Narzędzia:

Zapowiedzi

27 i 28 lipca 2011 r.

27 lipca 2011

27 i 28 lipca 2011 r. odbyło się 81. posiedzenie Senatu.

Senatorowie minutą ciszy uczcili pamięć ofiar tragicznych wydarzeń w Norwegii.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz niektórych innych ustaw

Sejm uchwalił ustawę na podstawie projektu rządowego podczas 95. posiedzenia, 1 lipca 2011 r. Jedną z ważniejszych zmian jest wyodrębnienie instytucji artystycznych jako szczególnego rodzaju instytucji kultury. Do instytucji artystycznych zaliczono: teatry, filharmonie, opery, operetki, orkiestry symfoniczne i kameralne, zespoły pieśni i tańca oraz zespoły chóralne. Mają one prowadzić swoją działalność w oparciu o sezony artystyczne, na które będą ustalane plany repertuarowe. Sezon artystyczny będzie rozpoczynał się 1 września a kończył 31 sierpnia następnego roku. Ma to uporządkować zasady zatrudniania artystów, tworzenie planów finansowych, a przede wszystkim umożliwić doprecyzowanie norm rządzących tzw. rynkiem transferów artystycznych.

Ustawa wprowadza zasadę powoływania wyłącznie na czas określony dyrektorów wszystkich instytucji kultury, a także okresową ocenę pracowników artystycznych. Dyrektorzy instytucji artystycznych będą powoływani na okres od 3 do 5 sezonów artystycznych, dyrektorzy pozostałych instytucji kultury - od 3 do 7 lat. To rozwiązanie ma m.in. wzmacniać pozycję dyrektora, chronić go przed arbitralnymi decyzjami organizatora, pozwalać na realizacje wieloletnich planów artystycznych i stabilizować zasady działania instytucji. Dyrektora będzie można zatrudnić na kolejną kadencję, ale musi to być poprzedzone pozytywną oceną jego pracy. Ponadto wobec dyrektorów instytucji artystycznych ma być zniesione ograniczenie wysokości ich wynagrodzenia wprowadzone ustawą o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi, czyli tzw. ustawą kominową. Przyjęto też, że w wypadku instytucji państwowych wszyscy obecni dyrektorzy instytucji będą pracowali jeszcze przez rok i w tym czasie będzie można z nimi zawrzeć nowe umowy, a w wypadku instytucji samorządowych - dyrektorzy mają pracować jeszcze przez 3 lata.

Kolejną nowością jest możliwość powierzania przez organizatora zarządzania instytucją kultury osobie fizycznej lub prawnej, np. stowarzyszeniu czy fundacji. Wybór będzie dokonywany na podstawie przepisów ustawy - Prawo zamówień publicznych. Wprowadzono także możliwość łączenia instytucji kultury - artystycznej z nieartystyczną lub kilku instytucji - a także ich podziału. Będzie też można wyłączyć część instytucji kultury bez konieczności jej likwidacji. Połączenie np. teatru i galerii, orkiestry i ogniska muzycznego, a w szczególnych sytuacjach teatru i domu kultury ma pozwolić reagować na lokalne potrzeby. Przewidziano tu jednak pewne rygory. W wypadku biblioteki publicznej połączenie będzie możliwe, jeżeli nie spowoduje uszczerbku w wykonywaniu dotychczasowych zadań. Wymagać będzie też opinii rady bibliotecznej, właściwej biblioteki wojewódzkiej i zgody ministra kultury.

Przy ministrze kultury i ochrony dziedzictwa narodowego zostanie utworzona Rada ds. Narodowego Zasobu Bibliotecznego.

W ustawie, a nie jak obecnie w rozporządzeniu, określono zasady wynagradzania pracowników instytucji kultury, uporządkowano też przepisy dotyczące nagród okresowych i odpraw, nagród za osiągnięcia w zakresie twórczości artystycznej i upowszechniania kultury, stypendiów twórczych, a także medalu "Zasłużony dla Kultury Polskiej".

W ustawie o muzeach znowelizowano m.in. przepisy dotyczące zasad pierwokupu dla muzeów rejestrowych, a także zasad przenoszenia muzealiów. W ustawie o opłacie skarbowej m.in. zmniejszono do 100 zł stawkę opłaty skarbowej od pozwolenia na wywóz stały zabytku za granicę. Obecnie wynosi ona 25% wartości zabytku ustalonej przez biegłych.

Podczas dyskusji minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski podkreślił, że ustawa jest bardzo ważna i bardzo potrzebna. Była przedmiotem m.in. długiej debaty na Kongresie Kultury Polskiej w Krakowie. "Liczyliśmy na to, że będzie to taka mała konstytucja kultury" - mówił. W opinii B. Zdrojewskiego, to, na czym koncentrowano się w trakcie debaty w Sejmie i podczas prac w Senacie, nie do końca jest najważniejsze, choć wzbudza największe emocje. Jak wyjaśnił minister, ustawa przede wszystkim dostosowuje przepisy dotyczące instytucji kultury do innych ustaw, chodzi o finanse, sposób organizowania placówek, definiowania dotacji celowej, a także ustalania trybu pracy w instytucjach kultury. "Dla kogo ta ustawa jest korzystniejsza, dla dyrektorów czy dla artystów? Otóż ona najkorzystniejsza jest dla widzów, dla odbiorców. Ani razu podczas tej debaty nie padło pojęcie, które jest tu najważniejsze: odbiorca kultury" - mówił minister kultury. Negatywnie ocenił usunięcie przez Sejm przepisów dotyczących tzw. umowy sezonowej oraz zobowiązujących pracownika artystycznego do uzyskiwania zgody od pracodawcy na podjęcie dodatkowego zatrudnienia.

Komisja Kultury i Środków Przekazu wniosła o wprowadzenie do ustawy 10 poprawek, jej mniejszość zaś - 5. W trakcie debaty wniosek o odrzucenie ustawy ze względu na jej niektóre zbyt restrykcyjne zapisy złożył senator Wojciech Skurkiewicz. Zaproponował też, aby dyrektor instytucji artystycznej, po zakończeniu sezonu artystycznego, podlegał ocenie organizatora; uzyskanie negatywnej oceny byłoby podstawą do jego odwołania. Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie: Piotr Łukasz J. Andrzejewski, Tadeusz Gruszka i Janusz Sepioł.

W wyniku głosowania Izba 49 głosami, przy 33 przeciwnych i 1 wstrzymującym się odrzuciła wniosek o odrzucenie ustawy i przyjęła ją z 18 poprawkami (51 głosów za, 34 - przeciw, 2 wstrzymujące się). Senat m.in. przywrócił i zmodyfikował odrzucone przez Sejm przepisy dotyczące tzw. umowy sezonowej i obowiązku uzyskiwania przez pracownika artystycznego zgody na podjęcie dodatkowego zatrudnienia. Izba postanowiła, że instytucje artystyczne będą organizowały swoją działalność w oparciu o sezony artystyczne. Na ten okres będą ustalane plany repertuarowe oraz nawiązywane i rozwiązywane stosunki pracy z pracownikami artystycznymi i dyrektorem instytucji artystycznej. Poprawka ta wprowadza możliwość zawierania z pracownikami umów sezonowych o pracę, ale bez określania, jak proponował rząd, że umowa taka ma być zawarta na czas określony od 1 do 5 sezonów; nie zakłada też 15-letniego stażu pracy uprawniającego do zawarcia umowy na czas nieokreślony. W poprawce tej zdefiniowano też pojęcie "pracownicy artystyczni". Zgodnie z nią, są to artyści wykonawcy zatrudnieni w instytucji artystycznej, w szczególności na stanowiskach: aktora, śpiewaka, tancerza lub muzyka.

Senatorowie zdecydowali też, że podjęcie przez pracownika artystycznego dodatkowego zatrudnienia lub zajęć wymaga uzyskania zgody pracodawcy, jeśli kolidowałyby one z jego pracą. Pracodawca może uzależnić udzielenie zgody od uzyskania od innego pracodawcy zobowiązania do pokrycia kosztów, które poniesie w związku z odwołaniem spektaklu lub koncertu, zaangażowania nowego wykonawcy lub przeprowadzenia dodatkowych prób. Podjęcie dodatkowej pracy bez uzyskania zgody może stanowić podstawę do zwolnienia pracownika, bez wypowiedzenia i z winy pracownika.

Senat uznał za zasadne zawężenie możliwości otrzymywania dodatkowego wynagrodzenia przez pracownika instytucji artystycznej jednocześnie umożliwił uzyskanie takiego wynagrodzenia przez pracownika instytucji kultury i instytucji filmowej. Zgodnie z przyjętą poprawką, pracownicy instytucji kultury i instytucji filmowej będą mogli otrzymywać dodatkowe wynagrodzenie jedynie za artystyczne wykonanie lub pracę twórczą, w wyniku której powstają prawa autorskie lub prawa pokrewne. Ponadto poprawka wyłącza stosowanie przepisów tzw. ustawy kominowej w odniesieniu do dyrektora lub zastępcy dyrektora tych instytucji.

Kolejna poprawka zakłada, że minister kultury będzie mógł określać, w drodze rozporządzenia, metody, tryb oraz terminy dokonywania okresowych ocen pracowników artystycznych, w tym kryteria przyznawania oceny pozytywnej lub negatywnej. Doprecyzowano też, że do pracowników instytucji kultury stosuje się przepisy kodeksu pracy w zakresie nieuregulowanym w ustawie. Uchwalono również poprawkę, która wprowadza regulację dotyczącą rozwiązywania umowy o pracę zawartej z pracownikiem artystycznym na czas określony dłuższy niż jeden sezon artystycznych lub na czas nieokreślony oraz zasady dokonywania ocen pracowników artystycznych. Zgodnie z nią, umowa o pracę na czas nieokreślony może być rozwiązana w szczególności z powodu potrzeb repertuarowych instytucji artystycznej, niedostatecznej jakości pracy lub braku osiągnięć artystycznych pracownika artystycznego.

Senatorowie przyjęli też poprawkę doprecyzowującą, że połączenie muzeum z inną instytucją kultury będzie mogło nastąpić jedynie po wydaniu pozytywnej opinii przez Radę ds. Muzeów.

Senat uściślił również zapis dotyczący możliwości powoływania dyrektora instytucji kultury bez przeprowadzania konkursu. Zdaniem Senatu, powoływanie dyrektora instytucji kultury bez zastosowania procedury konkursowej powinno być stosowane jedynie w uzasadnionych wypadkach i dlatego organizator instytucji kultury będzie miał obowiązek szczegółowego uzasadnienia wniosku do ministra kultury o zgodę na powołanie dyrektora tej instytucji bez przeprowadzania konkursu.

