Aktualności

W dniach 28 i 29 czerwca 2000r. odbyło się 61. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Alicja Grześkowiak oraz wicemarszałkowie: Andrzej Chronowski, Tadeusz Rzemykowski i Donald Tusk.

Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Jerzego Pieniążka i Jolantę Danielak; listę mówców prowadził senator J. Pieniążek.

Podczas posiedzenia na salę obrad przybył sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych Kofi Annan. Gościa powitał przewodniczący obradom wicemarszałek A. Chronowski.

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował 18 punktów:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

- uchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Rzecznika Praw Obywatelskich,

- uchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Rzecznika Praw Dziecka,

- uchwała Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o opłacie skarbowej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zasadach przystępowania jednostek samorządu terytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regionalnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Nr 176 dotyczącej bezpieczeństwa i zdrowia w kopalniach, przyjętej przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 22 czerwca 1995 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nawozach i nawożeniu,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie nazwy "Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej",

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy nazwy "Akademia Bydgoska im. Kazimierza Wielkiego",

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach nazwy "Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego w Kielcach",

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku nazwy "Pomorska Akademia Pedagogiczna w Słupsku".

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 85. posiedzeniu, 9 czerwca br. Do Senatu została przekazana 13 czerwca i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Marek Waszkowiak. Senator podkreślił, że ustawa ma na celu, po pierwsze, dalsze porządkowanie rozwiązań prawnopodatkowych, które, jako nieadekwatne do zmieniających się form i kierunków życia gospodarczego, stają się niekiedy hamulcami jego rozwoju, jak również przedsięwzięć bardziej efektywnych z punktu widzenia budżetu państwa; po drugie, dalszą harmonizację przepisów podatkowych z rozwiązaniami funkcjonującymi w tym zakresie w krajach Unii Europejskiej; po trzecie, dostosowanie przepisów w zakresie podatku dochodowego do wymogów konstytucji; po czwarte, eliminację lub uściślenie obowiązujących przepisów, które mogą rodzić wątpliwości lub spory między podatnikami i organami podatkowymi.

Jak wskazał senator sprawozdawca, do najważniejszych zmian w ustawie należy złagodzenie warunków tworzenia podatkowych grup kapitałowych. Spółka dominująca musi posiadać jedynie 95% udziałów w kapitale zakładowym spółek, a nie, jak do tej pory, 100%. Spółki tworzące grupę nie mają zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa. Spółki te nie mogą mieć zaległych zobowiązań, do których stosuje się przepisy ordynacji podatkowej. Ponadto podatkowa grupa kapitałowa osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach w wysokości co najmniej 6%, a nie, jak do tej pory, 8%.

Istotną zmianą jest również dodanie art. 9a, regulującego zagadnienia transakcji z podmiotami powiązanymi, w związku z którymi zapłata należności jest dokonywana na rzecz podmiotu mającego siedzibę w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, czyli chodzi o tak zwane raje podatkowe. Na podatników dokonujących takich transakcji nałożono szczegółowe obowiązki dokumentacyjne. Ponadto, jeżeli w związku z dokonaniem takiej transakcji organy podatkowe określą dochód podatnika w wysokości wyższej niż zadeklarowano, a podatnik nie przedstawi wymaganej dokumentacji, różnice między dochodem zadeklarowanym a rzeczywistym opodatkowuje się w wysokości 50%.

W art. 16 dodano ust. 3a, definiujący pojęcie samochodu osobowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym. Zgodnie z tą definicją będzie możliwe odliczanie stawek amortyzacyjnych bez ograniczeń dla samochodów osobowych o ładowności przekraczającej 500 kg.

Uzupełniono również art. 20 o ust. 2, który umożliwia dokonywanie odliczeń spółce mającej siedzibę lub zarząd na terytorium RP i uzyskującej dochody z tytułu dywidend wypłaconych przez spółkę mającą siedzibę na terytorium państwa, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeśli posiada w niej nie mniej niż 75% udziałów.

Wprowadzono też wiele zmian uściślających, rozszerzających, a także porządkujących, również zmiany w innych ustawach związanych z tą ustawą podatkową.

Senator M. Waszkowiak poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej po zapoznaniu się z ustawą postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wniosek o wprowadzenie poprawek do ustawy złożyli natomiast senatorowie Lech Feszler i Kazimierz Kleina.

Wszystkie zgłoszone wnioski rozpatrzyła podczas przerwy w obradach Komisja Gospodarki Narodowej. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie ten wniosek. Izba 84 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptowała ten wniosek i powzięła uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Uchwała Senatu w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Rzecznika Praw Obywatelskich

Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Andrzej Chronowski przypomniał, że zgodnie z art. 209 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej rzecznika praw obywatelskich powołuje Sejm za zgodą Senatu na okres pięciu lat.

Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy z 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich Senat podejmuje uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na powołanie rzecznika w ciągu miesiąca od dnia przekazania Senatowi uchwały Sejmu w tej sprawie (Senat otrzymał uchwałę Sejmu 8 czerwca br.).

Wicemarszałek przypomniał także, iż Sejm powołał na stanowisko rzecznika praw obywatelskich profesora Andrzeja Zolla.

Po udzieleniu przez kandydata na rzecznika praw obywatelskich odpowiedzi na pytania zadane przez senatorów przeprowadzono - zgodnie z art. 53 ust. 6 i 7 Regulaminu Senatu - głosowanie tajne nad uchwałą w sprawie wyrażenia zgody na powołanie RPO.

W jego wyniku Senat 54 głosami, przy 27 przeciw i 3 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Rzecznika Praw Obywatelskich:

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 209 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich, wyraża zgodę na powołanie Andrzeja Zolla na stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich''.

Uchwała Senatu w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Rzecznika Praw Dziecka

Przewodnicząca obradom marszałek Alicja Grześkowiak przypomniała, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 6 stycznia 2000 r. o Rzeczniku Praw Dziecka rzecznika tego powołuje Sejm za zgodą Senatu. Zgodnie z art. 4 ust. 4 tej ustawy Senat podejmuje uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na powołanie rzecznika w ciągu miesiąca od dnia otrzymania przez Senat uchwały Sejmu w tej sprawie (Senat otrzymał uchwałę Sejmu 8 czerwca br.).

Marszałek przypomniała też, że Sejm powołał na rzecznika praw dziecka Marka Piechowiaka.

Po udzieleniu przez kandydata na rzecznika praw dziecka odpowiedzi na pytanie senatorów przeprowadzono - zgodnie z art. 53 ust. 6 i 7 Regulaminu Senatu - głosowanie tajne nad uchwałą w sprawie wyrażenia zgody na powołanie RPD. W jego wyniku Senat 48 głosami, przy 27 przeciw i 5 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Rzecznika Praw Dziecka:

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 stycznia 2000 r. o Rzeczniku Praw Dziecka, wyraża zgodę na powołanie Marka Piechowiaka na stanowisko Rzecznika Praw Dziecka".

Uchwała Senatu w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu

Przewodnicząca obradom marszałek Alicja Grześkowiak przypomniała, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu prezesa Instytutu Pamięci Narodowej powołuje Sejm za zgodą Senatu. Sejm powołał na prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu profesora Leona Kieresa.

Zgodnie z art. 53 ust. 6 i 7 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowanie tajne w sprawie wyrażenia przez Izbę zgody na powołanie L. Kieresa na to stanowisko. W wyniku głosowania Senat 63 głosami, przy 8 przeciw i 2 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu:

"Senat Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, wyraża zgodę na powołanie Leona Kieresa na stanowisko Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu".

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Kazimierz Drożdż. Senator poinformował, że komisja jednogłośnie podjęła uchwałę o przyjęciu tej ustawy bez poprawek.

Senator K. Drożdż przypomniał, że celem ustawy jest rozszerzenie możliwości uzyskania poręczeń i gwarancji przez eksporterów dóbr inwestycyjnych. Dotychczas barierę stanowił zapis zawężający możliwość uzyskania tych poręczeń do wypadków, gdy cena jednostkowa wyrobu przekraczała10 milionów euro oraz gdy cykl produkcyjny trwał dłużej niż sześć miesięcy. Dlatego w nowelizacji zaproponowano odmienne rozwiązanie: odniesienie progu 10 milionów do wartości kontraktowej, a nie jednostkowej, oraz eliminację zapisu mówiącego o sześciomiesięcznym cyklu produkcji. Zdaniem senatora sprawozdawcy, proponowana zmiana jest szczególnie ważna w świetle utrzymujących się niekorzystnych zjawisk w handlu zagranicznym.

