Aktualności

W dniach 19 i 20 stycznia 1999 r. odbyło się 28. posiedzenie Senatu. Posiedzeniu przewodniczyli wicemarszałkowie: Andrzej Chronowski, Tadeusz Rzemykowski, Donald Tusk. Na sekretarzy posiedzenia powołano senatorów Witolda Kowalskiego i Andrzeja Mazurkiewicza; listę mówców prowadził senator A. Mazurkiewicz.

Przyjęty przez Izbę porządek dzienny posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ochronie informacji niejawnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy - Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego,

- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej,

- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz o zmianie niektórych ustaw,

- drugie czytanie projektu ustawy o mieniu Funduszu Wczasów Pracowniczych,

- pierwsze czytanie przedstawionego przez grupę senatorów projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt,

- zmiany w składzie komisji senackich,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości.

Senat uchwalił poprawki do ustawy o ochronie informacji niejawnych

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 41. posiedzeniu, 8 stycznia br., i przekazana do Senatu 9 stycznia. Marszałek Senatu 11 stycznia, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Obrony Narodowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Anna Bogucka-Skowrońska. Senator sprawozdawca przedstawiła i szczegółowo uzasadniła 20 poprawek, których wprowadzenie do ustawy, rekomendowały Izbie połączone komisje.

Mniejszość komisji wniosła o odrzucenie ustawy. Wniosek mniejszości przedstawił senator Ryszard Jarzembowski.

Propozycje wprowadzenia dalszych poprawek złożyli senatorowie podczas dyskusji nad ustawą.

Senator Piotr Ł.J. Andrzejewski zgłosił wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wszystkie zgłoszone wnioski i propozycje poprawek rozpatrzyły podczas przerwy w obradach dwie połączone komisje senackie. Ich sprawozdanie przedstawiła senator A. Bogucka-Skowrońska. Komisje wniosły o przyjęcie 24 spośród 85 zgłoszonych ogółem wniosków i propozycji poprawek.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Izba odrzuciła go 61 głosami, przy 28 za i 1 wstrzymującym się) i wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (36 głosów za, 49 przeciw, 5 wstrzymujących się), a następnie - wobec odrzucenia przez Izbę tych wniosków - nad poszczególnymi poprawkami w kolejności przepisów ustawy oraz nad całością projektu ustawy w sprawie rozpatrywanej ustawy wraz z przyjętymi poprawkami. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba - 64 głosami, przy 26 przeciw - przyjęła uchwałę w sprawie ustawy o ochronie informacji niejawnych:

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 8 stycznia 1999 r. ustawy o ochronie informacji niejawnych, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

w art. 1 w ust. 1 w pkt 9 oraz w art. 20 w ust. 1 w pkt 2 wyrazy "środków fizycznej ochrony" zastępuje się wyrazami "środków techniczno-organizacyjnej ochrony";

w art. 1 w ust. 2 w zdaniu wstępnym wyrazy "stosuje się" zastępuje się wyrazami "mają zastosowanie";

w art. 5 w ust. 1 skreśla się wyrazy "w sprawach kształtowania polityki";

w art. 14 w ust. 3 po wyrazie "udostępniają" dodaje się wyrazy "funkcjonariuszom albo żołnierzom, po przedstawieniu przez nich pisemnego upoważnienia,";

w art. 16 w zdaniu wstępnym, w art. 78, w art. 79, w art. 83 oraz w art. 84 po użytym w różnych przypadkach wyrazie "upoważnieni" dodaje się wyraz "pisemnie";

w art. 23 w ust. 2 w pkt 1 wyraz "powodowałoby" zastępuje się wyrazami "mogłoby spowodować";

w art. 27 w ust. 4 po wyrazach "zwracają się" dodaje się wyrazy " , za zgodą osoby sprawdzanej,";

w art. 27 w ust. 5 wyrazy "minister właściwy do spraw wewnętrznych lub Minister Obrony Narodowej przedstawiają" zastępuje się wyrazami "Prezes Rady Ministrów przedstawia";

w art. 31 w ust. 2 wyrazy "jej zgody" zastępuje się wyrazami "zgody osoby sprawdzanej";

art. 33 otrzymuje brzmienie:

"Art. 33. Poświadczenie bezpieczeństwa upoważniające do dostępu do informacji niejawnych oznaczonych wyższą klauzulą tajności uprawnia do dostępu do informacji niejawnych oznaczonych niższą klauzulą tajności, wyłącznie w zakresie określonym w art. 3.";

w art. 34 po wyrazach "pełnomocnik ochrony" dodaje się wyrazy " , kierując się zasadami bezstronności i obiektywizmu,";

w art. 35 w ust. 3 w pkt 2 skreśla się wyrazy "zajmowania stanowiska albo";

w art. 36 w ust. 4 po pkt 7 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:

"7a) termin ważności,";

w art. 37 w ust. 2 w pkt 3 po wyrazach "prowadzone na" dodaje się wyraz "pisemny";

w art. 37 w ust. 6 po wyrazach "pełnomocnikowi ochrony" dodaje się wyraz "pisemną";

w art. 37 w ust. 10 po wyrazie "pełnomocnik" dodaje się wyraz "pisemnie";

art. 43 otrzymuje brzmienie:

"Art. 43. 1. Osoba upoważniona do obsady stanowiska może z urzędu, za zgodą osoby sprawdzanej lub na jej wniosek, w terminie miesiąca od dnia otrzymania zawiadomienia o odmowie wydania poświadczenia bezpieczeństwa przez służbę ochrony państwa, zwrócić się do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli postępowania sprawdzającego.