Izba przyjęła też poprawkę, dzięki której umowy o wspólnym prowadzeniu instytucji kultury zawarte przed dniem wejścia w życie ustawy będą obowiązywały przez okres, na jaki zostały zawarte, a nie jak uchwalił Sejm - do końca roku budżetowego następującego po dniu wejścia w życie ustawy. Rozwiązanie umów w takim terminie, zdaniem Izby, spowodowałoby przerwanie realizacji projektów, które m.in. współfinansowane są ze środków Unii Europejskiej.

Teraz do senackich poprawek ustosunkuje się Sejm.

Ustawa o zmianie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz o niektórych innych ustaw - przyjęta z poprawkami

Izba jednomyślnie, 73 głosami, przyjęła ustawę wraz z 17 poprawkami. Taki wniosek przedstawiła Komisja Budżetu i Finansów Publicznych. Większość poprawek ma charakter legislacyjny i techniczno-redakcyjny, część ma na celu ujednolicenie przepisów ustawy. Dwie z istotnych senackich poprawek wskazują, że dla osób fizycznych, które nie prowadzą działalności gospodarczej, będących jednocześnie płatnikami składek, identyfikatorem podatkowym nadal pozostanie Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP). Kolejna zmiana zakłada przekształcenie Krajowej Ewidencji Podatników w Centralny Rejestr Podmiotów - Krajową Ewidencję Podatników, a nie jak uchwalił Sejm - utworzenie centralnego rejestru. Senat doprecyzował także, że od dnia wejścia w życie ustawy do końca 2011 r. osoby fizyczne, które nie prowadzą działalności gospodarczej, mimo objęcia ich numerem PESEL, jako identyfikatorem podatkowym, nadal będą otrzymywały NIP.

Sejm uchwalił ustawę na 95. posiedzeniu, 1 lipca 2011 r., na podstawie projektu rządowego. Ustawa przewiduje wprowadzenie od 1 września 2011 r. numeru PESEL jako identyfikatora podatkowego dla osób fizycznych, które nie prowadzą działalności gospodarczej i nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT. Od 1 stycznia 2012 r. osoby te nie będą miały obowiązku posiadania NIP, jedynym ich identyfikatorem będzie numer PESEL. Zgodnie z nowelą, od 1 stycznia 2012 r. osoby fizyczne nie będą też musiały składać w urzędzie skarbowym zgłoszenia identyfikacyjnego oraz zgłoszeń aktualizacyjnych (zmiana adresu miejsca zamieszkania). Naczelnik urzędu skarbowego zaktualizuje dane automatycznie po ich otrzymaniu z rejestru PESEL. Aktualizacja danych będzie konieczna jedynie wtedy, gdy adres zamieszkania będzie inny niż zameldowania. Ponadto od 1 września 2011 r. będzie obowiązywał zmieniony tryb nadawania numeru NIP. Będzie on nadawany od razu po dokonaniu zgłoszenia identyfikacyjnego, a nie w drodze decyzji administracyjnej naczelnika urzędu skarbowego. 1 września 2011 r. zostanie też uruchomiony Centralny Rejestr Podmiotów - Krajowa Ewidencja Podatników (obecnie Krajowa Ewidencja Podatników), który będzie zawierał wybrane dane ewidencyjne z rejestru PESEL, a także dane z niektórych dokumentów związanych z obowiązkami wynikającymi z przepisów podatkowych. Działalność rejestru ma skrócić obieg informacji w urzędach skarbowych i przyspieszyć obsługę podatników.

Stanowisko Senatu w sprawie tej ustawy zostanie teraz rozpatrzone przez Sejm.

Ustawa o nasiennictwie - przyjęta bez poprawek

Ustawę, która zastąpi regulacje z 2003 r., Sejm uchwalił na 95. posiedzeniu, 1 lipca 2011 r., na podstawie przedłożenia rządowego. Przygotowanie nowej ustawy zostało podyktowane koniecznością implementacji przepisów wielu dyrektyw i rozporządzeń unijnych. Ustawa wdraża 31 dyrektyw, 7 decyzji i 2 rozporządzenia Unii Europejskiej w zakresie rejestracji odmian uprawnych, wytwarzania i oceny materiału siewnego roślin rolniczych, warzywnych, sadowniczych i ozdobnych, zasad etykietowania i oznaczania materiału siewnego, obrotu i kontroli materiału siewnego. Określono w niej: sposób i tryb postępowania przy rejestracji i wytwarzaniu materiału siewnego oraz przy jego ocenie; zasady sporządzania mieszanek, wytwarzania i oceny materiału szkółkarskiego oraz materiału rozmnożeniowego i nasadzeniowego roślin warzywnych, ozdobnych i sadzonek winorośli; sposób dokumentowania wyników, tryb wydawania upoważnień i akredytacji w zakresie oceny materiału siewnego roślin rolniczych i warzywniczych, jak również kontroli pracy akredytowanych kwalifikatorów upoważnionych do akredytowania próbkobiorców oraz urzędowych, akredytowanych i samodzielnych laboratoriów; prawa i obowiązki podmiotów prowadzących obrót oraz zasady rejestracji. Zgodnie z ustawą, zgłaszaniem i rejestracją odmian roślin uprawnych zajmie się Centralny Ośrodek Badania Roślin Uprawnych.

W trakcie dyskusji podsekretarz stanu w ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Jarosław Wojtowicz poinformował, że w Sejmie nadal trwają prace nad ustawą - Prawo o organizmach genetycznie modyfikowanych, rząd zaś musi jak najszybciej wdrożyć orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczące zniesienia zakazu rejestracji odmian i obrotu materiałem siewnym roślin genetycznie modyfikowanych. W tej sytuacji zdecydowano o uregulowaniu zasad rejestracji roślin transgenicznych i obrotu nimi w ustawie o nasiennictwie. Zaproponowano m.in., aby minister rolnictwa mógł w drodze rozporządzenia wprowadzić zakaz stosowania materiału siewnego określonych odmian wpisanych do wspólnotowych katalogów, kierując się ich nieprzydatnością do uprawy w warunkach klimatyczno-glebowych Polski lub koniecznością uniknięcia zagrożeń zdrowia ludzi lub zwierząt albo środowiska. Jak wyjaśnił J. Wojtowicz, "taką metodę ograniczenia czy wręcz zastopowania wpływu roślin genetycznie modyfikowanych na swój teren zastosowały skutecznie i w zgodzie z prawem unijnym Grecja, Niemcy, Francja, Węgry, Austria". Dodał też, że wprowadzenie przez Sejm do ustawy zakazu obrotu materiałem siewnym GMO spowoduje nałożenie kar na Polskę.

Pracująca nad ustawą Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaproponowała odrzucenie ustawy, mniejszość zaś - wprowadzenie do niej 2 poprawek. Podczas debaty wnioski o odrzucenie ustawy złożyli także senatorowie: Piotr Łukasz J. Andrzejewski, Piotr Kaleta i Tadeusz Skorupa, a propozycje poprawek przedstawili senatorowie: P.Ł.J. Andrzejewski, Jerzy Chróścikowski, Ryszard Górecki, Tadeusz Gruszka, P. Kaleta, Zdzisław Pupa i Grzegorz Wojciechowski. W wyniku głosowania Senat odrzucił 51 głosami, przy 35 przeciwnych wniosek o odrzucenie ustawy, nie poparł także żadnej poprawki.

Teraz ustawa trafi do podpisu prezydenta.

Ustawa o zmianie ustawy o ochronie prawnej odmian roślin - przyjęta bez poprawek

Najważniejszą zmianą ustawy, uchwalonej na podstawie projektu rządowego przez Sejm, podczas 95. posiedzenia, 1 lipca 2011 r., jest rozszerzenie kręgu posiadaczy gruntów rolnych uprawnionych do korzystania z tzw. odstępstwa rolnego bez konieczności ponoszenia opłaty na rzecz hodowcy o tych, którzy posiadają grunty rolne do 25 ha. Nie będzie to dotyczyć rolników uprawiających ziemniaki. W tym wypadku pozostawiono limit powierzchni gospodarstwa na poziomie do 10 ha. Nowela rozszerza także katalog gatunków roślin uprawnych podlegających odstępstwu rolnemu z 8 do 17. Obejmie on: pszenicę zwyczajną, żyto, jęczmień, pszenżyto, owies, kukurydzę, rzepak, łubin żółty i wąskolistny, lucernę siewną, groch siewny, bobik, wykę siewną, pszenicę twardą, rzepik, len zwyczajny (oleisty) i ziemniaka. Ponadto ustawa wprowadza możliwość pobierania opłat za korzystanie z odstępstwa rolnego na rzecz hodowcy przez organizację hodowców, a nie tylko przez hodowcę oraz 30-dniowy termin na udzielenie hodowcy informacji o wykorzystaniu zbiorów jako materiału siewnego.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniosła o wprowadzenie do ustawy 1 poprawki, której celem było skreślenie przepisu określającego elementy umowy o pobieranie opłaty na rzecz hodowcy. Nie uzyskała ona jednak poparcia Izby. 81 senatorów głosowało za przyjęciem ustawy bez poprawki, 6 wstrzymało się od głosu.

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Ustawa o weteranach działań poza granicami państwa - przyjęta z poprawkami

Sejm uchwalił ustawę na 95. posiedzeniu, 30 czerwca 2011 r., na podstawie przedłożenia rządu. Na jej podstawie będzie można ubiegać się o status weterana działań poza granicami państwa lub weterana poszkodowanego w działaniach poza granicami państwa. Status weterana otrzyma osoba, która będzie brać udział w działaniach za granicą w misji pokojowej lub stabilizacyjnej przez co najmniej 60 dni. Natomiast za weterana poszkodowanego zostanie uznana osoba, która doznała uszczerbku na zdrowiu, niezależnie od czasu spędzonego poza Polską. Status weterana i weterana poszkodowanego będzie nadawany przez odpowiedniego ministra na wniosek żołnierza lub funkcjonariusza. Jego uzyskanie będzie potwierdzone przez wydanie specjalnej legitymacji. Ustawa przewiduje dla weteranów uprawnienia o charakterze honorowym, a także socjalnym i majątkowym. Wszystkim weteranom będzie przysługiwać: bezpłatna pomoc psychologiczna dla weteranów i najbliższych członków ich rodzin udzielana poza kolejnością, prawo do umieszczenia i pobytu w Domu Weterana i korzystania z dofinansowania takiego pobytu ze środków budżetu państwa, prawo ubiegania się o zapomogę w przypadku trudnej sytuacji materialnej ze specjalnych funduszy w wypadkach określonych w ustawie, prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego (5 dni w roku kalendarzowym), prawo wliczania okresów udziału w działaniach poza granicami państwa do okresu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Weteranom poszkodowanym będą przysługiwać: zwrot kosztów przejazdu i zakwaterowania poniesionych w związku z udziałem w uroczystościach, na które został zaproszony, pomoc finansowa w kontynuowaniu nauki do wysokości 400% najniższej emerytury rocznie, pierwszeństwo do zatrudnienia w jednostkach organizacyjnych podległych MON lub MSWiA na stanowiskach odpowiadających ich wykształceniu i sprawności. Dla weteranów poszkodowanych pobierających rentę inwalidzką przewidziano m.in. ulgi komunikacyjne - 50% przy przejazdach komunikacją miejską oraz 37% przy podróży autobusem lub pociągiem. Z kolei weteranom poszkodowanym pobierającym emeryturę lub rentę inwalidzką przysługiwać będzie dodatek weterana poszkodowanego. Jego wysokość uzależniona będzie od ustalonego procentu uszczerbku na zdrowiu i określonej ustawą stawki procentowej podstawy wymiaru, przy czym podstawą wymiaru będzie najniższa emerytura. Zmarłemu weteranowi ma przysługiwać podczas pogrzebu w Polsce asysta honorowa. Międzynarodowy Dzień Uczestników Misji Pokojowych obchodzony 29 maja w Polsce będzie Dniem Weterana Działań Poza Granicami Państwa.

