Narzędzia:

8–9 czerwca 2016 r.

09.06.2016

Podczas 19. posiedzenia senat rozpatrzył 14 ustaw, do 5 wprowadził poprawki. Zdecydował też o wniesieniu do Sejmu projektu ustawy, podjął uchwałę okolicznościową, zapoznał się ze sprawozdaniem z działalności Rady Dialogu Społecznego za okres od 22 października 2015 r. do 31 marca 2016 r. i dokonał zmian w składzie komisji.

 

Poprawki Senatu do ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług

Z inicjatywy rządu Sejm uchwalił ustawę na 19. posiedzeniu, 20 maja 2016 r., a komisje: Gospodarki Narodowej i Innowacyjności oraz Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej rekomendowały Senatowi jej przyjęcie bez poprawek. W wyniku głosowania Izba opowiedziała się przeciw temu wnioskowi (77 głosów przeciw, 1 – za) i poparła 7 zmian, zaproponowanych w trakcie debaty przez senatora Antoniego Szymańskiego.

Ustawa określa minimalne warunki zatrudniania pracowników delegowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ustanawia zasadę solidarnej odpowiedzialności podmiotu powierzającego wykonanie określonych prac z pracodawcą delegującym pracowników wobec pracownika delegowanego w zakresie jego wynagrodzenia. Określa również zadania Państwowej Inspekcji Pracy dotyczące współpracy z właściwymi organami innych państw członkowskich w zakresie udzielania informacji, powiadamiania pracodawców o karach nałożonych przez organy innych państw oraz wszczynania egzekucji tych kar. Państwowa Inspekcja Pracy będzie miała obowiązek prowadzenia strony internetowej zawierającej informacje, m.in. dotyczące warunków zatrudnienia, odpowiedzialności pracodawcy oraz procedur składania skarg i dochodzenia roszczeń. Zgodnie z przepisami Państwowa Inspekcja Pracy będzie miała prawo kontrolowania prawidłowości delegowania pracowników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa określa także obowiązki pracodawcy delegującego pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie wyznaczenia osób kontaktowych, składania oświadczeń zawierających istotne informacje o okolicznościach delegowania pracowników oraz dotyczące przechowywania tych informacji.

Zmiany wprowadzone przez Senat doprecyzowały definicje pracodawców – delegującego pracownika na terytorium RP i delegującego pracownika z terytorium RP. Poprawiły spójność w zakresie formy, w jakiej Państwowa Inspekcja Pracy pozyskuje informacje od pracodawców i przedsiębiorców. Pozostałe uchwalone poprawki miały charakter porządkujący, językowy i doprecyzowujący. Za przyjęciem ustawy z nimi jednomyślnie głosowało 83 senatorów.

Teraz do tych poprawek ustosunkują się posłowie.

 

Ustawa o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji – przyjęta z poprawkami

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 19. posiedzeniu, 20 maja 2016 r., z inicjatywy rządu, określa cel działalności, zadania i organizację Bankowego Funduszu Gwarancyjnego (BFG), a także zasady funkcjonowania obowiązkowego systemu gwarantowania depozytów, umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych, przygotowywania i przeprowadzania przymusowej restrukturyzacji, gromadzenia i wykorzystywania informacji potrzebnych do wykonywania zadań BFG.

Ustawa implementuje 2 dyrektywy unijne: nr 2014/59/UE z 15 maja 2014 r., ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (BRRD), oraz nr 2014/49/UE z 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (DGSD). Celem pierwszej z nich jest ustanowienie w państwach członkowskich systemu, w którym w znacznym stopniu zostanie ograniczona możliwość zaangażowania pieniędzy podatników w ratowanie sektora bankowego. W wypadku sektora bankowego w pierwszej kolejności straty mają ponosić wierzyciele i akcjonariusze banków. Dyrektywa DGSD zmierza natomiast do wzmocnienia stabilności systemu bankowego i zwiększenia ochrony deponentów, m.in. poprzez wyeliminowanie niektórych różnic w ustawodawstwach państw członkowskich w odniesieniu do przepisów dotyczących zasad funkcjonowania systemów gwarancji depozytów.

Zgodnie z nowymi przepisami organem ds. przymusowej restrukturyzacji ma być w Polsce Bankowy Fundusz Gwarancyjny. Ustawa ustanawia ramy prawne umożliwiające przeprowadzenie przez BFG przymusowej restrukturyzacji, wyposaża go w niezbędne uprawnienia i instrumenty restrukturyzacyjne, takie jak sprzedaż przedsiębiorstwa bankowego, instytucja pomostowa, umorzenie lub konwersja zobowiązań, wydzielenie aktywów. Określa także źródła finansowania tych procesów. Reguluje też szczegółowo przebieg procesu przymusowej restrukturyzacji włącznie z zasadami współpracy organu przymusowej restrukturyzacji (BFG) z organem nadzoru, czyli Komisją Nadzoru Finansowego (KNF), i pozostałymi instytucjami sieci bezpieczeństwa finansowego (minister finansów i Narodowy Bank Polski) oraz organami przymusowej restrukturyzacji z innych państw w ramach prowadzenia tego postępowania w odniesieniu do grup bankowych.

Na mocy ustawy istotnie zwiększą się kompetencje BFG i KNF. Będą one związane w szczególności z procesem przygotowania postępowania przymusowej restrukturyzacji, jego prowadzeniem oraz wszelkimi działaniami w tym zakresie. BFG ma stworzyć plany przymusowej restrukturyzacji, oceniać ich wykonalność i wydawać instytucjom finansowym zalecenia usunięcia stwierdzonych przeszkód. Instytucje finansowe zostaną zobowiązane do przekazywania BFG informacji koniecznych do opracowania planów postępowania przymusowej restrukturyzacji. Nowe przepisy przewidują również dokonywanie przez BFG umorzenia lub konwersji instrumentów kapitałowych, stwierdzanie przez KNF wystąpienia przesłanek wskazujących na zagrożenie upadłością podmiotu przy podejmowaniu decyzji o wszczęciu postępowania przymusowej restrukturyzacji, a także wydawanie przez BFG decyzji o rozpoczęciu przymusowej restrukturyzacji i prowadzenie tego postępowania. Instytucje finansowe będą musiały utrzymywać odpowiedni poziom zobowiązań podlegających umorzeniu lub konwersji w zakresie niezbędnym do pokrycia strat i odbudowy funduszy własnych, co najmniej umożliwiający spełnienie warunków kontynuowania działalności.