2. Właściwa służba ochrony państwa niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od otrzymania żądania od Prezesa Rady Ministrów, przekazuje Prezesowi Rady Ministrów materiały dotyczące postępowania sprawdzającego celem przeprowadzenia postępowania kontrolnego.

3. Prezes Rady Ministrów, w przypadku stwierdzenia, że osoba sprawdzana daje rękojmię zachowania tajemnicy, wydaje orzeczenie wiążące właściwą służbę ochrony państwa co do wydania poświadczenia bezpieczeństwa lub uzupełnienia postępowania sprawdzającego. W przypadku potwierdzenia ustaleń dokonanych przez służbę ochrony państwa Prezes Rady Ministrów zawiadamia organ upoważniony do obsady stanowiska.

4) Po zakończeniu postępowania kontrolnego Prezes Rady Ministrów bezzwłocznie zwraca właściwej służbie ochrony państwa materiały, o których mowa w ust. 2.";

w art. 45 w ust. 1 i w ust. 2 po wyrazach "służby ochrony państwa" dodaje się wyrazy "lub pełnomocnik ochrony";

w art. 50 w ust. 2, w art. 53 w ust. 1 w pkt 2 i w ust. 2, w tytule rozdziału 9, w art. 56 w ust. 1 i w ust. 2, w art. 58 w ust. 1 oraz w art. 59 użyte w różnych przypadkach wyrazy "środki ochrony fizycznej" zastępuje się użytymi w odpowiednich przypadkach wyrazami "środki ochrony techniczno-organizacyjnej";

w art. 52 w ust. 4 wyrazy "oznaczonym klauzulą "ściśle tajne"" zastępuje się wyrazami "zawierającym informacje niejawne stanowiące tajemnicę państwową";

w art. 60 w ust. 2 skreśla się wyrazy "przez właściwą służbę ochrony państwa";

w art. 68 w ust. 2 w pkt 2 wyraz "lub" zastępuje się wyrazem "i";

po art. 76 dodaje się rozdział 11a oraz art. 76a w brzmieniu:

"Rozdział 11a

Przepisy karne

Art. 76a.1. Kto, przez niedopełnienie obowiązków lub przekroczenie uprawnień wynikających z niniejszej ustawy przy przeprowadzaniu postępowania sprawdzającego, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.";

W załączniku nr 1 w pkt III w ppkt 6 wyraz "ECU" zastępuje się wyrazem "EURO".

W uzasadnieniu powziętej uchwały wskazano, że Senat, po rozpatrzeniu ustawy o ochronie informacji niejawnych, zadecydował o wprowadzeniu do niej kilkunastu poprawek.

Senat uważa, że pomimo iż w projektach rozporządzeń do ustawy o ochronie informacji niejawnych została przewidziana regulacja, którą Senat proponuje w poprawce do art. 14 ust. 3, to jednak, zdaniem Senatu, dla zachowania czytelności ustawy regulacja ta powinna znaleźć odzwierciedlenie w materii ustawowej.

Zdaniem Senatu, biorąc pod uwagę zarówno treść definicji tajemnicy służbowej mówiącej o informacjach niejawnych, których nieuprawnione ujawnienie mogłoby narazić prawnie chronione interesy określonych w niej podmiotów, jak i porównując definicję klauzuli "zastrzeżone", celowe wydaje się wprowadzenie analogicznego zapisu przy klauzuli "poufne".

W opinii Senatu, ze względu na charakter funkcji osób określonych w art. 27 ust.4 (posłów i senatorów) powinna być wyrażana przez te osoby zgoda na przeprowadzenie wobec nich postępowania sprawdzającego.

Senat proponując wprowadzenie poprawki do art. 43, stosownie do której uprawnionym do przeprowadzenia postępowania kontrolnego miałby być prezes Rady Ministrów, uznał, iż zarówno wielka waga postępowania, o którym mowa w tym przepisie, jak i konieczność dołożenia najwyższej staranności przesądzają, że właściwym podmiotem jest prezes Rady Ministrów.

Zdaniem Senatu, z uwagi na istotność informacji niejawnych oznaczonych klauzulą "tajne" również fakt zapoznania się z takimi informacjami powinien podlegać odnotowaniu w karcie zapoznania się z dokumentem.

Senat uznał, iż zabezpieczeniem dla mogących powstać naruszeń przepisów ustawy, a ściślej mówiąc: z uwagi na możliwość podejmowania ze strony służb ochrony państwa takiego rodzaju działań, które byłyby prowadzone na szkodę interesu prywatnego lub publicznego, jest wprowadzenie przepisu karnego.