Komisja Rodziny i Polityki Społecznej zaproponowała wprowadzenie do ustawy 14 poprawek, Komisja Obrony Narodowej zaś - 13. W trakcie debaty senator Jan Rulewski zaproponował m.in., aby status weterana otrzymywali również pracownicy organizacji humanitarnych niosących pomoc ludności objętej misją pokojową lub stabilizacyjną albo akcją ratowniczą, a także korespondenci wojenni. Wniósł też poprawkę zmieniającą nazwę Wojskowej Odznaki Honorowej "Za Rany i Kontuzje" na odznakę "Za Poświęcenie i Odwagę". Zdaniem senatora, w okresie międzywojennym taka odznaka była dobrą tradycją, dzisiaj może być to "niesmaczne". Żadna z propozycji senatora J. Rulewskiego nie uzyskała poparcia Izby. Senat jednomyślnie, 86 głosami, przyjął ustawę wraz z 17 poprawkami. Większość z nich ma charakter redakcyjny, doprecyzowujący i porządkujący. Jedna z poprawek zmienia rodzaj nadawanej odznaki z honorowej "Za Rany i Kontuzje" na wojskową oraz uściśla upoważnienie do wydania rozporządzenia przez ministra obrony narodowej. Senat zdecydował też, by zwrot weteranowi kosztów przejazdu na uroczystość następował wyłącznie na podstawie oświadczenia weterana; nie musiałby przedstawiać oryginału biletu. Zdaniem Izby, weterani nie powinni być rozliczani w sposób, który może być przez nich odbierany jako przejaw niedowierzania i nadmiernej drobiazgowości organizatora uroczystości. Zgodnie z inną poprawką, prawo do renty rodzinnej będą mieli też członkowie rodzin funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Służby Kontrwywiadu Wojskowego, którzy zmarli lub zaginęli w czasie pełnienia służby poza granicami państwa.

Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o weteranach działań poza granicami państwa rozpatrzy teraz Sejm.

Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw

Sejm uchwalił nowelę na podstawie projektów rządowego i poselskiego na 95. posiedzeniu, 1 lipca 2011 r. Niektóre zmiany wywołały kontrowersje w środowisku prawniczym. Protestowały przeciwko nim środowiska sędziowskie i prokuratorskie, krytyczna była też Krajowa Rada Sądownictwa.

Ustawa m.in. wprowadza zmiany w strukturze organizacyjnej sądów. Zrezygnowano z obligatoryjnego tworzenia w każdym sądzie wydziałów rodzinnego, pracy i ksiąg wieczystych. W sądach będą więc wydziały karne i cywilne, a rodzinne, pracy, ubezpieczeń społecznych, gospodarcze będzie można utworzyć, jeśli na danym terenie jest takie zapotrzebowanie. Te wydziały, które zostaną uznane za zbyt małe lub nieefektywne, zostaną zlikwidowane. Ponadto zniesione zostaną sądy grodzkie i wydziały penitencjarne w sądach okręgowych.

Nowela przewiduje też nowy podział kompetencji między prezesami a dyrektorami sądów. Na dyrektorze sądu będzie spoczywać obowiązek i odpowiedzialność za zapewnienie i sprawne funkcjonowanie infrastruktury sądu oraz efektywnego zarządzania zasobami personelu pomocniczego, a więc odpowiedzialność za zapewnienie sędziom warunków umożliwiających sprawne wykonywanie przez nich pracy w sferze orzeczniczej. Prezes sądu pozostanie zwierzchnikiem kadry należącej do pionu orzeczniczego, czyli sędziów, referendarzy sądowych i asystentów sędziów. Przepisy dotyczące dyrektorów sądów wejdą w życie od 2013 r. Dyrektorzy będą mogli obejmować swe obowiązki w niektórych sądach przed 2013 r. na zasadzie pilotażowej.

Nowością są opisowe oceny pracy sędziów i prokuratorów. W ocenie ministerstwa sprawiedliwości, ma to pomóc słabszym sędziom poprawić orzecznictwo, a także wpłynąć na poprawę jakości funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Zdaniem organizacji sędziowskich i prokuratorskich, system ten może godzić w niezależność sędziów. Ponadto wprowadzone zostały indywidualne plany rozwoju zawodowego sędziów i prokuratorów.

Doprecyzowano też kwestie związane z oceną kandydatów na wolne stanowiska sędziowskie oraz tryb rozpatrywania skarg i wniosków dotyczących działalności sądów. Zmieniono też przepisy dotyczące referendarzy sądowych. O obsadzie stanowisk referendarzy będą decydować konkursy, mianowania zaś będzie dokonywać prezes sądu apelacyjnego, a niej obecnie minister sprawiedliwości.

Ustawa realizuje również wskazania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w orzeczeniu z 15 stycznia 2009 r. (sygn. akt K 45/07). Chodzi o dokładne uregulowanie kwestii wiążących się ze sprawowaniem nadzoru nad działalnością administracyjną sądów i wyraźne oddzielenie sfery sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sędziów od ewentualnego wykonywania przez nich zadań należących do władzy wykonawczej (delegowanie sędziów do Ministerstwa Sprawiedliwości lub jednostek organizacyjnych podległych ministrowi sprawiedliwości albo przez niego nadzorowanych). Przepisy ustawy dostosowano też do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 29 listopada 2007 r. Trybunał uznał, że dotychczasowa regulacja, powierzająca Krajowej Radzie Sądownictwa kompetencje w zakresie ustalania kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie, naruszała konstytucyjny wymóg, aby sprawy o istotnym znaczeniu dla realizacji wolności i praw konstytucyjnych były regulowane tylko ustawowo, naruszała także prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach, powierzając Krajowej Radzie Sądownictwa kompetencje do normowania w drodze uchwał spraw o podstawowym znaczeniu. Ustawa przenosi zatem na poziom ustawowej regulacji sprawy dotyczące ustalenia kryteriów oceny kandydatów na wolne stanowiska sędziowskie. Precyzuje również status asystentów sędziów, który obecnie jest uregulowany w formie szczątkowej w ustawie o ustroju sądów powszechnych i poprzez wiele odesłań do innych aktów normatywnych, co może budzić wątpliwości interpretacyjne. Istotną zmianą przewidzianą w przepisach dotyczących statusu asystentów sędziów jest odejście od zróżnicowania wynagrodzenia asystentów sędziów uwzględniającego szczebel organizacyjny sądu, w którym są zatrudnieni, na rzecz rodzaju i charakteru wykonywanej przez nich pracy.

W trakcie dyskusji minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski podkreślił, że nowelizacja ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych stanowi element działań podejmowanych w celu reformy wymiaru sprawiedliwości. "Po pierwsze, chcemy usprawnić model zarządzania sądami. I stąd decyzja o przyjęciu w ustawie rozwiązania polegającego na wprowadzeniu tzw. menadżerskiego modelu zarządzania sądami przez dyrektorów sądów. Po drugie, chcemy wprowadzić ocenę pracy sędziego połączoną z tzw. indywidualnym planem rozwoju sędziego. Chcemy również racjonalnie wykorzystać kadrę orzeczniczą i środki finansowe wydatkowane na funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, a także zmodyfikować nadzór nad działalnością administracyjną sądów. Wprowadzamy również nowe przepisy regulujące status sędziego, w tym sędziego w stanie spoczynku, oraz chcemy poprawić efektywność funkcjonowania sądownictwa" - mówił minister sprawiedliwości.

Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji rekomendowała Izbie wprowadzenie do ustawy 77 poprawek, głównie redakcyjnych, jej mniejszość zaś - 2, Komisja Ustawodawcza wniosła o przyjęcie ustawy wraz z 75 zmianami. Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie: Zbigniew Cichoń, Leon Kieres, Janusz Rachoń i Piotr Zientarski.

Ostatecznie Senat wprowadził do ustawy 83 poprawki. Za przyjęciem ustawy z zaproponowanymi poprawkami opowiedziało się 84 senatorów, 1 wstrzymał się od głosu.

Do najważniejszych poprawek Senatu należą te, które dostosowują niektóre przepisy ustawy do wymogów konstytucyjnych. Jako niekonstytucyjny Senat ocenił przepis wyłączający w wypadku Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury zakaz łączenia funkcji orzeczniczej z wykonywaniem czynności administracyjnych (w odróżnieniu od samego prowadzenia zajęć szkoleniowych).Krajowa Szkoła Sądownictwa i Prokuratury jednostką nadzorowaną przez ministra sprawiedliwości, zgodnie więc z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, sędzia nie może łączyć orzekania w sądzie z wykonywaniem czynności administracyjnych w tej szkole. Za niezgodne z konstytucją Izba uznała też rozwiązanie pozwalające na zwolnienie absolwentów aplikacji ogólnej, tj. osób, które ukończyły pierwszy etap kształcenia w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, z obowiązku brania udziału w konkursie weryfikującym kwalifikacje kandydatów ubiegających się o powołanie na stanowisko referendarza sądowego. Zdaniem Senatu, "uprzywilejowanie" osób, które ukończyły aplikację ogólną jest także nieracjonalne. Z jednej strony ustawodawca wyraża troskę o zapewnienie należytego doboru kadry referendarzy w sądach, a z drugiej wyżej ceni wykształcenie, umiejętności oraz doświadczenie zawodowe tych osób, które odbyły zaledwie roczne szkolenie, niż kandydatów, którzy potwierdzili swe kompetencje pozytywnym wynikiem jednego z prawniczych egzaminów zawodowych, tzn. sędziowskiego, prokuratorskiego, notarialnego, adwokackiego albo radcowskiego. Standardami natury konstytucyjnej kierował się też Senat uchwalając poprawki doprecyzowujące przepisy art. 106e i art. 62. Jednocześnie poprawki te zostały powiązane ze zmianą brzmienia art. 106a § 2 i art. 62e ust. 2. Izba uznała, że ustawa powinna zawierać podstawowe kryteria oceny pracy sędziego i okresowej oceny prokuratora, a tym samym odróżnienie, z jednej strony, zakresu ocen, a z drugiej kryteriów służących ich przeprowadzeniu. W ocenie Izby, poprawki te eliminują przede wszystkim zarzut niewłaściwego podziału na materię ustawową oraz tę, której uregulowanie powierza się organowi władzy wykonawczej, jak również zarzut odnoszący się do wadliwości wytycznych, którymi minister sprawiedliwości ma się kierować przy określeniu szczegółowego sposobu opracowania indywidualnych planów rozwoju zawodowego sędziego i prokuratora.

