Posiedzenie: 53. posiedzenie Senatu RP VIII kadencji, 1 dzień

24 kwietnia 2014 r.

Porządek obrad

Zakończone

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Uchwalona przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej na sześćdziesiątym piątym posiedzeniu ustawa o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych zawiera blisko sto zawodów nadmiernie regulowanych ustawami. Jest to już drugi pakiet zawodów – pierwszy, który wszedł już w życie, obejmował tych zawodów pięćdziesiąt – i nie ostatni.

Dalsze utrzymywanie barier regulacyjnych w dostępie do objętych ustawą zawodów, a także do tych jeszcze nie objętych jej dobrodziejstwem, niewątpliwie powoduje obniżenie poziomu zatrudnienia w sektorach, które obejmuje deregulacja. Nie trzeba, jak myślę, nikogo przekonywać, że wysokie wymogi w zakresie dopuszczenia do wykonywania omawianych dziś zawodów stały się narzędziem stosowanym pod naciskiem grup zawodowych zainteresowanych uzyskiwaniem korzyści z ograniczenia konkurencji na rynku i utrzymywaniem monopolu na deregulowane dzisiaj zawody.

Ułatwienie dostępu do zawodów młodym i dobrze wykształconym kandydatom będzie możliwe dzięki ograniczeniu stopnia deregulacji, gdyż istotą tego zabiegu nie jest samo odejście od regulacji jako takiej – w szczególności dotyczy to zawodów obdarzonych zaufaniem publicznym – a jedynie obniżenie wymogów dostępu do zawodu. Należy pozytywnie odnieść się do propozycji rezygnacji przez organy państwa z kreowania wielu ograniczeń dla osób aspirujących do określonego zawodu. Rozwiązanie to pozwoli na obniżenie kosztów utrzymania tego systemu.

Na podkreślenie zasługuje zastosowanie w tej ustawie wspólnych i racjonalnych kryteriów, jeżeli chodzi o wejście kandydata do zawodu, które zapewniają z jednej strony posiadanie przez niego minimum kompetencji do wykonywania wybranej przez siebie usługi, a z drugiej strony – zabezpieczenie obrotu prawnego.

Do pozytywów ustawy regulacyjnej należy zaliczyć obniżenie kosztów nabycia uprawnień do wykonywania danego zawodu, skrócenie ścieżki zawodowej prowadzącej do uzyskania określonych uprawnień i, co być może okaże się czynnikiem najważniejszym – ujednolicenie postanowień egzaminacyjnych. Nie mniej istotne będą wynikające z przeprowadzenia kolejnej deregulacji także inne ograniczenia kosztów – mam w każdym razie taką nadzieję – polegające na spadku cen usług w wyniku większej konkurencji. Dla przedsiębiorców oznacza to po prostu obniżenie kosztów prowadzenia działalności.

Omawiana na pięćdziesiątym trzecim posiedzeniu Senatu ustawa o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych zagwarantuje – takie wyrażam przekonanie – rynkową weryfikację kwalifikacji i potencjału osób wykonujących dzisiaj jeszcze niemal zamknięte dla nich zawody, a także otworzy drogę awansu dla coraz lepiej wykształconych młodych kandydatów, choć tu akurat wiek o niczym nie przesądza.

Przemówienie senatora Ryszarda Góreckiego w dyskusji nad punktem 3. porządku obrad

Projekt ustawy o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów uchwalonej na sześćdziesiątym piątym posiedzeniu Sejmu stanowi drugi etap prac mających ułatwić naszym obywatelom uzyskanie uprawnień do wykonywania dziewięciu zawodów związanych z rynkiem finansowym oraz osiemdziesięciu dwóch związanych z rynkiem technicznych. Mowa tu między innymi o następujących zawodach: doradca podatkowy, broker ubezpieczeniowy, aktuariusz, biegły rewident, architekt, urbanista, inżynier budowlany, rzeczoznawca samochodów, nurek, dróżnik obchodowy. Na liście są też zawody związane z obsługą metra czy żeglugą morską i śródlądową.

Cel, jaki przyświeca projektowanej ustawie, czyli modyfikacja listy zawodów, jest w moim zdaniem w pełni uzasadniony. Jest to niezwykle potrzebne, gdyż obecny system zawodów regulowanych w naszym kraju jest zbyt rozbudowany, a ponadto może budzić wątpliwości co do tego, czy wprowadzone ograniczenia dotyczące wolności wyboru wykonywanego zawodu są zgodne z art. 31 konstytucji oraz prawem europejskim.

Jestem pewny, że istota oraz status zawodów proponowanych w ustawie o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów nie ulegną zmianie, gdyż jest to formą pewnego kompromisu. Jestem w pełni przekonany, że wypracowane w toku prac legislacyjnych zmiany dotyczące modyfikacji ram wykonywania tych zawodów zmierzają w dobrym kierunku, przyczyniając się tym samym do wzrostu konkurencji, zwiększenia dostępu do usług i zwiększenia ich jakości.

Północna Okręgowa Izba Urbanistów z siedzibą w Gdańsku złożyła do mojego biura senatorskiego pismo, w którym wyraża duży niepokój co do działań związanych z projektem ustawy. Urbaniści są zaniepokojeni proponowaną destrukcją swojego zawodu. Uważają, że deregulacja zawodu urbanisty nie spełni założeń przedstawionych w uzasadnieniu ustawy.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Jestem senatorem reprezentującym ziemię cieszyńską i dlatego z pełną aprobatą przyjmuję zmianę ustawy – Prawo wodne i niektórych innych ustaw porządkującą sprawę ustanawiania ścieżek, dróg rowerowych na wałach przeciwpowodziowych. Widzę taką potrzebę na co dzień, przebywając w Wiśle, Ustroniu czy Skoczowie, miejscowościach położonych nad rzeką Wisłą.