Poprawka Senatu do ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 41. Posiedzeniu, 8 stycznia br. Do Senatu została przekazana 9 stycznia. Marszałek Senatu 11 stycznia, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Obie komisje przedstawiły Izbie jednobrzmiące projekty wprowadzenia poprawki do ustawy. Senat po dyskusji zaakceptował tę propozycję i 76 głosami, przy 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich:

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 8 stycznia 1999 r. ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, wprowadza do jej tekstu następującą poprawkę:

w art. 1 w pkt 2, w ust. 6 wyrazy "31 grudnia 1999 r." zastępuje się wyrazami "30 września 1999 r.".

W uzasadnieniu uchwały wskazano, że zgodnie z brzmieniem uchwalonej przez Sejm ustawy po 31 grudnia 1999 r. wnioski w sprawie przyznania świadczenia pieniężnego mogą składać tylko osoby, które po tym właśnie dniu zamieszkają na stałe w Polsce. Senat wprowadzając do tekstu ustawy poprawkę uznał, że przyjęte w ustawie rozwiązanie może wiązać się z pewnym pokrzywdzeniem osób, które - bez własnej winy - nie zdążą złożyć wniosku w ustawowym terminie, gdyż od dnia ich zamieszkania w Polsce do dnia 31 grudnia 1999 r. pozostanie zbyt mało czasu. Zgodnie z przyjętym przez Sejm uregulowaniem osoba, która zamieszkałaby na terytorium Polski np. w ostatnich dnia grudnia 1999 r., musiałaby złożyć ewentualny wniosek od końca tego roku, osoba zaś, która zamieszkałaby z początkiem stycznia 2000 r., korzystałaby już z braku ograniczenia czasowego na złożenie wniosku.

Senat wnosi więc, aby wnioski o przyznanie świadczenia mogły składać - bez ograniczenia czasowego - osoby, które zamieszkają na terenie Polski po dniu 30 września 1999 r. Osoby, które zamieszkają w Polsce do tego dnia, muszą dochować ogólnego terminu granicznego, to znaczy złożyć wniosek do dnia 31 grudnia 1999 r.; osoby te będą jednak dysponowały odpowiednio długim - trzymiesięcznym okresem na załatwienie niezbędnych formalności.

Senat pragnie podkreślić, iż przywiązuje szczególną wagę do spraw osób pochodzenia polskiego i narodowości polskiej, czego wyrazem są m.in. przygotowywane w Senacie projekty ustaw regulujących te zagadnienia i z czego wynika przedstawiana poprawka do ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy - Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 41. posiedzeniu, 8 stycznia br., i przekazana do Senatu 9 stycznia. Marszałek Senatu 11 stycznia, zgodnie z art. 95 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Krzysztof Lipiec. Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Poprawki do ustawy zaproponowała natomiast mniejszość komisji. Jej wniosek przedstawił senator Zbyszko Piwoński.

Przedstawione wnioski rozpatrzyła Komisja Nauki i Edukacji Narodowej. Komisja postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek. Mniejszość komisji podtrzymała zaproponowane poprawki.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 59 głosami, przy 24 przeciw i 4 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej

Pierwsze czytanie rozpatrywanego projektu odbyło się na 17. posiedzeniu Senatu, 24 lipca 1998 r. Izba po przeprowadzonej debacie, zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierowała projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu. Komisje na wspólnym posiedzeniu 1 grudnia 1998 r. rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Przedstawił je senator Maciej Świątkowski. Senator sprawozdawca poinformował, że komisje na wspólnym posiedzeniu - po rozpatrzeniu przedstawionego projektu ustawy oraz zgłoszonych na posiedzeniu połączonych komisji wniosków - odrzuciły wszystkie te wnioski i postanowiły wnieść o przyjęcie przedstawionego jednolitego projektu ustawy wraz z projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy.

W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskami nie przyjętymi przez komisje (Senat w głosowaniu odrzucił wszystkie te wnioski), a następnie nad całością projektu ustawy i projektem uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy. W wyniku tego ostatecznego głosowania (72 głosy za, 11 przeciw, 5 wstrzymujących się) Senat powziął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej:

Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej.

Jednocześnie upoważnia senatora Macieja Świątkowskiego do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad projektem.

MARSZAŁEK SENATU
Alicja GRZEŚKOWIAK

projekt

U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej

Art. 1.

W ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. Nr 25, poz. 113, Nr 137, poz.639, z 1997 r. Nr 106, poz. 680, Nr 121, poz. 769 i 770, Nr 160, poz. 1078 oraz 1998 r. Nr 106, poz. 668) po art. 28 dodaje się art. 28a w brzmieniu:

"Art.28a.1. Reprezentanci Polski na igrzyskach olimpijskich zimowych lub letnich, którzy:

1) zdobyli co najmniej jeden medal olimpijski,

2) ukończyli 35 rok życia i nie uprawiają wyczynowo sportu,

3) mają obywatelstwo polskie,

4) mają stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- mogą otrzymać, z zastrzeżeniem ust. 3, świadczenie pieniężne z budżetu państwa, zwane dalej "świadczeniem pieniężnym".

2. Świadczenie pieniężne jest przyznawane w wysokości prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej.

3. Świadczenie pieniężne przyznaje Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki na wniosek osoby zainteresowanej lub z własnej inicjatywy.

4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, należy dołączyć opinię Polskiego Komitetu Olimpijskiego i zaświadczenie o zdobyciu medalu olimpijskiego.