Senat wprowadził też szereg poprawek o charakterze redakcyjnym, terminologicznym, systematyzacyjnym, doprecyzowującym; część zmierza do zapewnienia ustawie wewnętrznej spójności i uzupełnia luki w regulacjach.

Senackie poprawki rozpatrzy teraz Sejm.

Ustawa o zmianie ustawy o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej - przyjęta bez poprawek

Izba jednomyślnie, 87 głosami, przyjęła tę ustawę bez poprawek. Taki wniosek przedstawiła Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji.

Nowelizacja, uchwalona przez Sejm na 95. posiedzeniu, 30 czerwca 2011 r., na podstawie przedłożenia rządu, ma charakter korygujący i dostosowuje przepisy do rozwiązań już przyjętych np. w prawie o adwokaturze i ustawie o radcach prawnych. Wprowadza ona możliwość wykonywania przez prawników zagranicznych świadczących usługi w Polsce działalności także w formie spółki komandytowo-akcyjnej. Obecnie prawnik z UE wpisany na listę adwokacką może wykonywać stałą praktykę w kancelarii indywidualnej, w zespole adwokackim, w spółce jawnej, spółce cywilnej, spółce komandytowej lub spółce partnerskiej. Z kolei prawnik z UE wpisany na listę radców prawnych może wykonywać stałą praktykę w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii indywidualnej, spółce jawnej, spółce cywilnej, spółce komandytowej lub spółce partnerskiej.

Teraz ustawa zostanie przekazana do podpisu prezydenta.

Poprawka Senatu do ustawy o zmianie ustawy - Prawo prasowe

Nowela, uchwalona przez Sejm na 95. posiedzeniu, 30 czerwca 2011 r., na podstawie projektu komisyjnego, przewiduje możliwość złożenia zażalenia na postanowienie prokuratora dotyczące ujawnienia danych osobowych i wizerunku osoby, przeciwko której toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe. Zażalenie na postanowienie prokuratora będzie rozpoznawał sąd rejonowy, w którego okręgu toczy się postępowanie. Ujawnienie danych osobowych i wizerunku będzie też następować w drodze postanowienia, nie zaś - jak obecnie - zarządzenia.

Jak wyjaśnił podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości Zbigniew Wrona, obecnie zezwolenie prokuratora lub sądu na ujawnienie danych podejrzanego czy oskarżonego praktycznie nie ma swojej formy. Nie wiadomo, czy jest to zarządzenie, czy może tzw. czynność materialno-techniczna i dlatego nie jest jasne, czy przysługują jakiekolwiek środki zaskarżenia w stosunku do tej czynności. Było potrzebne jednoznaczne rozstrzygnięcie i zrobiono to w tej ustawie. Ma to być postanowienie procesowe, na które przysługuje prawo do zażalenia; w wypadku postanowienia wydanego przez prokuratora do sądu, a w wypadku wydania tego postępowania przez sąd - do sądu drugiej instancji.

Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji oraz Komisja Kultury i Środków Przekazu wniosły o przyjęcie ustawy bez poprawek. W trakcie dyskusji senator Stanisław Piotrowicz zaproponował wprowadzenie zasady, że wniesienie zażalenia wstrzymuje wykonanie postanowienia prokuratora. Argumentował to tym, że "może się okazać, iż zanim sąd rozpozna zażalenie, wizerunek już może być opublikowany". Poprawkę tę poparło 88 senatorów. Jak napisano w uzasadnieniu, "kierując się potrzebą ochrony życia prywatnego i rodzinnego podejrzanego Senat wnosi poprawkę, która spowoduje wstrzymanie wykonalności postanowienia, do chwili jego uprawomocnienia, umożliwiając skarżącemu ochronę jego praw, które w istniejącym stanie prawnym zdają się iluzoryczne, skoro wniesienie zażalenia i tak nie chroniłoby skarżącego przed ujawnieniem jego danych osobowych i wizerunku". Do zmiany tej musi się jeszcze ustosunkować Sejm.

Ustawa o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
oraz niektórych innych ustaw - przyjęta z poprawkami

Sejm uchwalił tę ustawę na 95. posiedzeniu, 30 czerwca 2011 r., na podstawie projektu komisyjnego. Przewiduje ona m.in., że organizacje pożytku publicznego będą miały obowiązek składania sprawozdania zarówno finansowego, jak i merytorycznego ze swojej działalności za pomocą środków komunikacji elektronicznej; docelowo po bezpłatnym założeniu konta, za pośrednictwem elektronicznej Platformy Usług Administracji Publicznej (ePUAP). Wprowadzenie tej zmiany ma usprawnić i ułatwić składanie sprawozdań, a także obniżyć koszty związane z przesyłaniem sprawozdań oraz z kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Nowela wprowadza także możliwość złożenia uproszczonego sprawozdania merytorycznego, jeżeli przychód organizacji w roku poprzedzającym sprawozdanie nie przekroczy 100 tys. zł. Doprecyzowano też, że organizacje uprawnione do otrzymywania 1% podatku mają obowiązek sprawozdawczy, a jeśli nie przekażą sprawozdania finansowego w terminie, nie zostaną uwzględnione w wykazie organizacji pożytku publicznego. Nowela wprowadza również obowiązek powoływania przez marszałków województw wojewódzkich rad działalności pożytku publicznego, jeśli taki wniosek złoży co najmniej 50 organizacji pozarządowych prowadzących działalność na terenie województwa. Ponadto doprecyzowano, że działalność pożytku publicznego może być prowadzona również przez spółki akcyjne, spółki z o.o., kluby sportowe, ale tylko wtedy, gdy nie działają one dla osiągnięcia zysku oraz przeznaczają całość dochodu na realizację celów statutowych, a także nie przeznaczają zysku do podziału między udziałowców, akcjonariuszy i pracowników. Zmodyfikowano też zasady zlecania organizacjom pozarządowym realizacji zadań o charakterze lokalnym lub regionalnym - będą one mogły być realizowane na podstawie oferty złożonej przez organizację, z pominięciem otwartego konkursu. Zmienione zapisy umożliwią również przekazywanie przez jednostkę samorządu terytorialnego rzeczy koniecznych do wykonania inicjatywy lokalnej na innej podstawie niż umowa użyczenia. Ponadto ustawa nakłada na organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego obowiązki opublikowania w Biuletynie Informacji Publicznej sprawozdania z realizacji rocznego programu współpracy z organizacjami pozarządowymi i podmiotami prowadzącymi działalność pożytku publicznego oraz wskazania w programie środków, które są przeznaczone na jego realizację w projekcie budżetu na następny rok. Znowelizowane przepisy umożliwią ministrowi do spraw zabezpieczenia społecznego opracowywanie, po zasięgnięciu opinii Rady Działalności Pożytku Publicznego, resortowych i rządowych programów wspierania organizacji pozarządowych i podmiotów prowadzących działalność pożytku publicznego, a także finansowe wspieranie tych programów.

Ustawa nowelizuje też przepis ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Po zmianie nieruchomości lub ich części zajęte na prowadzenie działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego będą zwolnione od podatku od nieruchomości. Obecnie zwolnieniu podlegają wyłącznie nieruchomości lub ich części zajęte na prowadzenie nieodpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego.

Komisja Rodziny i Polityki Społecznej wniosła o wprowadzenie do ustawy 2 poprawek, jej mniejszość zaś - 1, Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji zaproponowała 3 zmiany, a Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej - 4. Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie Stanisław Bisztyga i Adam Massalski. W wyniku głosowania Izba przyjęła ustawę wraz z 5 poprawkami (79 głosów za, 8 wstrzymało się). Pierwsza z nich ma na celu umożliwienie ministrowi spraw wewnętrznych zlecanie Związkowi Harcerstwa Polskiego realizacji zadań publicznych z zakresu ochrony ludności i ratownictwa z pominięciem otwartego konkursu ofert, tj. na zasadach obowiązujących w odniesieniu do specjalistycznych stowarzyszeń o zasięgu ogólnokrajowym (GOPR, TOPR, WOPR), jednostek ochrony przeciwpożarowej i Polskiego Czerwonego Krzyża (była to poprawka senatora A. Massalskiego). W poprawce drugiej senatorowie uwzględnili w przepisach fakt, że organizacje pożytku publicznego, których rok obrotowy nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym, składają sprawozdania finansowe i merytoryczne ze swojej działalności w innym terminie niż pozostałe organizacje. W kolejnej poprawce Izba postanowiła utrzymać obecnie obowiązujący zapis, który mówi, że wojewódzka rada działalności pożytku publicznego jest tworzona przez marszałka województwa fakultatywnie, jeżeli z wnioskiem w tej sprawie wystąpi co najmniej 50 organizacji pozarządowych i podmiotów prowadzących działalność pożytku publicznego na terenie województwa. Z kolei w czwartej poprawce senatorowie opowiedzieli się za pozostawieniem regulacji, na podstawie której zwolnieniu od podatku od nieruchomości podlegają nieruchomości lub ich części zajęte na prowadzenie nieodpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego (poprawka komisji samorządu, komisji praw człowieka, mniejszości komisji rodziny i senatora S. Bisztygi). Ostatnia poprawka polega na skreśleniu przepisu zachowującego czasowo w mocy rozporządzenie niezgodne z ustawą.