Senator K. Drożdż zaznaczył, że podczas posiedzenia Komisji Gospodarki Narodowej nie zgłoszono uwag merytorycznych. Komitet Integracji Europejskiej stwierdził, że o zgodności projektowanej ustawy z prawem Unii Europejskiej będą decydowały konkretne wypadki jej stosowania, i z tym zastrzeżeniem zaświadczył o zgodności projektu z prawem wspólnotowym. Gwarancje i poręczenia udzielane są w wysokości limitu przewidzianego corocznie w budżecie państwa. Wprowadzone zmiany nie spowodują dodatkowych skutków dla budżetu państwa w roku 2000.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 87 głosami, przy 2 wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Senat uchwalił poprawki do ustawy o opłacie skarbowej

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Lech Feszler. Senator zaznaczył, że rozpatrywana ustawa jest inicjatywną rządową, mającą na celu dostosowanie przepisów do wymogów wynikających z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl którego nakładanie podatków i innych danin publicznych, określenie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Jak wskazał senator sprawozdawca, obowiązująca dotychczas ustawa o opłacie skarbowej obejmuje opłatę od czynności publiczno-prawnych oraz podatek od wybranych czynności cywilnoprawnych. Jest to rozwiązanie wadliwe, gdyż łączy dwie odmienne konstrukcje podatkowe. Stąd w związku z odmiennym charakterem opłaty skarbowej od czynności administracyjnych oraz opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnych postanowiono rozdzielić dotychczasową ustawę na dwa odrębne akty prawne.

Rozpatrywana ustawa zawiera jedną z tych konstrukcji, jaką są opłaty od czynności administracyjnych. Zgodnie z postulatami gmin zakłada, iż będą one samodzielnie administrować należności z tytułu opłaty skarbowej, a nie jak dotychczas, gdy zajmowały się tym urzędy skarbowe, które później przekazywały należności do właściwych gmin.

Projektem ustawy objęto podania, czynności urzędowe, zaświadczenia, zezwolenia dokonywane na wniosek zainteresowanego oraz niektóre inne dokumenty. Ustawa określa wyższe niż dotychczas stawki opłat, obowiązujące na podstawie rozporządzenia ministra finansów. Podwyższenia tych stawek dokonano na podstawie wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, ponieważ większość stawek nie była zmieniana od 1992 r., a część od 1994 r.

Ustawa daje ministrowi finansów możliwość podwyższania stawek w wypadku wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych o ponad 15% w stopniu odpowiadającym wzrostowi cen. Załącznik do ustawy określa wysokość stawek opłaty skarbowej od określonych czynności, a także zwolnień z opłaty, co jest wypełnieniem wymogu konstytucyjnego. Proponuje się wejście w życie ustawy z dniem 1 stycznia 2001 r., a więc zgodnie z początkiem roku budżetowego.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja, po omówieniu ustawy, postanowiła zaproponować wprowadzenie sześciu poprawek formalnych, stylistycznych i językowych oraz jednej poprawki legislacyjnej, koniecznej z powodu niedostosowania szczegółowego wykazu podmiotów opłaty skarbowej, stawek oraz zwolnień do wchodzących w życie tego samego dnia co ustawa przepisów ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy z 19 listopada 1999 r. - Prawo o działalności gospodarczej. W tej poprawce proponuje się skreślenie z wykazu ust. 11 i 12, dotyczących ewidencji działalności gospodarczej, ponieważ od 1 stycznia 2001 r. nie będą dokonywane żadne wpisy do ewidencji. Przedsiębiorcy wpisani do ewidencji działalności gospodarczej będą zobowiązani do złożenia wniosku o wpis do sądowego rejestru przedsiębiorców.

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator L. Feszler wniósł o przyjęcie zaproponowanych poprawek.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Andrzej Sikora. Senator podkreślił m.in., że zgodnie z postulatami gmin, ustawa ustanawia samodzielne administrowanie należności z tytułu opłaty skarbowej przez gminy. Oznacza to, że organy podatkowe gmin będą właściwe do prowadzenia postępowania w zakresie opłaty skarbowej, a także to, że te opłaty będą bezpośrednio wpływać na rachunki poszczególnych gmin. Budżet państwa nadal będzie ponosił część kosztów związanych z administrowaniem opłatą skarbową w takim zakresie jak druk i dystrybucja znaków opłaty skarbowej oraz urzędowych blankietów wekslowych.

Jak wskazał senator sprawozdawca, ustawa zawiera przepisy dotyczące właściwości organów podatkowych, ustanawiając nimi wójtów, burmistrzów i prezydentów miast. Zostały odpowiednio podwyższone stawki opłaty skarbowej. W gestii ministra finansów pozostają nadal sprawy dotyczące inicjatywy legislacyjnej oraz interpretacja przepisów o opłacie skarbowej, wydawanie rozporządzeń w zakresie określonym w art. 9 ustawy, a także przygotowanie i realizacja umowy w sprawie dystrybucji znaków opłaty skarbowej oraz urzędowych blankietów wekslowych, zawartej między Ministerstwem Finansów a Powszechną Kasą Oszczędności BP w Warszawie. Ponadto na ministra finansów został nałożony obowiązek podwyższenia stawek opłaty skarbowej w wypadku wzrostu cen detalicznych towarów i usług konsumpcyjnych o ponad 15% w stopniu odpowiadającym wzrostowi tych cen. Czynność ta nie będzie naruszała zasad określonych w konstytucji, gdyż ustawa precyzyjnie określa zasady podwyższania stawek opłaty skarbowej.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja, po wysłuchaniu przedstawiciela Ministerstwa Finansów oraz po zapoznaniu się z uwagami zgłoszonymi przez Biuro Legislacyjne Senatu, przegłosowana 7 poprawek o charakterze redakcyjno-porządkującym.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o uchwalenie zaproponowanych poprawek.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie zaproponowane poprawki rozpatrzyły podczas przerwy w obradach dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 21 spośród 31 zgłoszonych ogółem poprawek. Sprawozdawca połączonych komisji senator L. Feszler zaznaczył, że przyjęły one poprawki wspólne dla obu komisji oraz poprawki wynikające z nowej ustawy - Prawo działalności gospodarczej i ustawy - Prawo telekomunikacyjne, wchodzących w życie z dniem 1 stycznia 2001 r.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowanie nad poszczególnymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy, a następnie 85 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, Izba podjęła uchwałę w sprawie ustawy o opłacie skarbowej: tekst uchwały

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych - przyjęta z poprawkami

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Jerzy Chróścikowski. Jak wskazał, ustawa, będąca inicjatywą rządową, jest aktem porządkującym prawo w sferze regulowanej dotychczas ustawą z 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej. Opłata skarbowa pobierana była od czynności cywilnoprawnych oraz od czynności organów administracji, a stawki i zwolnienia określało rozporządzenie ministra finansów z 9 grudnia 1994 r.

Regulacja ta nie spełniała wymogów wynikających z art. 217 Konstytucji RP, stanowiących o obowiązku określenia stawek, ulg i zwolnień o charakterze danin publicznych w akcie rangi ustawowej. Z tych względów przepisy zawarte w dotychczasowej ustawie oraz w wymienionym rozporządzeniu wykonawczym zostaną ujęte w dwóch aktach tej ustawy - w ustawie o opłacie skarbowej i ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. Takie rozwiązanie, oprócz spełnienia wymogów konstytucyjnych, wpływa korzystnie na przejrzystość i rzetelność systemu prawa.

Senator sprawozdawca podkreślił, że przedmiotem rozpatrywanej ustawy jest doraźny i profesjonalny obrót rzeczami i prawami majątkowymi, niezwiązany z szeroko rozumianą działalnością gospodarczą. W tym zakresie ustawa dokonuje wyraźnego podziału i wyklucza nakładanie się opodatkowania z tytułu podatku VAT i podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 4 nie podlegają bowiem opodatkowaniu czynności cywilnoprawne, jeżeli jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest zwolniona od tego podatku.