Zgodnie z ustawą banki krajowe, oddziały banków zagranicznych i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe będą wnosiły składki na finansowanie systemu gwarantowania depozytów i przymusowej restrukturyzacji. Minimalny poziom środków systemu gwarantowania depozytów w bankach to 0,8% kwoty środków gwarantowanych, docelowy ich poziom wyniesie natomiast 2,6%. Pierwszy poziom ma zostać osiągnięty do 31 grudnia 2016 r., a docelowy – do 3 lipca 2030 r.

Komisja Budżetu i Finansów Publicznych wniosła o wprowadzenie 28 poprawek do ustawy, w trakcie debaty zaproponowali je także senatorowie Kazimierz Kleina i Grzegorz Bierecki. Spośród zgłoszonych ogółem 49 Senat przyjął 44 zmiany. Doprecyzował definicję pojęcia: „funkcje krytyczne” i „podmiot znaczący” (wskazanie sposobu określenia wartości jego aktywów i miarodajnego kursu euro). Wprowadził upoważnienie dla właściwego ministra do określenia w rozporządzeniu warunków, zakresu i trybu obrotu wierzytelnościami kas, w których powstało niebezpieczeństwo niewypłacalności. Dokonał zmian dotyczących składu Rady Bankowego Funduszu Gwarancyjnego i przesądził, że jej przewodniczącym jest przedstawiciel właściwego ministra. Uściślił, że mandaty członków Rady BFG wygasają wraz z upływem jej kadencji, a członek Zarządu BFG powinien się legitymować odpowiednim doświadczeniem, a nie stażem pracy. Doprecyzował kwestie związane ze sposobem wniesienia skargi na decyzję o przymusowej restrukturyzacji oraz liczeniu terminów w tego typu sprawach, a także dotyczące prawidłowego określenia sposobu zaskarżenia oszacowania wartości aktywów i pasywów podmiotu poddanego przymusowej restrukturyzacji. Doprecyzował treść jednego z warunków, jakie muszą być spełnione, aby Bankowy Fundusz Gwarancyjny mógł przeznaczyć środki na pokrycie strat podmiotu w restrukturyzacji lub objęcie praw udziałowych podmiotu w restrukturyzacji. Ściśle określił, o jaki czas wydłuża się terminy osiągnięcia minimalnego i docelowego poziomu środków systemu gwarantowania depozytów w bankach i kasach, a także o jaki przedłuża się terminy osiągnięcia minimalnego i docelowego poziomu środków na finansowanie przymusowej restrukturyzacji banków, firm inwestycyjnych i kas. Doprecyzował wymogi związane z obowiązkami informacyjnymi podmiotów objętych systemem gwarantowania i umożliwił ich wypełnianie za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Określił przesłanki, którymi KNF i BFG mają się kierować podczas wydawania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej. Skorygował w ustawie o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających definicję banku zrzeszającego i jednostki zarządzającej. Wskazał przeznaczenie środków zgromadzonych w funduszach ochrony środków gwarantowanych. Postanowił, że w stosunku do spółdzielczych kas oszczędnościowo-rozliczeniowych przepisy o przymusowej restrukturyzacji byłyby stosowane od 1 stycznia 2017 r. Pozostałe zmiany uchwalone przez Senat miały charakter doprecyzowujący, redakcyjny, terminologiczny, techniczno-legislacyjny, zapewniały przepisom spójność i poprawność terminologiczną oraz przestrzeganie zasad techniki prawodawczej, korygowały błędne odesłania. Głosami 53 senatorów, przy 5 – przeciw i 27 wstrzymujących się, Izba opowiedziała się za przyjęciem ustawy w takim kształcie.

Senackie poprawki rozpatrzy teraz Sejm.

 

Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw

Nowelizacja, uchwalona przez Sejm na 18. posiedzeniu, 13 maja 2016 r., na podstawie projektu rządowego, wprowadza rozwiązania, stanowiące pierwszy etap przekształcania systemu zamówień publicznych w silny instrument realizacji polityki gospodarczej i społecznej państwa, co ma sprzyjać realizacji „Planu na rzecz odpowiedzialnego rozwoju”. Zapowiedziano w nim odejście od kryterium najniższej ceny w przetargach, uwzględnianie kosztów eksploatacji, punktów za innowacyjność i klauzul społecznych, ułatwienia dla małych i średnich przedsiębiorstw, promocję stabilnych miejsc pracy, preferowanie rzetelnych dostawców. Nowelizacja zawiera przepisy wdrażające dyrektywy nr 2014/24/UE i nr 2014/25/UE i regulacje, które nie są związane z wykonaniem przepisów unijnych.

Ustawa ma uprościć procedury udzielania zamówień publicznych poprzez m.in. zmniejszenie obowiązków formalnych na etapie ubiegania się o udzielenie zamówienia czy wprowadzenie obowiązkowej komunikacji elektronicznej między wykonawcą a zamawiającym, która ma dotyczyć najważniejszych dokumentów w postępowaniu. Zamawiający będzie mógł odstąpić od tego wymogu przy składaniu ofert w sytuacjach określonych w ustawie. Nowe przepisy ograniczają również obowiązki wykonawców do składania oświadczenia o spełnianiu warunków w postaci jednolitego europejskiego dokumentu zamówienia.