Nie będzie truizmem, gdy powiem, że rower jest najczystszym ekologicznie środkiem transportu i że ważne dla rozwoju ruchu rowerowego jest udostępnianie rowerzystom nowych terenów do jazdy, obecnie głównie rekreacyjnej, tym środkiem transportu.

Projektowana zmiana dotyczy następujących ustawy: ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne, Dziennik Ustaw z 2012 r., pozycja nr 145, z późniejszymi zmianami; ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, Dziennik Ustaw z 2013 r., pozycja nr 482; ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Dziennik Ustaw z 2013 r., pozycja nr 260; ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Dziennik Ustaw z 2010 r. nr 102, pozycja nr 651, z późniejszymi zmianami.

Należy pamiętać, że wały przeciwpowodziowe mają przede wszystkim służyć ochronie przed powodzią. Cel ten słusznie został wyartykułowany w zmienianej ustawie – Prawo wodne. Zgodzimy się wszyscy, że w przypadkach koniecznych – mam tu na uwadze obszar szczególnego zagrożenia powodzią – budowa ścieżek rowerowych musi zejść na drugi plan. Żywię tylko nadzieję, że w praktyce takich przypadków będzie jak najmniej.

Nowelizacja znosząca zakaz poruszania się rowerami wzdłuż korony wałów przeciwpowodziowych, przy zachowaniu wszelkich zakazów mających na celu ochronę wody przed zanieczyszczeniem i służących ochronie przed powodzią oraz jednoczesnym ułatwieniu w zakresie wyznaczania turystycznych szlaków rowerowych i pieszych oraz budowy dróg rowerowych – wystarczy tylko zgłoszenie – pozwoli na odformalizowanie kolejnych procedur administracyjnych.

Nie bez znaczenia jest także swoiste zespolenie działalności turystycznej z celami ochrony przyrody, a także propagowanie nowych postaw oraz zachowań turystów i organizatorów ruchu turystycznego. Jest to także – cały czas mówimy tutaj o korzyściach związanych z nowelizacją ustawy o prawie wodnym – doskonała promocja zdrowego stylu życia, aktywnego wypoczynku w harmonii z naturą, a także szansa na zmniejszenie emisji substancji szkodliwych dla środowiska.

Proponowane zmiany umożliwiają zainteresowanym podmiotom wyznaczanie ciągów komunikacji rowerowej, a zwłaszcza dróg rowerowych, w taki sposób, że przyczynią się one do poprawy komunikacji pomiędzy niektórymi obszarami – gdzie nie zawsze jest konieczna lub możliwa budowa dróg dla innych pojazdów – a być może zachęcą dotychczasowych użytkowników samochodów do częstszej przesiadki na rower. Daleko nam w tym względzie na przykład do Holandii, ale od czegoś trzeba zacząć.

Skoro jazda rowerem przez wał przeciwpowodziowy oraz wzdłuż wału stanowiła dotychczas wykroczenie – formalnie rzecz ujmując, nadal stanowi –zagrożone karą grzywny, konieczność zmiany kodeksu wykroczeń w tym zakresie jest naturalna i oczywista.

Przemówienie senatora Zbigniewa Meresa w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Z opinii do ustawy o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw wynika, iż projektowane zmiany dotyczą dopuszczenia poruszania się na rowerze wzdłuż wałów przeciwpowodziowych, a także ułatwień w zakresie wyznaczania turystycznych szlaków rowerowych i pieszych oraz budowy dróg rowerowych na wałach przeciwpowodziowych i na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią. Nowelizacja znosi zakaz poruszania się rowerami wzdłuż korony wałów przeciwpowodziowych, ale jednocześnie zachowuje wszelkie zakazy mające na celu ochronę wody przed zanieczyszczeniem oraz regulacje służące ochronie przeciwpowodziowej. Ustawa przewiduje odformalizowanie procedury umożliwiającej wykonanie robót budowlanych na takich obszarach.

Budowa, przebudowa lub remont drogi rowerowej oraz wyznaczenie szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią wymagać będzie zgłoszenia tego faktu dyrektorowi regionalnego zarządu gospodarki wodnej albo dyrektorowi właściwego urzędu morskiego – w zależności od miejsca usytuowania drogi lub szlaku. Analogiczną konstrukcję prawną przewidziano w przypadku takich samych inwestycji podejmowanych na wałach przeciwpowodziowych, przy czym organem właściwym do rozpatrzenia zgłoszenia i wniesienia sprzeciwu będzie marszałek województwa.

Podkreślić należy, iż projektowana nowelizacja z jednej strony utrzymuje w mocy zakazy dotyczące możliwości wykorzystania pod zabudowę obszarów zagrożonych powodzią oraz wykorzystania urządzeń chroniących przed powodzią, czyli wałów przeciwpowodziowych, a z drugiej strony ułatwia wszędzie tam, gdzie będzie to możliwe, budowę dróg dla rowerów lub wyznaczanie szlaków turystycznych rowerowych i pieszych, dzięki czemu przyczynia się do projektowania ciekawych krajobrazowo szlaków turystycznych.