5. Świadczenie pieniężne jest przyznawane na czas określony i wypłacane poczynając od miesiąca, w którym zostało przyznane.

6. Świadczenie pieniężne jest wypłacane co miesiąc przez właściwe polskie związki sportowe ze środków Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki.

7. Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki wydaje decyzję o przyznaniu świadczenia pieniężnego w ciągu miesiąca od dnia złożenia wniosku.".

Art. 2.

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.

W uzasadnieniu stwierdzono, że projekt nowelizacji ustawy z 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz.U. Nr 25, poz. 113 z późn. zm.) ma na celu uhonorowanie wybitnych sportowców - zdobywców medali olimpijskich. Przyjęto koncepcję znowelizowania w tym zakresie ustawy o kulturze fizycznej, jako ustawy regulującej podstawowe i zasadnicze kwestie dotyczące kultury fizycznej, z którą nieodłącznie związany jest sport. Ustawa ta zawiera również uregulowania dotyczące kwestii materialnych związanych z uprawianiem sportu - określa status zawodnika profesjonalnego, amatora, przysługujących stypendiów sportowych, wyróżnień i nagród ze środków budżetu państwa za wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym. Uregulowania te jednak w stosunku do reprezentantów Polski w igrzyskach olimpijskich, będących zdobywcami medali, nie wydają się wystarczające. Osoby te bowiem swoim wysiłkiem i zaangażowaniem na arenie sportowej rozsławiały imię Polski w świecie i wpisały się na stałe do historii nie tylko polskiego, lecz także światowego sportu. W uznaniu ich zasług proponuje się zagwarantowanie im stałego dochodu, w formie świadczenia pieniężnego. Świadczenie to ma być swego rodzaju gratyfikacją za znakomite osiągnięcia i jest przyznawane niezależnie od sytuacji finansowej osoby do niego uprawnionej. Przyjmując takie założenie, projektodawcy mają jednakże świadomość, że świadczenie niekiedy może nosić znamiona zapomogi, albowiem niektórzy medaliści olimpijscy znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej.

Prawo do świadczenia mieliby reprezentanci Polski na igrzyskach olimpijskich, którzy zdobyli przynajmniej jeden medal olimpijski, są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej, mają stałe miejsce zamieszkania w kraju oraz ukończyli 35 rok życia. Granicę ukończenia 35 lat przyjęto jako wiek ukończenia kariery sportowej.

Świadczenie byłoby przyznawane przez prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki na wniosek osoby zainteresowanej lub z jego własnej inicjatywy oraz wypłacane co miesiąc. Złożenie wniosku o przyznanie świadczenia będzie zależało od decyzji osoby uprawnionej, zaś w drastycznej sytuacji materialnej uprawnionego istnieje możliwość przyznania świadczenia przez prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki z jego własnej inicjatywy.

Wysokość świadczenia będzie odpowiadać jednokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej, ustalanego w ustawie budżetowej. W 1998 r. wynosiło ono 1.027,5 zł. Nie będzie to, zdaniem projektodawców, kwota wygórowana, zważywszy że świadczenie nie zostaje wyłączone spod opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przy przyjęciu założenia, że uprawnionych do świadczenia jest około 200 osób, a miesięczna kwota świadczenia wynosi 1.100 zł, przewiduje się, że koszt wprowadzenia świadczenia pieniężnego dla medalistów olimpijskich wyniesie dla budżetu państwa rocznie 2.640 tys. zł.

Drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz o zmianie niektórych innych ustaw

Pierwsze czytanie rozpatrywanego projektu ustawy odbyło się na 20. posiedzeniu Senatu, 9 października 1998 r.

Izba po przeprowadzonej debacie, zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierowała projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje na wspólnym posiedzeniu rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Przedstawił je senator Dariusz Kłeczek, który w imieniu komisji wniósł o przyjęcie projektu ustawy.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego wniosku i 63 głosami, przy 21 przeciw i 5 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny:

Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny.

Jednocześnie upoważnia senatora Dariusza Kłeczka do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad projektem.

MARSZAŁEK SENATU
Alicja GRZEŚKOWIAK

projekt

U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy - Kodeks karny

Art. 1.

W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 i Nr 128 poz. 840) wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł Rozdziału XXV otrzymuje brzmienie: "Przestępstwa przeciwko obyczajności i wolności w sferze seksualnej";

2) w art. 197:

a) w § 2 wyrazy "do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności" zastępuje się wyrazami "do poddania się innemu czynowi lubieżnemu albo wykonania takiego czynu",

b) w § 3 wyrazy "od lat 2 do 12" zastępuje się wyrazami "na czas nie krótszy od lat 3";

3) w art. 198, art. 199 i w art. 200 w § 1 wyrazy "do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności" zastępuje się wyrazami "do poddania się innemu czynowi lubieżnemu albo do wykonania takiego czynu";

4) w art. 199 wyrazy "do lat 3" zastępuje się wyrazami "od 3 miesięcy do lat 5";

5) po art. 200 dodaje się art. 200a w brzmieniu:

"Art. 200a. Kto dopuszcza się czynu lubieżnego w obecności małoletniego albo publicznie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.";

6) art. 202 otrzymuje brzmienie:

"Art. 202. § 1. Kto rozpowszechnia treści pornograficzne, w szczególności pisma, druki lub wizerunki, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto w celu rozpowszechniania takie treści, w szczególności pisma, druki lub wizerunki, produkuje, sprowadza, przechowuje, przenosi, przesyła lub przewozi.