Wyznaczając zakres przedmiotowy opodatkowania, zamieszczono w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych, które podlegają podatkowi. Enumeratywnie wyliczone zostały czynności cywilnoprawne, w tym umowy nazwane, zdefiniowane w przepisach kodeksowych bądź w innych ustawach. Wykluczy to możliwość opodatkowania innych umów czy czynności w swojej istocie wyczerpujących postanowienia umów nazwanych objętych opodatkowaniem.

Podatkowi podlegają ponadto zmiany wskazanych umów, jeżeli powodują podwyższenie podstawy obliczania podatku, a także orzeczenia sądów oraz ugody, jeżeli wywołują skutki takie jak czynności cywilnoprawne. Obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na stronach czynności oraz na spółce mającej osobowość prawną w wypadku podwyższenia kapitału.

W zakresie podstawy opodatkowania ustawa zawiera regulacje odnoszące się do poszczególnych czynności prawnych, przy czym zasadą jest obliczanie tej podstawy w oparciu o wartość rynkową przedmiotu czynności.

Wysokość podatku obniżono z 5 do 2% stawki w odniesieniu do czynności cywilnoprawnych, których przedmiotem są nieruchomości, rzeczy ruchome lub prawo użytkowania wieczystego. Stawkę tę zrównano z obowiązującą dotychczas stawką odnoszącą się do czynności cywilnoprawnych, których przedmiotem jest własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego. Zwolnienia od podatku - zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe - obejmują dotychczasowe regulacje.

Organami podatkowymi właściwymi w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych mają być urzędy skarbowe. Dotychczasowa opłata skarbowa, zgodnie z ustawą z 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2000, jest dochodem własnym gminy. Wymieniona ustawa nie zawiera przepisu wskazującego, czyim dochodem jest podatek od czynności cywilnoprawnych. Ma ona wejść w życie z dniem 1 stycznia 2001 r., dlatego prawdopodobnie ustawodawca nie wprowadza odpowiednich zmian do obowiązującej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

Senator J. Chróścikowski zaznaczył, że rozpatrywana ustawa nie jest w całości zgodna ze wszystkimi dyrektywami unijnymi, na co wskazuje opinia Komitetu Integracji Europejskiej. Pełna harmonizacja wymaga zmian kodeksów cywilnego i handlowego w celu dostosowania instytucji prawa spółek do rozwiązań Unii Europejskiej, co umożliwi harmonizację prawa na płaszczyźnie wzajemności w momencie uzyskania przez Polskę statusu kraju członkowskiego.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas prac komisji zgłoszono dziewiętnaście poprawek, w większości legislacyjnych.

Senator omówił proponowane poprawki i w imieniu komisji wniósł o ich przyjęcie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Marek Waszkowiak. Senator sprawozdawca zaakcentował, że obowiązująca regulacja prawna nie spełnia wymogów wynikających z art. 214 Konstytucji RP, stanowiącego o obowiązku określania stawek, ulg i zwolnień o charakterze danin publicznych w dokumentach mających rangę ustaw. Z tych względów przepisy zawarte w dotychczasowej ustawie oraz rozporządzeniach wykonawczych zostaną ujęte w dwóch aktach: w ustawie o opłacie skarbowej i ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. Takie rozwiązanie - oprócz spełnienia wymogów konstytucyjnych - skutkuje także tym, że wzrasta przejrzystość i czytelność systemu prawa.

Senator zaznaczył, że przedmiotem rozpatrywanej ustawy jest doraźny i nieprofesjonalny obrót rzeczami i prawami majątkowymi, niezwiązany z szeroko rozumianą działalnością gospodarczą. W tym zakresie ustawa dokonuje wyraźnego podziału, wyklucza z opodatkowania podatkiem VAT określone czynności cywilnoprawne. Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 4 nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest zwolniona z tego podatku.

Wyznaczając zakres przedmiotowy opodatkowania, ustawa posłużyła się zamkniętym katalogiem czynności cywilnoprawnych. Wyliczone tu zostały czynności cywilnoprawne, w tym umowy nazywane, definiowane w przepisach kodeksowych bądź innych ustawach. Wykluczy to możliwość opodatkowania innych umów czy czynności wyczerpujących istotne postanowienia umów nazywanych, objętych opodatkowaniem. Ponadto, jeśli chodzi o podstawę opodatkowania, ustawa zawiera regulacje odnoszące się do poszczególnych czynności prawnych. Przy czym zasadą jest jej obliczanie na podstawie wartości rynkowej przedmiotu czynności. W ustawie obniżono stawkę podatku z 5 do 2%.

Organami podatkowymi właściwymi w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych mają być urzędy skarbowe. W ustawie nie podano, czyj dochód będą stanowiły wpływy z opłaty cywilnoprawnej.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować 19 poprawek do ustawy, zbieżnych z poprawkami Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie poprawki rozpatrzyły podczas przerwy w obradach dwie komisje senackie. Połączone komisje rekomendowały Izbie przyjęcie 23 spośród 29 zgłoszonych ogółem poprawek. Mniejszość połączonych komisji poparła 3 poprawki.

Po przegłosowaniu poszczególnych poprawek Senat 79 głosami, przy 1 przeciw i 8 wstrzymujących się, podjął uchwałę w sprawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych: tekst uchwały

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawił senator Zbigniew Romaszewski.

Senator sprawozdawca przedstawił i szczegółowo uzasadnił 13 poprawek, których wprowadzenie do ustawy postanowiła rekomendować Izbie komisja.

O wprowadzenie poprawek do ustawy wniosła także Komisja Ustawodawcza. Jej sprawozdanie przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski, który omówił i szczegółowo uzasadnił 10 poprawek rekomendowanych Izbie przez komisję.

Wszystkie zgłoszone poprawki rozpatrzyły dwie komisje senackie podczas przerwy w obradach. Połączone komisje poparły 17 spośród 21 zgłoszonych ogółem poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu poddano pod głosowanie poszczególne poprawki, a następnie całość projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy wraz z przyjętymi poprawkami. W wyniku tego ostatniego głosowania Senat 82 głosami, przy 5 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy: tekst uchwały

Ustawa o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych - przyjęta z poprawkami

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Ustawodawczej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Stanisław Gogacz. Jak wskazał, ustawa ta reguluje materię ogłaszania aktów normatywnych w sposób maksymalnie wyczerpujący, włącza do niej problematykę aktów prawa miejscowego, pozostawiając jednak poza zakresem przedmiotowym ustawy ogłaszanie źródeł prawa, jakimi są umowy międzynarodowe.

Ustawa zastępuje ustawę z 30 grudnia1950 r. o wydawaniu Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, "Monitora Polskiego", rażąco przestarzałą w obecnych warunkach, oraz stanowi dostosowanie do obecnego stanu prawnego, a w szczególności do konstytucyjnego uregulowania źródeł prawa.

Senator sprawozdawca przedstawił podstawowe założenia ustawy. Są to, po pierwsze, obowiązkowe ogłaszanie aktów normatywnych w dzienniku rządowym, przy czym przyjęto zamknięty katalog dzienników rządowych taki, jaki jest zapisany w art. 8 ustawy, gdzie wymienia się kolejno wszystkie dzienniki urzędowe. Po drugie, zasada niezwłoczności ogłaszania aktu normatywnego, o czym traktuje art. 3 ustawy. Po trzecie, zasada odpowiedniego vacatio legis, o czym mówi art. 4 ustawy. Vacatio legis dotyczący przepisów powszechnie obowiązujących jest to ogłaszany w dziennikach urzędowych niezbędny okres czternastu dni od dnia ogłoszenia ustawy, chyba że akt określi termin dłuższy; dopuszczono również termin krótszy.

Senator S. Gogacz poinformował, że Komisja Ustawodawcza postanowiła zaproponować wprowadzenie 4 poprawek do ustawy.