Uproszczenie i uelastycznienie procedur w zamówieniach publicznych, korzystne dla zamawiających i wykonawców, szczególnie dla małych i średnich przedsiębiorców, będzie polegać m.in. na lepszym wykorzystaniu negocjacji jako sposobu doprecyzowania warunków umów z wykonawcami w celu uzyskania usługi najlepiej odpowiadającej potrzebom zamawiającego oraz zmniejszeniu obowiązków formalnych na etapie ubiegania się o udzielenie zamówienia. Wprowadzone rozwiązania mają też zapewnić lepszy dostęp do rynku małym i średnim przedsiębiorcom np. dzięki łatwiejszemu udzielaniu zamówień w częściach. Ustawa przewiduje też możliwość ograniczenia stosowania kryterium najniższej ceny ofert oraz obowiązek postawienia warunku zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w wypadku zamówień na usługi i roboty budowlane.

W nowelizacji położono nacisk na promowanie i realne wykorzystywanie pozaekonomicznych celów zamówień publicznych, takich jak ochrona środowiska, integracja społeczna czy wspieranie innowacyjności. Ustanowiono także nowy instrument – partnerstwo innowacyjne, który będzie wykorzystywany do nabywania produktów i usług niedostępnych jeszcze na rynku. Uproszczono również procedury przy udzielaniu zamówień społecznych i niektórych innych usług, np. prawnych, hotelarskich, gastronomicznych, kulturalnych, zdrowotnych, m.in. podwyższono próg kwotowy, od którego istnieje obowiązek stosowania pełnego reżimu udzielania zamówień publicznych, a także wprowadzono możliwość stosowania kryteriów jakościowych, takich jak dostępność, ciągłość i trwałość oferowanych kluczowych usług. Nowelizacja ma też służyć promowaniu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę i zatrudnienia osób defaworyzowanych, np. niepełnosprawnych, poprzez wprowadzenie szerokiej klauzuli społecznej.

Nowe przepisy mają wejść w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia, ale z wyjątkami. To np. regulacje dotyczące tzw. zamówień in-house, czyli udzielane wykonawcom, nad którymi kontrolę sprawuje zamawiający. Te przepisy powinny obowiązywać od 1 stycznia 2017 r.

Komisja Gospodarki Narodowej i Innowacyjności rekomendowała Izbie wprowadzenie 118 poprawek do ustawy, w trakcie debaty zaproponowali je także senatorowie: Mieczysław Augustyn, Waldemar Bonkowski, Margareta Budner, Kazimierz Kleina, Władysław Komarnicki, Józef Łyczak, Jarosław Obremski, Andrzej Stanisławek i Lidia Staroń.

W wyniku głosowań Izba poparła 120 spośród 133 łącznie zgłoszonych poprawek. W większości były to zmiany o charakterze legislacyjno-technicznym i porządkującym. Ponadto Senat wyłączył z reżimu zamówień publicznych zamówienia udzielane przez zarządzającego specjalną strefą ekonomiczną i określił zasady udzielania takich zamówień. Uściślił, które przepisy będą właściwe w wypadku, gdy przedmiot zamówienia obejmuje zamówienia podlegające reżimowi ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz koncesje na roboty budowlane lub usługi. Dodał przepis umożliwiający zamawiającemu w szczególnie uzasadnionych wypadkach sporządzenie dokumentów, dokonanie niektórych czynności lub prowadzenie dialogu dodatkowo również w innym języku niż polski. W kompetencjach prezesa Rady Ministrów pozostawił powoływanie centralnego zamawiającego, a prawo do zawieszenia członka Krajowej Izby Odwoławczej przeniósł z prezesa Rady Ministrów na ministra właściwego ds. gospodarki. Postanowił, że dla potwierdzenia spełnienia kryteriów selekcji nie można powołać na zdolności techniczne lub zawodowe albo sytuację finansową lub ekonomiczną innych podmiotów. Dostosował przepisy ustawy do wzoru europejskiego dokumentu zamówienia. Zamawiającemu umożliwił zwrócenie się do wykonawcy o udzielenie wyjaśnień, gdy złożone dokumenty budzą jego wątpliwości. Postanowił, że złożenie oferty po terminie nie przesądza o odrzuceniu oferty. Do ustawy – Prawo zamówień publicznych dodał regulacje określające obowiązek podawania do publicznej wiadomości informacji o zamiarze zawarcia umowy w sprawie zamówienia in-house, a także zasady zawierania takich umów i sposób sprawowania nadzoru nad ich przestrzeganiem. Pozostawił obowiązek przedstawiania przez zamawiającego wykonawcom, którzy stawili się na otwarciu ofert, przed ich otwarciem informacji o kwocie, jaką zamierza przeznaczyć na sfinansowanie zamówienia. Przyznał zamawiającemu prawo do odrzucenia oferty również wówczas, gdy zawiera ona błąd w obliczeniu kosztów. Uwzględnił, że przepis powinien stanowić o zaktualizowanej wartości zamówienia powiększonej o należny podatek od towarów i usług, a nie o ustalonej wartości przedmiotu zamówienia powiększonej o taki podatek. Przyjął, że rachunek kosztów cyklu życia nie jest obligatoryjny, a wykaz rodzajów kosztów przewidziany w przepisie nie ma charakteru zamkniętego. Dokonał podziału przesłanek wykluczenia na fakultatywne i obligatoryjne w zamówieniach w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa. Postanowił, że w zamówieniach w tych dziedzinach można akceptować również certyfikaty i sprawozdania z badań, wydane przez jednostki oceniające zgodność, akredytowane w inny sposób niż określony w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady. Zdecydował o wierniejszym wdrożeniu przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczących terminów w postępowaniach w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa. Jednoznacznie wskazał, że przepisu o zamówieniach na usługi społeczne i inne szczególne usługi nie stosuje się do zamówień w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa. Przesądził, że warunkiem wydania przez prezesa Urzędu Zamówień Publicznych tzw. opinii interpretacyjnej będzie fakt, iż przepisy, których dotyczy wniosek o opinię, budzą poważne wątpliwości lub powodują rozbieżności w orzecznictwie. Uporządkował też przepis określający treść wniosku o wydanie opinii. Podmioty prowadzące działalność archiwalną i kulturalną zobowiązał do zamieszczania ogłoszenia o zamówieniu w Biuletynie Informacji Publicznej, jeżeli wartość zamówienia przekracza wyrażoną w złotych równowartość 30 tys. euro. Zdecydował, że gdy rada gminy postanowi o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, wójt, burmistrz lub prezydent miasta ma obowiązek zorganizować przetarg w trybie ustawy – Prawo zamówień publicznych na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli tych nieruchomości albo na odbieranie i zagospodarowywanie takich odpadów. Postanowił, że zasady udzielania zamówień z dziedziny nauki, określone w ustawie o zasadach finansowania nauki, będą się odnosiły do zamówień, których wartość przekracza wyrażoną w złotych równowartość 30 tys. euro. Za przyjęciem nowelizacji z tymi zmianami głosowało 55 senatorów, 27 było przeciw, a 2 wstrzymało się od głosu.