Teraz do senackich poprawek ustosunkuje się Sejm.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o zatrudnieniu socjalnym oraz niektórych innych ustaw

Izba, zgodnie z rekomendacją Komisji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, wprowadziła 5 doprecyzowujących poprawek do ustawy regulującej zasady powoływania i działania centrów integracji społecznej. Za przyjęciem ustawy z poprawkami głosowało 85 senatorów. Izba doprecyzowała m.in. definicję absolwenta centrum integracji społecznej. Zgodnie z nią, status absolwenta będzie można mieć jedynie przez 6 miesięcy od dnia zakończenia zajęć w centrum integracji społecznej i będzie go można uzyskać po spełnieniu określonych wymagań, a także zrealizowaniu postanowienia kontraktu socjalnego. Dzięki kolejnej poprawce osoby uczestniczące w zajęciach w klubie integracji społecznej będą mogły być kierowane do pracy na podstawie umowy zawieranej między pracodawcą a starostą. Senatorowie przyjęli tez poprawkę, która jednoznacznie wskazuje rodzaj zaświadczenia potwierdzającego udział w zajęciach w klubie integracji społecznej.

Sejm uchwalił tę ustawę na 95. posiedzeniu, 30 czerwca 2011 r., na podstawie projektu komisyjnego. W ustawie o zatrudnieniu socjalnym zostały wprowadzone definicje absolwenta centrum integracji społecznej i absolwenta klubu integracji społecznej. Na podstawie znowelizowanych przepisów absolwenci będą mogli utworzyć spółdzielnię socjalną, a także ubiegać się o dofinansowanie ze środków Funduszu Pracy poniesionych kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa przy jej tworzeniu. Zgodnie z nowelą, centra integracji społecznej będą mogły tworzyć organizacje pozarządowe z wyłączeniem partii politycznych, związków zawodowych, organizacji pracodawców, samorządów zawodowych oraz fundacji utworzonych przez partie. W ustawie wprowadzono również rejestr klubów integracji społecznej, który będzie prowadzony przez wojewodów. Na wojewodów nałożono obowiązek corocznego przedstawiania ministrowi właściwemu ds. zabezpieczenia społecznego informacji o liczbie zarejestrowanych klubów integracji społecznej. Natomiast Rada Ministrów będzie przedkładała Sejmowi i Senatowi w okresach dwuletnich informacje o funkcjonowaniu centrów i klubów integracji społecznej.

Z kolei zmiany wprowadzone w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przewidują, że absolwenci centrum integracji społecznej i klubu integracji społecznej będą mogli korzystać z jednorazowo przyznawanych przez starostę środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej.

Znowelizowane przepisy ustaw o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz o spółdzielniach socjalnych umożliwią prowadzenie statutowej działalności nieodpłatnej. Obecnie, gdy realizują zadania publiczne, muszą pobierać opłaty, co w wypadku udziału w konkursach różnicuje sytuację organizacji pozarządowych i spółdzielni socjalnych. Ponadto na Radę Ministrów został nałożony obowiązek przekładania Sejmowi i Senatowi w okresach dwuletnich informacji o funkcjonowaniu spółdzielni socjalnych.

Senackie poprawki rozpatrzy teraz Sejm.

Ustawa o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - przyjęta bez poprawek

Ustawę, która przewiduje zmiany w ustalaniu różnic kursowych, Sejm uchwalił na 95. posiedzeniu, 1 lipca 2011 r., na podstawie projektu komisyjnego. Obecnie różnice kursowe mogą być ustalane według tzw. metody podatkowej lub rachunkowej. Jeżeli dany podmiot wybiera metodę rachunkową, musi ją stosować co najmniej przez 3 lata. Zgodnie z nowelizacją, po przekształceniu firmy (połączenia lub podziału) przedsiębiorstwo będzie mogło zrezygnować z metody rachunkowej niezależnie od upływu czasu jej stosowania. Trzeba będzie o tym zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w ciągu 30 dni od przekształcenia firmy.

Doprecyzowano i ujednolicono zasady ustalania różnic kursowych. Po zmianie będzie można korzystać z faktycznie zastosowanego kursu waluty, a gdyby było to niemożliwe - z kursu średniego NBP.

Ponadto ustawa zakłada zwolnienie z podatku dochodowego Funduszu Rezerwy Demograficznej.

Komisja Budżetu i Finansów Publicznych wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek. W wyniku głosowania Izba poparła go jednomyślnie, 87 głosami.

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Ustawa o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
- przyjęta bez poprawek

Izba, zgodnie z wnioskiem Komisji Budżetu i Finansów Publicznych oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej, 88 głosami przyjęła ustawę bez poprawek.

Sejm uchwalił tę nowelę na 96. posiedzeniu, 15 lipca 2011 r., na podstawie projektu poselskiego. Jej celem jest wydłużenie o 3 lata, czyli do 31 grudnia 2014 r., wejścia w życie przepisów, na podstawie których Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych miał zostać przekształcony w fundusz celowy. Zadania PFRON miał wykonywać minister właściwy ds. zabezpieczenia społecznego przy pomocy biura obsługi funduszu, a zadania obecnych oddziałów miały być przejęte przez marszałków województw.

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Ustawa o zmianie ustawy o udzielaniu przez Skarb Państwa wsparcia instytucjom finansowym
- przyjęta bez poprawek

Sejm uchwalił tę ustawę podczas 96. posiedzenia, 15 lipca 2011 r. Inicjatorem zmian był rząd. Nowela umożliwia Skarbowi Państwa udzielanie gwarancji na kredyty zaciągnięte przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe i Krajową Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo-Kredytową. Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa została uznana za instytucję finansową i dzięki temu będzie mogła korzystać ze wszystkich, przewidzianych w ustawie, instrumentów wsparcia. Ponadto nowela nakłada na Komisję Nadzoru Finansowego zadanie polegające na kontroli wykonywania przez instytucje finansowe warunków umów o udzieleniu im wsparcia.

W trakcie debaty podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów Dominik Radziwiłł poinformował, że z usług kas korzysta 2 mln klientów i zarządzają one ok. 13 mld zł aktywów. Nie stanowi to jakiejś dużej części sektora usług finansowych, ale jest trochę inaczej regulowana. Wyjaśnił też, że "w sytuacji, jaka jest w tej chwili na świecie, możliwości zawirowań na rynkach finansowych, mając na względzie dobro klientów SKOK, rząd uznał, że należy ich objąć wsparciem w sytuacji, gdyby doszło do utraty płynności lub było ryzyko utraty płynności przez instytucje należące do SKOK".

Komisja Budżetu i Finansów Publicznych zaproponowała przyjęcie ustawy bez poprawek. W wyniku głosowania propozycję tę poparło 85 senatorów, 2 wstrzymało się od głosu.

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
oraz niektórych innych ustaw

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 96. posiedzeniu, 15 lipca 2011 r., na podstawie przedłożenia rządowego, wprowadza rozwiązania prokonsumenckie i ma usprawnić rynek ubezpieczeń obowiązkowych. Przewiduje m.in., że przy wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia obowiązkowego drogą pocztową będzie uwzględniana data stempla pocztowego, zawiadomienia i oświadczenia składne agentowi ubezpieczeniowemu będą zaś uważane za złożone zakładowi ubezpieczeń, który on reprezentuje. Zlikwidowano też tzw. problem podwójnego ubezpieczenia poprzez zobowiązanie zakładu ubezpieczeń do przesyłania ubezpieczającemu informacji - 14 dni przed końcem okresu ubezpieczenia - o przedłużeniu ubezpieczenia na kolejny okres. Ponadto zmieniono sposób liczenia zwrotu składki w ubezpieczeniach obowiązkowych OC. Jej zwrot będzie przysługiwał za każdy dzień niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej, a nie - jak obecnie - za każdy pełny miesiąc.

Komisja Budżetu i Finansów Publicznych wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek. W trakcie debaty senator Kazimierz Kleina zaproponował 2 poprawki. Pierwsza z nich uwzględnia różne sposoby ustalania minimalnego wynagrodzenia za pracę, potrzebnego do określenia wysokości opłaty za brak obowiązkowego ubezpieczenia. Druga poprawka ma na celu wydłużenie z 1 stycznia 2012 r. do 11 lutego 2012 r.vacatio legis ustawy, z wyjątkiem kilku przepisów, tak aby weszła ona w życie wraz z ustawą o kierujących pojazdami. Zakłady ubezpieczeniowe miałyby wtedy więcej czasu na przygotowanie się do nowych rozwiązań. Za przyjęciem ustawy z poprawkami głosowało 83 senatorów, 1 wstrzymał się od głosu.

Teraz do stanowiska Senatu ustosunkuje się Sejm.

Ustawa o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Ordynacja podatkowa - przyjęta bez poprawek

Sejm uchwalił tę ustawę podczas 96. posiedzenia, 15 lipca 2011 r., na podstawie projektu komisyjnego. Wprowadza ona obowiązek zakładania metryk, w formie pisemnej lub elektronicznej, do wszystkich spraw objętych decyzjami administracyjnymi. W metryce będą wskazane wszystkie osoby biorące udział w postępowaniu, od strony administracyjnej wnoszące coś do sprawy, i wszystkie podejmowane czynności wraz z odesłaniem do dokumentów określających te czynności. Metryka sprawy ma być na bieżąco aktualizowana. Ustawa zobowiązała ministra ds. administracji do określenia w rozporządzeniu, jakie czynności administracyjne będą wyłączone z obowiązku zakładania metryk.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej wniosła o odrzucenie ustawy, a Komisja Ustawodawcza oraz Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji zaproponowały przyjęcie jej bez poprawek. W wyniku głosowania Izba 50 głosami, przy 38 przeciw odrzuciła wniosek komisji samorządu i przyjęła ustawę bez poprawek (52 głosy za, 35 - przeciw, 1 wstrzymał się).

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Poprawki Senatu do ustawy o usługach płatniczych

Ustawa została uchwalona na 96. posiedzeniu Sejmu, 15 lipca 2011 r., na podstawie przedłożenia rządowego. Jej celem jest unormowanie sposobu świadczenia usług płatniczych i uregulowanie działalności polegającej na świadczeniu tych usług tak, aby zapewnić jednolitość standardów regulacji we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. Ustawa określa warunki świadczenia usług płatniczych, w szczególności dotyczące przejrzystości postanowień umownych i wymogów w zakresie informowania o usługach płatniczych, a także prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych. Określa również zakres odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania tych usług, zasady prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze i biura usług płatniczych, w tym za pośrednictwem agentów, oraz zasady sprawowania nadzoru nad nimi. Zawarty w ustawie katalog usług płatniczych obejmuje: przyjmowanie wpłat gotówki i dokonywanie wypłat gotówki z rachunku płatniczego, dokonywanie transakcji płatniczych, przelewów, zleceń stałych, poleceń zapłaty i rozliczeń operacji instrumentami płatniczymi, dokonywanie przekazów pieniężnych, wykonywanie transakcji płatniczych, w których płatność przekazywana jest pośrednikowi między użytkownikiem zlecającym transakcję płatniczą a odbiorcą, w wypadku gdy transakcja płatnicza jest wykonywana z użyciem urządzeń telekomunikacyjnych, cyfrowych lub informatycznych. Ustawa określa odmienne wymogi informacyjne dla pojedynczych transakcji płatniczych oraz dla umowy ramowej przewidującej większą liczbę transakcji. Ustawa reguluje też kwestie funduszy własnych, gospodarki finansowej, obowiązków sprawozdawczych instytucji płatniczych, zasady korzystania przez krajowe instytucje płatnicze z usług agentów w zakresie świadczenia usług płatniczych oraz powierzania wykonywania niektórych czynności operacyjnych innym podmiotom.