§ 3. Jeżeli czyn określony w § 1 lub 2 dotyczy treści pornograficznych z udziałem małoletniego, związanych z użyciem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 4. Kto małoletniemu prezentuje treści pornograficzne lub udostępnia mu przedmioty mające taki charakter,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.";

7) w art. 203 i w art. 204 w § 1, 2 i 4 wyraz "prostytucji" zastępuje się wyrazem "nierządu".

Art. 2.

Ustawa wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia.

W uzasadnieniu uchwały stwierdzono, że kierując się uchwałą senackiej Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przyjętą na posiedzeniu w dniu 5 maja 1998 r., w myśl której pornografia wymierzona jest w godność osoby ludzkiej i jej erotyzm, wyrządza szkody w prawidłowym rozwoju dzieci i młodzieży, a także jest przyczynkiem do przestępstw, a nawet zbrodni dokonywanych na tle seksualnym, Senat uważa za konieczne wprowadzenie w życie przedłożonych w niniejszym projekcie zmian przepisów nowego Kodeksu karnego. Projekt przywraca zakaz produkcji, przesyłania i rozpowszechniania wszelkich treści pornograficznych wyrażonych w każdej formie, w szczególności zaś pisma, druku lub wizerunku.

Nowelizacja Kodeksu karnego z 1997 r. jest pilna i niezbędna w zakresie rozdziału XXV ze względu na przyjętą w nim zasadę ustalenia rodzajowego przedmiotu ochrony prawnej dla wszystkich czynów ujętych w tym rozdziale. Twórcy nowego Kodeksu karnego przyjęli filozofię liberalizmu etycznego w jego skrajnej wersji, o czym świadczy tytuł rozdziału XXV. Aksjologia tego rozdziału Kodeksu karnego pozostaje w sprzeczności z wartościami chronionymi przez Konstytucję Rzeczpospolitej Polskiej, która odwołuje się do kultury zakorzenionej w chrześcijańskim dziedzictwie Narodu i w ogólnoludzkich wartościach. Konstytucja stoi na straży przyrodzonej godności człowieka. Art. 31 Konstytucji stanowi, że każdy jest zobowiązany szanować wolność i prawa innych, ale w ślad za Europejską Konwencją o Ochronie Praw Człowieka Konstytucja potwierdza, że ochrona moralności publicznej może stanowić podstawę ustawowych ograniczeń w korzystaniu z konstytucyjnych wolności i praw. Przyjęcie w kodeksie karnym wolności seksualnej za rodzajowy przedmiot ochrony prawnej w miejsce moralności publicznej jest niezgodne z powyższymi normami. Zdaniem Senatu, nie do zaakceptowania jest rozstrzygnięcie, w myśl którego państwo zabezpiecza swobodę pierwszej fazy rozpowszechniania pornografii.

Konieczne jest także objęcie pełną ochroną prawną osób małoletnich przed zachowaniami lubieżnymi i gorszącymi osób dorosłych, analogicznie jak to zapewniały kodeksy karne z 1932 r. i 1969 r. Również nowy Kodeks karny stoi na straży dobra osób małoletnich w tej kwestii. Niestety, art. 200 i art. 202 nowego Kodeksu karnego niebezpiecznie obniżają granicę małoletniości z lut 18 do 15.

W ramach racjonalizacji polityki karnej proponuje się zaostrzyć sankcję karną w odniesieniu do kwalifikowanej postaci gwałtu (dokonanego przez co najmniej dwie osoby lub ze szczególnym okrucieństwem) uznając, że jest to zbrodnia. Ponadto projekt proponuje przywrócenie określenia "nierząd" dla przestępstw wymienionych w art. 203 i art. 204 nowego Kodeksu karnego.

Proponowane w projekcie zmiany dotyczą również art. 202 Kodeksu karnego, który w obecnym brzmieniu dopuszcza rozpowszechnianie treści pornograficznych. Ustawodawca z góry założył znikomą szkodliwość społeczną tego czynu, dostrzegając ją jedynie w sytuacji narzucania prezentacji treści pornograficznej osobom trzecim wbrew ich woli. Udowodnienie narzucenia oglądu pornografii jest w praktyce sądowej bardzo trudne, stąd przepis ten będzie w znacznym stopniu martwy. Zapis artykuł 202 § 1 Kodeksu karnego w obecnym brzmieniu sprowadza się w praktyce do instruktażu, jak rozpowszechniać pornografię, aby nie narażać się na sankcje karne. Ponadto art. 202 §2 umożliwia osobom powyżej 15 lat dostęp do treści pornograficznej, a nawet udział w jej produkcji. Tym samym ustawodawca umożliwia deprawację w majestacie prawa młodzieży powyżej 15 roku życia.