Uważam, że proponowane zmiany są celowe i konieczne, ponieważ turystyka rowerowa doskonale wpisuje się w propagowaną przez Komisję Europejską politykę zrównoważonego rozwoju oraz nurt turystyki zrównoważonej, której podstawowym celem jest zintegrowanie działalności turystycznej z celami ochrony przyrody, a także z kształtowaniem nowych postaw oraz zachowań turystów i organizatorów ruchu turystycznego. Rowerzystom rzadko można zarzucić działanie na szkodę środowiska naturalnego, a uprawniany przez nich sport stanowi promocją zdrowego stylu życia, aktywnego wypoczynku w harmonii z naturą i przyczynia się do zmniejszenia emisji substancji szkodliwych dla środowiska. Ze względu na walory przyrodnicze, piękne krajobrazy, obszary o niskim stopniu ingerencji człowieka oraz bogactwo śladów przeszłości Polska ma wiele do zaoferowania miłośnikom turystyki rowerowej. Dziękuję.

Przemówienie senatora Adama Zdziebły w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Bardzo istotną częścią składową dzisiejszego przedłożenia, ustawy o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw, jest to, że budowa, przebudowa lub remont drogi rowerowej oraz wyznaczenie szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią wymagać będzie zgłoszenia tego dyrektorowi regionalnego zarządu gospodarki wodnej albo dyrektorowi właściwego urzędu morskiego, w zależności od miejsca usytuowania drogi lub szlaku. Co dosyć oczywiste, zgłoszenia trzeba będzie dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych lub czynności związanych z wyznaczaniem szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego.

Ważną kwestią jest również możliwość wniesienia sprzeciwu. Sprzeciw może zostać wniesiony w przypadku stwierdzenia, że planowane roboty lub czynności mogą spowodować pogorszenie stanu środowiska, utrudnią ochronę przed powodzią, zwiększą zagrożenie powodziowe lub będą mogły spowodować zagrożenie dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi.

Na koniec warto również zauważyć, że deklarację popierającą prezydencki projekt podpisali marszałkowie województw: kujawsko-pomorskiego, lubelskiego, małopolskiego, mazowieckiego, podkarpackiego, pomorskiego, śląskiego i świętokrzyskiego.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw wytycza na nowo granice w obszarze dopuszczenia wykorzystywania niektórych elementów infrastruktury przeciwpowodziowej do celów związanych z ich zasadniczym przeznaczeniem, jakim jest ochrona przed powodzią. Wspomniane alternatywne wykorzystywanie dotyczy w szczególności możliwości budowy i wytyczania na wałach przeciwpowodziowych oraz na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią szlaków turystycznych, w tym ścieżek rowerowych.

Wdrożenie takich rozwiązań wymaga przede wszystkim zmiany przepisów ustawy – Prawo wodne. Zdecydowano się na złagodzenie niektórych obostrzeń zdefiniowanych w tej ustawie. Art. 40 ust. 1 ustawy stanowi katalog czynności zabronionych ze względu na konieczność zapobiegania pogorszeniu stanu wód, jednakże już w ust. 2 określono, że z mocy ustawy możliwe są pewne odstępstwa w tym zakresie. Chodzi mianowicie o wykorzystywanie gruzu, mas ziemnych oraz skalnych przy wykonywaniu robót związanych z utrzymywaniem lub regulacją wód, a także o lokalizowanie inwestycji gospodarki rybackiej. Projektodawca proponuje, aby dodać w tym miejscu – jako wyjątek – także roboty związane z budową, przebudową lub remontem dróg rowerowych.

W art. 88l ustawy wskazano roboty i czynności, które są zabronione na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią ze względu na to, iż mogą utrudnić ochronę przed powodzią lub zwiększyć zagrożenie powodziowe. Zgodnie z projektem ustawy spod zakazu wykonywania urządzeń wodnych oraz budowy innych obiektów budowlanych na takich terenach wyjęte zostaną drogi rowerowe. Podobny charakter ma zmiana w zakresie art. 88n prawa wodnego, który odnosi się do ograniczeń poczynionych z uwagi na konieczność zapewnienia szczelności i stabilności wałów przeciwpowodziowych. Tutaj również dopuszczono możliwość niestosowania się do zdefiniowanych w tym artykule zakazów nie tylko w zakresie robót związanych z utrzymywaniem, odbudową, rozbudową lub przebudową wałów przeciwpowodziowych, jak ma to miejsce obecnie, ale również w odniesieniu do robót związanych z budową, przebudową lub remontem dróg rowerowych lub czynności związanych z wyznaczaniem szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego.

Inna zmiana w obrębie tego artykułu dotyczy dopuszczenia ruchu pojazdów na wałach. Dotychczas, zgodnie z art. 88n ust. 1 pkt 1, obowiązywał bezwzględny zakaz „przejeżdżania przez wały oraz wzdłuż korony wałów pojazdami lub konno oraz przepędzania zwierząt, z wyjątkiem miejsc do tego przeznaczonych”. Po przyjęciu omawianej nowelizacji dopuszczalne będzie przejeżdżanie rowerem wzdłuż korony wałów. W ten sposób w przepisach prawa ukształtowane zostanie ogólne przyzwolenie na wykorzystywanie wałów przeciwpowodziowych przez rowerzystów. W następstwie wskazanej nowelizacji stosownej zmianie ulec musi także art. 80 §1 pkt 1 kodeksu wykroczeń, który bezpośrednio nawiązuje do zakazu poruszania się po wałach przeciwpowodziowych.

Pamiętać należy, że zgodnie z projektowanym art. 88n ust. 3a właściciel lub zarządca wału przeciwpowodziowego będzie władny wprowadzić czasowy zakaz poruszania się po takim wale. Podstawą podjęcia takiej decyzji może być na przykład zagrożenie szczelności lub stabilności wału albo wystąpienie zagrożenia powodującego konieczność ograniczenia możliwości poruszania się po wale, jak również konieczność wykonywania prac związanych z konserwacją lub remontem wału przeciwpowodziowego. Wprowadzenie takiego zakazu będzie komunikowane za pomocą odpowiednich oznaczeń na samym wale, jak również w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie lub w środkach masowego przekazu.