Ustawa z senackimi poprawkami ponownie trafi do Sejmu.

 

Ustawa o zmianie ustawy – Kodeks pracy – przyjęta bez poprawek

Jednomyślnie, głosami 84 senatorów, Izba poparła wniosek komisji: Gospodarki Narodowej i Innowacyjności, Ustawodawczej oraz Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej i przyjęła ustawę bez poprawek. Teraz może ją podpisać prezydent.

Nowelizacja, którą Sejm uchwalił na swoim 18. posiedzeniu, 13 maja 2016 r., z inicjatywy rządu, ma ograniczyć zatrudnianie pracowników w „szarej strefie” i zwiększyć ochronę ich praw, czyli ułatwić im dochodzenie przysługujących świadczeń i uprawnień ze stosunku pracy, a także umożliwić korzystanie z ochrony gwarantowanej przez przepisy ubezpieczeń społecznych, np. publicznej służby zdrowia i płatnego urlopu wypoczynkowego. Nowe przepisy będą także korzystne dla uczciwych pracodawców, którzy zatrudniając legalnie, ponoszą wyższe koszty pracy, przez co stają się mniej konkurencyjni niż nieuczciwi przedsiębiorcy.

Zgodnie z dotychczasowymi regulacjami umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli jednak nie została ona zawarta w formie pisemnej, pracodawca powinien najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika potwierdzić mu na piśmie ustalenia co do stron umowy i rodzaju umowy oraz jej warunków. Oznacza to, że takie potwierdzenie powinno być dostarczone pracownikowi do końca pierwszego dnia pracy. Na mocy nowelizacji każdy pracownik będzie musiał mieć pisemną umowę o pracę lub pisemne potwierdzenie podstawowych ustaleń związanych z zawarciem umowy o pracę, jeśli nie została ona zawarta w formie pisemnej, jeszcze przed dopuszczeniem go do pracy. Nowe przepisy ułatwią inspektorom pracy stwierdzanie wypadków nielegalnego zatrudniania pracowników.

Proponowane zmiany wejdą w życie 1 września 2016 r.

 

Ustawa o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw – przyjęta bez poprawek

Nowelizacja, uchwalona przez Sejm na 18. posiedzeniu, 13 maja 2016 r., z inicjatywy rządu, ma na celu prawidłowe wykonanie dyrektywy nr 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy. Nowelizacja ma także zapewnić zgodność nowelizowanego przepisu z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP.

Zgodnie z nowelizacją prace uciążliwe, niebezpieczne lub szkodliwe dla zdrowia nie mogą być wykonywane przez kobiety w ciąży i karmiące piersią. W nowelizacji doprecyzowano także upoważnienie dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia określającego wykaz prac szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, przy których nie wolno zatrudniać kobiet. Zawarte w nowelizacji upoważnienie przewiduje określenie wykazu prac, których kobiety w ciąży i karmiące piersią nie będą mogły wykonywać ze względu na to, że mogłyby one niekorzystnie wpływać na ich zdrowie, przebieg ciąży lub karmienie piersią. Chodzi o prace związane m.in. z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, w tym ręcznym transportem ciężarów, czy warunkami, w jakich praca jest wykonywana.

Nowe przepisy pociągają za sobą też konieczność zmian w ustawie o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej i ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. W regulacjach tych zostały uwzględnione zakazy wykonywania przez kobiety żołnierzy obowiązków służbowych, funkcji lub zadań służbowych, które są niebezpieczne, szkodliwe lub uciążliwe dla zdrowia w okresie ciąży lub karmienia piersią.

Głosami 80 senatorów, przy 2 – przeciw i 1 wstrzymującym się, Izba zdecydowała o przyjęciu nowelizacji z 2 poprawkami o charakterze legislacyjnym, które zaproponowały komisje: Ustawodawcza oraz Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej.

Do senackich poprawek ustosunkują się teraz posłowie.

 

Ustawa o dokończeniu budowy Zbiornika Wodnego Świnna Poręba – przyjęta bez poprawek

Jednomyślnie, głosami 84 senatorów, Izba poparła ustawę bez poprawek, co postulowała Komisja Środowiska. Regulacja trafi teraz do podpisu prezydenta.

Celem ustawy, uchwalonej z inicjatywy posłów podczas 18. posiedzenia Sejmu, 13 maja 2016 r., jest określenie zasad dokończenia budowy Zbiornika Wodnego Świnna Poręba. Ustawa zapewni finansowanie zadań w tym zakresie w latach 2016–17. Będą to zadania dotyczące samego zbiornika, przebudowy dróg oraz przeciwdziałania osuwiskom ziemi i likwidowania ich skutków dla środowiska.

Środki finansowe na dokończenie budowy zbiornika pochodzą z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za dokończenie budowy zbiornika będzie odpowiedzialny Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie. Środki finansowe na dokończenie budowy zbiornika zostaną mu przekazane w formie dotacji celowej przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na podstawie umowy.

W załączniku do ustawy określono planowane nakłady finansowe na dokończenie budowy z podziałem na zadania i lata ich realizacji.