Komisja zaproponowała skreślenie art. 5. Jak stwierdził senator sprawozdawca, w sprawie tej propozycji odbyła się w komisji długa dyskusja. Komisja doszła do wniosku, że nie można powiedzieć, iż prawo działa wstecz - jest zasada lex retro non agit. Tu nie chodzi jednak o prawo, ale o jego skutki. Prawo może działać wstecz, jeżeli chodzi o dobre skutki prawa, ale generalnie prawo nie działa wstecz. Stąd komisja doszła do wniosku, że nie można wprowadzać literalnego zapisu, że prawo działa wstecz. Jeżeli jakaś ustawa będzie zaskarżona ze względu na wprowadzenie tej zasady i jeżeli będzie to sprzeczne z zasadami demokratycznego państwa prawnego, tak jak mówi skreślony artykuł, to Trybunał Konstytucyjny nie będzie opierał się na zapisie rozpatrywanej ustawy, tylko niezależnie od tego, czy taki zapis będzie w tej ustawie, czy też go nie będzie - Trybunał Konstytucyjny stwierdzi, czy ta zasada jest sprzeczna z porządkiem demokratycznym. Stąd propozycja wykreślenia art. 5.

Poprawki druga i trzecia to poprawki o charakterze uściślającym. Chodzi tu o podkreślenie roli Senatu. Chodzi też o podkreślenie znaczenia odwoływania - nie tylko powoływania - przedstawiciela jakiejś instytucji. Jest to podyktowane wysoką rangą Izby i chęcią zapewnienia precyzyjnych uregulowań w stosunku do Senatu.

Czwarta poprawka nie odnosi się wprost do tekstu ustawy, ale dotyczy ustaw, które niejako korespondują z ustawą, której dotyczy sprawozdanie. Poprawka ta również ma charakter uściślający i polega na zastąpieniu wyrażenia "przepisy gminne" wyrażeniem "akty prawa miejscowego". W art. 32 nowelizowana jest ustawa z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Celem poprawki jest dostosowanie terminologii ustawy o samorządzie gminnym do konstytucji oraz do ustaw samorządowych regulujących problematykę aktów prawa miejscowego. Zarówno ustawa o samorządzie powiatowym, jak i o samorządzie województwa, a także o administracji rządowej w województwie posługują się bowiem zawartym w konstytucji określeniem "akty prawa miejscowego". Stąd propozycja komisji, żeby uściślić tę terminologię.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o uchwalenie ustawy z uwzględnienie zaproponowanych poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu poddano pod głosowanie poszczególne poprawki, a następnie 86 głosami, przy 2 wstrzymujących się, Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych: tekst uchwały

Senat uchwalił poprawkę do ustawy o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 9 czerwca br., i w tym samy dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała w tej sprawie swoje sprawozdanie.

Przestawiła je senator Janina Sagatowska. Jak poinformowała, Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej postanowiła zaproponować podjęcie uchwały o przyjęciu uchwalonej przez Sejm ustawy bez poprawek.

Senator sprawozdawca zaznaczyła, że komisja zgodziła się na konieczność dokonania zmiany w ustawie. Zmiana ta wynika z wymogów konstytucji, z jej art. 45 i 78. Konstytucja gwarantuje prawo do sądu. Określa to w art. 45. Proponowana zmiana ustawy o pracownikach urzędów państwowych - jest to ustawa z 16 września 1982 r. - nie zawierała właśnie prawa pracowników urzędów państwowych do zaskarżania orzeczeń w jakimkolwiek sądzie.

Senator J. Sagatowska podkreśliła, że podczas prac komisji i prac legislacyjnych w Sejmie wysuwano wątpliwości, czy przysługuje prawo zaskarżania do sądów powszechnych czy do sądu administracyjnego. Po dyskusjach w Sejmie uznano, że do sądu administracyjnego, ponieważ w urzędach państwowych mamy do czynienia z decyzjami administracyjnymi. Są to więc typowe stosunki administracyjne. W związku z tym w dodanym art. 36⁷ ust. 2 zagwarantowano, że stronie przysługuje prawo wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego od orzeczeń komisji dyscyplinarnej drugiej instancji.

Z kolei, zgodnie z art. 78 konstytucji, tryb zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji powinien być określony w ustawie. Dlatego nowelizacja przenosi do ustawy - zawarte dotąd w rozporządzeniu Rady Ministrów - przepisy dotyczące między innymi trybu zaskarżania orzeczeń komisji dyscyplinarnej pierwszej instancji.

Nowelizacja zmienia również organ właściwy do wydania rozporządzeń wykonawczych do ustawy. Do tej pory prawo to przysługiwało Radzie Ministrów. Zgodnie z ustawą o działach administracji rządowej z 4 września 1998 r. prawo takie przysługuje prezesowi Rady Ministrów.

Podczas dyskusji nad ustawą propozycję wprowadzenia do niej poprawki zgłosił senator Stefan Konarski. Poprawka polegała na dodaniu do ustawy nowelizującej zapisu dotyczącego niewliczania do urlopu urzędnika państwowego dni wolnych od pracy w urzędzie. Wprowadzenie tej poprawki poparła Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba odrzuciła go 73 głosami, przy 11 za i 4 wstrzymujących się), a następnie nad wnioskiem o wprowadzenie poprawki do ustawy (Izba zaakceptowała ten wniosek 80 głosami, przy 2 przeciw i 7 wstrzymujących się) i nad całością projektu uchwały w sprawie ustawy wraz z przyjętą poprawką. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba 84 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, powzięła uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych:

<<Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 9 czerwca 2000 r. ustawy o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych, wprowadza do jej tekstu następującą poprawkę:

- w art. 1 w pkt 4 po wyrazach "art. 30" stawia się dwukropek, pozostałą treść oznacza się jako lit. a) i dodaje się lit. b) w brzmieniu:

"b) dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

"1a. Dni tygodnia nie będących dniami pracy w urzędzie nie wlicza się do urlopu wypoczynkowego.";">>.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zasadach przystępowania jednostek samorządu terytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regionalnych

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 9 czerwca br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Tadeusz Kopacz.

Senator zaznaczył, że ustawa ta stanowi realizację przez rząd, a następnie parlament zapowiedzi zawartej w art. 172 ust. 2 i 3 konstytucji, które mówią o prawie przystępowania jednostek samorządu terytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regionalnych oraz współpracy z tymi społecznościami. Zasady, na jakich jednostki samorządu terytorialnego mogą przystępować do międzynarodowych zrzeszeń, ma określić ustawa i rozpatrywana ustawa te zasady określa.

Dokonuje ona ujednolicenia zasad przystępowania do zrzeszeń międzynarodowych wobec wszystkich jednostek samorządu terytorialnego, zgodnie z zasadami i kierunkami polityki zagranicznej państwa. Ustawa koresponduje z art. 10 ust. 1 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego, uchwalonej 15 października 1985 r., który stanowi, że: "Wykonując swoje uprawnienia, społeczności lokalne mają prawo współpracować z innymi społecznościami lokalnymi oraz zrzeszać się z nimi w granicach określonych prawem w celu realizacji zadań, które stanowią przedmiot ich wspólnego zainteresowania".

Zgodnie z zapisami ustawy uchwałę o zamiarze przystąpienia do zrzeszenia podejmuje organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Następnie jednostka samorządu terytorialnego występuje, za pośrednictwem wojewody, do ministra spraw zagranicznych z wnioskiem o zgodę na przystąpienie do zrzeszenia i przedstawia mu uchwałę organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, w wypadku województwa - "Priorytety współpracy zagranicznej województwa", statut zrzeszenia, do którego zamierza przystąpić, oraz tłumaczenie na język polski dokumentów normujących zasady działania zrzeszenia. Jeżeli jednostka - na przykład ze względu na zmianę celów lub zasad działania danego zrzeszenia lub z innych przyczyn - nie uzyska zgody na członkostwo, to występuje ze zrzeszenia w trybie przewidzianym w statucie lub innych dokumentach normujących zasady działania zrzeszenia.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła wprowadzić do ustawy dwie poprawki.

Poprawka pierwsza dotyczy doprecyzowania użytego określenia "właściwego wojewody". Chodzi o "właściwego terytorialnie wojewody".

W poprawce drugiej, dotyczącej tego samego artykułu, ale ust. 3, komisja dodaje ust. 3a w brzmieniu: "Wojewoda przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych wniosek i dokumenty, o których mowa w ust. 3, w terminie 30 dni od dnia ich otrzymania, dołączając swoją opinię w sprawie przystąpienia jednostki samorządu terytorialnego do zrzeszenia".