Istotne ułatwienia przewidziane zostały także odnośnie do samego procesu budowy i wytyczania szlaków pieszych i dróg rowerowych. Zgodnie z rozszerzonym brzmieniem art. 124 prawa wodnego „wyznaczanie szlaku turystycznego pieszego lub rowerowego oraz budowa, przebudowa lub remont drogi rowerowej” wyłączone będzie z obowiązku uzyskania pozwolenia wodnoprawnego. Ponadto w przypadku inwestycji tego rodzaju nie będzie obowiązku uzyskania decyzji, bowiem odbywać się one będą jedynie na podstawie zgłoszenia dokonywanego właściwemu dyrektorowi regionalnemu zarządu gospodarki wodnej, gdy roboty mają być prowadzone na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią, albo właściwemu marszałkowi województwa – w przypadku robót prowadzonych na wałach przeciwpowodziowych. Zgłoszenie takie będzie musiało być dokonane przed rozpoczęciem prac, które faktycznie będzie można rozpocząć już po upływie trzydziestu dni od zgłoszenia. Wskazany termin to czas, w którym właściwy organ będzie miał prawo wnieść w drodze decyzji administracyjnej sprzeciw do zgłoszenia. Sprzeciw taki będzie wnoszony między innymi wówczas, gdy organ uzna, że planowane roboty stanowią zagrożenie dla środowiska, utrudnią ochronę przed powodzią lub zwiększą zagrożenie powodziowe, będą mogły spowodować zagrożenie dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi lub też stanowią zagrożenie dla szczelności i stabilności wałów przeciwpowodziowych.

Wysoka Izbo, na podstawie omówionych przepisów należy stwierdzić, że ich przyjęcie ułatwi rozwój infrastruktury wspomagającej aktywność turystyczną i rekreacyjną na terenach, które naturalnie są do tego predysponowane, chociażby ze względu na swoje walory krajobrazowe. W przypadku miast i aglomeracji zaproponowane rozwiązania pomogą lepiej rozwiązać problemy komunikacyjne dotyczące przede wszystkim właśnie komunikacji rowerowej. Jednocześnie projekt w sposób wyraźny akcentuje priorytety związane z bezpieczeństwem przeciwpowodziowym. Tym samym realizacja wskazanych inwestycji, a co za tym idzie także zintensyfikowanie aktywności w obrębie wałów przeciwpowodziowych oraz na terenach zagrożonych powodzią, będzie się odbywało w określonych granicach gwarantujących odpowiedni poziom bezpieczeństwa przeciwpowodziowego. Uważam zatem, że projekt ustawy zasługuje na przyjęcie. Dziękuję.

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 4. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw przedłożona do Sejmu z inicjatywy prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ma za zadanie umożliwienie poruszania się na rowerze wzdłuż wałów przeciwpowodziowych, a także ułatwienie wyznaczania turystycznych szlaków rowerowych i pieszych oraz budowy dróg rowerowych na wałach przeciwpowodziowych i obszarach szczególnego zagrożenia powodzią.

Myślę, że dzięki zmianom w ustawie i umożliwieniu rowerzystom poruszania się w atrakcyjnym krajobrazowo otoczeniu nastąpi jeszcze większe zainteresowanie turystyką rowerową. W rozwiniętych pod względem turystyki rowerowej krajach Europy Zachodniej nadrzeczne szlaki spotyka się często; szlaki te są oblegane przez zwolenników jazdy jednośladami.

Nowelizacja ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw zmienia przepis ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami – Dziennik Ustaw z 2010 r. nr 102, pozycja nr 651, z późniejszymi zmianami. W zmienionej wersji art. 6 ust. 1 celami publicznymi w rozumieniu ustawy są: wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji

W zaproponowanych zmianach możemy dopatrzeć się też pozytywnych skutków ekonomicznych. Zwiększająca się liczba turystów rowerowych sprzyja rozwojowi nowoczesnej infrastruktury rowerowej i usług turystycznych. Podróżujący rowerzyści zapewne korzystaliby z położonych blisko trasy rowerowej lokali gastronomicznych lub miejsc przeznaczonych na odpoczynek, dlatego ważne jest to, aby samorządy potrafiły wykorzystać nową sytuację i budowały na wałach przeciwpowodziowych drogi umożliwiające poruszanie się na rowerach.

Przemówienie senatora Tadeusza Kopcia w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Przyjęta przez Sejm w kwietniu bieżącego roku ustawa o zmianie ustawy o odpadach zawiera regulacje uzupełniające ustawę z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach o nowy, konieczny przepis przejściowy, art. 244a. Przepis ten umożliwi dokonywanie koniecznych zmian w decyzjach dotyczących zamykania składowisk odpadów wydanych na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.

Ograniczono się tutaj – i słusznie – do enumeratywnie wskazanych przypadków, kiedy to powyższa decyzja może zostać zmieniona, a są to mianowicie: techniczny sposób zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów i sposób sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów, w tym monitoring oraz warunki wykonania tego obowiązku.

Jest to niezmiernie ważne dla zarządzającego składowiskiem odpadów, który uzyskał decyzję dotyczącą zamknięcia składowiska odpadów przed wejściem w życie nowej ustawy o odpadach, to jest przed 23 stycznia 2013 r. Nowa ustawa o odpadach nie wprowadziła niestety obowiązku dostosowania tych decyzji do nowych przepisów, a na skutek opóźnień rekultywacji składowisk w licznych przypadkach konieczne jest dostosowanie tych decyzji do aktualnych potrzeb.