Zakończenie, rozpoczętej w 1986 r., budowy powstającego na Skawie zaporowego zbiornika retencyjnego przewidziano na 2017 r. Inwestycję podzielono na zadania: I – zbiornik, II – przebudowa dróg, III – przebudowa linii kolejowej i IV – ochrona zlewni zbiornika. Inwestycje z zadania IV zostały zakończone w 2008 r. Wśród działań niezbędnych do wykonania przed napełnieniem zbiornika znajdują się m.in.: wycinka drzew i krzewów oraz rozbiórka dróg asfaltowych w czaszy zbiornika przed rozpoczęciem rozruchu; rozruch zapory, czaszy zbiornika wodnego Świnna Poręba i elektrowni; budowa drogi gminnej Brankówka – Wodniakówka – Gołębiówka, konieczna ze względu na zaburzony budową zbiornika układ komunikacyjny w gminach, a także ustabilizowanie osuwisk. Zadania te znajdowały się w programie inwestycji, nie powodują więc wzrostu kosztów przedsięwzięcia. Zgodnie z ustawą koszt dokończenia budowy nie przekroczy 53 230 tys. zł, z czego 46 530 tys. zł w roku bieżącym i 6700 tys. zł w 2017 r. W 2013 r. zbiorcze zestawienie kosztów przedsięwzięcia inwestycyjnego zostało zaktualizowane, w wyniku czego kosztorys obniżono o 200 mln. zł.

 

Ustawa o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych – przyjęta bez poprawek

Ustawa, uchwalona na 19. posiedzeniu Sejmu, 20 maja 2016 r., na podstawie projektu poselskiego, określa warunki i tryb lokalizacji oraz budowy elektrowni wiatrowych, a także warunki lokalizacji takich instalacji w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej. Potrzeba uchwalenia ustawy wiąże się z dynamicznym rozwojem energetyki wiatrowej i brakiem ram prawnych dla lokalizowania i budowy elektrowni wiatrowych, a także wynika z faktu, że instalacje są lokalizowane zbyt blisko budynków mieszkalnych. Powoduje to konflikty między mieszkańcami a gminami, gdyż urządzenia te emitują hałas, niesłyszalne dla ucha infradźwięki, powodują wibracje i mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia w razie awarii.

Ustawa m.in. wprowadza definicje: elektrowni wiatrowej (budowla w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, składająca się co najmniej z fundamentu, wieży oraz elementów technicznych, o mocy większej niż moc mikroinstalacji w rozumieniu ustawy z 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii) oraz elementów technicznych elektrowni wiatrowej (wirnik z zespołem łopat, zespół przeniesienia napędu, generator prądotwórczy, układy sterowania i zespół gondoli wraz z mocowaniem i mechanizmem obrotu).

Ustawa określa, że instalacje tego typu będzie można lokalizować wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wiatrak będzie wolno postawić w odległości nie mniejszej niż 10-krotność jego wysokości wraz z wirnikiem i łopatami od zabudowań mieszkalnych i mieszkalnych oraz obszarów szczególnie cennych z przyrodniczego punktu widzenia, np. parków narodowych czy krajobrazowych, rezerwatów. Zgodnie z ustawą możliwe będą: przebudowa, nadbudowa, rozbudowa, remont, montaż i odbudowa budynku mieszkalnego stojącego w odległości mniejszej niż przewidziana w nowych przepisach. Nowe rozwiązania odnoszą się do elektrowni wiatrowych o mocy większej niż 40 kW, czyli nie obejmują mikroinstalacji. Nie będzie można rozbudowywać istniejących wiatraków, które nie spełniają kryterium odległości, a jedynie je remontować i prowadzić prace niezbędne do prawidłowego użytkowania.

Ustawa przewiduje również, że możliwa będzie budowa domów mieszkalnych w odległości od elektrowni wiatrowej mniejszej niż wymagana, jeżeli takie inwestycje są uwzględnione w obowiązujących planach zagospodarowania przestrzennego. W razie braku takich dokumentów gminy będą miały 36 miesięcy na uchwalenie – na dotychczasowych zasadach – planów miejscowych przewidujących lokalizację budynków mieszkalnych.

W wyniku głosowania (50 głosów za, 31 – przeciw, 3 wstrzymujące się) Izba poparła wniosek Komisji Infrastruktury o przyjęcie ustawy bez poprawek. Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rekomendowała 9 poprawek, w trakcie debaty zaproponowali je także senatorowie Marek Borowski i Zbigniew Cichoń.

Ustawa zostanie teraz skierowana do podpisu prezydenta.

 

Ustawa o efektywności energetycznej – przyjęta bez poprawek

Głosami 57 senatorów, przy 3 – przeciw i 24 wstrzymujących się, Izba przyjęła ustawę bez poprawek, zgodnie z wnioskiem Komisji Gospodarki Narodowej i Innowacyjności. Teraz regulację może podpisać prezydent.

Celem ustawy, uchwalonej na 19. posiedzeniu Sejmu, 20 maja 2016 r., z inicjatywy rządu, jest zwiększenie efektywności energetycznej i konkurencyjności polskiej gospodarki oraz poprawa stanu środowiska naturalnego. Regulacja, która zastąpi ustawę z 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej, wdraża przepisy unijne dotyczące efektywności energetycznej, zobowiązujące kraje członkowskie do osiągnięcia do końca 2020 r. określonego poziomu oszczędności energii.

Ustawa przewiduje działania służące zwiększeniu oszczędności energii przez odbiorców końcowych, a także w zakresie wytwarzania, przesyłaniu i dystrybucji energii elektrycznej, ciepła i gazu. Powinna spowodować oszczędne i efektywne korzystanie z energii, zwiększenie liczby inwestycji energooszczędnych.

Ustawa określa m.in. zasady opracowywania krajowego planu działań dotyczącego efektywności energetycznej, co 3 lata przygotowywanego przez resort energii. Ma zawierać m.in. opis planowanych programów na rzecz poprawy efektywności energetycznej, określenie krajowego celu w tym zakresie, informacje o oszczędnościach oraz strategię wspierania inwestycji w renowację budynków. Pierwszy dokument ma zostać przekazany Komisji Europejskiej do 30 kwietnia 2017 r.

W ustawie sprecyzowano też zadania jednostek sektora publicznego w zakresie efektywności energetycznej. M.in. organy władzy publicznej, których obszar działania obejmuje cały kraj, będą musiały nabywać efektywne energetycznie produkty lub usługi.