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej uznała, że wojewoda powinien, oprócz otrzymywania kompletnych dokumentów i przekazywania ich ministrowi spraw zagranicznych, wydać również swoją opinię na temat przystąpienia danej jednostki samorządu terytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regionalnych.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Wiesław Chrzanowski. Senator poinformował, że komisja postanowiła wnieść o wprowadzenie do tekstu ustawy trzech poprawek. Senator sprawozdawca przypomniał, że ustawa została uchwalona dla wykonania regulacji zawartej w art. 172 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którą zasady, na jakich jednostki samorządu terytorialnego mogą przystępować do międzynarodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regionalnych, oraz zasady współpracy z takimi społecznościami innych państw określa ustawa.

Ustawa konkretyzuje także sposób korzystania z art. 10 ust. 3 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego, w myśl którego społeczności lokalne mogą współpracować ze społecznościami innych państw na warunkach przewidzianych prawem.

Ustawa ustala jednolite zasady przystępowania do międzynarodowych zrzeszeń wszystkich trzech szczebli samorządu terytorialnego, to jest gmin, powiatów i województw. Przystępowanie do zrzeszenia i dalszy w nim udział w razie zmiany jego celów i zasad działania ustawa uzależnia od zgody ministra spraw zagranicznych. Jednostki samorządu terytorialnego mogą przystępować do tych zrzeszeń w granicach swoich zadań i kompetencji, "działając zgodnie z polskim prawem wewnętrznym, polityką zagraniczną państwa i jego międzynarodowymi zobowiązaniami". Zdaniem senatora, należy przyjąć, że minister spraw zagranicznych z tego właśnie punktu widzenia ma rozpoznawać wniosek jednostki samorządu terytorialnego o wyrażenie zgody na przystąpienie do zrzeszenia międzynarodowego i tylko z tego punktu widzenia może dojść, w razie zastrzeżeń, do negatywnej decyzji ministra.

Senator W. Chrzanowski przedstawił i uzasadnił poprawki proponowane przez komisję.

Pierwsza poprawka odnosiła się do art. 2 ust. 1, ustawy, który określa, w jaki sposób jednostki samorządu terytorialnego powinny działać, przystępując do omawianych zrzeszeń. Zdaniem komisji dyrektywy dotyczące tego działania powinny odnosić się nie tylko do przystępowania, ale także do uczestniczenia w tych zrzeszeniach. Potrzeba takiego uzupełnienia znajduje oparcie w art. 172 ust. 2 konstytucji, który mówi także o współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi. Zasady tej współpracy, zgodnie z art. 172 ust. 3 konstytucji, także powinna określać ustawa.

Do kwestii tej odnosi się w pewnym zakresie także art. 10 ust. 1 ustawy, określający postępowanie w razie zmiany celów lub zasad działania zrzeszenia międzynarodowego, do którego przystąpiła dana jednostka samorządu terytorialnego, jednak mogą występować również inne zmiany czy okoliczności związane z tym przystępowaniem, na przykład w związku z nowymi zobowiązaniami traktatowymi państwa polskiego, czy też z nową sytuacją w sferze polityki międzynarodowej.

Druga poprawka, do art. 4 ust. 2, pokrywała się z poprawką Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej i miała charakter legislacyjny, chodziło bowiem o wojewodę właściwego terytorialnie. Jak podkreślił senator sprawozdawca, osią dyskusji na posiedzeniu komisji był udział i rola wojewody w procesie wyrażania zgody na przystąpienie jednostki samorządu terytorialnego do zrzeszenia międzynarodowego. Wniosek mniejszości zmierza do wyeliminowania udziału wojewody w tym procesie, natomiast komisja zajęła odmienne stanowisko. Uznała nawet, że kwestia ta została ujęta zbyt wąsko w ustawie uchwalonej przez Sejm, to znaczy, że pełnienie przez wojewodę jedynie funkcji pośrednika w przekazywaniu wniosku jednostki samorządu terytorialnego ministrowi spraw zagranicznych to za mało. Dlatego też komisja uznała, że do przekazywanego wniosku wojewoda powinien dołączyć swoją opinię dotyczącą tego wniosku.

Regulacja ta znajduje wyraz w zaprojektowanym przez komisję dodatkowym ust. 3a do art. 4. Chodzi o to, że wojewoda z natury rzeczy powinien posiadać najpełniejszą wiedzę o danej jednostce samorządu terytorialnego z terenu swojego województwa, o problemach występujących w tej jednostce, związanych na przykład z jej nadgranicznym usytuowaniem. Ta wiedza może być przydatna ministrowi spraw zagranicznych przy podejmowaniu decyzji o wydaniu zgody na przystąpienie do międzynarodowego zrzeszenia.

W opinii senatora W. Chrzanowskiego, trudno zgodzić się z twierdzeniem, że przyznanie ministrowi spraw zagranicznych kompetencji do wyrażania zgody w omawianych sprawach jest równoznaczne z wyłączeniem nadzorczych kompetencji wojewody co do całokształtu działalności jednostek samorządu terytorialnego, a więc i w zakresie tych spraw. Prezes Rady Ministrów i wojewodowie sprawują nadzór nad legalnością działań samorządu terytorialnego z mocy art. 171 konstytucji, więc kompetencje te nie mogą zostać ograniczone na mocy przepisów ustawy zwykłej. Nie można wykluczyć nawet uchylenia przez wojewodę uchwały jednostki samorządu terytorialnego o zamiarze przystąpienia do zrzeszenia, gdyby została ona podjęta z naruszeniem prawa. Jest to ocena legalności. Jak stwierdził senator sprawozdawca, trzeba na ten problem patrzeć także przez pryzmat art. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, według którego Rzeczpospolita Polska jest państwem jednolitym. Udział jednostki samorządu terytorialnego nie może tej zasady naruszać.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator W. Chrzanowski zwrócił się do Senatu o wprowadzenie zaproponowanych poprawek do ustawy.

Wniosek mniejszości Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Jak stwierdziła, wniosek mniejszości proponuje nadanie nowego brzmienia art. 4. W pierwotnym brzmieniu przejętym przez Sejm art. 4 ustawy tworzy złożoną procedurę przystępowania jednostek samorządu terytorialnego do zrzeszeń międzynarodowych. Najpierw rada bądź sejmik jednostki musi podjąć uchwałę o zamiarze przystąpienia do zrzeszenia. Wniosek będzie później rozważał przez kilka tygodni minister właściwy do spraw zagranicznych. Jeśli minister zgodzi się na przystąpienie jednostki do zrzeszenia, wówczas rada lub sejmik jeszcze raz muszą zajmować się tą samą sprawą, bowiem art. 4 ust. 6 zobowiązuje je do podjęcia kolejnej uchwały na ten sam temat. Ponieważ między podjęciem kolejnych uchwał w tej sprawie minie kilka tygodni, należy się liczyć z dwukrotnym, bo na obu posiedzeniach, przeprowadzeniem podobnej dyskusji. W opinii mniejszości komisji, to rozwiązanie jest sprzeczne z zasadą ekonomii postępowania administracji. Rozwiązanie proponowane w ustawie zawiera ponadto lukę, nie zastrzega bowiem, co się stanie, gdy rada lub sejmik opowie się początkowo za wstąpieniem do zrzeszenia, ale później, gdy minister spraw zagranicznych zaakceptuje ten zamiar, w kolejnym głosowaniu nad ostateczną uchwałą o przystąpieniu koncepcja przepadnie. Lepiej chyba chronić samorządy przed przypadkowymi zawirowaniami tego typu.

Senator sprawozdawca podkreśliła, że poprawka stanowiąca wniosek mniejszości usuwa te błędy. Sejmik czy rada podejmuje uchwałę tylko raz, a minister ma zawarowany wpływ na rozstrzygnięcie przepisem, który uzależnia wejście w życie wspomnianej uchwały od zgody ministra.

Podczas dyskusji nad ustawą senatorowie złożyli propozycje wprowadzenia do niej dalszych poprawek.

Senatorowie Jan Chojnowski i Jadwiga Stokarska złożyli wniosek o odrzucenie ustawy.

