Wydarzenia

26 maja 2021 r. w Senacie odbyła się konferencja poświęcona działalności Polek na emigracji, zorganizowana przez komisje: Gospodarki Narodowej i Innowacyjności oraz Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą we współpracy z Radą Polonii Świata. Przewodnicząca komisji gospodarki senator Maria Koc poinformowała, że spotkanie rozpoczyna cykl dyskusji poświęconych Polkom, które żyjąc z dala od ojczyzny, podkreślają swoje pochodzenie i aktywnie działają na rzecz budowania więzi między Polakami w kraju i za granicą. Jak mówiła wicemarszałkini Gabriela Morawska-Stanecka, Polki za granicą znalazły się z różnych powodów – niektóre urodziły się na emigracji, inne wyjechały, realizując swoje plany lub zmuszone sytuacją życiową. „Niezależnie od tego, gdzie żyją, pamiętają o swoich korzeniach” – podkreśliła. „Powinniśmy stworzyć im takie warunki, aby mogły pielęgnować polskość” – dodała.

Tematyka konferencji skoncentrowała się wokół 6 obszarów tematycznych: harcerstwa polskiego za granicą, kultury, oświaty i mediów polonijnych, pracy charytatywnej i polityki. O działalności polskich kobiet za granicą mówili pełnomocnik rządu ds. Polonii i Polaków za Granicą Jan Dziedziczak, przewodniczący Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą Kazimierz Michał Ujazdowski, przewodnicząca Rady Polonii Świata Teresa Berezowski, przedstawicielki organizacji polonijnych z Australii, Kandy, Litwy, Stanów Zjednoczonych i Szwecji. Ich zdaniem bez Polek żyjących za granicą nie byłoby możliwe podtrzymywanie polskości w kolejnych pokoleniach żyjących na emigracji czy wśród dzieci wychowywanych w mieszanych małżeństwach. Uczestnicy dyskusji podkreślali, że polskie kobiety są aktywnymi uczestniczkami i organizatorkami życia polonijnego, bez nich nie istniałaby polonijna oświata i kultura, działalność charytatywna i życie gospodarcze. Zdaniem Teresy Berezowski Polki na emigracji od lat działają po cichu – bez zabiegania o uznanie dla swoich zasług i z ogromnym, bezinteresownym poświęceniem. Podczas konferencji wyrażano też solidarność i podziw wobec nieugiętej postawy Polek na Białorusi: matek, nauczycielek czy działaczek organizacji polskich. Dzięki nim na Białorusi mimo represji trwają polski język i kultura.