Ustawa określa ponadto zasady wypełniania obowiązku w zakresie oszczędności energii. Do dokumentu został przeniesiony system świadectw efektywności energetycznej (tzw. białe certyfikaty) – mechanizm stymulujący i wspierający działania prooszczędnościowe. Ponadto ustawa określa m.in. zasady przeprowadzania audytów energetycznych przedsiębiorstw. Firmy będą je musiały przeprowadzać co 4 lata.

 

Ustawa o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym – przyjęta bez poprawek

Ustawa, uchwalona przez Sejm na 19. posiedzeniu, 20 maja 2016 r., na podstawie projektu poselskiego, przedłuża z 30 czerwca 2016 r. do 30 czerwca 2020 r. termin na dostosowanie nazw uczelni do wymogów ustawowych. Chodzi m.in. o możliwość używania przez uczelnię w swojej nazwie określeń: uniwersytet, uniwersytet techniczny, politechnika czy akademia, co z kolei wiąże się z koniecznością posiadania przez nią określonej liczby uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora.

W ocenie projektodawców spełnienie tego ustawowego obowiązku w tym roku w przypadku niektórych uczelni może osłabić ich pozycję w kraju, co „wpłynie na konkurencyjność tych uczelni w procesie rekrutacji przyszłych kandydatów na studia, jak również absolwentów kończących kierunki prowadzone w tych uczelniach na rynku pracy”.

Jest to kolejna zmiana terminu, pierwotnie miał to być 30 czerwca 2010 r.

Komisja Nauki, Edukacji i Sportu proponowała odrzucenie noweli, senator Kazimierz Wiatr wniósł zaś o przyjęcie jej bez poprawek. W wyniku głosowań Senat odrzucił wniosek komisji (79 głosów przeciw, 2 wstrzymujące się) i poparł wniosek senatora Kazimierza Wiatra (71 głosów za, 12 wstrzymujących się).

Teraz ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

 

Ustawa o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw – przyjęta bez poprawek

Izba, zgodnie z wnioskiem Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, przyjęła nowelizację w wersji uchwalonej przez Sejm podczas 19. posiedzenia, 20 maja 2016 r., na podstawie projektu poselskiego. Stanowisko takie poparło 80 senatorów, 3 było przeciw. W trakcie debaty poprawkę do ustawy zaproponował senator Jan Żaryn, ale ją wycofał.

Nowela przewiduje utworzenie Jednolitego Systemu Antyplagiatowego współpracującego z ogólnopolskim repozytorium pisemnych prac dyplomowych. Prowadzony on będzie przez ministra właściwego ds. szkolnictwa wyższego. Będzie on mógł zlecić opracowanie i administrowanie tym systemem nadzorowanemu przez siebie instytutowi badawczemu, którego działanie jest ściśle związane ze świadczeniem usług w zakresie systemów informacyjnych. Minister zapewni też środki finansowe na ten cel.

Nowela nakłada na uczelnie obowiązek sprawdzania prac dyplomowych z wykorzystaniem Jednolitego Systemu Antyplagiatowego począwszy od roku akademickiego 2018/2019. System będzie udostępniany bezpłatnie.

Obowiązek sprawdzania przez uczelnie prac dyplomowych z wykorzystaniem programów antyplagiatowych współpracujących z ogólnopolskim repozytorium pisemnych prac dyplomowych został wprowadzony od 1 października 2014 r., a miał być realizowany od roku akademickiego 2015/2016. Ustawa wydłuża z 31 grudnia 2016 r. do 31 grudnia 2018 r. termin na przekazanie przez rektorów uczelni do ogólnopolskiego repozytorium pisemnych prac dyplomowych danych dotyczących prac, których obrona zakończona pozytywnym wynikiem odbyła się po 30 września 2009 r.

Ustawę może teraz podpisać prezydent.

 

Poprawka Senatu do ustawy o zmianie ustawy o instytutach badawczych

Sejm uchwalił ustawę na podstawie projektu poselskiego podczas 19. posiedzenia, 20 maja 2016 r. Reguluje ona procedury powoływania i odwoływania dyrektorów państwowych instytutów badawczych i skład ich rad naukowych. Zgodnie z nowelizacją minister nadzorujący państwowe instytuty badawcze będzie powoływał dyrektora instytutu spośród kandydatów przedstawionych przez komisję konkursową. Będzie mógł on odmówić powołania dyrektora także wtedy, gdy żaden z kandydatów nie da gwarancji prawidłowej realizacji zadań instytutu. Minister nadzorujący uzyskał również prawo do powoływania, na wniosek dyrektora, i odwoływania zastępców dyrektora instytutu.

Ustawa zwiększa liczbę członków rad naukowych instytutów, którzy są powoływani przez ministra. Maja oni stanowić co najmniej 50% składu rady.

Komisja Nauki, Edukacji i Sportu zaproponowała wprowadzenie do ustawy 2 zmian. W trakcie debaty wniosek o jej odrzucenie zgłosił senator Piotr Wach; zaproponował też poprawkę. Ostatecznie Izba 56 głosami, przy 27 przeciwnych, odrzuciła wniosek senatora i przyjęła ustawę wraz z poprawką legislacyjną, zgłoszoną przez komisję (57 głosów – za, 26 – przeciw).

Teraz do senackiej poprawki ustosunkuje się Sejm.

 

Ustawa o utworzeniu Akademii Sztuki Wojennej – przyjęta bez poprawek

Sejm uchwalił ustawę na 19. posiedzeniu, 20 maja 2016 r., na podstawie przedłożenia rządowego.

Powoływana ustawą Akademia Sztuki Wojennej ma zastąpić rozwiązywaną 30 września 2016 r. Akademię Obrony Narodowej. Ma ona kształcić, szkolić i prowadzić badania naukowe z zakresu nauk społecznych związanych z bezpieczeństwem i obronnością w zgodności ze sztuką wojenną żołnierzy.

