodnie z §84 rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”, jeśli zmiany wprowadzone w ustawie miałyby być liczne albo miałyby naruszać konstrukcję lub spójność ustawy, albo gdy ustawa była już poprzednio wielokrotnie nowelizowana, opracowuje się projekt nowej ustawy. Dlatego też przygotowano nowy projekt ustawy i w konsekwencji na posiedzeniu w dniu 25 lipca 2014 r. uchwalono ustawę o charakterystyce energetycznej budynków. Oczywiście uchwalenie tej ustawy pociągnie za sobą konieczność uchylenia większości przepisów ustawy – Prawo budowlane dotyczących świadectw charakterystyki energetycznej oraz kontroli systemów ogrzewania i klimatyzacji, które zostały już zawarte w nowej ustawie.

W odróżnieniu od stanu obowiązującego przed uchwaleniem ustawy o charakterystyce energetycznej budynków ustawa ta obejmuje wskazane tu, nieuregulowane dotąd kwestie.

Po pierwsze, zapewnia weryfikację świadectw charakterystyki energetycznej oraz protokołów z przeglądów systemu ogrzewania, w tym kotłów, i systemu klimatyzacji przez niezależny organ; po drugie, wprowadza obowiązek podawania informacji dotyczącej efektywności energetycznej budynków w reklamach, w przypadku gdy dla budynku sporządzono już świadectwo; po trzecie, zawiera upoważnienie dla ministra właściwego do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa do opracowania krajowego planu mającego na celu zwiększenie liczby budynków o niskim zużyciu energii; po czwarte, wprowadza obowiązek posiadania świadectwa dla budynków zajmowanych przez organy wymiaru sprawiedliwości, prokuraturę oraz organy administracji publicznej, w których dokonywana jest obsługa interesantów, o powierzchni większej niż 500 m2, przy czym próg dotyczący powierzchni użytkowej 9 lipca 2015 r. zostanie obniżony do 250 m2, oraz wprowadza obowiązek ich umieszczania w widocznym miejscu; po piąte, wprowadza obowiązek umieszczania świadectw charakterystyki energetycznej w widocznym miejscu także w przypadku budynków o powierzchni użytkowej przekraczającej 500 m2, w których są świadczone usługi dla ludności, w szczególności dworców, lotnisk, muzeów, hal wystawienniczych, dla których zostało sporządzane świadectwo charakterystyki energetycznej; po szóste, zmienia wymogi w zakresie posiadanego wykształcenia dla osób ubiegających się o wpis do wykazu osób uprawnionych do sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej budynków, a także rozszerza katalog podmiotów, które mogą się ubiegać o wpis do wykazu osób uprawnionych do kontroli systemu ogrzewania i systemu klimatyzacji.

Na zakończenie swojego wystąpienia chciałbym zwrócić uwagę na art. 2 omawianej ustawy, definiujący pojęcia związane z charakterystyką energetyczną, szczególnie pojęcie „część budynku”. Obecnie przez „części budynku” należy rozumieć zarówno piętro, jak i lokal w budynku. Celowość wprowadzania tej definicji wynikała przeze wszystkim z tego, że świadectwa charakterystyki energetycznej sporządza się nie tylko dla budynku, ale także dla jego części.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Podstawowym celem uchwalenia ustawy o zmianie ustawy o bateriach i akumulatorach oraz niektórych innych ustaw było – powtarzam za jej autorami – uszczelnienie systemu gospodarowania zużytymi bateriami i zużytymi akumulatorami oraz doprecyzowanie przepisów ustawy w celu uzyskania pełnej zgodności z przepisami dyrektyw unijnych.

Podkreślić należy, że przepisy ustawy o bateriach i akumulatorach stosuje się do wszystkich baterii i akumulatorów produkowanych i wprowadzanych do obrotu, niezależnie od ich kształtu, pojemności, masy, składu materiałowego i sposobu użycia oraz niezależnie od tego, czy stanowią przynależność albo część składową urządzenia lub dodatek do innych produktów.

Chciałbym zwrócić uwagę na dwa rozwiązania zawarte we wspomnianej ustawie. Po pierwsze, ze względu na fakt istnienia przedsiębiorców wprowadzających do obrotu niewielkie ilości baterii i akumulatorów, na przykład przy okazji wprowadzania do obrotu sprzętu elektrycznego i elektronicznego czy samochodów, dla których to przedsiębiorców wypełnianie obowiązków w zakresie osiągania wymaganych poziomów zbierania, w tym obowiązków dotyczących opłaty produktowej, organizowania i finansowania zbierania, przetwarzania, recyklingu i unieszkodliwiania zużytych baterii oraz zużytych akumulatorów, zawierania umowy ze zbierającym zużyte baterie i zużyte akumulatory oraz z prowadzącym zakład przetwarzania zużytych baterii i zużytych akumulatorów, a także składania wykazu zakładów przetwarzania zużytych baterii i zużytych akumulatorów, jest nieproporcjonalnym obciążeniem w stosunku do efektu środowiskowego, słusznie zdecydowano się umożliwić zwolnienie tych wprowadzających z realizacji części obowiązków.