Wszystkie wnioski i propozycje poprawek rozpatrzyły podczas przerwy w obradach dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 3 spośród 9 zgłoszonych ogółem wniosków i poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba odrzuciła go 75 głosami, przy 4 za i 5 wstrzymujących się), następnie przegłosowano poszczególne poprawki i całość projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy wraz z przyjętymi poprawkami. Izba 86 głosami, przy 2 przeciw, podjęła uchwałę w sprawie ustawy o zasadach przystępowania jednostek samorządu terytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regionalnych: tekst uchwały

Ustawa o zmianie ustawy o zawodzie lekarza - przyjęta bez poprawek

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 8 czerwca br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Maciej Świątkowski. Senator sprawozdawca przypomniał, że we wrześniu ub.r. składał Izbie, w imieniu Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu, sprawozdanie w sprawie ustawy, której celem było przesunięcie daty wprowadzenia lekarskiego egzaminu postażowego. Rekomendował wówczas Senatowi odrzucenie regulacji podobnej do rozpatrywanej obecnie. Po odrzuceniu pierwotnej ustawy Senat skierował ją ponownie do izby poselskiej. W tym czasie, jeszcze przed rozpatrzeniem stanowiska Senatu przez Sejm, minęły terminy przewidziane w ustawie, i posłowie uznali za bezprzedmiotowe zajmowanie się uchwałą Senatu.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że w ostatnich dziewięciu miesiącach toczyła się dyskusja na temat egzaminu przedmiotowego, głównie w tym kontekście, czy jest on właściwie przygotowany przez Ministerstwo Zdrowia. W tym okresie do laski marszałkowskiej wpłynęła nowa inicjatywa poselska. Istotą tej ustawy nie jest przedłużenie vacatio legis, jeżeli chodzi o wprowadzenie lekarskiego egzaminu postażowego, ponieważ terminy ustawowe już minęły. Zapis tej ustawy oznacza, że egzaminu państwowego, który stanowi kryterium dostępu do zawodu, nie przeprowadza się do 30 września 2003 r. Dodano też nowy, dodatkowy przepis, który ma usunąć wszelkie wątpliwości co do tego, czy osoby, które nie przystąpią do egzaminu przed 30 września 2003 r., będą musiały to zrobić w późniejszym terminie.

Senator M. Świątkowski podkreślił, że zabierający głos w dyskusji członkowie komisji nie kryli swoich krytycznych uwag wobec stanowiska Sejmu, który nie rozpatrzył uchwały Senatu z września ubiegłego roku, ze względu na uleganie posłów z sejmowej komisji zdrowia samym zainteresowanym, czyli lekarzom stażystom, oraz zmianę stanowiska rządu w przedmiotowej sprawie. Członkowie senackiej komisji wyrazili również dezaprobatę dla zachowania niektórych lekarzy stomatologów, odbywających staż podczas tak zwanego egzaminu próbnego.

Senator sprawozdawca, kończąc sprawozdanie z posiedzenia Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu, oznajmił, że komisja, po głosowaniu, rekomenduje Izbie odrzucenie ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza uchwalonej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 8 czerwca br.

Przeciwny wniosek - o przyjęcie ustawy bez poprawek - zgłosili podczas dyskusji senatorowie: J. Cieślak, G. Ferenc, D. Kempka, A. Krzak, G. Lipowski i M. Żenkiewicz.

Do obu wniosków ustosunkowała się Komisja Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba odrzuciła po 74 głosami, przy 4 za i 5 wstrzymujących się), a następnie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat zaakceptował ten wniosek 78 głosami, przy 4 przeciw i 4 wstrzymujących się, i podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Nr 176 dotyczącej bezpieczeństwa i zdrowia w kopalniach, przyjętej przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 22 czerwca 1995 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 8 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Krzysztof Majka. Jak poinformował, obie komisje na wspólnym posiedzeniu przyjęły jednogłośnie stanowisko rekomendujące Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senator sprawozdawca przypomniał, że przedmiotem tej ustawy jest wyrażenie zgody na dokonanie przez prezydenta RP ratyfikacji konwencji nr 176. Konwencja ta reguluje sprawy bezpieczeństwa i zdrowia w kopalniach. Nakłada na państwo, które ją ratyfikowało, obowiązek przygotowania i wprowadzenia w życie spójnej polityki bezpieczeństwa i ochrony zdrowia osób pracujących w kopalniach, a także jej monitorowania. Każda ze stron konwencji zobowiązuje się do wyznaczenia organu władzy odpowiedzialnego za nadzór i regulowanie różnych aspektów tej polityki.

Konwencja nadkłada obowiązki nie tylko na państwo, ale również na pracodawców i pracobiorców. Podstawowym obowiązkiem pracodawcy jest przede wszystkim zapewnienie w miarę możliwości zdrowego i przyjaznego środowiska pracy przez wyeliminowanie ryzyka, jego kontrolowanie u źródła i minimalizowanie dzięki wdrażaniu bezpiecznych metod pracy. Jest nim także zapewnienie skutecznego sprzętu ochrony osobistej. Pracodawca zobowiązany jest również do przygotowania planu działania na wypadek zagrożeń specyficznych dla każdej kopalni w zakresie możliwych do przewidzenia katastrof z przyczyn technicznych i naturalnych, zapewnienie odpowiednich szkoleń, nadzoru i kontroli w celu bezpiecznego prowadzenia ruchu kopalni, a także zapewnienia regularnego nadzoru medycznego pracownikom narażonym na zagrożenie zdrowia specyficzne dla górnictwa.

Podstawowe prawa pracowników to między innymi prawo do zgłaszania pracodawcy i właściwym władzom wypadków, niebezpiecznych zdarzeń i zagrożeń, prawo do występowania z wnioskiem o przeprowadzenie inspekcji i dochodzeń oraz ich realizację przez pracodawcę i właściwe władze, prawo do posiadania informacji o zagrożeniach w miejscu pracy, które mogą wpływać na bezpieczeństwo i zdrowie pracownika. Obowiązki natomiast to przestrzeganie ustanowionych środków bezpieczeństwa i zdrowia zgodnie z otrzymanym przeszkoleniem, dbanie o bezpieczeństwo i zdrowie swoje oraz innych osób, choćby przez unikanie zaniedbań, troska o powierzony sprzęt lub wyposażenie, współdziałanie w dziedzinie bezpieczeństwa z pracodawcą, a także współpraca między pracownikami i pracodawcami.

Promowaniu bezpieczeństwa i zdrowia w kopalniach poświęcony jest oddzielny rozdział i artykuł konwencji. Senator sprawozdawca podkreślił, że dotychczas konwencję ratyfikowało trzynaście państw. Jak wskazał, ratyfikacja nie będzie miała skutków finansowych dla budżetu państwa. Wejdzie w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty zarejestrowania u dyrektora generalnego Międzynarodowej Organizacji Pracy. Można ją wypowiedzieć po upływie dziesięciu lat od daty jej wejścia w życie, to znaczy zarejestrowania u dyrektora generalnego. Wypowiedzenie zaś nabierze mocy dopiero po upływie jednego roku.

Senator K. Majka wskazał, że dyskusja na posiedzeniu komisji wyjaśniła, iż konwencja dla Polski, podobnie jak i dla innych krajów, które do tej pory do niej przystąpiły, jest ważna przede wszystkim ze względów zewnętrznych. Jest to pewien instrument międzynarodowego nacisku na pracodawców w krajach, które są zapóźnione pod względem bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w kopalniach. Prawo obowiązujące w tym zakresie w Polsce jest na dobrym światowym poziomie i nie będzie skutkowało koniecznością zmiany aktów prawnych. Nie będzie takiego skutku związania się przedmiotową konwencją.

Podstawowe przepisy dotyczące problematyki bezpieczeństwa i zdrowia uregulowane są między innymi w kodeksie pracy, w ustawie o badaniach i certyfikacji, ustawie o społecznej inspekcji pracy, ustawie - Prawo geologiczne i górnicze oraz szeregu przepisów wykonawczych do prawa geologicznego i górniczego, wydanych przez ministra przemysłu i handlu w porozumieniu z prezesem Wyższego Urzędu Górniczego.