Zgodnie z ustawą, minister obrony narodowej będzie mógł polecić akademii utworzenie i prowadzenie studiów podyplomowych odpowiadających potrzebom Sił Zbrojnych RP, a także kursów dokształcających i szkoleń. Ustawa wprowadza też obowiązek uzgadniania z ministrem obrony narodowej tworzenia i prowadzenia kierunków studiów. Umożliwi to opracowywanie programu studiów zapewniających absolwentom kwalifikacje i kompetencje zawodowe odpowiadające potrzebom rynku pracy.

Akademia ma doskonalić kwalifikacje kadry oficerskiej wszystkich rodzajów Sił Zbrojnych RP na studiach podyplomowych, kursach kwalifikacyjnych i doskonalących. Będzie też mogła kształcić osoby cywilne w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego i obronności państwa, w szczególności na potrzeby administracji centralnej i samorządu terytorialnego.

W wyniku głosowania Senat poparł wniosek Komisji Obrony Narodowej i przyjął ustawę bez poprawek (56 głosów za, 26 – przeciw, 1 wstrzymujący się).

Ustawa zostanie skierowana do podpisu prezydenta.

 

Ustawa o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z organizacją Szczytu Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie w 2016 roku – przyjęta bez poprawek

Izba 77 głosami, przy 2 przeciwnych i 2 wstrzymujących się, przyjęła ustawę w wersji uchwalonej przez Sejm na 20. posiedzeniu, 8 czerwca 2016 r., na podstawie projektu rządowego, o co wniosły Komisja Obrony Narodowej oraz Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji.

Ustawa przewiduje m.in., że w trakcie Szczytu NATO Biuro Ochrony Rządu będzie mogło rejestrować obraz i dźwięk zdarzeń w ramach realizacji określonych w ustawie działań. Funkcjonariuszom i żołnierzom zawodowym będzie można przedłużyć czas służby, jeśli wymagać tego będzie bezpieczeństwo uczestników Szczytu. W czasie trwania Szczytu w Warszawie będzie obowiązywał zakaz uczestniczenia w zgromadzeniach spontanicznych.

Nowe przepisy wejdą w życie, jeśli ustawę podpisze prezydent.

 

Projekt ustawy o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego

Senat jednomyślnie, 80 głosami, opowiedział się za wniesieniem do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i upoważnił senatora Jana Rulewskiego do reprezentowania Izby w dalszych pracach nad nim.

Projekt ustawy przyznaje prawo do dochodzenia roszczeń osobom, które poniosły szkodę lub doznały krzywdy w związku z wydaniem wobec nich niewykonanych orzeczeń sądowych albo niewykonanych decyzji o internowaniu w stanie wojennym. Na brak takiej możliwości wskazał w skierowanym do Senatu wystąpieniu rzecznik praw obywatelskich.

Takie samo prawo uzyskały także osoby, które otrzymały status działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych na podstawie ustawy z 20 marca 2015 r. o działaczach opozycji antykomunistycznej oraz osobach represjonowanych z powodów politycznych. Zdecydowano, że wszystkie roszczenia dochodzone na podstawie zmienianej ustawy nie podlegają przedawnieniu.

 

Uchwała w sprawie uczczenia 40. rocznicy wydarzeń Czerwca 1976 w Radomiu, Ursusie i Płocku

Izba, z inicjatywy grupy senatorów, 81 głosami podjęła uchwałę upamiętniającą wydarzenia z 25 czerwca 1976 r. w Radomiu, Ursusie i Płocku. Senatorowie złożyli w niej hołd ofiarom represji, ich rodzinom i demonstrantom oraz wyrazili wdzięczność tym wszystkim, którzy bezinteresownie nieśli im pomoc. Przypomniano, że fala strajków i demonstracji ulicznych objęła ponad 80 tys. pracowników z 24 województw. Protesty były odpowiedzią na zapowiedzianą przez ówczesny rząd PRL drastyczną podwyżkę cen artykułów spożywczych.

Najpoważniejsze wydarzenia rozegrały się w Radomiu, Ursusie i Płocku, gdzie protesty i demonstracje zostały brutalnie spacyfikowane. W Radomiu doszło do dramatycznych walk ulicznych. Według szacunków w kulminacyjnym momencie na ulicach miasta protestowało nawet 25 tys. osób, przeciwko którym władze skierowały ponad 1,5 tys. funkcjonariuszy, wyposażonych w pałki, petardy gazowe i armatki wodne. „Zatrzymani i aresztowani byli bici, więzieni, wyrzucani z pracy. Wielu stało się inwalidami, często wraz z najbliższymi pozostawali bez środków do życia. Kilkadziesiąt osób zostało skazanych na wieloletnie kary bezwzględnego pozbawienia wolności. Ofiarami wydarzeń czerwcowych było 2 demonstrantów Jan Łabęcki i Tadeusz Ząbecki. Niewyjaśniona jest też śmierć ks. Romana Kotlarza, prześladowanego i inwigilowanego, który 2 miesiące wcześniej błogosławił radomskich robotników. Winni represji uniknęli odpowiedzialności, a zbrodnie komunistyczne przedawniły się. Działania odwetowe komunistycznych władz dodatkowo skierowane zostały przeciwko samemu miastu Radom, którego rozwój celowo wstrzymywano. Skutki tego widoczne są do dziś” – napisano w uchwale.

 

Sprawozdanie z działalności Rady Dialogu Społecznego za okres od 22 października 2015 r. do 31 marca 2016 r.

Przewodniczący Rady Dialogu Społecznego Piotr Duda przypomniał, że powstała ona w wyniku kryzysu dialogu społecznego, kiedy w 2013 r., po fiasku negocjacji nad rządowymi zmianami w kodeksie pracy, związki zawodowe zawiesiły swoje uczestnictwo w Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych. „W komisji pozycję dominującą miał rząd, który – często ignorując porozumienia partnerów – wprowadzał rozwiązania bez oglądania się na racje pozostałych stron” – mówił przewodniczący Piotr Duda. W jego ocenie obecna pozycja partnerów społecznych jest zupełnie inna. Rada Dialogu Społecznego daje im większą niezależność, silniejszą pozycję i zapewnia transparentność dialogu, ale również nakłada na partnerów większą odpowiedzialność. Strona rządowa ma wiele istotnych obowiązków. Na przykład w wypadku odrzucenia porozumienia partnerów społecznych musi publicznie uzasadnić swoją odmowę na piśmie. Zdaniem przewodniczącego Piotra Dudy Rada Dialogu Społecznego powinna zmierzać do jeszcze większej samodzielności, „stając się niezależną platformą dialogu społecznego, wspieraną przez organa władzy publicznej, o pozycji podobnej do rzecznika praw obywatelskich”.