W ustawie zawarto także przepisy dotyczące nadzoru nad krajowymi instytucjami płatniczymi i ich oddziałami. Nadzór także będzie sprawowała Komisja Nadzoru Finansowego. Ustawa reguluje ponadto zasady podejmowania i prowadzenia działalności przez biura usług płatniczych i warunki prowadzenia działalności w zakresie usług płatniczych przez kasy oszczędnościowo-kredytowe, sprawy związane z prowadzeniem rejestru krajowych instytucji płatniczych i innych dostawców, a także kwestie odpowiedzialności za wykonanie transakcji, w tym odpowiedzialności cywilnej i karnej.

Komisja Budżetu i Finansów zaproponowała 49 poprawek, jej mniejszość zaś - 1 zmianę. Część z nich ma charakter doprecyzowujący i redakcyjny. Kilkanaście poprawek ujednolica terminologię ustawy, eliminuje przepisy lub ich fragmenty, które nie mają wartości normatywnej, a także ma na celu sformułowanie odesłań zewnętrznych zgodnie z zasadami techniki prawodawczej. W wyniku głosowań Izba poparła 48 poprawek komisji i 1 propozycję mniejszości komisji. Za przyjęciem ustawy z poprawkami głosowało 87 senatorów.

W jednej z uchwalonych poprawek Izba ograniczyła okres przechowywania przez krajową instytucję płatniczą dokumentów związanych ze świadczeniem usług płatniczych maksymalnie do 10 lat. Zdecydowała też, że podmioty wydające instrumenty płatnicze będą ponosiły niższe opłaty na pokrycie kosztów nadzoru. Zdaniem Senatu, jedną stawką, w wysokości 0,0025%, powinni być objęci nie tylko agenci rozliczeniowi świadczący usługę płatniczą, ale również organizacje kartowe będące bezpośrednimi wydawcami kart. Ponadto senatorowie postanowili, że Komisja Nadzoru Finansowego będzie mogła nałożyć karę pieniężną na członka zarządu instytucji pieniądza elektronicznego oraz osobę kierującą oddziałem zagranicznej instytucji pieniądza elektronicznego jedynie wtedy, gdy osoby te są bezpośrednio odpowiedzialne za stwierdzone nieprawidłowości.

Senackie poprawki rozpatrzy teraz Sejm.

Ustawa o kontroli w administracji rządowej - przyjęta bez poprawek

Izba, zgodnie z wnioskiem Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, przyjęła ustawę bez poprawek. Za takim stanowiskiem głosowało 66 senatorów, 3 było przeciw, 17 wstrzymało się od głosu. Ustawę o kontroli w administracji rządowej Sejm uchwalił podczas 96. posiedzenia, 15 lipca 2011 r., na podstawie projektu rządowego. Zgodnie z uzasadnieniem, celem ustawy jest poprawa funkcjonowania administracji rządowej i prawidłowego wykonywania zadań, a także wprowadzenie jednolitych uregulowań dotyczących prowadzenia kontroli działalności w administracji rządowej, zwiększenie skuteczności kontroli z zachowaniem określonych standardów, które dotyczą zarówno kontrolujących, jak i kontrolowanych. Ustawa dotyczy naczelnych i centralnych organów administracji rządowej i urzędów pomocniczych obsługujących administrację zespoloną, niezespoloną oraz wojewodów. Odnosi się też do kontroli administracji samorządowej, ale tylko w wypadku, kiedy dotyczy to zakresu zadań zleconych przez administrację rządową. W ustawie zdefiniowano podstawowe kryteria kontroli: legalność działań, gospodarność, celowość, rzetelność. Określono też zasady i tryb przeprowadzania kontroli działalności administracji rządowej, a także innych urzędów. Celem przeprowadzenia kontroli ma być ocena działalności jednostki kontrolowanej dokonywana na podstawie ustalonego stanu faktycznego przy zastosowaniu przyjętych kryteriów kontroli. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości celem kontroli jest także ustalenie zakresu przyczyn i skutków tych nieprawidłowości oraz osób za nie odpowiedzialnych.

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych innych ustaw

Sejm uchwalił tę ustawę na 96. posiedzeniu, 15 lipca 2011 r., na podstawie projektu komisyjnego. Przyjęte rozwiązania mają pomóc w realizacji obowiązku zatrudnienia 6% osób niepełnosprawnych w administracji publicznej. Obowiązek ten wprowadziła ustawa o rehabilitacji i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Nowela wprowadza zasadę pierwszeństwa zatrudnienia osób niepełnosprawnych tylko wtedy, gdy ustawowo określone 6% nie jest przestrzegane. Zasada pierwszeństwa w stosunku do różnych grup pracowniczych jest zróżnicowana. W służbie cywilnej w ogłoszeniu naboru należy podać informację o warunkach pracy na danym stanowisku oraz to, czy wskaźnik 6% jest przekroczony. Należy też określić zadania niezbędne i dodatkowe. Niepełnosprawny z kolei dołącza do składanych dokumentów kopię orzeczenia o niepełnosprawności. Komisja kwalifikująca wyłania nie więcej niż 5 najlepszych kandydatów. Jeśli wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w miesiącu poprzedzającym nabór był niższy niż 6%, to pierwszeństwo w zatrudnieniu przysługuje osobie niepełnosprawnej, pod warunkiem, że znalazła się wśród wyłonionych kandydatów. Podobna procedura obowiązuje w wypadku ubiegania się o stanowiska kierownicze, z tym że komisja kwalifikująca wyłania nie więcej niż 2 kandydatów.

Zasadę pierwszeństwa wprowadza się też do ustawy o pracownikach samorządowych, jednak nie obejmuje ona stanowisk kierowniczych oraz do ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Ustawodawca ze względu na specyfikę poszczególnych urzędów sposób jej realizacji pozostawia kierownikowi danego urzędu.

Ustawa zawiera także regulacje budżetowe, wspierające zatrudnienie osób niepełnosprawnych. Po pierwsze, nakłada na Radę Ministrów obowiązek, aby podczas prac nad projektem budżetu w zakresie wynagrodzeń w służbie cywilnej brała pod uwagę wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w poszczególnych urzędach. Po drugie, Rada Ministrów, dokonując podziału rezerwy celowej na zwiększenie wynagrodzeń w państwowych jednostkach budżetowych, musi uwzględnić wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych w tych jednostkach.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zaproponowała 7 poprawek do ustawy, Komisja Rodziny i Polityki Społecznej zaś - 9. Ostatecznie w wyniku głosowania Senat wprowadził do ustawy 8 poprawek (85 głosów za, 1 przeciw). Większość z nich ujednolica terminologię ustawy. Jedna z poprawek eliminuje przepis, zgodnie z którym minister właściwy ds. zabezpieczenia społecznego ma przedstawić Radzie Ministrów stanowisko w sprawie projektu ustawy budżetowej w części dotyczącej środków finansowych na wynagrodzenia członków korpusu służby cywilnej, biorąc pod uwagę wskaźniki zatrudnienia osób niepełnosprawnych w poszczególnych urzędach. Inna doprecyzowuje, że określone czynności podczas naboru do służby cywilnej wykonuje komisja przeprowadzająca nabór.

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw

Ustawę wprowadzającą m.in. nowe zasady obrotu energią elektryczną Sejm uchwalił na 96. posiedzeniu, 15 lipca 2011 r., na podstawie projektów poselskich. W ustawie zdefiniowano pojęcie odbiorcy krajowego, określono wielkość dostępnej mocy przyłączeniowej, warunki sprzedaży energii elektrycznej oraz wymagania w zakresie posiadania i kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją sieci oraz urządzeń i instalacji energetycznych. Zrezygnowano z obowiązku potwierdzania co 5 lat wcześniej nabytych uprawnień w zakresie eksploatacji sieci oraz urządzeń i instalacji. Rozdzielono też kompetencje dotyczące obowiązków informowania Komisji Europejskiej pomiędzy prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i Agencję Rynku Rolnego. Z kolei zadania prezesa Urzędu Regulacji Energetyki rozszerzono o współdziałanie z organem właściwym w sprawach nadzoru nad rynkiem kapitałowym. Nowelizacja zawiera też szereg zmian o charakterze techniczno-legislacyjnym.

Izba, zgodnie z rekomendacją Komisji Gospodarki Narodowej, przyjęła ustawę wraz z 4 poprawkami. Stanowisko takie poparło 52 senatorów, 33 było przeciw. Pierwsza poprawka określa kolejność rozpoznawania wniosków o określenie warunków przyłączenia oraz przesłanki pozostawienia ich bez rozpoznania. Druga ma charakter redakcyjny, a dwie kolejne przywracają obowiązek potwierdzania co 5 lat kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją sieci oraz urządzeń i instalacji.

Teraz do senackich propozycji ustosunkują się posłowie.

Ustawa o krajowym systemie ekozarządzania i audytu (EMAS) - przyjęta bez poprawek

Ustawę, która zastąpi regulację z 2004 r., Sejm uchwalił podczas 96. posiedzenia, 15 lipca 2011 r., na podstawie projektu rządowego. Przyjęcie nowej ustawy spowodowane jest wejściem w życie 11 stycznia 2010 r. nowego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego dobrowolnego udziału organizacji w systemie ekozarządzania i audytu we Wspólnocie. Wprowadza ono istotne zmiany m.in. dotyczące nadawania uprawnień weryfikatora środowiskowego, zapewnienia organizacjom informacji i pomocy dotyczącej wymagań prawnych w zakresie ochrony środowiska, prowadzenia działań informacyjnych i promocyjnych, a także zakresu danych i informacji wymaganych do rejestracji organizacji w systemie EMAS.

Ustawa upraszcza dotychczasowe struktury prowadzonego w Polsce rejestru organizacji. Będzie funkcjonował jedynie rejestr EMAS, prowadzony przez generalnego dyrektora ochrony środowiska. Zlikwidowany zostanie rejestr regionalny (pośredni), prowadzony przez regionalnych dyrektorów ochrony środowiska oraz Krajowa Rada Ekozarządzania.