Senator sprawozdawca podkreślił, że polski dorobek w tworzeniu bezpiecznych warunków pracy w kopalniach jest na świecie dobrze oceniany. Polska należy do krajów o szczęśliwie niskim wskaźniku wypadkowości, określanym jako częstość wypadków śmiertelnych na tysiąc osób zatrudnionych. Przykładowo w roku 1997 wskaźnik ten wynosił w Polsce 0,08, podczas gdy w Republice Południowej Afryki - 0,6, a w Rosji - 0,74, czyli o jeden rząd wielkości więcej.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że przystąpienie Polski do tej konwencji będzie działaniem dla dobra polskiego górnictwa, dla bezpieczeństwa kopalń i ludzi pracujących w górnictwie.

W imieniu połączonych komisji senator K. Majka zwrócił się o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Senat przychylił się do stanowiska komisji i 85 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Senat uchwalił poprawki do ustawy o nawozach i nawożeniu

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 9 czerwca br. Do Senatu została przekazana 13 czerwca i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska przedstawił senator Jan Chodkowski. Senator podkreślił, że rozpatrywana ustawa dokładnie reguluje sprawy dotyczące wprowadzania do obrotu nawozów, ich stosowania, zapobiegania zagrożeniom dla ludzi, zwierząt i środowiska, które mogą powstać podczas przewozu i przechowywaniu nawozów, oraz sankcje karne w wypadku naruszenia przepisów. Ustawa odpowiada przepisom obowiązującym w Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska popiera uchwalenie ustawy o nawozach i nawożeniu, ale postanowiła zaproponować do niej jedenaście poprawek. Dziewięć z nich uściśla nieprecyzyjne zapisy.

Poprawka szósta dotyczy stosowania nawozów za pomocą aparatury agrolotniczej. Art. 12 określa warunki, w jakich można stosować nawożenie z samolotu, by nie tworzyć zagrożenia dla sąsiedztwa nawożonych terenów. Senator J. Chodkowski zaznaczył, że stosowanie nawozów z samolotu budziło wątpliwości w czasie posiedzenia komisji. Padało pytanie, czy art. 12 w ogóle powinien znaleźć się w ustawie, czy nie należałoby go wykreślić. Ostatecznie komisja uznała, że powinien pozostać, ale proponuje się poprawkę szóstą, polegającą na dodaniu przed pkt 1 wymogu, że rozsiewany nawóz musi być w postaci granulowanej, czyli niepylącej, trudnej do znoszenia poza teren nawożony.

Poprawka siódma dotyczy art. 18 ust. 2, mówiącego o pojemności zbiorników do przechowywania naturalnych nawozów płynnych. Sejm proponuje, by pojemność zbiorników umożliwiała gromadzenie tych nawozów przez co najmniej sześć miesięcy. Art. 18 będzie obowiązywał dopiero za osiem lat, ale w budownictwie inwentarskim wywoła poważną rewolucję. W każdym gospodarstwie w istniejącej już zabudowie, a także w obiektach nowo budowanych trzeba będzie wybudować nieprzepuszczalne zbiorniki dużych rozmiarów. Według dziś obowiązujących norm dla jednej dorosłej sztuki inwentarza na odchody płynne miesięcznie trzeba 2 m³, a więc dla jednej krowy na sześć miesięcy jest potrzebny zbiornik o pojemności 12 m³. Jeśli krów będzie pięć, to łatwo policzyć, że potrzeba 60 m³, a jeśliby ich było dwadzieścia, to aż 240 m³. Zbiorniki z możliwością przechowywania nawozów płynnych przez sześć miesięcy to często bardzo duże budowle. W starszym budownictwie czy w miejscowościach o zwartej zabudowie wybudowanie takich zbiorników będzie po prostu niemożliwe. W opinii senatora sprawozdawcy, przyjmując sześć miesięcy na przechowywanie nawozów, Izba uchwali przepis, którego nie będzie można wprowadzić w życie.

Jak poinformował senator J. Chodkowski, komisja zaproponowała skrócenie tego okresu do czterech miesięcy. Zbiorniki będą o 1/3 mniejsze, a okres czteromiesięczny pozwoli na to, by zaszły w nich procesy fermentacyjne nawozów, a także by nawóz płynny można było stosować, nie naruszając przepisów art. 13 rozpatrywanej ustawy.

W imieniu Komisji Ochrony Środowiska senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie zaproponowanych poprawek.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Jan Cimanowski. Senator podkreślił, że gospodarka nawozami i nawożenie, jako ściśle związane z bezpieczeństwem zdrowia, ludzi i zwierząt, wymagają regulacji ustawowej. Rozpatrywana ustawa wypełnia w tym zakresie lukę w systemie naszego prawa.

Ponadto w ramach harmonizacji polskich norm z unijnymi przedstawia ona rozwiązania obowiązujące w tym względzie w krajach Unii. Do takich regulacji należą między innymi przepisy dotyczące obrotu nawozami - art. 3. I tak, nawozy wskazane w załączniku do ustawy oraz nawozy naturalne pochodzące od kur i zwierząt jednokopytnych, jeśli spełniają określone wymagania weterynaryjne, mogą być wprowadzone do obrotu bez zezwolenia. Nawozy organiczne, organiczno-mineralne oraz mineralne natomiast, niewymienione w załączniku do ustawy, można wprowadzać do obrotu po uzyskaniu zezwolenia właściwego ministra. Poza zakresem art. 3, a więc poza obrotem, znalazły się pozostałe nawozy naturalne.

Ustawa zawiera też regulacje dotyczące zasad i warunków stosowania nawozów, przewozu i przechowywania oraz agrochemicznej obsługi rolnictwa. Jako restrykcje z tytułu naruszania ustalonych zasad dotyczących gospodarki nawozami ustawa przewiduje, niezależnie od przepisów karnych, opłaty za wprowadzenie do obrotu nawozów z naruszeniem warunków określonych w art. 3. Są to opłaty sankcyjne, których tryb wnoszenia określają przepisy art. 21 i 23. W zakresie postępowania w sprawie opłaty sankcyjnej ustawa stworzyła konstrukcję prawną pośrednią między postępowaniem administracyjnym a postępowaniem podatkowym. Opłata ta stanowi dochód budżetu państwa i jako niepodatkowa należność budżetu państwa podlega przepisom działu III ordynacji podatkowej.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi - po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm ustawy i po wysłuchaniu opinii ekspertów oraz przedstawicieli rządu - postanowiła przedstawić Izbie następujące propozycje poprawek.

W art. 6 dodaje się ust. 2a w brzmieniu: "Cofnięcia zezwolenia, o którym mowa w ust. 2 dokonuje minister właściwy do spraw rolnictwa z własnej inicjatywy lub na wniosek ministra właściwego do spraw środowiska". Poprawka pierwsza do art. 6, polegająca na dodaniu nowego przepisu, uzupełnia tryb cofania zezwolenia na wprowadzenie nawozu do obrotu, przyznając w tym zakresie określone uprawnienie ministrowi właściwemu do spraw środowiska.

W art. 6 ust. 3 wyrazy "uprawomocnienia się decyzji o cofnięciu zezwolenia" zastępuje się słowami "w którym decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się ostateczna". Poprawka druga, dotycząca art. 6, zmienia przepis w sprawie terminu wycofania z obrotu nawozu w wypadku cofnięcia zezwolenia. Celem poprawki jest, by początkiem biegu trzymiesięcznego terminu był moment, w którym decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się ostateczna, a nie moment jej uprawomocnienia się.

W art. 7 litery "PCN" obejmuje się nawiasem.

Poprawka trzecia, która dotyczy art. 7, uzupełnia nazwę wskazanego kodu.

W art. 12 w pkt 3 skreśla się wyrazy "jeśli wiatr wieje w kierunku tych obiektów". Poprawka czwarta, dotycząca art. 12 pkt 3, przez usunięcie zbędnego sformułowania czyni przepis jednoznacznie zrozumiałym.

Poprawka piąta. W art. 18 ust.2 wyraz "sześciomiesięcznej" zastępuje się słowem "czteromiesięcznej". W poprawce tej, dotyczącej art. 18 ust. 2, chodzi o wymóg przechowywania nawozu w postaci płynnej. Ogranicza ona pojemność zbiorników umożliwiających gromadzenie nawozu.