Omawiana dziś ustawa o zmianie ustawy o odpadach umożliwi dokonanie zmian, które leżą w interesie zarządzających składowiskami, we wskazanych decyzjach, dotyczących chociażby zaktualizowania harmonogramów rekultywacji składowisk odpadów, co z kolei warunkuje możliwość skorzystania ze środków funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej na prace rekultywacyjne.

Na jeszcze jedną rzecz pragnę tu zwrócić uwagę. Pozostawienie ustawy o odpadach w dotychczasowym brzmieniu zmusiłoby wiele podmiotów zarządzających, mających składowiska odpadów w trakcie likwidacji, do ubiegania się o wydanie nowych decyzji dotyczących zamknięcia składowisk, gdyż stare decyzje należałoby wycofać z obrotu prawnego, a to mogłoby się wiązać z koniecznością spełnienia nowych, niekiedy czasochłonnych i kosztownych wymogów. Teraz, po uchwaleniu omawianej tu noweli ustawy o odpadach, takich obaw już nie będzie.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Projekt nowelizacji ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach odnosi się do niektórych czynności i zdarzeń, które w istocie miały miejsce pod rządami ustawy wskazanej w art. 252 zmienianego aktu, a więc w momencie obowiązywania poprzedniej ustawy o odpadach – ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r.

Obowiązująca wówczas ustawa w art. 54 ust. 1 oraz art. 54c ust. 1 przewidywała podstawę prawną do wydania, odpowiednio, zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części oraz decyzji o zamknięciu składowiska odpadów. W wydanych decyzjach określano między innymi techniczny sposób zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, datę zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów, harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów, jak również sposób sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów, w tym monitoringu, oraz warunki wykonania tego obowiązku.

Pomimo tego, że na mocy art. 252 aktualnej ustawy o odpadach stara ustawa utraciła moc, to w obrocie prawnym nadal funkcjonują wymienione decyzje, decyzje wydane na podstawie starej ustawy. Zdarza się, że na skutek różnych okoliczności zachodzi potrzeba zmiany takich decyzji. Projektodawca odnosi się w szczególności do przypadków, gdy z uwagi na brak wystarczających środków na rekultywację składowiska nie dotrzymano terminów określonych w harmonogramie działań rekultywacyjnych. Kwestia aktualizacji harmonogramów jest istotna z punktu widzenia ubiegania się o środki na rekultywację, wyasygnowane w ramach Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Jednocześnie z uwagi na brak stosownej podstawy prawnej nie jest możliwa zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 155 kodeksu postępowania administracyjnego.

Biorąc to pod uwagę, projektodawca zaproponował wprowadzenie do obowiązującej ustawy o odpadach art. 244a, na mocy którego możliwe będzie dokonywanie zmiany w przedmiotowej zgodzie lub decyzji o zamknięciu składowiska odpadów. Zakres dopuszczalnych zmian obejmuje nie tylko najbardziej palące kwestie dotyczące harmonogramu działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów, ale również pozostałe istotne obszary merytoryczne odnoszące się do technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części oraz sposobu sprawowania nadzoru na zrekultywowanym składowiskiem odpadów, w tym monitoringu, oraz warunków wykonania tego obowiązku.

Ponadto w projekcie ustawy przesądzono w sposób wyraźny o możliwości przeniesienia praw i obowiązków wynikających z decyzji. W tym przypadku wymagana będzie zgoda podmiotu, na rzecz którego takie przeniesienie ma się dokonać. Co istotne, zgoda ta ma mieć charakter generalny, a więc obejmować wszystkie prawa i obowiązki. Ponadto wspomniany podmiot musi dawać rękojmię prawidłowego wykonania obowiązków wynikających z decyzji.

Dodać wypada, że proponowane zmiany mają w zasadzie charakter przejściowy, odnoszą się bowiem do określonego stanu faktycznego i prawnego ukształtowanego jeszcze w czasie obowiązywania poprzedniej ustawy. Natomiast w przypadku wydawanych obecnie, nowych decyzji o zamknięciu składowiska odpadów, zastosowanie znajdą przepisy aktualnej ustawy o odpadach. Zasadność przyjęcia niniejszego projektu ustawy nie budzi zatem wątpliwości. Dziękuję.

Przemówienie senatora Mariana Poślednika w dyskusji nad punktem 5. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Zmiany w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach – DzU z 2013 r., poz. 21, 888 i 1238 – zaproponowane przez Sejm dotyczą możliwości wprowadzania zmian w zakresie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, harmonogramu działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów oraz sposobu sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów, w tym monitoringu oraz warunków wykonania tego obowiązku, w zgodzie na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części albo decyzji o zamknięciu składowiska odpadów.

Zaktualizowanie harmonogramów rekultywacji jest warunkiem koniecznym do tego, aby było możliwe skorzystanie ze środków funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej na dokończenie lub wręcz przeprowadzenie prac rekultywacyjnych.

Uważam, że proponowane zmiany do ustawy o zmianie ustawy o odpadach są ukłonem w stronę samorządów, które nie zdążyły dokonać zamknięcia składowisk odpadów. Zmiany w ustawie o odpadach mają umożliwić między innymi zamknięcie i zrekultywowanie składowisk, które po wprowadzeniu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie nie uzyskały statusu regionalnej instalacji przetwarzania odpadów komunalnych.