Po drugie, zauważono, że dotychczasowa treść przepisu art. 14 ust. 3 ustawy o bateriach i akumulatorach powoduje problemy interpretacyjne, gdyż wymóg dotyczący magazynowania nie dłużej niż przez rok łącznie przez wszystkich kolejnych posiadaczy wspomnianych odpadów jest trudny do realizacji i kontroli, chociażby w przypadku miejsc odbioru, w których użytkownicy końcowi mogą zostawić zużyte baterie i akumulatory przenośne. Co więcej, prowadzący miejsce odbioru był zwolniony z obowiązku prowadzenia ilościowej i jakościowej ewidencji odpadów w postaci zużytych baterii lub zużytych akumulatorów. Nie było zatem możliwości skontrolowania, jak długo zużyte baterie i akumulatory były magazynowane w miejscu odbioru. Wobec tego zdecydowano się – i słusznie – na ograniczenie zakresu zastosowania wspomnianego przepisu tylko do magazynowania zużytych baterii i zużytych akumulatorów w zakładzie przetwarzania zużytych baterii i zużytych akumulatorów. Przepis ten stanowić będzie lex specialis w stosunku do przepisów art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa, którą Wysoka Izba rozpatruje w ramach trzeciego punktu porządku obrad, ma na celu przede wszystkim uszczelnienie systemu gospodarowania zużytymi bateriami i akumulatorami oraz doprecyzowanie przepisów pozwalające na uzyskanie pełnej zgodności przepisów ustawy z przepisami dyrektywy 2006/00/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów oraz uchylającej dyrektywę 91/157/EWG.

W ustawie przewiduje się zwolnienia dla producentów wprowadzających do obrotu niewielkie ilości baterii i akumulatorów. Przedsiębiorca wprowadzający do 1 kg baterii lub akumulatorów przenośnych na rok oraz do 100 kg baterii i akumulatorów przemysłowych lub samochodowych będzie zwolniony z obowiązków w zakresie: osiągania wymaganych poziomów zbierania, organizowania i finansowania zbierania, przetwarzania, recyklingu i unieszkodliwiania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, zawierania umowy ze zbierającym zużyte baterie lub zużyte akumulatory oraz z prowadzącym zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów.

Nowelizowana ustawa zmienia także regulacje dotyczące możliwości finansowania kampanii edukacyjnej: przedsiębiorca wprowadzający do obrotu baterie i akumulatory będzie miał możliwość finansować kampanie edukacyjne samodzielnie lub będzie mógł przekazać środki na odpowiedni rachunek urzędu marszałkowskiego.

Z raportu opublikowanego przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska wynika, że zwiększa się liczba przedsiębiorców wprowadzających baterie i akumulatory. Do 31 grudnia 2011 r. zarejestrowanych w GIOŚ było 1959 przedsiębiorców, a do grudniu 2012 r. liczba przedsiębiorców wzrosła do 2349. Dlatego ważną zmianą jest wprowadzenie szeregu przepisów pozwalających odpowiednio monitorować i kontrolować przedsiębiorców wprowadzających na rynek baterie i akumulatory.

Szanowni Państwo, uważam, że należy przyjąć przedmiotową ustawę wraz z poprawkami, gdyż wprowadzenie tych zmian pozwoli na doprecyzowanie istniejących przepisów i wywiązanie się z wymagań stawianych nam przez Parlament Europejski.

Przemówienie senatora Wiesława Kiliana w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senatora Wiesława Kiliana w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Przypomnę, że nowelizacja ustawy o rencie socjalnej i ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych stanowi realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2013 r. Trybunał uznał, że wymóg zamieszkiwania i jednoczesnego faktycznego przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dyskryminujący, między innymi, dla obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej. Bowiem w przypadku opuszczenia kraju, bez względu na powód, dana osoba traciła uprawnienie do renty socjalnej. Ze względu zasadę solidarności i sprawiedliwości społecznej w nowelizacji ustawy zniesiony zostaje wymóg faktycznego przebywania.

Ponadto niniejszy projekt doprecyzowuje przepisy w zakresie przychodów uzyskiwanych przez osoby uprawnione w odniesieniu do zawieszenia prawa do renty socjalnej. Biorąc pod uwagę zasadę sprawiedliwości społecznej, zrównuje się sytuację prawną osób przebywających w Polsce i osiągających tutaj swoje dochody z osobami, które czasowo przebywają poza granicami kraju i tam uzyskują dochód. Co ważne, nowelizacja ustawy umożliwi osobom pobierającym świadczenie rentowe korzystanie ze swobody przemieszczania się i pobytu na terenie Unii Europejskiej, którą gwarantuje prawo unijne.