Poprawka szósta. W art. 29 wyrazy "uprawomocnienia się tej decyzji" zastępuje się słowami "w którym decyzja o odmowie wydania zezwolenia stała się ostateczna". Poprawka ta zmienia przepis dotyczący terminu wycofania z obrotu nawozu w wypadku nieuzyskania zezwolenia na wprowadzenie go do obrotu w okresie jednego roku. Celem poprawki jest to, by początkiem biegu trzymiesięcznego terminu był moment, w którym decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się ostateczna, a nie moment uprawomocnienia się tej decyzji.

Kończąc swe wystąpienie, senator J. Cimanowski podkreślił, że przedkładany Izbie projekt ustawy jest kolejnym aktem dostosowującym polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej. W opinii senatora, ustawa o nawozach i nawożeniu przyczyni się do poprawy edukacji ekologicznej w zakresie stosowania nawozów oraz do poprawy funkcjonowania gospodarki nawozowej.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie przedstawione wnioski i propozycje poprawek rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje rekomendowały Izbie przyjęcie 16 pośród 22 zgłoszonych ogółem poprawek. Mniejszości komisji poparły 3 poprawki.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowanie nad poprawkami w kolejności przepisów ustawy, a następnie 79 głosami, przy 1 przeciw i 6 wstrzymujących się, Senat powziął uchwałę w sprawie ustawy o nawozach i nawożeniu: tekst uchwały

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie nazwy "Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej"

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 8 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Smorawiński. Senator sprawozdawca podkreślił, że są pewne kryteria merytoryczne związane ze stanem kadr, strukturą kształcenia i uprawnieniami akademickimi, które decydują o poziomie akademickości, pozwalającym na zmianę nazwy z "wyższa szkoła" na "akademia". Te kryteria są określone przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego i obowiązują od 1997 r. Mówią one wyraźnie, że uczelnia musi zatrudniać minimum czterdziestu mianowanych pracowników samodzielnych, a więc ze stopniem doktora habilitowanego lub profesora, prowadzić nauczanie na dwóch kierunkach i albo nadawać doktoraty na dwóch kierunkach, albo, jeśli jest to uczelnia wysoce specjalistyczna, mieć prawo nadawania doktoratu i habilitacji. Kryteria merytoryczna są więc bardzo jasne.

Senator poinformował, że opierając się na tych kryteriach merytorycznych, komisja postanowiła wnieść o odrzucenie rozpatrywanej ustawy.

Wyższa Szkoła Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie nie spełnia warunków merytorycznych, nie ma dostatecznej liczby mianowanych pracowników ze stopniem naukowym doktora habilitowanego i nie nadaje tego stopnia.

Przeciwny wniosek - o przyjęcie ustawy bez poprawek - zgłosiła mniejszość Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Jej wniosek przedstawił senator Zbyszko Piwoński.

Senator podkreślił, że dorobek naukowy tej uczelni jest powszechnie znany, znane są również jej zasługi dla polskiego szkolnictwa, czego nie kwestionują ani oponenci tej ustawy, ani też Rada Główna Szkolnictwa Wyższego, której opinia legła u podstaw negatywnego stanowiska Ministerstwa Edukacji Narodowej. W opinii mniejszości komisji, do Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej imienia Marii Grzegorzewskiej wyjątkowo nie przystają literalnie interpretowane wymogi Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Uczelnia ta powinna mieć miano akademii, jako że kształci wysoko wykwalifikowanych nauczycieli w jednej określonej specjalności pedagogicznej. Na wydziale tej uczelni rewalidacji i resocjalizacji funkcjonują już dwa kierunki kształcenia: pedagogika specjalna z ośmioma specjalnościami i ostatnio reaktywowany kierunek pedagogiczny z czterema specjalnościami. Pomimo więc istnienia jednego wydziału został spełniony formalny wymóg istnienia dwóch kierunków kształcenia, który jest zawarty w kryteriach Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego.

Kolejna kwestia poruszona przez senatora sprawozdawcę, to prawo doktoryzowania. Jak wskazał, występuje tu pewna odmienność. Bez względu na liczbę kierunków kształcenia uczelnia ta może i będzie nadal nadawać jedynie tytuł doktora nauk humanistycznych z zakresu pedagogiki. I takie uprawnienia ta uczelnia od dawna posiada. Z tych to względów nie można zbyt formalnie traktować określonych wymogów Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego i zbyt dogmatycznie ich interpretować w odniesieniu do tej właśnie szkoły. Senator Z. Piwoński dodał jeszcze, że szkoła ta spełnia już także formalny wymóg ilościowy, mówiący o czterdziestu samodzielnych pracownikach naukowych. Dane o trzydziestu ośmiu pracownika, podawane podczas posiedzenia komisji, pochodzą z 1998 r., obecnie zaś liczba ta powiększyła się do czterdziestu jeden.

Podczas dyskusji nad ustawą wnioski o jej przyjęcie bez poprawek złożyły także senator Dorota Kempka i senator Krystyna Czuba.

Wszystkie przedstawione wnioski rozpatrzyła Komisja Nauki i Edukacji Narodowej podczas przerwy w obradach. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba odrzuciła ten wniosek 64 głosami, przy 14 za i 8 wstrzymujących się), a następnie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Izba 66 głosami, przy 8 przeciw i 12 wstrzymujących się, poparła ten wniosek i powzięła uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy nazwy "Akademia Bydgoska im. Kazimierza Wielkiego"

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 88. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Marian Żenkiewicz. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek. Jak stwierdził, komisja uznała, że po pierwsze, Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Bydgoszczy z nadmiarem spełnia kryteria określone przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego. Po drugie, komisja stanęła na stanowisku, że ta zmiana w sposób właściwy odzwierciedla obecną rzeczywistość. Wprowadzenie do nazwy przymiotnika "pedagogiczna", kiedy większość kierunków studiów na tej uczelni to kierunki niepedagogiczne, byłoby właśnie dezinformacją, czymś mylącym. Po trzecie, komisja uznała, że tak sformułowana uchwała szanuje wolę senatu uczelni, środowiska akademickiego, a także środowisk samorządowych i poselskich, które wnosiły tę ustawę. Ponadto komisja wzięła pod uwagę to, że tego typu decyzja, będąca wyrazem poszanowania woli stanowisk uczelniach i lokalnych, nie pociąga za sobą żadnych kosztów budżetowych.

Wniosek mniejszości Komisji Nauki i Edukacji Narodowej przedstawił senator Jerzy Smorawiński. Mniejszość komisji zaproponowała, aby w tytule ustawy oraz w art. 1 wyrazy "Akademia Bydgoska im. Kazimierza Wielkiego" zastąpić wyrazami "Bydgoska Akademia Pedagogiczna im. Kazimierza Wielkiego".

Podczas dyskusji nad ustawą wnioski o jej przyjęcie złożyli senatorowie Maciej Świątkowski i Dorota Kempka.

Do wniosków przedstawionych w debacie ustosunkowała się Komisja Nauki i Edukacji Narodowej.

Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat w głosowaniu poparł ten wniosek i 66 głosami, przy 11 przeciw i 9 wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach nazwy "Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego w Kielcach"

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Krzysztof Lipiec, który poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Mniejszość komisji zaproponowała, by w tytule ustawy oraz w art. 1 ustawy wyrazy "Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego w Kielcach" zastąpić wyrazami "Świętokrzyska Akademia Pedagogiczna im. Jana Kochanowskiego w Kielcach". Wniosek mniejszości przedstawił senator Jerzy Smorawiński.

Wnioski zgłoszone podczas debaty rozpatrzyła Komisja Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat poparł w głosowaniu ten wniosek i 67 głosami, przy 9 przeciw i 9 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku nazwy "Pomorska Akademia Pedagogiczna w Słupsku"

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 7 czerwca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 9 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Jerzy Masłowski, który poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie odrzucenie ustawy.

Podczas dyskusji nad ustawą wniosek o jej przyjęcie bez poprawek zgłosili senatorowie: Anna Bogucka-Skowrońska, Kazimierz Kleina i Krzysztof Majka.

Wnioski przedstawione podczas debaty rozpatrzyła Komisja Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja nie poparła żadnego z wniosków.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu najpierw poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 62 głosami, przy 15 za i 10 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), a następnie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 64 głosami, przy 8 przeciw i 14 wstrzymujących się, poparł ten wniosek i powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.