Przemówienie senatora Zbigniewa Meresa w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Głównym celem opiniowanej ustawy o zmiany ustawy – Prawo atomowe oraz niektórych innych ustaw jest wdrożenie do prawa krajowego postanowień dyrektywy Rady 2011/70/Euratom z dnia 19 lipca 2011 r. ustanawiającej ramy wspólnotowe w zakresie odpowiedzialnego i bezpiecznego gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi.

Za gospodarowanie tymi substancjami ostateczną odpowiedzialność ma ponosić państwo członkowskie Unii Europejskiej, w którym je wytworzono. W ustawie przede wszystkim określono wymagania dotyczące bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej dla składowisk odpadów promieniotwórczych. Ponadto ustawa określa dodatkowe kompetencje prezesa Państwowej Agencji Atomistyki.

Opiniowana nowelizacja wprowadza do obecnie obowiązującej ustawy – Prawo atomowe w szczególności następujące regulacje: regulacje określające podmioty odpowiedzialne za gospodarowanie wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi; zasady dotyczące klasyfikowania, przechowywania, składowania i ewidencjonowania odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego; przepisy regulujące proces budowy, eksploatacji i zamknięcia składowiska odpadów promieniotwórczych, łącznie z określeniem ról organu dozoru jądrowego w tych działaniach; regulacje dotyczące tworzenia i kontroli realizacji krajowego planu gospodarowania odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym; przepisy umożliwiające społeczeństwu uzyskiwanie informacji dotyczących gospodarowania odpadami promieniotwórczymi, a zwłaszcza ich składowania.

Nowym elementem wprowadzanym przez proponowaną nowelizację jest krajowy plan postepowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym.

Należy zauważyć, że, jak wynika z uzasadnienia rządowego projektu, obecnie obowiązująca ustawa z dnia 29 listopada 2000 r. – Prawo atomowe reguluje tematykę gospodarowania odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym w niewystarczającym stopniu. Powoduje to potrzebę dostosowania aktualnego stanu prawnego do bieżących i przyszłych potrzeb oraz standardów międzynarodowych w przedmiotowej dziedzinie. Dziękuję.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 6. porządku obrad

Omawiany dziś projekt nowelizacji ustawy – Prawo atomowe oraz niektórych innych ustaw jest aktem o charakterze wieloaspektowym. Odnosi się on bowiem zarówno do kwestii ustanowienia nowych lub modyfikacji istniejących instrumentów prawnych, jak i przewiduje pewne zmiany organizacyjne, dotyczące organów dozoru jądrowego. W zasadniczej części projekt ten jest także wynikiem konieczności wdrożenia do przepisów krajowych postanowień dyrektywy Rady 2011/70/Euratom ustanawiającej ramy wspólnotowe w zakresie odpowiedzialnego i bezpiecznego gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi.

Jeśli chodzi o nowe instrumentarium prawne, to w pierwszej kolejności należy wskazać na krajowy plan postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym, o którym mowa w art. 57c ust. 1 projektu ustawy. Można rzec, że dokument ten obok przepisów prawa stanowił będzie niejako punkt wyjścia dla wszelkich działań odnoszących się do gospodarowania odpadami tego typu. Plan ten będzie opracowywany przez ministra właściwego do spraw gospodarki, a uchwalany przez Radę Ministrów. W części prognostycznej obejmował będzie okres co najmniej dwudziestu lat, licząc od momentu jego przyjęcia lub ostatniej zmiany. Zakres zagadnień, które należy uwzględnić w planie, projektodawca wskazał szczegółowo w dwunastu punktach zapisanych w art. 57c ust. 2.

Niewątpliwie korzystnym rozwiązaniem jest zobowiązanie ministra właściwego do spraw gospodarki do tego, aby co dwa lata opracowywał i przekazywał Radzie Ministrów sprawozdanie z realizacji planu. Innym dobrym rozwiązaniem jest wynikający z projektowanego art. 57g obowiązek wykonywania nie rzadziej niż co dziesięć lat międzynarodowego przeglądu zewnętrznego w zakresie realizacji krajowego planu postępowania z odpadami. Zarówno wnioski płynące z okresowych przeglądów, jak i uwzględnienie dokonującego się postępu technicznego i naukowego oraz dobrych praktyk dotyczących gospodarowania wypalonym paliwem i odpadami promieniotwórczymi stanowić będą podstawę do okresowej aktualizacji planu. Zgodnie z przedstawioną propozycją miałaby się ona odbywać nie rzadziej niż raz na cztery lata. Słuszne z punktu widzenia poprawy przejrzystości postępowania w omówionym zakresie jest zapisanie obowiązku publikacji w „Monitorze Polskim” zarówno planu, jego aktualizacji, jak i okresowych sprawozdań.

Mówiąc o zwiększeniu transparentności działań w zakresie postępowania ze wskazanymi odpadami, należy zaznaczyć, że przepisy nowelizacji gwarantują w art. 55c ust. 1–4 powszechne prawo do uzyskania od kierownika jednostki odpowiedzialnej za składowisko „pisemnej informacji o stanie ochrony radiologicznej składowiska odpadów promieniotwórczych, jego wpływie na zdrowie ludzi i na środowisko oraz o wielkości i o składzie izotopowym uwolnień substancji promieniotwórczych ze składowiska do środowiska”. Dodatkowo kierownik ten będzie zobowiązany do publikowania takiej informacji na stronie internetowej jednostki nie rzadziej niż raz na dwanaście miesięcy. Ponadto w ust. 5 projektowanego artykułu przewidziano obowiązki informacyjne, za które odpowiada prezes agencji. W tym zakresie organ ten będzie działał na zasadach określonych w przepisach o udostępnianiu informacji o środowisku. Jak podkreśla projektodawca, „projektowane regulacje są analogiczne do przepisów dotyczących udostępniania informacji o obiektach jądrowych, co pozytywnie wpływa na spójność całego aktu normatywnego”.