Z uwagi na to, że dostrzegam konieczność nowelizacji, jestem za przyjęciem ustawy. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Autorzy nowelizacji ustawy o rencie socjalnej i ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych argumentowali potrzebę jej podjęcia tym, że do 10 lipca 2013 r. zgodnie z ustawą z 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej jedną z przesłanek nabycia prawa do renty socjalnej i możliwości ubiegania się o to świadczenie był wymóg zamieszkiwania i jednoczesnego przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Osoba opuszczająca terytorium Polski, bez względu na cel wyjazdu, traciła jednocześnie uprawnienie do renty socjalnej.

W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2013 r., sygn. akt P 11/12, który orzekł o niezgodności art. 2 pkt 1 wskazanej ustawy z dnia 27 czerwca 203 r. o rencie socjalnej w zakresie, w jakim uzależnia przyznanie i realizację prawa do renty socjalnej od wymogu przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, powstała konieczność zmiany treści art. 2 pkt 1 ustawy o rencie socjalnej.

Uchwalona ustawa o zmianie ustawy o rencie socjalnej i ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest realizacją wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2013 r.

Zwrócono także uwagę na motywy rozstrzygnięcia przedstawione w treści samego wyroku, normy wynikające z obowiązującej zasady niedyskryminacji obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej oraz zasadę solidarności i sprawiedliwości społecznej. Wymóg faktycznego przebywania został pominięty również w przypadku, gdy o rentę socjalną ubiegają się zamieszkujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatele Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej oraz członkowie ich rodzin.

Wskazać tu należy, że umożliwienie obywatelom polskim, cudzoziemcom oraz grupie obywateli wskazanych w art. 2 pkt 4 ustawy o rencie socjalnej oraz członkom ich rodzin pobierania renty socjalnej, mimo czasowego przebywania poza granicami Polski, spowodowało również konieczność doprecyzowania przepisów w zakresie przychodów uzyskiwanych przez osoby uprawnione w odniesieniu do zawieszenia prawa do renty socjalnej.

W tym stanie rzeczy po ust. 5a dodano ust. 5b, zgodnie z którym przy ustalaniu równowartości w polskich złotych kwoty przychodu wyrażonej w walucie obcej zastosowanie ma średni kurs złotego do waluty obcej, ogłoszony przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego miesiąca, w którym przychód został osiągnięty. Powyższe przepisy pozwolą na uwzględnianie – przy ustalaniu, czy przychód uzyskany w danym miesiącu kalendarzowym uzasadnia zawieszenie prawa do renty socjalnej w tym miesiącu – przychodu uzyskanego za granicą.

Mając na uwadze zasadę sprawiedliwości społecznej, uważam, że takie rozwiązanie jest w pełni uzasadnione, zrównuje bowiem sytuację prawną osób przebywających w Polsce i osiągających tutaj swoje dochody z sytuacją osób, które czasowo będą przebywały poza granicami kraju i tam będą uzyskiwały przychody.

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Nowela ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej oraz niektórych innych ustaw, przyjęta przez Sejm dnia 25 lipca 2014 r., wprowadza dziewięćdziesiąt pięć zmian w ustawie o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, obejmując swoim zakresem wszystkie działy tej ustawy. Modyfikacje dokonane przez ustawodawcę mają głównie charakter uzupełnień lub zmian merytorycznych, a ponadto także porządkujący. Dokonano poza tym zmian w sześciu innych ustawach, spośród których najbardziej rozbudowane są zmiany zawarte w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Należy podkreślić, iż nowelizacja przedmiotowej ustawy zmierza do poprawy funkcjonowania rozwiązań systemowych oraz poprawy funkcjonowania procedur adopcyjnych. Ustawa dotyczy m.in. rezygnacji z udziału sądu w wyborze formy pieczy zastępczej, w której dziecko zostanie umieszczone, i powierzenia tego obowiązku staroście.