Biorąc pod uwagę wartości społeczne chronione przez Konstytucję należy podkreślić, że pornografia narusza godność osoby ludzkiej, godzi w dobro rodziny, a w skali społecznej stanowi źródło patologii i zachowań kryminalnych, naruszających ład społeczny w państwie demokratycznym. Pornografia nosi więc cechy wysokiej szkodliwości społecznej. Dlatego też produkcja i rozpowszechnianie pornografii powinny być zakazane pod groźbą sankcji karnej. Górna granica sankcji karnej przewidziana w art. 202 §3 wydaje się być wystarczająca. Jednak utrzymanie jej prowadzi do paradoksu prawnego ze względu na art. 200 §2. Art. 200 §3 dotyczy bowiem najcięższej postaci przestępstwa szerzenia pornografii, a mianowicie produkcji treści pornograficznych z udziałem małoletniego poniżej 15 roku życia, w celu jej rozpowszechniania, za co grozi kara do 5 lat pozbawienia wolności. Tymczasem art. 200 §2 mówiący o utrwalaniu treści pornograficznych niejako "dla siebie" przewiduje sankcję do 10 lat pozbawienia wolności. Stwierdzona tu niekonsekwencja nie wydaje się być zamierzona przez ustawodawcę. Przedkładany projekt niekonsekwencję tę eliminuje. Niniejszy projekt zaostrza sankcje nie tylko za prezentację treści pornograficznych z udziałem dzieci, ale także za produkcję pornografii z udziałem małoletnich, z użyciem przemocy lub zwierzęcia.

Celem proponowanego przez Senat projektu jest w szczególności ochrona dzieci i młodzieży przed niszczącym wpływem pornografii. Przyjęcie proponowanych w projekcie rozwiązań spowoduje ograniczenie dostępu do pornografii. Zakaz produkcji, sprowadzania i rozpowszechniania pornografii przyczyni się do prawnej ochrony rodziny, a tym samym ładu społecznego.

Projekt nie rodzi skutków finansowych dla budżetu państwa.

Drugie czytanie projektu ustawy o mieniu Funduszu Wczasów Pracowniczych

Pierwsze czytanie rozpatrywanego projektu odbyło się na 24. Posiedzeniu, 3 grudnia 1998 r.

Senat po przeprowadzonej debacie, zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Gospodarki Narodowej.

Komisje na wspólnym posiedzeniu 10 grudnia 1998 r. rozpatrzyły przedstawiony przez wnioskodawców projekt ustawy oraz zgłoszone na posiedzeniu komisji wnioski i przygotowały sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Przedstawił je senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Senator sprawozdawca poinformował, że komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy oraz wniosków zgłoszonych zarówno na posiedzeniu połączonych komisji, jak i na posiedzeniu plenarnym, odrzuciły wszystkie te wnioski.

Senator wniósł o przyjęcie przedstawionego projektu ustawy wraz z projektem uchwały w sprawie wniesienia tego projektu do Sejmu jako senackiego projektu ustawy.

W głosowaniu Izba poparła wniosek komisji - odrzuciła wnioski i poprawki nie przyjęte przez komisje, a następnie 61 głosami, przy 25 przeciw i 2 wstrzymujących się, powzięła uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o mieniu Funduszu Wczasów Pracowniczych:

Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o mieniu Funduszu Wczasów Pracowniczych.

Jednocześnie upoważnia senatora Piotra Andrzejewskiego do reprezentowania stanowiska Senatu w dalszych pracach nad projektem.

MARSZAŁEK SENATU
Alicja GRZEŚKOWIAK

projekt

USTAWA
z dnia
o mieniu Funduszu Wczasów Pracowniczych.

Art. 1.

1) Ustawa dotyczy mienia Funduszu Wczasów Pracowniczych - osoby prawnej zlikwidowanej na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 9 maja 1997 r. o zmianie ustawy o związkach zawodowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 82, poz. 518) - wniesionego przez Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych, jako mienie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, w formie aportu do "Funduszu Wczasów Pracowniczych" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie.

2) Ilekroć w dalszych przepisach ustawy mowa jest o "Spółce", należy przez to rozumieć spółkę, o której mowa w ust. 1.

Art. 2.

1) Wpis Spółki do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy uznaje się za ważny.

2) Uznaje się, że wniesienie przez Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych do Spółki mienia przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 1 ust. 1, nastąpiło z upoważnienia i w imieniu Skarbu Państwa.

Art. 3.

1) Z dniem wejścia w życie ustawy udziały w Spółce, o której mowa w art. 1, stają się udziałami Skarbu Państwa, a obciążenia udziałów w Spółce wygasają z mocy prawa.

2) Spółka wstępuje w ogół praw i obowiązków Funduszu Wczasów Pracowniczych.

Art. 4.

1) Podmiotom, które przed dniem wejścia w życie ustawy nabyły odpłatnie w dobrej wierze udziały w Spółce lub na rzecz których nastąpiło obciążenie udziałów w Spółce, przysługuje odszkodowanie w granicach szkody rzeczywistej.

2) Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, ustala się w trybie i na zasadach określonych w art. 160 § 4 - 6 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 5.

W terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy Minister Skarbu Państwa dokona zmiany aktu założycielskiego Spółki w następujący sposób:

1) określi przedmiot działalności Spółki w szczególności jako:

"świadczenie usług w zakresie:

a) organizowania wypoczynku dla pracowników, emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin,

b) prowadzenia działalności sanatoryjnej i profilaktyczno-leczniczej dla pracowników, emerytów i rencistów oraz członków ich rodzin, na zasadach określonych przepisami dotyczącymi uzdrowisk i lecznictwa uzdrowiskowego",

2) wyłączy prawo wspólnika Spółki do udziału w zyskach,

3) stwierdzi, że zysk Spółki zostaje przeznaczony na działalność Spółki,

4) stwierdzi, że w przypadku wykazania straty przez Spółkę, każdy ze wspólników wniesie dopłatę proporcjonalnie do liczby posiadanych udziałów,

5) ograniczy obrót udziałami w Spółce wyłącznie do obrotu pomiędzy Skarbem Państwa a organizacjami związkowymi, o których mowa w art. 6.

Art. 6.

W skład Rady Nadzorczej Spółki wchodzi po dwóch przedstawicieli Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność" i Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych oraz jeden przedstawiciel Skarbu Państwa. W głosowaniu, w przypadku równej liczby głosów, decyduje głos przedstawiciela Skarbu Państwa.

Art. 7.

1) W terminie jednego roku od dnia wejścia w życie ustawy Minister Skarbu Państwa dokona, z zastrzeżeniem ust. 2, nieodpłatnego przeniesienia udziałów w równych proporcjach, lecz nie więcej niż 80% udziałów, na rzecz Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność" i Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych.

2) Na wniosek każdej z organizacji związkowych wymienionych w ust. 1 Minister Skarbu Państwa dokona nieodpłatnej dystrybucji majątku Spółki na rzecz tych organizacji. Spółka założy stosowną liczbę spółek prawa handlowego, zgodnie z wnioskiem, wyposażając je w uzgodnioną pomiędzy Ministrem Skarbu Państwa a wnioskującą organizacją związkową ilość składników majątkowych Spółki wniesionych do Spółki w formie aportu, a następnie przeniesie nieodpłatnie wszystkie udziały w każdej ze spółek na rzecz tych organizacji związkowych.

3) Wyposażenie spółek, o których mowa w ust. 2, w składniki majątku Spółki może nastąpić wyłącznie w taki sposób, że udziały zostaną pokryte aportami w postaci wyodrębnionych z majątku Spółki zespołów składników majątkowych i niemajątkowych w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tak że Spółki nie będą obciążać żadne zobowiązania związane z przenoszonymi zespołami składników majątkowych.

4) Opisana w ust. 2 dystrybucja majątku Spółki nastąpi w granicach i proporcjach przewidzianych w ust. 1.

5) Czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, wolne są od danin publicznych.

Art. 8.

1) Czynności prawne przekraczające zakres zwykłego zarządu majątkiem Spółki dokonane przed dniem wejścia w życie ustawy, których przedmiotem były składniki mienia przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 1 ust. 1, uznaje się za nieważne, chyba że w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy Rada Nadzorcza Spółki, o której mowa w art. 6, potwierdzi czynność.

2) Czynności prawne przekraczające zakres zwykłego zarządu majątkiem Spółki dokonywane począwszy od dnia wejścia w życie ustawy, wymagają zatwierdzenia przez Radę Nadzorczą Spółki, o której mowa w art. 6, pod rygorem nieważności.

3) O skutkach nieważności, o których mowa w ust. 1 i 2, orzeka sąd, stosując odpowiednio przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Art. 9.

1) W terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych obowiązane jest przedłożyć Ministrowi Skarbu Państwa wykaz składników mienia przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 1 ust. 1, wniesionych w formie aportu do Spółki.

2) W terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy zarząd Spółki obowiązany jest przedłożyć Ministrowi Skarbu Państwa wykaz wszystkich czynności prawnych przekraczających zakres zwykłego zarządu majątkiem Spółki, których przedmiotem były składniki mienia przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 1 ust. 1, oraz zdać sprawozdanie z wykonywania zarządu.

3) Wykazy, o których mowa w ust. 1 i 2, przedkładane są pod odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania.

4) Niewykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 1 lub w ust. 2, prowadzi do poddania egzekucji administracyjnej osób uchylających się od jego wykonania. Wierzycielem i organem egzekucyjnym w tych sprawach jest Minister Skarbu Państwa.

5) Za zobowiązania Spółki powstałe przed dniem wejścia w życie ustawy odpowiadają solidarnie Spółka i Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych, z wyłączeniem czynności potwierdzonych przez Radę Nadzorczą w trybie określonym w art. 8 ust. 1.

Art. 10.

W ustawie z dnia 9 maja 1997 r. o zmianie ustawy o związkach zawodowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 82, poz. 518) w art. 7 skreśla się ust. 1, 2 i 4.

Art. 11.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

W uzasadnieniu uchwały wskazano, że orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z 3 czerwca 1998 roku (Sygn. Akt K 34/97) - art. 7 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 9 maja 1997 roku o zmianie ustawy o związkach zawodowych oraz o zmianie niektórych ustaw ( Dz. U. Nr 82 poz. 518) - został uznany za sprzeczny z Konstytucją.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że powstała z mocy zakwestionowanego artykułu 7 wyżej wymienionej ustawy - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością "Fundusz Wczasów Pracowniczych" - otrzymała aport wniesiony nieprawidłowo przez Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych we własnym imieniu, a nie w imieniu Skarbu Państwa.