Komisja Środowiska wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek, propozycje zmian przedstawili zaś senatorowie Zdzisław Pupa i Wojciech Skurkiewicz. W wyniku głosowania Izba 52 głosami, przy 32 przeciwnych przyjęła ustawę bez poprawek.

Ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

Ustawa o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich - przyjęta z poprawkami

Ustawa została uchwalona na podstawie projektu komisyjnego podczas 95. posiedzenia Sejmu, 1 lipca 2011 r. Dotychczas nie było jednego aktu prawnego regulującego kwestie bezpieczeństwa i ratownictwa w górach, wiele przepisów było zawartych np. w rozporządzeniach.

Ustawa określa obowiązki osób przebywających w górach i na stokach narciarskich, wskazuje podmioty odpowiedzialne za zapewnienie bezpieczeństwa osobom przebywającym w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich (minister właściwy ds. spraw wewnętrznych, organy jednostek samorządu terytorialnego, dyrekcje górskich parków narodowych i krajobrazowych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, prowadzące w górach zorganizowaną działalność w zakresie sportu, rekreacji lub turystyki), wprowadza definicje ratownika narciarskiego i ratownika górskiego, określa zasady finansowania zadań ratownictwa górskiego, określa zasady organizowania terenów narciarskich oraz obowiązki zarządzającego terenem narciarskim. Nadzór nad ratownictwem górskim sprawować będzie minister właściwy do spraw wewnętrznych. Ustawa wprowadza obowiązek jazdy w kasku do 16. roku życia, a także kary dla narciarzy i snowboardzistów jeżdżących pod wpływem alkoholu lub narkotyków. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim będzie mógł odmówić wstępu albo nakazać opuszczenie takiego terenu osobie, której zachowanie wyraźnie wskazuje, że jest pod wpływem tych środków. Organizacja i finansowanie działań ratowniczych w ramach ratownictwa narciarskiego będzie należało do zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim (będzie mogło być zlecone podmiotowi uprawnionemu do wykonywania ratownictwa górskiego). Zarządzający będzie też zobowiązany do prowadzenia rejestru wypadków. Ma on zawierać m.in. dane osoby, której udzielono pomocy, rodzaj urazu, imiona i nazwiska ratowników udzielających pomocy. Te dane mają być przechowywane przez 10 lat.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zaproponowała 41 poprawek do ustawy. Większość z nich porządkuje, koryguje, uzupełnia i uściśla regulacje uchwalone przez Sejm. Propozycje zmian złożyli też senatorowie Tadeusz Gruszka i Janusz Sepioł. Za przyjęciem ustawy z 40 poprawkami głosowało 84 senatorów, 1 wstrzymał się od głosu.

Senatorowie postanowili, że ratownik górski musi mieć uprawnienia ratownicze lub instruktorskie w zakresie ratownictwa górskiego, ratownikiem narciarskim zaś będzie mogła być również osoba mająca ważne zaświadczenie o ukończeniu kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Zdecydowali też, że podmiotem uprawnionym do wykonywania ratownictwa górskiego będzie mógł być inny podmiot niż stowarzyszenie lub spółdzielnia. Izba przyjęła też poprawkę, która rozszerza zakres ochrony ratowników górskiego i narciarskiego prowadzących działania ratownicze polegające na udzieleniu pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podjęciu medycznych czynności ratunkowych (ratownik będzie mógł poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, oraz dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego). Dwie inne poprawki mają na celu zmianę zasad finansowania podmiotów uprawnionych do wykonywania ratownictwa górskiego. Senat uznał też, że podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego swoje zadania powinny wykonywać na podstawie wspierania wykonywania zadań publicznych, a nie na podstawie powierzania tych zadań. Zdaniem Izby, nie ma podstaw ani uzasadnienia różnicowanie zasad finansowania ratownictwa górskiego i ratownictwa wodnego (ustawa o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych przewiduje dofinansowanie). Senat zmodyfikował również katalog zadań przypisanych podmiotom zobowiązanym do zapewnienia warunków bezpieczeństwa osobom przebywającym w górach oraz przyjął zasadę, że za ogłoszenie komunikatu lawinowego w pierwszej kolejności odpowiedzialny będzie podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego.

Senackie poprawki rozpatrzy teraz Sejm.

Poprawki Senatu do ustawy o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych

Ustawa została uchwalona przez Sejm na podstawie projektu komisyjnego podczas 95. posiedzenia, 1 lipca 2011 r. Określono w niej obowiązki osób pływających, kąpiących się lub uprawiających sport albo rekreację na obszarach wodnych, wskazano podmioty odpowiedzialne za zapewnienie bezpieczeństwa osobom przebywającym na obszarach wodnych, a także podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa wodnego oraz określono zasady nadzoru, kontroli i finansowania działalności ratowniczej. Ustawa zakłada możliwość usuwania np. statków, żaglówek, rowerów wodnych, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia ich w inny sposób, w wypadku gdy kierowała nim osoba pod wpływem alkoholu, środka działającego podobnie do alkoholu lub będąca pod wpływem środków odurzających albo substancji psychotropowych. Jednostka będzie przechowywana w strzeżonym porcie lub przystani do czasu uiszczenia opłat za jej usunięcie. Decyzję o usunięciu takiego statku będzie wydawał policjant. W ustawie ustalono też opłaty: za usunięcie roweru wodnego lub skutera wodnego - 50 zł; za każdą dobę przechowywania - 15 zł; za usunięcie poduszkowca - 100 zł; za każdą dobę przechowywania - 30 zł; za usunięcie statku o długości kadłuba do 10 m - 120 zł; za każdą dobę przechowywania - 50 zł; statku o długości kadłuba do 20 m - 150 zł; za każdą dobę przechowywania - 100 zł; statku o długości kadłuba powyżej 20 m - 200 zł; za każdą dobę przechowywania - 150 zł.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej wniosła o wprowadzenie do ustawy 51 poprawek, w większości o charakterze porządkującym i doprecyzowującym. Podczas dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili także senatorowie Zbigniew Meres i Władysław Ortyl. Ostatecznie w wyniku głosowania Izba przyjęła ustawę wraz z 59 poprawkami (73 głosy za, 2 wstrzymujące się).

Senat uchwalił m.in. poprawki, które korelują przepis określający zakres przedmiotowy ustawy z jej treścią; wskazują, że przepisy ustawy stosują się nie tylko do obiektów pływających przeznaczonych do uprawiania sportów i rekreacji, ale także używanych w tym celu. Przewidują też zakaz prowadzenia statków lub innego obiektu pływającego przez osoby nietrzeźwe i penalizują naruszanie takiego zakazu, a także niezastosowanie się do polecenia zarządzającego obszarem wodnym. Ponadto Izba wprowadziła do ustawy pojęcie wyznaczonego obszaru wodnego.

Senackie poprawki rozpatrzy teraz Sejm.

Ponadto Senat przyjął bez poprawek ustawy:

 

  • o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Wyspą Man o wymianie informacji w sprawach podatkowych oraz Protokołu do tej Umowy, podpisanych w Londynie dnia 7 marca 2011 r.,
  • o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Wyspą Man w sprawie unikania podwójnego opodatkowania niektórych kategorii dochodów osób fizycznych, podpisanej w Londynie dnia 7 marca 2011 r.,
  • o ratyfikacji Poprawki do Umowy o Międzynarodowym Funduszu Walutowym dotyczącej reformy Rady Wykonawczej, przyjętej przez Radę Gubernatorów Międzynarodowego Funduszu Walutowego Rezolucją Nr 66-2 w dniu 15 grudnia 2010 r.

Uchwała w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych

Izba 85 głosami, przy 1 wstrzymującym się zdecydowała o wniesieniu do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Do reprezentowania stanowiska Izby w dalszych pracach nad tym projektem została upoważniona senator Grażyna Sztark.

Projekt ustawy stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r. (sygn. akt P 29/09). Trybunał uznał, że możliwość wymierzenia osobie fizycznej, która naruszyła obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne lub innych składek pobieranych przez ZUS, sankcji w postaci dodatkowej opłaty oraz jednocześnie kary za to przestępstwo lub wykroczenie jest niezgodne z konstytucją.

Projekt ustawy wprowadza zastrzeżenie, że podleganie odpowiedzialności za przestępstwo lub wykroczenie wyłącza możliwość wymierzenia dodatkowej opłaty.

Informacja o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w 2010 r.

Informację przedstawił prezes Trybunału Konstytucyjnego Andrzej Rzepliński. Przypomniał, że w 2010 r. minęło 25 lat od utworzenia w Polsce sądownictwa konstytucyjnego, w maju 2011 r. minęło zaś 25 lat od wydania pierwszego orzeczenia. Jak powiedział A. Rzepliński, pozycja ustrojowa trybunału w ciągu tych lat ulegała wzmocnieniu. "W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że trybunał przestał być swoistym ciałem opiniodawczym Sejmu, a stał się pełnoprawnym kontrolerem efektów jego działań legislacyjnych jako organ, który decyduje ostatecznie o tym, czy przedłożony mu do kontroli przepis jest zgodny z konstytucją, czy też nie" - mówił.

W ocenie prezesa Trybunału Konstytucyjnego, rok 2010 zapamiętamy jako czas "rozstrzygnięć szczególnie złożonych i doniosłych problemów konstytucyjnych o kluczowym znaczeniu dla funkcjonowania naszego państwa". Przypomniał, że były to wyroki w sprawach traktatu z Lizbony, emerytur funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa PRL i członków Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, zasad funkcjonowania składek na ubezpieczenia zdrowotne rolników czy też zróżnicowania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn.

Prezes A. Rzepliński poinformował, że w 2010 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło 455 spraw, spośród których 391 podlegało kontroli wstępnej (351 skarg konstytucyjnych i 40 wniosków), 61 jej nie podlegało (16 wniosków o kontrolę norm i 45 pytań prawnych sadów). Trybunał wydał 117 orzeczeń, w tym 68 wyroków. W większości przypadków kontrola dotyczyła zgodności przepisów rangi ustawowej z konstytucją. W 46% przypadków trybunał rozstrzygał o zgodności wszystkich badanych przepisów z wzorcami kontroli lub uznał nieadekwatność wzorców, w pozostałych przypadkach - orzekł o niezgodności przynajmniej jednego przepisu. Termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnych przepisów został odroczony w 11 wyrokach. Ponadto trybunał wydał 5 postanowień sygnalizujących właściwym organom dostrzeżone uchybienia i luki w prawie. Prezes Trybunału Konstytucyjnego poinformował, że sędziowie złożyli zdania odrębne od 12 wyroków, 3 postanowień o umorzeniu oraz od postanowienia sygnalizacyjnego. Jak wyjaśnił, zdania odrębne dotyczyły szczegółów rozumowania trybunału bądź sposobów uzasadnienia przy jednoczesnej aprobacie sentencji wyroku.