Szanowni Państwo, to bardzo dobra inicjatywa, którą warto wprowadzić w życie, by procedury adopcyjne były łatwiejsze i bardziej klarowne. Prawo stanowione ma służyć ludziom, ma być przejrzyste i precyzyjne, a ta nowela z pewnością w takim kierunku zmierza.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Potrzeba uchwalenia ustawy o specjalnym podatku węglowodorowym wynika zarówno z doświadczeń lat wcześniejszych, jak i rysującej się przyszłości w zakresie wydobycia będących przedmiotem omawianej tu ustawy kopalin. Właśnie dotychczasowe doświadczenia, według autorów ustawy o specjalnym podatku węglowodorowym, w zakresie wydobycia kopalin oraz przeprowadzone na terenie Polski badania geologiczne wskazują na wysokie prawdopodobieństwo występowania obszernych złóż węglowodorów, szczególnie w formacjach łupkowych. Pojawienie się możliwości wydobycia gazu łupkowego, dotychczas niedostępnego z przyczyn technologicznych, stawia Polskę przed perspektywą znaczącego wzrostu produkcji gazu ziemnego i ropy naftowej. Rozwój branży wydobywczej powinien równocześnie zapewniać państwu polskiemu, przez efektywny i optymalny system podatkowy, sprawiedliwy udział w zyskach z wydobycia oraz zagwarantować przedsiębiorcom prowadzącym działalność wydobywczą węglowodorów odpowiednie zyski. Istniejące obecnie regulacje fiskalne nie gwarantują jednak odpowiedniego udziału Skarbu Państwa w dochodach z eksploatacji złóż. Dlatego też zapewnienie trwałej i przejrzystej regulacji dla branży wydobywczej oraz sprawiedliwego podziału zysków z wydobycia kopalin było, jak podają autorzy, celem uzasadniającym podjęcie inicjatywy ustawodawczej i w konsekwencji uchwalenie przez Sejm procedowanej ustawy.

Jeśli chodzi o szczegółowe rozwiązania, pragnę zwrócić uwagę na art. 1, gdzie określono zakres przedmiotowy ustawy oraz zapisano, że dochody ze specjalnego podatku węglowodorowego będą zasilały budżet państwa.

Art. 3 ustawy stanowi, że podatnikami specjalnego podatku węglowodorowego ustanawia się prowadzącą działalność wydobywczą węglowodorów osobę fizyczną, osobę prawną i jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, w tym spółkę cywilną, której wspólnikom udzielono koncesji, a więc szerokie spektrum podmiotów, a także osoby fizyczne.

Pragnę wskazać także na rozwiązania zawarte w art. 4, które ułatwiać będą rozliczenia finansowe. Ustalono tam bowiem, że rok podatkowy w przypadku specjalnego podatku węglowodorowego jest tożsamy z rokiem podatkowym przyjętym przez podatnika w zakresie podatku dochodowego. Takie rozwiązanie zagwarantuje tożsamość okresów rozliczeniowych w odniesieniu do podatków dochodowych uiszczanych w związku z prowadzoną działalnością wydobywczą węglowodorów. Ponadto, na podstawie tego przepisu zmiana roku podatkowego w przypadku podatku dochodowego od osób prawnych będzie skutkowała jednoczesną zmianą roku podatkowego w odniesieniu do specjalnego podatku węglowodorowego.

Na zakończenie chciałbym zwrócić uwagę na proinwestycyjne uregulowania zawarte w art. 32 ustawy, gdzie zapisano, że obowiązek zapłaty specjalnego podatku węglowodorowego powstanie od przychodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2020 r. Odstąpienie od poboru SPW oraz podatku od wydobycia niektórych kopalin w zakresie gazu ziemnego oraz ropy naftowej ma oczywiście wpłynąć na rozwój inwestycji w sektorze wydobycia węglowodorów i należy mieć nadzieję, że tak się stanie.

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 10. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o petycjach ma na celu wypełnienie obowiązku dostosowania ustawodawstwa zwykłego do przepisów Konstytucji RP, to jest do określonego w art. 63 obowiązku ustawowego uregulowania trybu rozpatrywania petycji. Obowiązujące przepisy dotyczące postępowania z petycjami łączą je z prawem składania skarg i wniosków w jedną kategorię i przewidują, że tryb ich rozpatrywania określa ustawa, czyli kodeks postępowania administracyjnego.

Co więcej, ustawa zawiera także przepis mający na celu zapobieżenie wielokrotnemu rozpatrywaniu tych samych spraw spowodowanych uporczywym wnoszeniem petycji niezawierających żadnych nowych treści, lecz ponawianych z niewiedzy lub pobudek pieniackich. W takim przypadku podmiot właściwy do rozpatrzenia petycji będzie mógł pozostawić ją bez rozpatrzenia – o ile w petycji tej nie powołano się na nowe fakty lub dowody nieznane przedtem podmiotowi właściwemu do rozpatrzenia petycji – ale jednocześnie będzie musiał poinformować składającego petycję o poprzednim sposobie jej załatwienia.

Szanowni Państwo, jestem zdania, iż warto przyjąć przedmiotową ustawę, bowiem wymienione powyżej argumenty pozwolą na doprecyzowanie istniejących już przepisów a także wzmocnią instytucję petycji, którą gwarantuje Konstytucja RP.