W wielu przypadkach przepisy zawarte w nowelizacji stanowią w istocie przeniesienie na grunt ustawy pewnych regulacji, które dotychczas wynikały z obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2002 r. w sprawie odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego. Na marginesie warto zauważyć, że proponowany zabieg niewątpliwie będzie służył podniesieniu rangi tych przepisów oraz przyczyni się do poprawy przejrzystości rozwiązań prawnych.

Przykładem tego typu rozwiązań jest chociażby projektowane rozszerzone brzmienie art. 49 dotyczącego kart ewidencyjnych prowadzonych dla odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego. Należy podkreślić, że dotychczasowe przepisy nierzadko są uzupełniane o rozwiązania, które mają w jeszcze większym stopniu sprzyjać poprawie bezpieczeństwa. W przypadku wspomnianych kart ewidencyjnych są to na przykład regulacje wynikające z dodawanych art. 49a i 49b, a dotyczące kontroli zgodności stanu zapisanego w kartach ewidencyjnych ze stanem faktycznym oraz wprowadzenia ochrony fizycznej odpadów promieniotwórczych.

W podobny sposób należy ocenić przepisy dotyczące lokalizowania składowisk odpadów promieniotwórczych oraz kwalifikowania ich jako KSOP, czyli Krajowe Składowisko Odpadów Promieniotwórczych. Punktem wyjścia są tutaj projektowane art. 53a–53d, które w pewnej części stanowią przeniesienie regulacji funkcjonujących dotychczas w rozporządzeniu. Niemniej jednak opisane tam zasady lokalizacji składowiska odpadów podlegają pożądanemu rozwinięciu, w szczególności w dodawanych art. 55b–55s. Przepisy te dotyczą między innymi wskazania obowiązkowych elementów projektu składowiska odpadów, ustalenia zasad eksploatacji i zamknięcia składowiska w taki sposób, aby zapewnić możliwie najwyższy poziom ochrony radiologicznej pracowników oraz ludności, przeprowadzania okresowych ocen bezpieczeństwa takich składowisk, a także ustalenia zasad zamknięcia składowiska. W art. 53 ust. 3–5 projektu ustawy określone zostały kryteria, wedle których prezes agencji może zakwalifikować dane składowisko jako KSOP.

Ważne zmiany przewidziano także w aspekcie organizacyjnym. Projekt ustawy przewiduje bowiem likwidację odrębnego organu dozoru jądrowego, jakim jest główny inspektor dozoru jądrowego. W konsekwencji tej zmiany prezes agencji przejmie co do zasady zadania realizowane dotychczas przez głównego inspektora, a w miejsce dotychczasowej trójstopniowej struktury organów dozoru jądrowego wprowadzona zostanie struktura dwustopniowa, którą tworzyć będą inspektorzy dozoru jądrowego oraz prezes agencji. Rozwiązanie to pozwoli uniknąć duplikowania niektórych zadań oraz poprawi przejrzystość struktury organizacyjnej. Wskazana zmiana wymaga dokonania wielu zmian dostosowawczych, które dotyczą w szczególności przepisów rozdziału 9 ustawy odnoszącego się do nadzoru i kontroli w zakresie przestrzegania warunków bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.

Warto jeszcze odnieść się do art. 48a–48c projektu ustawy, w których jednoznacznie powiązano obowiązek zapewnienia finansowania kosztów postępowania z odpadami promieniotwórczymi – także na etapie ich składowania – z jednostką organizacyjną, która te odpady wytworzyła, bez możliwości przeniesienia przedmiotowej odpowiedzialności na inny podmiot. Rozwiązanie to jest wyrazem realizacji ogólnej zasady: zanieczyszczający płaci.

Wszystkie zaproponowane zmiany można zatem sprowadzić do wspólnego mianownika, jakim jest poprawa bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej.

Wypada podkreślić, że problem ten w naszym kraju nie ma wymiaru wyłącznie teoretycznego, jak mogłoby się wydawać, zważywszy na brak elektrowni jądrowej. W Polsce bowiem również wytwarzane są odpady promieniotwórcze. Pochodzą one z jedynego w kraju reaktora badawczego, z zakładu produkcji izotopów promieniotwórczych oraz ze szpitali i klinik wykorzystujących tego typu technologię w medycynie. Trudno teraz przesądzić, czy w istocie w niedalekiej perspektywie możemy się spodziewać w naszym kraju budowy elektrowni jądrowej, niewątpliwie jednak okres najbliższych lat będzie czasem, kiedy będziemy musieli się zmierzyć z problemem braku miejsca na jedynym w kraju składowisku odpadów promieniotwórczych. W tym kontekście już teraz warto przyjąć odpowiednie unormowania prawne, które zapewnią możliwość budowy nowego składowiska z poszanowaniem wszelkich wymaganych ze względów bezpieczeństwa standardów i procedur. Proszę Wysoką Izbę o przyjęcie projektu ustawy. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Ryszarda Knosali w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Punktem wyjścia do opracowania projektu ustawy o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, nad którym to projektem Wysoka Izba się właśnie pochyla, był wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lutego 2013 r. Należy jednak zaznaczyć, że w orzeczeniu tym kwestionowane były wyłącznie przepisy drugiej z nowelizowanych ustaw, czyli ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.

Trybunał Konstytucyjny w szczególności dokonał porównania art. 46 ust. 1 wspomnianej ustawy z art. 135 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Oba przepisy regulują okoliczności i tryb wznowienia wypłaty świadczenia emerytalnego w odniesieniu do różnych grup uprawnionych, z tym że regulacje te nie są w pełni zbieżne. Problem dotyczy w istocie przypadków, w których wypłata świadczenia została zawieszona z uwagi na brak możliwości doręczenia świadczenia z przyczyn niezależnych od organu emerytalno-rentowego.

W ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obowiązuje w takim przypadku wyjątkowy tryb wznowienia, który zakłada wypłatę świadczeń za okres nawet trzech lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty. Analogicznego rozwiązania nie zawiera kwestionowana ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Na gruncie przepisów tej ustawy wznowienie wypłaty świadczeń z uwzględnieniem trzyletniego okresu poprzedzającego datę złożenia wniosku lub wydania stosownej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu emerytalnego.

Omówiony stan prawny jest bez wątpienia niekorzystny dla emerytowanych funkcjonariuszy. Trybunał Konstytucyjny słusznie zauważył, że „specyfika systemu emerytalnego służb mundurowych nie uzasadnia wprowadzenia omawianego zróżnicowania wypłaty wstrzymanych świadczeń w stosunku do rozwiązań przewidzianych w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych”.

Z uwagi na ten fakt projektodawca proponuje, aby w kwestionowanej ustawie przyjąć rozwiązanie spójne z tym, które funkcjonuje w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Rozwiązanie to będzie wdrożone poprzez dodanie ust. 1a w art. 46 ustawy.

Ponadto na akceptację zasługuje propozycja, aby stosownej nowelizacji poddać także art. 45 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Propozycja ta wykracza wprawdzie poza zakres przytoczonego orzeczenia, jednak dotyczy podobnego problemu. Słuszne zatem jest zastosowanie analogicznego rozwiązania i w tym przypadku.

Przepis przejściowy zakłada, że w przypadku wniosków, które nie zostały jeszcze rozpatrzone, stosowane będą rozwiązania nowe, a więc korzystniejsze z punktu widzenia świadczeniobiorców.

Projekt ustawy nie budzi wątpliwości legislacyjnych i zasługuje na przyjęcie.

Przemówienie senatora Ryszarda Góreckiego w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Uchwalona przez Sejm nowelizacja ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin wykonuje, jak wiadomo, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lutego 2013 r., który stwierdził niekonstytucyjność przepisu odnoszącego się do zasad wypłaty wstrzymanych świadczeń funkcjonariuszom będącym na emeryturze.

Obecnie ustawa wprowadza uregulowania, dzięki którym sytuacja prawna emerytów mundurowych oraz osób otrzymujących świadczenie z systemu powszechnego zostanie zrównana. Warto dodać, iż nowelizowana ustawa, a dokładnie jej przepis, ma charakter kompleksowy i obejmuje swym zakresem nie tylko emerytów mundurowych, ale również żołnierzy pozostających na emeryturze.

Jak wskazałem, projekt ustawy zawiera niezbędne zmiany porządkujące przepisy. Jestem przekonany, iż przyjęcie tej ustawy zniweluje nierówności, jakie mogą wystąpić pomiędzy podobnymi podmiotami.

Przemówienie senatora Roberta Mamątowa w dyskusji nad punktem 7. porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin wprowadza uregulowanie dotyczące wypłaty wstrzymanych świadczeń w sytuacji niemożności ich doręczenia z przyczyn, które nie leżą po stronie organu emerytalnego. Mechanizm ten jest analogiczny do mechanizmu w powszechnym systemie emerytalnym, z zastosowaniem przepisów art. 133, art. 134 i art. 135 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W powszechnym systemie wznowienie wypłaty świadczenia zawieszonego z przyczyn niezależnych od organu emerytalnego obejmuje nie tylko okres od miesiąca, za który zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty, lecz także okres od miesiąca, w którym wstrzymano wypłatę, jednak okres nie dłuższy niż trzy lata poprzedzające miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty. Emerytowani funkcjonariusze i żołnierze w takiej sytuacji nie mogli otrzymać świadczeń za okres sprzed miesiąca złożenia wniosku.

Chciałbym podkreślić, iż ustawa nowelizująca obejmuje swym zakresem krąg nie tylko emerytów tak zwanych służb mundurowych, których dotyczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego, chodzi o art. 2, lecz także emerytowanych żołnierzy zawodowych, których uprawnienia reguluje ustawa zmieniana w art. 1, zawierająca przepisy analogiczne do uznanych za niekonstytucyjne, choć niekwestionowane w orzeczeniu Trybunału.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że odmienność sytuacji emerytów służb mundurowych w razie wstrzymania wypłaty emerytury od sytuacji emerytów w systemie powszechnym nie ma oparcia w wartościach konstytucyjnych i prowadzi do rezultatów budzących zasadnicze zastrzeżenia z punktu widzenia konstytucyjnego prawa do zabezpieczenia społecznego i zakazu naruszenia jego istoty oraz zasady sprawiedliwości społecznej.

Popieram opinię zespołu legislacyjnego, zgodnie z którą pozostawienie nieznowelizowanej ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym służb mundurowych oraz ich rodzin oznaczałoby nierówność pomiędzy podmiotami podobnymi, byłoby ponadto wadliwe z punktu widzenia spójności systemu prawa.

Cieszy mnie fakt, że Sejm jednogłośnie opowiedział się za przyjęciem projektu tej ustawy. Posłowie wzięli pod uwagę wcześniejszą opinię Senatu, która zawierała jeden zasadniczy argument, to, że funkcjonariusze do tej pory byli gorzej traktowani, ponieważ świadczenia emerytalne zostały im zawieszone z powodów technicznych. Dlatego należy wprost zastosować regulację z powszechnego systemu emerytalnego. Dziękuję.