Aktualności

4 lipca 2014 r. w Senacie odbyła się uroczystość nadania sali senackiej nr 176 imienia zmarłego w tym roku wicemarszałka Zbigniewa Romaszewskiego. Napis odsłonili Zofia Romaszewska i marszałek Senatu Bogdan Borusewicz. Tłumnie stawili się senatorowie obecnej i pierwszej kadencji  Senatu, byli marszałkowie Izby i posłowie.    

„Zbigniew Romaszewski był jednym z twórców niepodległego i demokratycznego państwa polskiego. Człowiek legenda, aktywny i czuły na krzywdę ludzką. W odrodzonym Senacie przedłużył działalność biura interwencyjnego, które założył i prowadził wspólnie z żona Zofią. Chcemy, aby pamięć o nim była trwała, aby pokazywała młodym Polakom, jak należy postępować w trudnych sytuacjach i jak służyć dla Polski, niepodległości i demokracji” – tak wspominał Zbigniewa Romaszewskiego marszałek Borusewicz.

Prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosław Kaczyński powiedział, że „ta chwila jest jednocześnie i smutna, ponieważ Zbigniew Romaszewski odszedł przedwcześnie, i dobra, ponieważ uczczony zostaje człowiek naprawdę niezwykły. Człowiek, który pokazał, że można służyć najwyższym wartościom i ludziom najbardziej poszkodowanym. Był współczesnym rycerzem, współczesnym Zawiszą Czarnym.  Jestem głęboko przekonany, że pamięć o nim będzie trwała, a kiedyś przed tym gmachem stanie jego pomnik. Zbigniew Romaszewski był największą chlubą tego parlamentu. Dobrze, że pamiętał o nim Senat”.

Senatowi i marszałkowi Senatu podziękowała Agnieszka Romaszewska. „Ojciec był państwowcem i demokratą. Uważał, że nie ma nic ważniejszego w demokracji niż parlament. Przez całe siedem kadencji był oddanym sługą Senatu – sądził, że warto tak służyć. Mam nadzieję, że kiedy senatorowie będą obradować w sali imienia mego ojca, będą pamiętać, że był on człowiekiem prawdziwym i wierzył w to, co robił”.    

Zbigniew Romaszewski zmarł w Warszawie 13 lutego 2014 r. Był  wicemarszałkiem Senatu VII kadencji. W latach 1989–2011 sprawował przez siedem kadencji nieprzerwanie mandat senatora. W Senacie I, II, IV i VI kadencji przewodniczył Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Wybitny działacz opozycji w czasach PRL, więziony i represjonowany. Od 2011 r. członek Trybunału Stanu. Odznaczony Orderem Orła Białego w 2011 r.

Urodził się 2 stycznia 1940 r. w Warszawie. Po upadku Powstania Warszawskiego został wywieziony do obozu w Turyngii. Ojca zamordowano w 1944 r. w obozie koncentracyjnym. W 1964 r. ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 r. obronił doktorat w Instytucie Fizyki PAN, gdzie pracował od ukończenia studiów do represyjnego zwolnienia w 1983 r. Po wyjściu z więzienia pracował w Instytucie Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego jako redaktor „Acta Physica Polonica”.

W 1976 r. uczestniczył w akcji pomocy robotnikom Radomia. Od 1977 r. był członkiem Komitetu Samoobrony Społecznej Komitetu Obrony Robotników (KSS KOR) i wraz z żoną Zofią prowadził biuro interwencyjne, niosące ofiarom bezprawia pomoc prawną i materialną. Na przełomie lat 1979-1980 organizował Komisję Helsińską, nadzorującą wprowadzanie w życie postanowień KBWE. Pod jego redakcją komisja opublikowała Raport Madrycki, omawiający stan przestrzegania praw człowieka w PRL. Kierował Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ "Solidarność", został wybrany do Prezydium NSZZ "Solidarność" Zarządu Regionu Mazowsze, a następnie do Komisji Krajowej. Współorganizował podziemne Radio "Solidarność". Był więziony od 1982 r. do 1984 r., sądzony w procesach twórców Radia "Solidarność" i KSS KOR. Organizował Międzynarodowe Konferencje Praw Człowieka: w 1988 r. w Krakowie, w 1990 r. w Leningradzie i w 1998 r. w Warszawie.