A. Rzepliński wskazał, że rok 2010 był kolejnym, w którym liczba spraw zakończonych przez trybunał (117) przewyższała liczbę spraw skierowanych do rozpoznania (108). Świadczy to m.in. o stopniowym redukowaniu przez TK zaległości, a w konsekwencji o wzroście efektywności orzeczniczej. W ostatnich latach poprawiło się też wykonywanie orzeczeń trybunału, co, zdaniem A. Rzeplińskiego, jest zasługą Senatu. Jak powiedział prezes TK, orzeczenia są przez Senat poważnie analizowane, a ich efektem są dojrzałe projekty ustaw dostosowujące system prawa do wyroków i sygnalizacji trybunału. Ostatnim wyraźnym tego dowodem jest bardzo szybka reakcja Izby na orzeczenie dotyczące możliwości niedopuszczania do postępowań dyscyplinarnych sędziów, którzy orzekali bez podstawy prawnej w pierwszym okresie stanu wojennego. Dodał też, że przygotowywane głównie przez Komisję Ustawodawczą projekty ustaw prezentują wysoki poziom merytoryczny i formalny, niejednokrotnie gwarantujący przejście ścieżki legislacyjnej bez poprawek, przede wszystkim jednak stanowią wyraz nowego, szerszego spojrzenia Senatu na zagadnienie wykonywania orzeczeń. Przedstawiane propozycje zmian w prawie nie ograniczają się już bowiem do swoistego minimum minimorum, czyli niezbędnej korekty bądź uzupełniania tych unormowań, jakie trybunał wskazał wprost w sentencji, lecz coraz częściej stanowią propozycję kompleksowej implementacji orzeczenia do systemu prawnego, co dodatkowo stabilizuje nasz system prawny. A. Rzepliński przypomniał, że dzięki inicjatywom senackim wykonane zostały m.in. wyroki w sprawach wieku emerytalnego mianowanych urzędników państwowych oraz mianowanych pracowników samorządowych, ograniczenia praw wyborczych w wyborach lokalnych, zakazu reformationis in peius, legalizacji samowoli budowlanej oraz nadzoru ministra sprawiedliwości nad samorządem adwokackim.

Jak zauważył prezes TK, proces wykonywania orzeczeń nie jest jednak wolny od nieprawidłowości, np. nieterminowe wykonywanie wyroków z odroczeniem terminu utraty mocy niekonstytucyjnych przepisów, co jest szczególnie istotne, jeśli chodzi o pewność obrotu prawnego w Polsce, przypadki częściowego wykonywania wyroku lub powtarzania przez ustawodawcę regulacji prawnych już raz uznanych za niekonstytucyjne. A. Rzepliński zwrócił też uwagę na niepokojące zjawisko stwierdzania przez niektóre organy państwa braku konieczności, możliwości czy celowości dokonywania zmian w prawie w związku z niektórymi orzeczeniami TK. Chodzi o swoiste negowanie przez rząd zasadności realizowania niektórych postanowień sygnalizacyjnych. W takich sytuacjach trybunał może jedynie liczyć na dobrą wolę organu państwa.

Przedstawiając informację, prezes A. Rzepliński omówił ustalenia dokonane przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniach dotyczących: traktatu z Lizbony; zróżnicowania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn; obniżenia emerytur funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa PRL i członków Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego; odpowiedzialności sędziów sądów powszechnych za orzekanie w okresie stanu wojennego; zasad odprowadzania składek na ubezpieczenie zdrowotne rolników.

Następnie senatorowie zadawali pytania, m.in. o relacje między TK i Sądem Najwyższym, zakres wiązania interpretacji systemu prawa jako konstytucyjnego, wynikający z uzasadnienia orzeczeń, kontrolę zgodności z konstytucją przepisów prawa wtórnego UE.

Informacja prezesa Sądu Najwyższego o działalności Sądu Najwyższego w roku 2010

Informację przedstawił pierwszy prezes Sądu Najwyższego Stanisław Dąbrowski. Poinformował, że w 2010 r. po raz kolejny odnotowano znaczny wzrost liczby spraw wnoszonych do Sądu Najwyższego. W 2008 r. wpłynęło ich 8890, w 2009 r. - 9129, a w 2010 r. - 10223. Wzrost ten wynika z rosnącej liczby spraw, które wpłynęły do sądów powszechnych; w 2010 r. było ich o prawie o milion więcej niż w 2009 r.

Wśród 6549 kasacji i skarg kasacyjnych, które wpłynęły do Sądu Najwyższego, 3089 to skargi w sprawach cywilnych, 1806 - z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, 1642 - w sprawach karnych i 12 - w sprawach wojskowych.

Odnosząc się do danych statystycznych, prezes Sądu Najwyższego podkreślił, że w 2010 r. zwiększył się wpływ, ale także liczba skarg, których Sąd Najwyższy nie przyjął do rozpoznania w ramach przedsądu kasacyjnego lub które uznał za oczywiście bezzasadne w sprawach karnych. W 2010 r. do Izby Cywilnej wpłynęło 3089 skarg kasacyjnych, w tym 1674 sprawy nie zostały przyjęte w ramach przesądu, do Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych wpłynęło 1806 skarg, w tym 930 skarg nie zostało przyjętych, do Izby Karnej wpłynęły 1642 kasacje, w tym 634 uznano za oczywiście bezzasadne. Analizując te dane, można dojść do wniosku, że blisko połowa wnoszonych skarg jest uznawana za oczywiście bezzasadne. Jak wyjaśnił prezes S. Dąbrowski, przyczyny takiego stanu rzeczy mają swoje źródło nie tylko w jakości świadczonej pomocy prawnej, ale przede wszystkim w postrzeganiu charakteru skargi kasacyjnej. Ustawodawca kształtując tę instytucję, dążył do nadania jej charakteru nadzwyczajnego środka zaskarżenia, wprowadzonego w interesie publicznym i służącego ujednoliceniu orzecznictwa sądów powszechnych oraz rozstrzyganiu spraw precedensowych. W taki sposób należy oceniać szanse powodzenia na przedsądzie kasacyjnym. Sąd Najwyższy nie jest sądem trzeciej instancji. Skarga kasacyjna nie powinna być niejako z zasady wnoszona w każdej sprawie, w której jest ona tylko dopuszczalna. Prezes Sądu Najwyższego wskazał, że nadal znaczna liczba skarg kasacyjnych, a przede wszystkim skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem, wnoszonych przez pełnomocników procesowych, jest wadliwie uzasadniona lub sformułowana, zawiera też wady formalne. Coraz częściej wnoszone są skargi kasacyjne bardzo obszerne, liczące kilkadziesiąt stron maszynopisu, zawierające przypisy, długie cytaty, w których zaciera się podstawowy walor środka zaskarżenia, jakim jest konkretność zarzutów i siła argumentów. Wnoszenie skarg oczywiście bezzasadnych bez szans powodzenia angażuje nie tylko zbędnie czas sędziów, ale przede wszystkim generuje znaczne koszty postępowania sądowego ponoszone przez strony lub Skarb Państwa. Wyniki statystyk uświadamiają, że jakość pomocy prawnej przed Sądem Najwyższym może budzić wątpliwości. W ocenie prezesa, zgłaszane od wielu lat postulaty wprowadzenia specjalizacji w reprezentacji przed tym sądem są celowe. Chodzi o to, aby czynności adwokacko-radcowskie przed Sądem Najwyższym mogli wykonywać wyspecjalizowani pełnomocnicy. Rozwiązanie takie byłoby korzystne przede wszystkim dla samych stron, gdyż często wadliwe powołanie podstaw środka zaskarżenia uniemożliwia sprawiedliwe rozstrzygnięcie sprawy.

Większość orzeczeń Sądu Najwyższego ma znaczący wymiar społeczny. Niezależnie od tego Sąd Najwyższy obciążają także liczne kwestie wpadkowe, na przykład związane z rozpoznawaniem zażaleń na koszty procesu. Zdaniem prezesa S. Dąbrowskiego, Sąd Najwyższy nie powinien orzekać w tych sprawach. Dlatego należy zdecydowanie opowiedzieć się za zmianą art. 3941 §1 pkt 2 kodeksu postępowania cywilnego.

Prezes Sadu Najwyższego podkreślił też, że dodatkową trudnością, a zarazem wyzwaniem, jakie napotyka dzisiejsze orzecznictwo, jest kwestia ekspansji prawa europejskiego. Sąd Najwyższy coraz częściej powołuje normy prawa europejskiego jako podstawę swoich rozstrzygnięć. W Polsce funkcjonuje 5 sądów, które w istocie są sądami najwyższymi: obok Sądu Najwyższego są Trybunał Konstytucyjny, Naczelny Sąd Administracyjny, ale także Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu i Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu. To rodzi szereg problemów kompetencyjnych. Prezes Sądu Najwyższego podkreślił, że żaden z sądów europejskich, a także Trybunał Konstytucyjny, nie może przypisywać sobie roli sądu nadrzędnego. Przed orzecznictwem krajowym stoi ważne zadanie wyznaczenia granic własnych kompetencji. Sąd Najwyższy stopniowo wyznacza te granice, o czym świadczą kolejne orzeczenia.

W swoim wystąpieniu prezes S. Dąbrowski omówił też najważniejsze orzeczenia poszczególnych izb Sądu Najwyższego. Podkreślił, że dzięki działalności uchwałodawczej Sądu Najwyższego eliminowane są rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych i wojskowych, co umacnia społeczne poczucie sprawiedliwości i sprzyja budowie zaufania obywateli do państwa i stanowionego przezeń prawa.

Poinformował też, że planowane jest uruchomienie nowego serwisu internetowego, aby ułatwić dostęp do orzeczeń Sądu Najwyższego.

Oświadczenia

Po wyczerpaniu porządku 81. posiedzenia oświadczenia złożyli senatorowie: Małgorzata Adamczak, Stanisław Bisztyga, Jerzy Chróścikowski, Zbigniew Cichoń, Tadeusz Gruszka, Witold Idczak, Piotr Kaleta, Stanisław Kogut, Sławomir Kowalski, Waldemar Kraska, Krzysztof Kwiatkowski, Antoni Motyczka, Władysław Ortyl, Leszek Piechota, Tadeusz Skorupa, Wojciech Skurkiewicz, Eryk Smulewicz, Henryk Stokłosa, Andrzej Szewiński, Grzegorz Wojciechowski, Michał Wojtczak, Alicja Zając.