Ustawa o Radzie Dialogu Społecznego weszła w życie 11 września 2015 r.; rada zastąpiła Trójstronną Komisję ds. Społeczno-Gospodarczych. 22 października 2015 r. prezydent Andrzej Duda powołał członków rady, a 14 grudnia 2015 r. odbyło się jej pierwsze posiedzenie. Przewodniczącym rady, którego kadencja trwa 1 rok, jest naprzemiennie przedstawiciel strony związkowej, pracodawców i strony rządowej. Pracami kieruje prezydium, w skład którego wchodzą przewodniczący i wiceprzewodniczący rady, wywodzący się ze wszystkich stron dialogu. W skład rady z ramienia przedstawicieli pracowników wchodzi po 8 przedstawicieli NSZZ „Solidarność”, Forum Związków Zawodowych, Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych; z ramienia pracodawców – po 6 osób z Konfederacji „Lewiatan”, Pracodawców Rzeczypospolitej Polskiej, Business Centre Club i Związku Rzemiosła Polskiego; z ramienia rządu w radzie zasiada 11 ministrów. W radzie z głosem doradczym zasiada także 3 przedstawicieli prezydenta RP, Narodowego Banku Polskiego i Głównego Urzędu Statystycznego.

Przewodniczący Piotr Duda poinformował, że w ramach Rady Dialogu Społecznego pracuje 8 zespołów: ds. budżetu, wynagrodzeń i świadczeń socjalnych, ds. prawa pracy, ds. polityki gospodarczej i rynku pracy, ds. ubezpieczeń społecznych, ds. rozwoju dialogu społecznego, ds. funduszy europejskich, ds. usług publicznych oraz ds. problemów międzynarodowych. Analizują one projekty ustaw, przygotowują wnioski i przekazują je Prezydium Rady Dialogu Społecznego. Obecnie w Radzie Dialogu Społecznego funkcjonują także 2 zespoły doraźne: ds. zamówień publicznych i ds. projektu ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej. Do Rady Dialogu Społecznego wpłynęły 123 akty prawne do zaopiniowania, odbyło się kilkadziesiąt spotkań zespołów, w których udział wzięło ponad 1500 osób. Odbyło się także 8 posiedzeń prezydium i 5 posiedzeń plenarnych Rady Dialogu Społecznego.

W okresie obejmującym sprawozdanie Rada Dialogu Społecznego podjęła 14 uchwał, w tym 5 o charakterze merytorycznym, które są wynikiem kompromisu pomiędzy stroną pracowników i pracodawców. Przyjęte stanowiska dotyczyły m.in. prezydenckiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy rządowych projektów nowelizacji kodeksu pracy, prawa zamówień publicznych, ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę czy polityki klimatyczno-energetycznej.

Zgodnie z ustawą we wszystkich województwach powołano wojewódzkie rady dialogu społecznego. W ich skład wchodzą przedstawiciele strony samorządowej, w tym marszałek i wskazane przez niego osoby, przedstawiciele reprezentatywnych organizacji związkowych, reprezentatywnych organizacji pracodawców oraz strony rządowej, czyli wojewoda i wskazane przez niego osoby. Wojewódzkie rady dialogu społecznego przekazują Radzie Dialogu Społecznego swoje stanowiska w sprawach ważnych dla społeczności regionalnych, m.in. dotyczące hutnictwa, kształcenia zawodowego, dróg wodnych, ochrony zdrowia.

Przewodniczący Piotr Duda zaznaczył, że problemem wojewódzkich rad dialogu społecznego jest ich finansowanie. Dodał, że środki powinny pochodzić z budżetu państwa, ale także z budżetu marszałków województw. Tymczasem jedynie województwo pomorskie współfinansuje swoją radę dialogu społecznego.

Przewodniczący Rady Dialogu Społecznego zwrócił też uwagę na niepokojący go sposób wnoszenia projektów ustaw. „Obecny rząd zaczyna popełniać takie same błędy, jakie popełniał rząd Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Projekty rządowe stają się projektami poselskimi, aby ominąć konsultacje w Radzie Dialogu Społecznego” – mówił przewodniczący. Dodał, że projekty do konsultacji rada otrzymuje wtedy, gdy są już one po pierwszym czytaniu, jak np. projekt ustawy dotyczący wynagradzania prezesów spółek Skarbu Państwa. Zapewnił, że rada będzie się temu sprzeciwiać.

 

 

Ustawa zmieniająca ustawę o zmianie ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz niektórych innych ustaw – przyjęta bez poprawek

Izba 58 głosami, przy 24 wstrzymujących się, przyjęła bez poprawek ustawę uchwaloną na podstawie projektu poselskiego podczas 20. posiedzenia Sejmu, 9 czerwca 2016 r. Wniosek taki przedstawiła Komisja Zdrowia.

Ustawa umożliwia nowelizację utrzymanego w mocy do 1 stycznia 2018 r. rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie recept wystawianych przez pielęgniarki i położne. Ma to zapewnić właściwe wykonanie przepisów dotyczących uprawnień pielęgniarek i położnych do czasu wydania docelowego rozporządzenia.

Nowela wydłuża z 6 do 18 miesięcy termin dostosowania przez prezesa NFZ systemu monitorowania programów lekowych do programów lekowych, o których mowa w ustawie o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych.

Ustawa trafi teraz do podpisu prezydenta.

Zobacz inne aktualności Przejdż do wszystkich aktualności

8. posiedzenie Senatu

Izba zakończyła obrady.

Prace w komisjach senackich – 13 marca 2024 r.

Komisja Petycji rozpatrzyła 7 petycji.

7. posiedzenie Senatu

Zakończyło się 7. posiedzenie Senatu.