Z uzasadnienia orzeczenia Trybunału wynika potwierdzenie tezy, że majątek - przedsiębiorstwo w rozumieniu artykułu 55¹ Kodeksu cywilnego - wniesiony przez Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych do spółki Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych "Fundusz Wczasów Pracowniczych" - był majątkiem Skarbu Państwa pozostającym w zarządzie i użytkowaniu Funduszu Wczasów Pracowniczych.

Trybunał zakwestionował regulację ustawową stanowiącą, że nowo utworzona Spółka Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki Funduszu Wczasów Pracowniczych bez względu na charakter stosunku prawnego, z którego te prawa i obowiązki wynikają.

Zawłaszczenie przez Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych z woli politycznej większości zasiadającej w poprzedniej kadencji obu izb Parlamentu i Prezydenta RP mienia ogólnonarodowego służącego ogółowi pracowników zrzeszonych w związkach zawodowych i ich rodzin wymaga pilnej korekty ustawowej.

Zarazem konieczne jest uregulowanie charakteru bytu prawnego, zobowiązań i kontynuacji działań prawnych wynikających ze stosunków prawnych i umów z osobami trzecimi - istniejącej i wpisanej do rejestru handlowego utworzonej wadliwie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "Fundusz Wczasów Pracowniczych".

Projekt czyni zadość wyżej wymienionych wymaganiom. W pracach nad projektem uczestniczyli reprezentanci związków zawodowych.

Projekt nie rodzi znaczących skutków finansowych obciążających budżet państwa.

Pierwsze czytanie przedstawionego przez grupę senatorów projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt

Odbyło się pierwsze czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt. Projekt zaprezentowała przedstawicielka projektodawców senator Anna Bogucka-Skowrońska.

Po dyskusji, zgodnie z art. 63 ust. 3 Regulaminu Senatu, Izba skierowała projekt ustawy do komisji: Ustawodawczej, Ochrony Środowiska, Praw Człowieka i Praworządności.

Zmiany w składzie komisji senackich

Senator Ireneusz Zarzycki przedstawił wniosek Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich o odwołanie senatora Grzegorza Lipowskiego ze składu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej i powołanie go do składu Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego wniosku i 78 głosami, przy 7 przeciw i 4 wstrzymujących się, powziął uchwałę w sprawie zmian w składzie komisji senackich.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 41. posiedzeniu, 8 stycznia br., i przekazana do Senatu 9 stycznia. Marszałek Senatu 11 stycznia, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Stanisław Jarosz. Senator sprawozdawca wskazał m.in., że ustawa uchwalona przez Sejm przewiduje dwa rodzaje zmian. Po pierwsze, przewiduje podwyższenie limitu przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów, usług i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy z wielkości 400 tysięcy euro do wielkości 800 tysięcy euro. Dopiero po przekroczeniu tego limitu, a więc 800 tysięcy euro, osoby fizyczne lub spółki osób fizycznych mają obowiązek prowadzić pełną rachunkowość. A więc osoby fizyczne i spółki osób fizycznych do czasu przekroczenia tego limitu będą mogły prowadzić ewidencję dla celów podatkowych w formie księgi przychodów i rozchodów. Jest to znacząca zmiana, różnica między tymi dwoma sposobami ewidencji jest bowiem duża. W wypadku podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencjonuje się jedynie przychody i koszty, a w wypadku pełnej rachunkowości, gdzie obowiązuje zasada podwójnego zapisu, ewidencjonuje się również rozrachunki z kontrahentami i rozliczenia pieniężne.

Druga zmiana dotyczy momentu, który jest brany jako podstawa do określenia kursu. Wyznaczono dzień 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy. Przyjmuje się, że średni kurs przeliczenia euro na walutę polską z tego dnia będzie podstawą do wyliczenia tej kwoty.

Senator Stanisław Jarosz podkreślił, że proponowane zmiany zmierzają do pewnego odbiurokratyzowania działalności gospodarczej, objęcia większej liczby podatników prawem do prowadzenia uproszczonej ewidencji w formie księgi przychodów i rozchodów. Jej zaletą jest stosunkowo prosta ewidencja, która nie wymaga przygotowania zawodowego w zakresie rachunkowości, co umożliwia prowadzenie księgi przez właściciela firmy, bez konieczności zatrudniania księgowych. Ponadto nowelizacja umożliwi zmniejszenie kosztów działalności gospodarczej i zwiększenie konkurencyjności polskich firm w stosunku do firm zagranicznych. Zmiana spowoduje, że część firm, zwłaszcza małych, nie będzie zmuszona do zatrudniania kosztownych służb księgowych, aby rozliczać się na zasadach pełnej rachunkowości.

W imieniu komisji senator sprawozdawca zwrócił się o przyjęcie bez poprawek rozpatrywanej ustawy. Senat w głosowaniu poparł ten wniosek i 83 głosami, przy 2 przeciw i 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości bez poprawek.